Here without brakes

Terwijl hij gevolgd werd door zijn nieuwe apprentice, zette hij koers richting de rivier. Hoewel deze voor lange tijd steeds opnieuw bevroren was, leken de temperaturen de afgelopen paar dagen weer wat gestegen te zijn. Als het nog steeds zo koud geweest was, zou hij niet met deze training beginnen, maar nu leek het - redelijk - veilig te zijn. Natuurlijk was er altijd gevaar bij de eerste zwemles, maar Panthergrowl zou er natuurlijk voor zorgen dat Pearlypaw niet verdrinken zou. Toch was het wel zo dat hij hield van harde trainingen. Hij zou hem niet eerst veilig laten pootje baden, maar gelijk in het diepe laten beginnen. Niet iedereen was het eens met deze manier, maar de kater geloofde er haast net zo erg in als hij deed bij StarClan. Toen ze na een dik kwartier draven aankwamen, kon het niet anders zijn dan dat Pearlypaw buiten adem was. Hoewel hij dit tempo zelf gewend was, was dit voor een gloednieuwe apprentice zwaar. Niet onmogelijk, maar zwaar genoeg. De kater ging dan ook zitten en gunde de apprentice wat tijd om op adem te komen. "Wat denk je dat we gaan doen, Pearlypaw?" vroeg hij de ander, en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij was nieuwsgierig naar diens antwoord, aangezien dit zou weergeven wat Pearlypaw tot nu toe over hem dacht. Als hij een antwoord kreeg als 'voorzichtig mijn voorpootjes in het water steken', wist hij dat hij nog niet helemaal de juiste indruk achtergelaten had. Het was voor Pearlypaw te hopen dat hij dus wat anders noemde.

- Pearlypaw

Pearlypaw volgde in stilte achter zijn mentor. Het tempo was snel en de lichtgrijze apprentice raakte al snel buiten adem, maar zette koppig door. Het was zelfs moeilijk zichtbaar dat hij het moeilijk begon te krijgen, want hij dwong zijn flanken om rustig op en neer te gaan. Zijn warme adem maakte wolkjes voor hem uit. De kersverse apprentice had een goede conditie - beter misschien dan sommige anderen. Hij was ook erg slank, niet zo breedgebouwd als de typische Riverclanner, en dat zorgde er ook wel voor dat hij een hoger tempo vol kon houden omdat hij nu eenmaal sneller was. Toch was het iets dat hij haatte aan zichzelf. Hij wou groot en sterk zijn, niet fijn en snel. Dat was iets voor poezen, niet voor sterke katers zoals hem. Het was ook regelrecht de reden voor zijn vrouwelijke naam. Ze kwamen uiteindelijk aan bij de rivier. Bij Panthergrowl's vraag, na een korte stilte, antwoordde Pearlypaw zonder aarzelen. "Zwemmen, duh." Dacht de deputy nu echt dat hij zo dom was?

Hoewel Pearlypaw zijn adem zoveel mogelijk inhield om het harde hijgen tegen te gaan, wist Panther dat dit alleen maar vermoeiender was. Hij schudde daarom ook licht met zijn kop toen hij dit opmerkte, maar zei er verder niets van. Pearlypaw zou immers zelf wel ontdekken dat hij zijn trainingen zo zelf zou dwarsbomen. Toen ze aankwamen bij de rivier - die sinds de afgelopen dagen niet meer bevroren was - vroeg hij zijn apprentice wat die dacht dat ze zouden gaan doen. Hij beantwoordde met zwemmen, en hoewel het het juiste antwoord was, versmalde de kater zijn ogen. "Zo spreek je je mentor niet aan. Ik wil meer respect in jouw toon horen." beval hij. Het was een simpele opdracht; Pearlypaw zou zijn vraag moeten herhalen. Maar hoe simpel dit ook leek, Panthergrowl kon genoeg redenen bedenken waarom dit een onmogelijke opgave zou zijn voor Pearlypaw, als die werkelijk zo eigenwijs was als hij gehoord had van Butterstar.

Geweldig, kreeg hij nu al een nutteloze preek? Pearlypaw onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen - dat zou toch niet veel helpen, zo slim was hij wel. Als antwoord haalde hij echter wel gewoon zijn schouders op. De jonge tom-cat had nog veel te leren, en respect was één van die dingen. "Kunnen we niet gewoon beginnen?", vroeg hij, verder niet echt aandacht bestedend aan Panthergrowl. De kleine lichtgrijze kater zette een stap naar voren en keek bijna nieuwsgierig naar het water.

Hoewel een leergierige apprentice voordelen met zich meebracht, leken deze bij Pearlypaw weggestemd te worden door zijn brutaliteit. Panther versmalde zijn ogen toen zijn gloednieuwe apprentice zijn woorden negeerde en enkel vroeg of ze met de training beginnen konden. "Maar natuurlijk." bromde de kater, en zonder waarschuwing sprong hij naar voren, waarbij hij de tom-cat voor hem zonder pardon het water in duwde en met nogal wat kracht ook. Met een geïrriteerde blik keek hij naar het katertje dat nu wat hulpeloos aan het verdrinken was. Wie niet horen wilden zou maar moeten voelen. Natuurlijk zou hij hem er op tijd uit vissen, maar hij zou het niet accepteren dat hij niet gerespecteerd werd. Dan maar op de harde manier.
- Ik beschrijf hoe Pearly aan het verdrinken is omdat ik aanneem dat hij nog niet kan zwemmen, als hij dit toch al eerder geleerd heeft, PM me en dan pas ik 't aan c:

Zonder waarschuwing werd de kleine kater met een harde klap het water in geduwd. Zijn lichtgrijze vacht werd donkerder door het water maar bleef nog altijd lichter dan die van Panthergrowl. Pearlypaw sloot zijn ogen en ging bijna meteen kopje onder. Hij strekte zijn nek, om zijn hoofd zo lang mogelijk boven water te houden, en spartelde instinctief maar hulpeloos met zijn poten. Even leek het te helpen, maar toen verdween hij boven water. Water liep in zijn neusgaten en elke keer dat hij boven kwam hapte hij voor adem; wat er alleen maar voor zorgde dat hij hopen water binnenkreeg.

Al spartelend ging de ander onder water, en de kater telde rustig tot vijf, waarna hij voorover boog en de apprentice aan zijn nekvel omhoog tilde. Panther zette hem ruig weer op de grond neer, en keek hem met een indringende blik aan, wachtend op wat het katertje zou doen. "Zoals ik al zei, ik wil respect van je, alleen dan verdien je respect terug." miauwde hij, waarna hij ging zitten. Het was duidelijk te zien dat Panther geïrriteerd was en dat zijn geduld aan het opraken was.

Het leek veel langer te duren dan het waarschijnlijk was, maar uiteindelijk werd de kleine kater toch terug op het land getrokken. Hij kuchte, waarbij hij verschillende happen water terug naar buiten kreeg, en lag plat op zijn buik. Zijn vier poten waren uitgestrekt naar opzij en zijn lange lichtgrijze vacht droop van het water. De blik waarmee hij opkeek naar zijn mentor was nog altijd niet eentje van respect; er was nog steeds opstandigheid, misschien zelfs een tikkeltje woede, in zijn grijze ogen. "Waarvoor was dat nodig?!", zei hij, opnieuw geen aandacht bestedend aan wat Panthergrowl had gezegd. "Wou je soms dat ik verdronk, zodat je geen last meer had van mij?!", beschuldigde hij de kater verder. Pearlypaw zette zich zwakjes wat recht. Zijn poten deden pijn van het spartelen maar in zijn blik brandde een hevig vuur. Hij voelde zich zwak en dat maakte hem woedend; zo wou hij zich nooit meer voelen.

Het was te verwachtten dat Pearlypaw boos was. Hij had eigenlijk niets anders verwacht. Hij keek de ander niet-impressed aan, toen deze hem beschuldigde. "Je wilde toch leren zwemmen?" miauwde hij met een onverschillige blik, haast kleinerend. Hij had geen zin meer in dit gedoe en het begon door te schijnen. "Als je het op een andere manier wilt leren, stel ik voor dat je mij anders aanspreekt. Ik smijt je met veel plezier nog een aantal keer zo het water in." miauwde hij rustig en keek toe hoe Pearly wat zwakjes opstond.

Het was vrij duidelijk dat Pearlypaw moeilijk respect aan te leren was. Hij zou niet opgeven, hij zou blijven doorvechten; kwaliteiten die over het algemeen positief waren, maar in deze situatie alleen maar vervelend voor zijn mentor. Maar de kleine kater weigerde om over zich heen te laten lopen, en jammer genoeg vatte hij dat iets te extreem op. "Ja, gooi me dan terug! En weet lekker aan Butterstar uit te leggen waarom je binnen komt met een dooie apprentice!" Het kon hem weinig meer schelen hoe Panthergrowl hem zag. Het maakte niet uit. Hij had er geen last van als hij dood was, maar de anderen des te meer; maar zijn ouders en siblings zouden eroverheen geraken, en de rest van de clan was vast te veel met zichzelf bezig.

Panther's oren gleden in zijn nek. Het was duidelijk dat hij de lastigste apprentice van RiverClan was toevertrouwd. De kater ontblootte geïrriteerd zijn tanden bij de dwaze woorden van zijn apprentice. "Dit koppige gedrag brengt je nergens, Pearlypaw! Denk je nu werkelijk dat ik je er niet terug in zal gooien? Je niet fysiek zal uitputten totdat je niet meer anders kan dan toegeven, hoe lang dit ook zal duren? Want dan heb je het mis! Misschien heb je het nog niet helemaal door, maar ik ben niet voor niets deputy geworden. Uiteindelijk zal je verliezen en ik begin strontziek te worden van jouw vieze gedrag. Hoe vaker ik jou dat water in moet smijten, hoe langer ik je erin laat verdrinken." grauwde hij woedend en zette zich schrap om de apprentice er werkelijk opnieuw in te gooien.

Panthergrowl raakte duidelijk geïrriteerd, al was de enige reactie van de apprentice daarop om ook zijn eigen oortjes in zijn nek te leggen. Hij stond met zijn poten gespreid te druipen, in een houding die wel een aanvalshouding leek. "Toon het me dan!", riep Pearlypaw als antwoord op zijn mentor. "Toon me dat je me zou laten verdrinken! Gooi me terug, want ik geloof je anders toch niet!" Hij hijgde van de woede die door zijn tengere lijf vloeide. Hij wist zelf niet goed waar het vandaan kwam; misschien was het gewoon het verlangen om gerespecteerd te worden, om te tonen dat hij sterk was en dat niemand voorzichtig moest zijn met hem. Misschien had hij gewoon een woedeprobleem en kon hij niet klaar meer zien als hij kwaad was. Misschien moest hij gewoon accepteren dat de deputy, zijn mentor, nu eenmaal een hogere rang had als hem en daardoor gezag over hem had.. Misschien moest hij ook accepteren dat hij nu eenmaal niet groot was, en Panthergrowl veel groter. Maar eer dat besef zou komen zou hij nog vaak in het water gegooid moeten worden.

De kater versmalde om de reactie van de apprentice. Wat een verdomde idioot was het. Nooit eerder had hij een kat zó koppig gezien. Hij ontblootte zijn tanden. "Prima. Zoals je wenst." Met een harde grauw duwde hij de ander zo het water weer in. Een vermoeide zucht verliet zijn bek. Hij wist dat dit geen goede manier van trainen was. Zo zou de ander een hekel krijgen aan hem, en hoewel dat hem op persoonlijk level vrij weinig boeide, was het niet optimaal voor in een goed werkende Clan. Na een tijd wachten viste hij Pearlypaw het water weer uit met een sterke greep in diens nekvel. Hij liet hem achteloos op de grond vallen, en keek hem neerbuigend aan. "Genoten van 't water?" hoonde hij en schudde zijn kop. Ongelofelijk. "Echter ben ik nu op een betere straf gekomen. Als jij dit kinderachtige gedrag zo graag wilt voortzetten, wordt je opnieuw kitten. Ik dacht dat je juist zo trots was om eindelijk -paw achter je naam te hebben."

- Whoops deze straf is een beetje moeilijk ivm tijdlijn die nu anders loopt (aangezien dit nog in t vorige territorium is etc) maar oké xD