Mercy

Sweetheart hield haar ogen voor een korte tijd gesloten voor ze haar ijskoude kijkers weer opende om vervolgens in het water te kijken. Haar kop en massieve lijf weerkaatste in de stilliggende plas voor haar en voor het eerst in tijden kon ze zich zelf zien. Haar eerst nette vacht miste verschillende plukken bruine vacht en op haar borst waren twee grote sneeën te zien die zich precies door elkaar heen kruiste. Daarnaast liep er nog een dwarse snee over haar snuit en her en der nog wat kleine littekens van oudere gevechten. Er was dus veel schade te vinden maar ook schade die was aangericht op haar leven, haar karakter. Een koude glinstering was al een lange tijd te vinden in haar ogen maar elke dag leek deze killheid zich meer uit te breiden. Terwijl de massieve she-cat haar kop omdraaide en haar kille ogen over het gebied rond liet glijden stapte ze weg richting het geluid van razend water.

Een harde wind trok aan haar dikke vacht toen ze eenmaal was aangekomen met de rote stroom. Het liet haar denken aan de gorge in hun oude gebied. De plek waar ze vele levens had afgenomen andere ook die van haar bloedeigen broer. Die haar door dik en dun had gesteund had. Haar vader, Wolfeye had haar compleet in zijn macht waardoor de massieve she-cat eigenlijk onbewust was dat ze haar familie had uitgemoord en vele onschuldige levens had afgenomen voor macht. En nu stond ze hier, nog steeds zo laag als waar ze begonnen was maar dar zou binnenkort verandering inkomen. Everstar was ziek en Oceanbreeze zwak, weer zwanger van een stel kittens waar ze een al een hand aan vol had. Het zou dus niet meer lang duren voor dat beide te zwak waren waardoor zij hun met gemak kon omstoten. Sweetheart likte haar lippen waar nog wen spoor lag van oud bloed, haar klauwen waren net zo goed bekladderd met het rode spul. Ze had was gespeeld met haar lunch en een harde training gehad met haar nieuwe apprentice. Het ging er hard aan toe, Amberpaw werd sterker met de dag en Sweetheart kon niet trotser zijn. Ooit zou Amberpaw net als haar worden. De windclan warrior wou zich net omdraaien toen ze een harde plons hoorde gevolgd met een kreet. Meteen schoot de grote she-cat naar voren en rende naar de rand van de snel razende water. Een kat ging kopje onder en liet de water achter met enkel wat luchtbelletjes. Ze zou niet Sweetheart zijn geweest als ze deze kag zou redden dus bleef de groot gebouwde she-cat ook staan. Haar lichaam zachtjes in beweging om de stroom te volgen. Het was komisch om te zien als een kat om zijn leven vocht en wat nog leuker was was dat ze deze kat nog eens goed kende ook. Runningtime. Ze had meteen zijn lelijke zwarte rattenkopje herkend en de verse Windclan die hier hing. Het kon geen toeval zijn. De tom werd eindelijk voor zijn daden gestraft. Sweetheart zag de zwarte tom weer in boven komen en de Windclan warrior zwom zou goed als hij kon naar de rand. Enkel was hij te zwak om zich zelf veilig op de oever te heisen en het zou een kwestie van tijd zijn tot hij weer mee gesleurd werd door het water maar dit keer zou hij niet meer boven komen. Sweetheart stapte dichterbij, haar verschillend gekleurde koud gericht op zijn doorweekte zwarte vacht. Ze kon hem niet vermoorden, geen kat die zou het merken dat z'n mislukkeling als hij zou verdwijnen op de bodem maar ze deed het niet. Nee, ze had een ander plan. De massieve she-cat greep zijn vel, drukte haar tanden diep in zijn nek tot ze bijna bloedproefde en trok de tom het water uit. Swretheart kneep haar ogen tot spleetjes en drukte haar oren in haar nek voor ze Runningtime veder op de kant droeg tot hij veilig waren voor ze hem los liet en hem strak aankeek. Geen enkele emotie te zien in haar.

Een fox-heart was wat ze was. Haar leven draaide enkel om wraak en katten onder haar poten krijgen, bloed aan haar poten van haar vijanden. Het was een soort benzine geworden voor de massieve she-cat om te leven. Zonder dat had ze geen doel en kon ze niks. De tijd dat ze loyaal was en deed wat haar werd opgedragen was voorbij. Sweetheart was gek geworden, haar vader Wolfeye had haar brein overgenomen en leek haar te besturen vanuit de zogenaamde Dark forest. Als het echt haar vader was wist niemand, het kon ook een verbeelding zijn enkel wat zeker was was dat ze compleet van de wereld was. Vroeger was ze gelukkig geweest, was ze de loyaalste en liefste kat uit haar clan. Katten dachten altijd dat samen met Runningtime een happily ever after zou krijgen met een groot gezin maar alles was in de soep gelopen. Nu stond ze hier, tegenover de kat waar ze zoveel geschiedenis had, waar ze zoveel haat naar had gekregen de afgelopen moons. Hij was op zijn zwakst, iets wat Sweetheart het liefst gebruik van nam maar ze kon het niet. Hoe groot haar haat ook was er was altijd iets binnen geweest waardoor ze hem niet kom afmaken. Waarom kon ze niet starclan verdomme zijn keel doorbijten? Ze had het zo vaak gedaan, god moorden was iets normaals voor haar geworden maar het lukte gewoon niet bij deze rot zwarte tom.