As darkness falls each night, remind her where you are

I pray she finds your light
And holds it in her heart
As darkness falls each night
Remind her where you are

What do we say to the god of death? Not today.

Het enige punt dat ze aanhield was de plek waar Zealspark's geurspoor in rook opging. Het kon haar niet schelen of ze een tal van katten bijna van hun poten had gelopen, of dat ze nu zelf de kans had te struikelen over een van de oneffenheden in dit onbekende gebied. Het enige dat ze voor ogen had was die plek en dan verder zoeken. Haar pootkussentje brandde, haar ogen prikte, de tranen liet ze achter in het gras waar ze doorheen stoof. Wild van verdriet dwong ze zichzelf door te rennen. Silverstar had het te makkelijk opgegeven. Veel te makkelijk. Zij zou dat niet doen.

Een moment van onoplettendheid zorgde ervoor dat ze een kuil miste en daardoor een misstap maakte en tegen de grond klapte. Firedance twijfelde geen moment om zichzelf weer omhoog te dwingen en verder te rennen. De weg was voor een moment wazig door de tranen die opnieuw in haar ogen waren opgeweld. Zealspark had haar nooit laten zitten, dus waarom zou ze dat wel bij hem doen. Wie was haar achterna gerend nadat haar moeder was vermoord door Claw? Wie had haar altijd vermaakt toen ze nog een kitten was als alle andere katten het veel te druk hadden om haar een blik waardig te gunnen. Hij was veel meer dan haar mentor geweest.

De brok in haar keel was nog altijd niet gezakt, evenals het beklemmende gevoel om haar hart. Ook niet toen ze tot stilstand kwam op de plaats waar ze zijn geurspoor kwijt waren geraakt. Paniekerig keek ze om zich heen, beseffende dat de geur die hier dagen eerder nog duidelijk had gehangen ook al aan het vervagen was. De rode kattin zette haar nagels in de grond uit ongenoegen en begon rondjes te lopen rond de plaats, in een laatste, wanhopige poging om te achterhalen waar haar beste vriend heen was. Ze wilde niet opgeven, ondanks dat er ergens in haar achterhoofd een stem zei dat het gekkenwerk was wat ze nu deed. Dat hij al lang terug zou zijn geweest als hij dat had gekund en dat al die patrouilles hem wel hadden gevonden als hij nog binnen hun bereik was. Maar nog wilde ze dat niet geloven. Ze wilde niet toegeven, ze wilde niet zwak zijn zoals Silverstar en de rest.

Uitgeput liet ze zich dan uiteindelijk toch vallen in het gras. Haar nagels in de grond klauwend terwijl ze de tranen vrij over haar wangen liet stromen. De vacht onder haar ogen nog een tint donkerder rood kleuren door het vocht dat zich daar had verzameld. Ze was moe van alle slapeloze nachten, van alle patrouilles die ze had gelopen, van de reis naar de bergen, van alles bij elkaar. De spieren in haar lichaam vertikten het om nog verder te bewegen, op een enkele schok van het huilen na dan. Had StarClan dan zo'n hekel aan haar? Dat ze haar dit aan deden? Zealspark hoorde gewoon hier te zijn, leider te worden na Silverstar. Hij hoorde haar achterna te zijn gerend net als de andere keren dat ze van slag was geweest, maar hij was er niet. Van alle katten die hier nu niet waren, was hij er niet.

(rowan)

F I R E D A N C E

Lead him to a place
Guide him with your grace
To a place where he'll be safe

Er hing een kille stilte om hem heen. Alsof er een wolk op hem was neergedaald en nogmaals herhaalde hij Silvers woorden in zijn hoofd. Ze zouden hem niet als dood beschouwen, maar ze hadden hem wel vervangen alsof hij al crowfood was. Het maakte hem misselijk en zwak. Zijn ogen waren nog altijd even troebel en iet wat wankel rende hij verder. Hij voelde geen woede richting Leader of gloednieuwe deputy. Hij voelde enkel leegte. Een diepe stekende leegte die hem overheerste. Hij was alleen, eenzamer als ooit tevoren. Hij was degene kwijt met wie hij zo close was geweest, degene die hij had kunnen vertrouwen en uiteindelijk.. degene tegen wie hij had moeten liegen over zijn gevoelens en problemen. Oh Starclan, had hij het nu maar verteld aan de rosse kater. Had hij nou maar de waarheid gesproken tegen Zeal dan was hij er misschien nu nog. Dan had hij uit woede zeker weten Rowan niet uit het oog verloren en was hij nu niet verdwenen..

De grond leek onder hem vandaan te brokkelen met elke stap die hij zette en terwijl hij zijn lichaam dwong om sneller en sneller te gaan leek hij verblind te zijn door de tranen die onophoudelijk over zijn wangen rolde. Hij moest Firedance vinden en met haar Zealspark terughalen, er was geen andere optie. Er was geen keuze om Zeal aan zijn lot over te laten. Hij betekende teveel voor hem en voor Thunderclan.

Slippend kwam hij tot stilstand, zijn kop heftig heen en weer schuddend voor zijn gouden ogen op de rode kattin vielen die zichzelf door haar poten liet zakken. Zijn lichaam trilde nog altijd, deels van emoties en deels van de adrenaline terwijl hij langzaam haar kant op stapte. Er waren geen woorden nodig tussen de twee, wetende dat ze met hetzelfde verdriet kampte. Maar oh.. Firedance moest eens weten wat Zealspark voor haar gevoeld had.. Hoe mooi hun toekomst had kunnen zijn. Een nieuw brok vormde zich in zijn keel terwijl hij naast haar ging zitten. Hij merkte haar tranen op maar sprak er geen woorden over. Het enige wat hij deed was zijn staart lichtjes over haar schouderbladen laten rusten. Hij was niet degene van wie ze troost en hulp zou willen hebben. Hij zou zijn plaats niet in kunnen nemen niet dat hij dit ooit zou willen. Maar voor een seconde zouden ze samen kunnen zijn in dit verdriet. Samen in deze diepe pijn voor ze door zouden gaan met de zoektocht, al zou die zijn hele leven duren, hij zou het niet opgeven.

What do we say to the god of death? Not today.

Ze hoorde pootstappen achter zich die langzamer gingen en naast haar tot stilstand kwamen. Ze hoefde niet op te kijken om te weten wie het was, dat had ze al geraden voor ze zijn geur überhaupt had geroken. Rowanflight was de beste vriend van Zealspark geweest, dat wist ze. Ook hij moest hier zijn omdat hij niet wilde geloven wat hen was verteld. Toen de kater echter zijn staart over haar schouders legde stond ze op en schudde de staart in haar beweging van haar af. Ze wilde niet dat hij haar kwam troosten, omdat hij degene was die haar op het moment misschien het beste begreep van iedereen. Ze wilde dat het zoals vroeger was en dat Zealspark haar kwam troosten. Dat een ander te laten doen was op het moment al verraad in haar ogen. "Ik kan hem niet vinden Rowan. Zijn geur begint al te vervangen," merkte ze op terwijl ze haar kop kort naar hem toe draaide om hem een blik waardig te gunnen voor ze haar gezicht weer naar de grond onder haar richtte. Ze haatte het dat ze onder de tranen zat, dat haar ogen rood waren, dat ze zich zo liet gaan.

F I R E D A N C E

Zijn oren vielen even weg in zijn nek toen ze zijn staart van zich af schudde en hij kon zichzelf wel door zijn lip bijten wetende dat dat per direct al een foute move was geweest. Hij kende Firedance, had moeten weten dat ze daar niet goed op zou reageren. Maar inplaats van er nog een woord over te zeggen knikte hij haar enkel even toe en krulde zijn staart om zijn poten als teken dat hij het begreep en staarde op naar de horizon. Zeal was daar ergens.. Hij moest daar ergens zijn, maar hij moest ook realistisch blijven, hij kon niet de clan verlaten om een wanhopige zoektocht in te stellen. En hij kon al helemaal Firedance niet zoiets laten doen. "Ik weet het." Mompelde hij zijn stem schor van de pijn terwijl hij diep adem haalde en terug keek naar de rode kat. "Laten we nogmaals een patrol lopen, geurmarkeringen achterlaten zodat hij ons kan vinden. We blijven voorlopig hier wel. Starclan zal hem naar ons toebrengen. Genoeg rogues kunnen ons onderweg wel gezien hebben en hem naar ons toe leiden." Hij wou hoopvol klinken maar wist dondersgoed dat zijn stem gebroken over zijn tong brokkelde terwijl hij haar niet aankeek. Hij wou haar niet nogmaals laten zien dat hij haar wou troosten, maar ook wou hij niet dat ze zijn pijn zag, hij wou haar niet tonen dat hij vanbinnen aan het breken was. Als hij hoop opgaf. Wat moest zij dan wel niet?

What do we say to the god of death? Not today.

Firedance knikte toen de kater voorstelde om nog een patrouille te lopen zodat ze hem misschien nog zouden vinden of dat hij hen in ieder geval zou kunnen vinden als hij hier weer terug zou komen. Ze zou alles doen zodat hij hen terug zou vinden. Ze zou nog kilometers lopen ook al was ze uitgeput. Fire begon dan ook een richting in te lopen, haar vacht langs het hoge gras laten gaand, af en toe langs een van de rotsen strijkend zodat haar geur en de ThunderClan geur achterbleven. Hij zou weten dat ze hier nog waren als ze deze plek bleven markeren, want dat zou nooit hebben gekund als ze weg waren getrokken. Ze was stil, wetende dat ze waarschijnlijk toch wel zou stikken in haar eigen woorden als ze wat uit zou willen brengen op het moment.

F I R E D A N C E

Er kwamen geen woorden meer van de rode kattin. Enkel een knikje maar dat was genoeg geweest. Er hoefde geen woorden meer besproken te worden wetende dat beide katten het toch niet goed aan zouden kunnen om nu hun pijn en eenzaamheid uit te spreken. Dus volgde de grijze kater haar. Zijn lichaam op verschillende plekken ook tegen de stenen aanduwend en meerdere markeringen achterlatende voor Zealspark. Als hij daar nog was, wat hij wel moest zijn, zou hij hen vinden. Voorlopig bleven de clans hier, het was veilig en warm hier dus ze zouden het hier voor de komende maan sowieso wel een thuis kunnen maken. Dat moest toch wel genoeg tijd zijn voor Zeal om terug te keren? Enkele keren wierp hij hoopvol zijn blik omhoog naar de opkomende sterrenhemel. Starclan moest nog wel bij ze zijn. Starclan zou over hen waken en starclan zou zijn beste vriend naar hen toebrengen. Anders zou hij zoeken tot zijn poten ermee ophielden. Hij zou blijven zoeken.

What do we say to the god of death? Not today.

Nu ze hier zo in stilte liepen, begon ze haar pootkussentjes weer te voelen. De vermoeidheid kwam terug, alles kwam terug en zakte met al zijn gewicht neer op haar schouders. Toch gaf ze niet op. Als er een kans was dat ze hem hiermee terug zouden krijgen, dan zou ze dat ervoor over hebben. Zelfs al was het niet zo, dan nog had ze laten zien dat ze niet zo makkelijk had willen opgeven als de rest van de Clan die nu bij elkaar zaten in de Clan Cavern, te vieren dat ze een nieuwe deputy hadden. "Silverstar heeft te snel opgegeven," merkte ze op naar Rowanflight.

F I R E D A N C E

De opmerking van Firedance liet een bittere smaak achter in zijn mond terwijl hij langzaam knikte op haar woorden. Hoe zeer Silverstar dan ook zijn vertrouwen en warmte in hem had geplaatst kon Rowan nu niets anders dan pijn en woede voelen richting de Thunderclan leader. "We moeten hem terugvinden om te bewijzen dat Silver een fout heeft gemaakt." Sprak hij koeltjes de pijn wegbijtend en keek haar aan. "Kom op. We hebben hem gevonden voor de maan plaats maakt voor de zon. Dat weet ik zeker, dat moet wel." Het was een lege belofte. Maar hij moest maar. Hij moest haar een sprankje van hoop geven..