Zijn blauwe ogen gleden met alle ernst en stille kwaadheid over de opppervlakte van het landschap waar ze zich in bevonde. Rotlandschap. Rotplek. Rotkatten. Hij haatte de harde steen onder zijn poten, het andere eten, de vreemde omgeving. Of nee, het lag aan alles wat er gebeurd was. Alsof de dood van zijn vader nog niet erg genoeg was geweest, had zijn moeder een ander gevonden. Het stomste moest nog komen - ze hadden kittens. De persoon waarmee was nog het meest verbazingwekkendste - Tigergaze, een warrior die nog zo'n goeie gast had geleken. Bear had hem vertrouwd, maar het enige wat hij nu nog kon voelen was verraad. Hij had hun band weggeveegd met een enkele pootslag, alsof hij zou kunnen verwachten dat hij zomaar Neverland kon vervangen. Hij tilde zijn pluizige lichaam op om zich ergens anders te zette, om ook zo zijn gedachten te kunnen verzetten, totdat zijn ijzige ogen zich in die van een groter gestalte boorden waardoor het koude licht in zijn kijkers enkel nog meer opflikkerde. Hij was wel de laatste die hij nu wilde zien.

|Tigergaze! ^^

Hij had het niet verwacht, maar nu hij nu zo oog in oog met de grote cyperse kater stond werd zijn hele lichaam onbewust overgenomen door kille woede. "Alles oké?" Wat een lef. Hij was natuurlijk degene die dat moest vragen. Bear bestudeerde zijn goudkleurige blik, zijn lichaamshouding, maar er was niks van schuld, niks van ongemakkelijkheid. "Je vind het vanzelfsprekend," bromde hij met zijn vrij lage stem voor ene kitten terug, bijna als een echo van zijn ruisende gedachten. Even liet hij de woorden doordringen tot zichzelf voordat hij verder sprak. "Even kijken hm - alsof mijn vader nooit iets voor je betekent heeft heb je zomaar zijn plek ingenomen zonder boe of ba, en vervolgens heb je een nestje met m'n moeder gekregen toen het lijk van mijn vader nog niet eens koud was. Zonde - ik dacht werkelijk dat je een goed kerel was. Maar verder ben ik oké." Elk woord was hard en gemeend, zonder een hint van verdriet of pijn. Enkel zijn norse stem buigde wat sarcastisch af op het einde, maar dat kon hij niet laten. Zijn ogen flakkerden en hij draaide zijn oren naar achteren. Tijd om te horen wat hij hier op te zeggen had.

De cyperse kater zei dat hij nooit een goede kerel wa wegwedstrijd en ook nooit zou zijn, maar dat vond Bear maar een zwak excuus. Iets in zichzelf hand gehoopt op wat verantwoording, maar zelfs tot dat was deze kat niet in staat. Waar was zijn moeder toch aan begonnen? De woede in zijn buik groeide aan tot zijn elke lichaam heet en branderig aanvoelde. Hoe blind kon ze zijn? "Ik heb nooit zijn plaats ingenomen," waren zijn serieuze woorden waardoor Bears stompe oortjes enkel nog dichter tegen zijn kop aan zakten. Neverland was een goede vader geweest, zorgzaam voor zowel zijn kittens en zijn partner. Als Tigergaze niet eens de plaats van zijn vader wilde innemen, zoveel te beter. Hij kon toch niet tippen aan Neverland. Dan groeide hij maar vaderloos op. "Oh, zoveel te beter. Hoef ik die doodsbessen toch niet te nemen, in het geval dat je mijn pleegvader werd," sprak hij ijzig kil uit. Bear had het soms overwogen, zo'n trosje naar binnen spelen, nadat zijn vader gestorven was en zijn pleegzusje Burnetkit getraumatiseerd was geraakt. Het spul groeide overal en het was makkelijk om het kamp uit te glippen nu zijn moeder bevallen was van enkele zwakkelingen. "Als ik jou was zou ik maar oppassen met dit soort beschuldigingen maken." Er kwam een lichtjes dreigende glans in Bears blauwe oogjes. "Of wat? Ga je me aanvallen, zoals je bij die Apprentice hebt gedaan?" Het was smerig om dat te gebruiken, dat wist hij van zichzelf. Het feit was hem tot de oren gekomen via via en hij kon het nu prima gebruiken. Onder zijn pluizige vacht spande hij onbewustzijn spieren aan, niet echt wetend wat hij nu moest verwachten.

Zijn kin ging spottend de lucht in bij zijn volgende woorden, de haat flakkerend in zijn blauwe oogjes. "En egels kunnen vliegen." "Je zal nog een hoop moeten leren voordat je een waardig warrior zal zijn," reageerde hij vervolgens waardoor Bear enkel nog verharde. "Een waardig warrior? Een waardig warrior?" Hij lachte schamper. "Waardige warriors bestaan destijds niet meer," zei hij vervolgens met een extra scherpe glans in zijn kijkers terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep. Zijn pluizge staart zwiepte heen en weer toen Tigergaze hem vervolgens verzocht om naar binnen te gaan. Met een grijns. Alsof het een grapje was. "Je denkt serieus dat ik het niet meen, he?" vervolgde hij ontzet, zijn stem steeds luider wordend. "Je denkt dat ik hier zomaar sta te lollen. Laat me één ding duidelijk maken - dat ben ik niet aan het doen." Zijn vacht rees op, zijn staart zwiepte rusteloos heen en weer. Hij wilde zich laten gaan, hij kon het niet langer meer opkroppen, al die gedachten, al die frustraties. "Ik ga hier niet staan en toekijken hoe je 'gelukkig' met mijn moeder gaat zijn, hoe je mij en mijn slibings aan de kant gaat schuiven voor jouw mormels, en ten laatste het hart van mijn moeder gaat breken, net zoals je bij Mousewish en Tigerspots hebt gedaan."