Little lives hidden in the past, makes the future

Hij droeg een vet konijn in zijn bek. De natuur begon zich te herstellen en zo ook de prooidieren, die door Greenleaf weer veel meer te eten hadden. Dit konijn had in ieder geval de tijd gehad om zich dik te eten. Te dik eigenlijk, want Claw had er niet veel moeite mee gehad om het te vangen. Hij was niet de snelste en moest het meer van zijn kracht hebben, maar hij had dit konijn makkelijk bij kunnen houden. Nu bungelde het beest dood tussen zijn kaken. Lekker mals vlees om te delen met Howl en de kittens. De kittens waren inmiddels alweer een moon oud en hij hield ze strak in de gaten. Er was nog niemand zo dom geweest om met kwade bedoelingen te dicht bij zijn kittens in de buurt te komen, maar je wist het maar nooit. Hij was altijd op zijn hoede en daarom was hij nog steeds niet vermoord. Hij was slim en gehaaid. Met het dode konijn liep hij terug naar het kamp en het onderkomen van de moederkatten en kittens. Hij liet de prooi voor hun nest vallen en duwde kort zijn kop tegen die van Howl. Toen ging hij zitten en gleed zijn blik naar de twee kleintjes. “Ik heb een prooi voor jullie meegenomen.” Bromde hij. De grimas bleef om zijn lippen staan en zijn houding bleef kalm. Al was hij dat stiekem van binnen niet helemaal. Jonge kittens brachten hem van zijn stuk, hij wist niet precies wat hij er mee aan moest. Nog steeds niet.

[Kittens, Howl & open]

Ze verveelde zich echt te pletter! Ze was nog maar een moon oud en ze mocht echt nergens heen. Als ze probeerde van het onderkomen die bedoeld was voor queens en kittens weg te komen, waren er al snel genoeg katten die haar terugbrachten. Ze had al een paar Elite cats leren kennen, maar om eerlijk te zijn vond zij ze maar saai. Ze vond Jim tien keer stoerder dan die zielenpoten die hier rondliepen en zichzelf members noemden. Hielenlikkers van haar vader terwijl ze niet eens genoeg hondentanden hadden om bij Shark in de barn te kunnen slapen. Katten die deden alsof ze groots waren, maar als het er op aankwam bijna niks konden. Ze had vaak genoeg gezien dat er members waren die hun ogen rolden op wat Shark zei en ze had die katten dan ook met een strakke blik aangekeken. En hoewel ze nog maar een kitten was, leek ze een vrij groot effect op sommige katten te hebben. Sommige katten keken haar iets langer aan dan de andere kittens en hoewel Razor nog zo klein was, had ze al het idee dat ze sterker dan hun was en meer macht dan hun had door nog maar naar ze te kijken, door te zien dat ze op hun tellen leken te passen als ze bij haar in de buurt waren. Ze dacht dat dat voornamelijk kwam omdat ze Claw’s dochter was en omdat ze geen ruzie met Claw wilden hebben, maar ze vond het een leuk idee dat ze echt bang voor haar waren. Op dit moment zat ze verveeld met een botje te spelen terwijl ze in de buurt bleef van Jim en Howl. Het gebeurde vaak dat hun moeder bij hun was en ondanks dat ze de aanwezigheid van haar moeder aangenaam vond, zou ze het prettig vinden als haar vader wat vaker op bezoek kwam. En alsof hij haar smeekbede gehoord had, rook ze opeens zijn geur en ging ze snel wat rechter zitten. Ze haalde haar tong met snelle halen over haar vacht om deze net te doen laten zitten en een brede glimlach verscheen om haar lippen toen haar vader er was. “Papa!” Ze dook naar voren en gaf zijn poot een kopje terwijl ze snorde. Daarna keek ze naar het konijn die hij gebracht had. Ze opende haar bek en dronk de geur van de prooi in. Haar vader had het gevangen. Speciaal voor hun. “Jij eerst mogen,” zei ze tegen Jim met een glimlach en ze schoof de prooi naar hem toe. “Kleintjes mogen eerst.” Ze keek hem met een licht valse grijns aan, maar alleen bij haar broer waren de pretlichtjes in haar oogjes zichtbaar en ze gaf hem een snelle zet terwijl ze wachtte tot hij een hap genomen zou hebben.

Ik had naar mijn zus zitten kijken die wat lamlendig met een bot aan het spelen was. Ik wist heus wel dat ze veel liever een speelkameraadje wilde waarmee ze kon gaan stoeien, maar ik ben daar niet bepaald de perfecte kandidaat voor. Bovendien speelde ze altijd veel te ruig, en ik, de slapjanus hier, was altijd degene die verloor. Praten had ik nog bijna niet gedaan. Niet omdat ik het mijn familie niet gunde -ik hield echt heel veel van Papa, Mama en Razor-, maar gewoon omdat ik er het nut niet in zag. Het zou later wel komen, wanneer het echt nuttig was, en ik geen vreselijke onzin -zoals mijn zus nu deed- uitkraamde. Een nieuwe geur drong mijn gedachtengang binnen, en blij keek ik op. Daar kwam Claw aan! Ik zag dat Razor net ietsjes rechter ging zitten, haar vacht even wat netter maakte en keihard "Papa!" riep. En daarna stormde de zwart witte kitten ook nog eens op mijn vader af. Ja, ja, het was ook háár vader, maar toch. Ik zag dat papa een groot konijn mee had gebracht. Speciaal voor ons? Het rook lekker, en blij likte ik over mijn lippen. Toen Razor sprak dat ik eerst mocht, keek ik haar dankbaar aan. Maar dat ging net zo snel weg toen ik hoorde wat ze daarna zei. Ik was helemaal niet klein! Ietsjes kleiner dan Razor misschien, maar dat was gemakkelijk te verklaren. Pfff. Boos keek ik mijn zus aan toen ze mij ook nog een zet in de juiste richting gaf. Hallo, ik ben niet dom! Misschien denken jullie dat allemaal omdat ik niks zeg, maar dom ben ik niet. Ik schudde mijn kop, en keek eerst naar mam, toen naar Razor en vervolgens naar papa. Ja? Mag ik?

Aanwezig. Ja, dat was wel het juiste woord voor Razor. Ze was zo aanwezig, dat je ook echt niet om haar heen kon. Niet dat dat zijn bedoeling was geweest. Hij was tenslotte met een reden naar het onderkomen gelopen, met het konijn. Hij had kunnen weten dat zijn dochter als een gek op hem afgestormd kwam en zichzelf tegen hem aanduwde. Akward, daar gingen ze weer… Wat onbeholpen bleef hij staan. Totdat ze gelukkig haar aandacht op Jim richtte. Ergens had hij bijna medelijden met zijn zoon. “Nou nou Razor.” Vervolgde hij. Toen hij zich voldoende hersteld had om weer op zijn gebruikelijke toon te kunnen praten. “Noem je broer geen kleintje.” Ze waren beide klein. Ze hadden nog geen idee van de wereld buiten, de gevaren. Ze hadden nog geen idee wat hen allemaal te wachten stond. Klein en naïef en het was Howl en zijn taak om die naïviteit weg te nemen. Om ze te laten zien wat die buitenwereld betekende. Jim sprak nog niet en kon zichzelf met woorden nog niet verdedigen. Hij keek hem aan en hij gaf een nihil knikje naar de prooi. “Ga je gang.” Zei hij toen.

Howl was druk geweest met de kittens, maar nu ze ze ook weer ietsjes meer alleen kon laten vond ze het ook wel fijn om even een stukje te gaan lopen. Niet ver, want als er iets was dan wou ze in de buurt van haar kittens zijn. Toen ze terug kwam van haar rondje zag ze Claw zitten. En toen ze goed keek zag ze ook dat Razor en Jim bij haar waren. Een grijns verscheen op haar gezicht. "Ik zie dat al mijn kindjes een beetje quality time hebben met hun vader. Lekker aan het eten?" vroeg ze toen aan de kittens. Howl drukte haar kop tegen Claw aan, ze blij dat ze hem had en dat ze eindelijk een plek had gevonden om thuis te noemen. "En hoe is het mijn mijn sterke vent?" vroeg ze toen aan Claw.

Hoewel ze het niet duidelijk in haar gedrag liet merken, vond ze het altijd wel een klein beetje jammer dat haar vader haar geen duidelijke affectie gaf. Ze wist dat het een onderdeel uitmaakte van zijn karakter en dat hij als leader zijnde waarschijnlijk een reputatie hoog had te houden, maar maakte dat echt wat uit nu ze hier toch met z’n vieren waren? Het was ook niet dat ze hem alleen kon spreken, want er was altijd wel iemand in de buurt. Ze zou dus moeten wachten tot ze wat ouder was en dat irriteerde haar mateloos. Net zoals hij haar terechtwees omdat ze haar broer een kleintje had genoemd. Toch knikte ze beleefd naar hem en ging zitten terwijl ze wachtte tot haar broer een hap had genomen. Haar aandacht werd getrokken door haar moeder die iets tegen hun zei en ze glimlachte naar haar. “Weet ik nog niet, heb nog geen hap genomen.” Ze draaide haar kop weer terug naar haar broertje en peilde zijn reactie. Lekker? Ze dronken nu nog voornamelijk melk bij hun moeder, maar dat zou binnenkort wel veranderen. Nadat ze zichzelf ervan verzekerd had dat Jim een hap had genomen – ze wilde immers niet nóg een keer terechtgewezen worden door haar vader op slecht gedrag – boog ze zichzelf naar voren en nam een hap. Toen ze haar moeder tegen haar vader hoorde praten, trok ze een vies gezicht naar Jim. “Ew,” fluisterde ze zachtjes naar Jim. “Mam doet klef bij pap.” Vervolgens grinnikte ze even en schoof het konijn weer terug naar Jim. Daarna keek ze haar vader aan en slikte de hap door. Het smaakte lekker. “Lekker, pap.” Ze hield deze keer wijselijk haar afstand van hem en glimlachte enkel naar hem, want om eerlijk te zijn werd ze zelf ook awkward van zijn afstandelijke houding. Want wat wilde hij eigenlijk van haar? En dus ging ze maar wat twijfelachtig bij haar moeder zitten en leunde tegen haar moeder aan totdat Jim de prooi weer terug naar haar zou schuiven zodat zij weer kon eten.

Toen Claw mij een knikje gaf dat ik mocht beginnen, nam ik een klein hapje van het konijn. Het duurde even voordat het mij lukte om het wel degelijk van het konijn af te scheuren- het zag er zeker idioot uit. Daarna proefde ik het stukje vlees nauwkeurig. Het smaakte vol, en het was nog redelijk warm. En bovenalles smaakte het naar meer. Ik slikte dit stukje door en likte verlekkerd mijn lippen af. Konijn was van nu af aan mijn lievelingseten! Mama kwam er ook bij en vroeg of het lekker was, en Razor antwoordde. Ik knikte dat het lekker was, en duwde het konijn naar zus toe. Zij nam ook een hap, en Howl wendde zich nu op vader. Klef was het juiste woord, en alsof Razor zijn gedachten kon lezen trok ze een vies gezicht naar me. "Ew. Mam doet klef bij pap." hoorde ik haar naar mij fluisteren, en ik knikte instemmend. Ik zuchtte toen Razor zich weer tot Claw wendde en zei dat het lekker was. Ik nam nog een hap, en schoof het konijn weer naar de zwart-witte poes toe.

“Howl.” Sprak hij iets zachter dan dat hij normaal altijd deed. Elke keer weer werd hij gegrepen door haar schoonheid. Ze was prachtig en al zei hij dat misschien nooit hardop, ze wist dat vast wel. “Met mij gaat het prima en hoe is het met jullie?” Zijn blik gleed nog even in die van haar, voordat hij weer naar de kittens keek. Hun eerste nestje zou binnenkort hun assessment afleggen. De tijd ging eigenlijk best hard. Hij stond daar nooit zo bij stil, maar stiekem zou hij het ook helemaal niet zo erg vinden als Razor en Jim ook wat groter waren. “Mooi.” Vervolgde hij weer kalm. Toen Razor aangaf dat het lekker was. Toen hield hij zijn bek weer en keek bijna een beetje hulpzoekend naar Howl. Hij was blij dat zij erbij was anders was het waarschijnlijk alleen nog maar meer akward geworden. Hij was hier gewoon niet goed in. Het was al heel wat dat hij een poging deed.