We saw a golden goose in the red fields

Een kleine kater trippelde in het bos. Hij zocht prooi. Zijn twee-kleurige ogen konden zich maar niet focussen. Normaal gezien had hij een weids zicht, nu was het maar krap. Hij bleef even stil staan. De kater sloot zijn zwarte oogleden en haalde diep adem. Toen hij ze weer opende was het getril weg. Misschien had hij betere kansen op de heide. Hoewel het daar harder waaide dan hij gewend was, voelde hij zich daar meer jager. Hier voelde hij zich prooi. Zijn oren gleden in zijn nek bij die gedachten. Angstig keek hij omhoog waar de hemel bedekt was met bladeren. Een krakend geluid vulde zijn oren. Hij vloog achteruit en maakte een draai. Straks was het zo een engerd, zo een ermh Tribe kat. "Wie is daar?" Hij sprak niet met een mannelijke stem, nee zijn stem was niets veranderd van kitten tot nu. Ja het was iets dieper, maar niet veel. Sh*t.

+ Raptor

Zoals gewoonlijk bevond Raptorecho zich buiten de grot, hij sliep eigenlijk ook vaak buiten de grot. Hij hield niet van binnen liggen, vond het moeilijk daar genoegen mee te nemen. Raptorecho had ademruimte nodig. Natuurlijk lag hij niet pal voor de grot, nee, eerder beschut tussen de struiken bij de grot. Zodat hij wel wat privacy had met waar hij sliep. De laatste tijd gaf hij vooral aandacht aan Northdrift en Russetpaw, maar het was nog niet genoeg. Hij wilde Tigergaze nog op andere manieren zien te pakken, al leek de kater er al geen fijn idee bij te hebben dat hij met Russetpaw optrok, ook al had Raptorecho het meisje gered van roofvogels. Raptorecho genoot van de wantrouwen.
Nu was de kater op jacht. Hij wilde graag dat katten hem wat gingen vertrouwen en dat niet iedereen meet de duivel in hem zag. Daarom was hij op jacht en voor een keer niet voor zichzelf, of eigenlijk wel voor zichzelf, maar meer indirect. Terwijl hij door de Redwood heen liep, merkte de kater de geur van Magpiehowler op. Dat was nog eens een verrassing, wat wel eens interessant kon worden. Raptorecho kwam dichterbij en Magpiehowler reageerde vrijwel meteen met zijn grappige stem. "Neus verloren?" Vroeg Raptorecho extra duister, waarbij hij zijn vurige blik eens vernauwde. De wind waaide gunstig genoeg om hem met de neus opgepikt te hebben.

Zijn zwarte oortjes lagen bijna verborgen in de witte nek toen hij de kater zag. Dom Magpie! Erg dom. De wind waaide een blaadje in zijn gezicht. Het leek wel alsof Starclan hiermee wou zeggen, kijk de wind staat toch goed? Dommerik! Hij rilde. Toen hij doorhad dat hij nog niet echt had geantwoord slikte hij nog angstiger. Hij liet het wit van zijn ogen zien. "Uh uh... nee nee. Ik-i-ik lette niet zo goed op," piepte hij nu met een nog hogere stem. Ooh dit is zo vreselijk. Hij zwaaide angstig met zijn staart die dik was opgezet. Hij was bang voor Tigergaze, om zijn vader, maar Raptorkit... Die had hem het leven zuur gemaakt. Hij was al niet zo een open jongetje geweest. Magpiehowler slikte en keek naar zijn witte pootjes. Help!

Raptorecho lachte schaamteloos toen Magpiehowler liet merken enorm bang te zijn. Zijn staart was dik, het wit van zijn ogen waren zichtbaar en zijn stemmetje was nog hoger dan die van een jonge kitten. Magnifiek, gewoonweg magnifiek. "Nee, je let wel vaker niet goed op, Magpiehowler," grinnikte Raptorecho terwijl hij dichterbij kwam en zijn poot plagerig, maar net iets harder dan goed was, tegen de bange warrior aan stootte. "Laten we gezellig gaan jagen, oude vriend," stelde Raptorecho vervolgens voor, met een gemene lach op zijn gelaat. Magpiehowler kon zijn dag wel weer eens bijzonder maken.

De kleine kater was wel twee en nog een muislengte kleiner dan de kater. Toen die hem porde, kromp hij ineen tot een nietsnut. Zijn borstkas ontplofte bijna. Hij liet snel zijn adem eruit. Beschaamde keek hij weg. "Laten we gezellig gaan jagen, oude vriend." Hij schudde zijn hoofd, bijna zonder het te merken. Kwelgeest! Quasi boos keek hij naar Raptorecho. Waarom moest hij hem nu altijd hebben? "Hoe gaat het met je broer?", mauwde hij dan maar. Alles voor niet met hem te gaan jagen.

Raptorecho grijnsde toen Magpiehowler ineen kroop. Wat een kleinzielig persoon. Hoe was die kittypet ooit een warrior geworden, vroeg Raptorecho zich wel eens af. Hij lachte en stelde vervolgens voor om te gaan jagen. Magpiehowler schudde echter zijn hoofd en Raptorecho trok een wenkbrauw naar hem op, waarna hij zijn klauwen zachtjes uit zijn hulzen liet glijden. "Oh?" Raptorecho trok zijn mondhoekje een stukje omhoog. Tot zijn verbazing vroeg de zwart witte kater naar zijn broer. "Je wilt over mijn broer praten? Vraag het hem zelf, als je zo geïnteresseerd bent in hem," snoof Raptorecho en zwaaide met zijn lange staart. "Kom, jagen," grauwde hij vervolgens. Alles om de dag van Magpiehowler vervelend te maken.

Magpie begaf zich op gevaarlijk terrein. Zijn twee-kleurige ogen waren angstig tot spleetjes geknepen. Hij wilde niet gaan jagen. De zilveren kater voor hem leek hem alleen maar te treiteren. Nee nee nee. Angstig bedacht hij wat hij nog meer kon zeggen. "Ehm, oké dan." Hij had willen zeggen dat Tigergaze hier niet was, maar dat durfde hij niet. Angstig bedacht hij wat hij nog meer kon zeggen. Hmmm. Zijn ogen gingen een stukje open. Had North niet tegen hem gezegd dat er een zilveren windclanner iets... wat... Door zijn angst liet zijn geheugen zich in de steek. "Hoe-hoe nee euhm..." Hoe moest hij dit verwoorden. "K-ken jij mijn halfzus al? Northdrift eh..." Gênant.

Mooi, het onderwerp Tigergaze was weg. Raptorecho was echt niet in de mood om over zijn broer te praten met een laffe kater zoals Magpiehowler. En toen begon Magpiehowler war taal te spreken. Ondertussen stootte hij de zwart met witte nep-warrior aan om mee te komen. Echter kwam hij tot een halt toen Magpiehowler de naam Northdrift liet vallen. "Oh, is Northdrift jouw halfzus," miauwde hij. Hij begon te meesmuilen en draaide zijn kop naar de kater toe terwijl zijn ogen boosaardig oplichtte. "Lekker poesje is dat," vervolgde hij en ontblootte zijn tanden lichtjes. Northdrift was van hem, het mocht dan nog niet officieel zijn, maar de kans was groot dat ze zijn kittens al droeg. "Gefeliciteerd, aanstaande half-oom," ging hij verder. Hij was benieuwd of hij iets in de kater had laten knappen, want daar was Raptorecho zeker wel voor in de mood.

Vanaf de zwart-witte kater de toon hoorde wist hij hoe laat het was. Zijn vacht zakte en zijn oren verschoven van zijn nek naar zijn kaak. Nee, het kon toch niet waar zijn? Zijn bloed kreeg nu ... met dát bloed. Hij zoog geschokt lucht in zijn longen. Wat een taal, tegen zijn halfzus, nee over. Over zijn halfzus. Ze hadden niet echt een goede band ofzo, maar hij voelde zich een beetje beschermend tegen over haar. Een broer. De woorden klonken als donderslagen in zijn hoofd. Nu was het echt. Hij schudde zijn hoofd, terwijl zijn ogen groter werden. Duivelsgebroed. "Ze-ze heeft toch geen ... kittens v-van jouw, hij liet de adem los die hij al een paar minuten had ingehouden. Nee nee nee!

Magpiehowler leek in shock, in paniek, hij kon het niet bevatten. Raptorecho merkte het allemaal op en vond het geweldig. Hij genoot hier van. Zijn grijns werd dan ook breder, gemener. Magpiehowler stelde te vraag, waarbij Raptorecho fier zijn kop in de lucht stak en neer keek op de kleinere kater. "Het zijn mijn kittens, ja," reageerde Raptorecho fijntjes. Hij spande zijn spieren, want wie wist wat er nu ging komen. Raptorecho had de halfzus van Magpiehowler gedekt en wanneer het op familie aankwam? Ja, dan konden dingen wel eens veranderen, anders worden dan normaal.