[open] Storm

Het was de anticlimax van de eeuw. Ze had zich helemaal voorbereid op het ontmoeten van haar eerste clankatje. Ze had zich als het ware ingelezen in hun cultuur. Ze had allerlei katten gevraagd naar deze mysterieuze groepen, hoe ze waren, waar ze in geloofden en wat ze dachten van buitenstaanders. En nu was het eindelijk zo ver om ze dan echt een keer op te zoeken, en ze waren weg. Verdwenen, alsof ze er nooit waren geweest. Alles wat over was, waren wat ingestortte, verbrandde of verzopen kampjes. Alsof een hogere macht het specifiek op de clans had gemund. Bijzonder. Dus nu nam ze de vrijheid om hun gebied binnen te dringen en ze zou liegen als ze zei dat ze zich niet een beetje een ongewenste bezoeker voelde. Het gebied waar ze nu was, deed haar denken aan haar thuis. De donkere wouden en de moerassige omgeving brachten haar bijna terug. Het deed haar ergens pijn dat ze nooit meer terug zou kunnen. Voor nu nam ze echter genoegen met het kleine beekje dat door het donkere bos stroomde. Ze boog voorover om wat te drinken, haar oren nog steeds gespitst. Dat de clans weg waren, betekende niet dat het gevaar geweken was.  

Net zoals thuis had haar witte vacht fel afgestoken tegen de donkere omgeving die dit bos haar bood. Gepaard met haar redelijke omvang, was ze moeilijk over het hoofd te zien hier. Misschien dat dat de reden was geweest waarom het jagen haar nooit zo goed af was gegaan in dit soort bossen. Al van veraf hoorde ze de vogels, eekhoorns en konijnen verdwijnen met de snelheid van licht. En met goede reden: Djinn had altijd honger. Na het drinken, bleef ze wat voor zich uitstaren. Het onheilspellende gevoel van heimwee bekroop haar zo nu en dan, maar het was niets nieuws. Sinds haar thuisland van haar af was genomen, had ze als een nomade rondgetrokken. Zonder familie, zonder thuis. Het was niet gek dat ze af en toe een beetje eenzaam werd, dat ze af en toe verlangde naar vroeger. Naar haar moeder, haar groep, haar kinderen en boven alles naar hem. Hij die haar achter had gelaten zonder een woord te zeggen. Hij deed haar bloed koken, en alsnog hield ze van hem. Het maakte echter niet uit. Ze had niet het gevoel dat ze hem in dit leven nog weer zou zien. Haar aandacht werd getrokken door een stem die van achter haar kwam. Even wilde ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze had niet goed opgelet. Voor hetzelfde geld had deze kater haar aangevlogen. Op zijn opmerking lachte ze haar tanden bloot. "Ik hoopte eigenlijk een clankat in levende lijve te zien," zei ze, terwijl ze haar schouders ophaalde. "Maar het schijnt dat ze de benen hebben genomen." Ergens vond ze het wel jammer. Er was niets leuker dan een rare cult die dode katten vereerde.

God, hij had haar laten schrikken. Niet zozeer door zijn plotselinge aanwezigheid, meer door zijn voorkomen. Hij had namelijk het geluk om bijna een exacte kopie te zijn van hem. De lange zwarte vacht en zijn bouw deden haar meteen denken aan haar ex. Het enige wat miste, waren de feloranje ogen waar ze ooit zo dol op was geweest. Toen ze er honderd procent zeker van was dat dit hem niet was, kalmeerde ze weer een beetje. Daarbij was ze al lang blij dat de kater voor haar een beetje humor leek te hebben. Ze had geen zin in een of andere pessimist die zich met haar leven zou gaan bemoeien. De kater legde uit dat de clankatten er vandoor waren gegaan vanwege het weer. En het was ook verschrikkelijk weer geweest. "Ik geef ze groot gelijk," stemde ze toen met de clanpoesjes in. Ze was zelf ook altijd een reiziger geweest. Waarom zou je ook in een gebied blijven als het er toch alleen maar klote was? Vervolgens presenteerde de kat zichzelf als Bloodclanner. Oh, God. Nog zo een. "Toevallig heb ik het geluk al gehad één van jullie te ontmoeten," liet ze hem toen weten op een quasi-enthousiaste toon. Een vuurrode kater genaamd Hellhound. Hij was zo slecht nog niet geweest. Ze vroeg zich af of de kater voor haar haar mening zou veranderen.

God, het kostte haar ontzettend veel moeite om zich de laatste keer te herinneren dat ze oprecht ergens van geschrokken was. Voor het gemak hield ze het maar op ieder onverwachte nestje dat ze gehad had, wat ze allemaal waren. Onverwacht, maar niet ongewenst. Ze had gehouden van haar ex en hun kinderen waren daar een trots teken van geweest. Nu was ze geen eersteklas moeder geweest, maar ze was er wel voor hen geweest totdat ze zeker wist dat ze op eigen benen konden staan. En toen ging ze er vandoor. Ergens had ze meer op haar eigen moeder willen lijken. De prachtige kattin die haar en haar broers in haar eentje had opgevoed, beter dan iedere andere moeder ooit had gekund, maar het had simpelweg niet zo mogen zijn. En daar had ze dan weer vrede mee. Ze leefde graag in de toekomst, om je zorgen te maken over het verleden had immers geen zin. Misschien dat dat was waarom ze zo laid-back in het leven stond. Of misschien maakte het haar allemaal niet genoeg uit. De kater vroeg of het imago van de Bloodclan al verpest was. Blijkbaar was hij niet zo onder de indruk van zijn eigen clique. Djinn moest haar mening nog vormen, met behulp van een kleine steekproef. Ze had Tank's mening gehoord en op dit moment ontmoette ze deelnemer nummer twee van haar kleine onderzoekje. "Om eerlijk te zijn, was ik een beetje teleurgesteld," zei ze, terwijl ze deed alsof ze het allemaal maar jammer vond. "Ik had een bloeddorstige maniak verwacht, maar ik had het genoegen met een degelijke kater genaamd Hellhound." Ze rolde even met haar ogen. "Ik kan niet wachten om het idiote deel van de populatie te ontmoeten." Hellhound was een interessante gesprekspartner geweest, maar stiekem had ze weleens zin om een kat te ontmoeten die compleet van de wereld was. Gewoon omdat het kon.

Was het geluk of gewoon statistiek dat ze de meest normale katten uit de Elite tegen leek te komen? Tank had haar weinig goeds verteld over de groep katten, op de ex-Commander na dan, maar de twee katers die ze tot op heden had ontmoet, vielen haar toch ontzettend mee. Misschien onttrok zij een volledig andere reactie dan Tank deed, maar dat kon toch haast niet de volledige reden zijn? En dat net nu ze juist zo benieuwd was naar de rotte appeltjes in het mandje. Haar leven leek de laatste tijd een beetje een reeks van teleurstellingen, al probeerde ze die deprimerende gedachte uit haar kop te drukken zodra deze zich voordeed. Ze had geen tijd voor pessimisme, het had had haar immers nooit geholpen. En dat was ook de reden dat ze de kater voor haar het voordeel van de twijfel gaf, ondanks het feit dat hij in de o, zo beruchte Elite zat. De zwarte kater zei dat ze spijt zou hebben van haar woorden op het moment dat ze de Commander zou ontmoeten. Shark, een naam die ze meteen in haar achterhoofd noteerde. Het was wel zo handig om de namen van de belangrijkere katten te weten. Over Hellhound leek de zwarte kat ook wel te spreken, in tegenstelling tot de rest. "Ik neem aan dat je veel vrienden hebt in de Elite," zei ze grinnikend. De kater wekte niet bepaald de indruk dat hij zijn groepsgenoten waardeerde. Vervolgens lachte ze om zijn opmerking. "Nu ben ik nieuwsgierig naar welke soort gek jij dan wel niet bent," reageerde ze met een speelse grijns en samengeknepen ogen. Ze zou hem wel even uitpluizen. Tenslotte, stelde hij zich voor als Jinx, waarop ze even opkeek. Djinn. Jinx. Djinnx. "Haal daar de 'x' vanaf en je hebt mijn naam, soort van," zei ze, nog steeds met de grote grijns op haar bek. Bijna fonetische naamgenootjes, wat leuk. 

Tot nu toe had ze weinig katten ontmoet die goed te spreken waren over de Elite, waaronder een deel dat zelf onder die doelgroep viel. Behoorlijk vervelend, gezien je de groep niet echt kon verlaten. Alhoewel, het kón wel. Hellhound had het zo leuk gesteld: je kon de Elite wel verlaten, je zou enkel wel voor de rest van je leven vervolgd worden. Ze had medelijden met de katten die daar geboren zouden worden. Toen ze vroeg met wat voor soort gestoord ze nu te maken had, kreeg ze enkel een vaag lachje te horen. Blijkbaar waren ze nog niet op dat niveau van vriendschap waar Djinn zijn tragic backstory mocht vrijspelen. Maakte ook niet uit, ze had wel geduld voor dat soort dingen. Een duidelijk antwoord bleef uit. "Wie A zegt..." begon ze, niet van plan die zin af te maken. De kater had zijn mentale issues zelf ter sprake gehad, nu mocht hij ook weleens open kaart gaan spelen. Ze grinnikte wederom toen hij haar naam uitsprak. Jin, ook prima. "Jinx en Djinn. Klinkt als een ontzettend disfunctioneel duo," merkte ze al knikkend op. Het klonk bijna als een domme circusact. Toen hij haar vroeg om hem iets over zichzelf te vertellen, keek ze hem even quasi-bedenkelijk aan. Het was niet alsof ze moeilijk deed over dat soort dingen. "Daar vraag je me wat. Ik ben geboren en getogen in een groep die ontzettend lijkt op jullie Bloodclan, alleen mocht je wel vrijwillig weg. Ik had het omhoog geschopt en uiteindelijk werd ik de leidster, totdat mijn thuisland bezet werd door die ellendige twolegs," zei ze, wenkend naar haar flank waar een lelijk litteken zat. "En nu zwerf ik wat doelloos rond." Ze was van her naar der gevlogen, al had ze het gevoel hier wel wat langer te willen blijven.

"Mag B uit me rammen," maakte de zwarte kater haar spreekwoord netjes af. Ze trok haar wenkbrauwen omhoog in een geamuseerde uitdrukking. Zo, zo. "Dat kan ik voor je regelen," sprak ze, al grinnikend. Een gevecht tussen de twee zou zonder twijfel interessant zijn. Ze waren van dezelfde leeftijd, ongeveer dezelfde grootte. Maar daar had ze op dit moment geen behoefte aan. Ze begon Jinx wel te mogen, ondanks dat het feit dat hij een Bloodclanner was. Niet iedereen was perfect. Jinx ging er helemaal bij zitten, het scheen dat hij echt werk wilde maken van dit gesprek. Dus besloot ze hetzelfde te doen. Hij mocht vragen wat hij wilde, ze was een open boek wat dat betrof. Ze zou niemand iets kunnen vertellen dat ze tegen haar zouden kunnen gebruiken. Soms scheelde het om een vreemdeling te zijn. Ze deed haar verhaal, inclusief de presentatie van het nare litteken op haar achterste. De kater zelf stak zijn verminkte staart met volle trots omhoog. Djinn keek het ding aan met een blik die half iets van walging opriep, half puur onder de indruk. "Vet cool," merkte ze op, met een dikke grimas op haar gezicht. "Ik neem aan dat de hond er slechter aan toe is?" vroeg ze toen. Jinx leefde immers nog, en weinig katten liepen weg van een gevecht met een hond na zo'n verwonding. De kater vertelde dat hij altijd al in de stad had geleefd, dat hij onderhand wel gewend was geraakt aan de menselijke populatie. "Misschien kan ik wel een lesje in de twoleg-omgang van je gebruiken," merkte ze vervolgens op. Als ze hier toch wilde gaan wonen - bij de twolegs in de buurt - kon ze maar beter weten hoe.   

Ergens was ze wel blij dat ze na al die tijd hier eindelijk een kat met een gevoel voor humor was tegengekomen. De meesten waren allemaal vrij serieus, praatten alleen over hun clan en stelden haar vragen over waar ze vandaan kwam. Eigenlijk waren ze dat nu ook aan het doen, al gaven ze er allebei een ietwat leukere draai aan, al zei ze het zelf. Hun gesprek transformeerde zichzelf al vrij snel in het bekijken wie de naarste littekens had overgehouden aan al hun gevechten en ze moest toch echt toegeven dat Jinx had gewonnen met de ziekmakende kink in zijn staart. Toen ze over de honden begon, verdween de grijns van de kater ineens. Natuurlijk viel dit haar op en ze vroeg zich af waarom. Ja, hij had met een hond gevochten, maar was dat genoeg om zo te reageren? Zelf was ze bijna gedood door een tweebener en ze kon nog steeds met een grote glimlach over de ervaring praten. Nee, hij had die dag iets verloren. Of iemand. Een belangrijk iemand. Een van zijn ouders? Een partner? Een kitten? Ze wist het niet en ze had niet het gevoel dat hij het zou zeggen als ze het zou vragen. En daarbij, ze wilde hun gesprek niet verzieken. Het was dan ook de juiste beslissing geweest om een ander onderwerp aan te snijden: hij klaarde direct weer wat op. Ze keek Jinx nieuwsgierig aan toen hij zijn zegje deed. "Het goede spul?" herhaalde ze vragend, duidelijk met veel interesse. Want als er iets was dat haar interesseerde, was het eten. "Ik waardeer het dat ze hier en daar wat konijnen en kippen in hokjes stoppen, maakt het allemaal wat makkelijker voor mij." Het was dan ook het enige goede aan die dingen. "Maar van hun eigen voedsel heb ik nog nooit gehoord." Natuurlijk had ze verwacht dat zelfs die monsters moesten eten, maar ze had er nooit over nagedacht wát het was dat ze aten.

Note; Woeps, ook laat c': Sorry.