Venture into the unknown

Finchkit had besloten Cerisekit te mogen. Door dat besluit had hij voor vandaag besloten iets met haar te willen doen. Daarom liep hij door de nursery, door naar het nest van Cerisekit, nam een aanloop en sprong zo boven op haar. "Goeeeeedemorgen!" hij rolde op zijn zij en keek haar met een grote, uitdagende grijns aan. Vandaag wilde hij zich wagen aan het onbekende, wat dat onbekende wist hij niet, want het was onbekend. En wat onbekend was, moest onderzocht worden, zodat het bekend werd. Dát wilde hij doen, samen met zijn tot maatje bestempelde Cerisekit.

Cerisekit eerst

Het poesje was vredig opgerold naast haar moeders buik. Na wat gegeten te hebben was ze al snel in slaap gevallen, maar helaas duurde het geen uur voordat ze nogal ruw wakker gemaakt werd. Want plotseling sprong en nogal zwaar ding op haar en meteen liet ze een geschrokken gil ontsnappen. "Goeeeeedemorgen!" Zei een grijze kitten, die haar vervolgens uitdagend aankeek en zo op zijn zij van haar af rolde. "Finchkit," mompelde ze nogal slaperig. Waarna ze vervolgens ging gapen en haar kleine, korte pootjes liet strekken. Haar pluizige vacht nog tintelend van het ongemakkelijke liggen. "Goedemorgen," begroette ze hem daarna terug. "Wat is er?"

Há, hij had Cerisekit laten schrikken. Ze had een gilletje laten horen en sprak daarna slaperig zijn naam uit. "Cerisekit," reageerde hij enthousiast. Cerisekit gaapte en Finchkit trok even zijn neusje op en kwam overeind toen ze zich uitrekte en haar pootjes tegen hem aankwamen. Hierna zei ze een goedemorgen terug tegen hem. Vervolgens vroeg het poesje naar wat er was. Hij grinnikte. "Wíj gaan opzoek naar iets onbekends," besloot hij. "Wij aan op ontdekking en dat gaat leuk worden," ging hij verder. Ja, hij mocht dat bijna apprentice worden, hij was nog steeds jong en speels en dat hoorde zo, zelfs na het overlijden van Roughflower en Lurkingshade.

Ze was nog een beetje suf van de praat toen Finchkit enthousiast verder sprak. "Cerisekit," zei hij. Waarna een grinnik volgde. "Wíj gaan opzoek naar iets onbekends," Had hij al besloten. "Wij aan op ontdekking en dat gaat leuk worden," eindigde hij. Cerisekit knipperde even verward met haar oogjes totdat het eindelijk binnenkwam. "Waarom ik?" Piepte ze, terwijl ze lui p haar andere zij rolde. Totdat haar eigen kittenwil haar overeind dwong. Nogmaals strekte ze uit. Vooruit, dan. Het zou inderdaad leuk worden. Ze was een kitten, after all. "Maar dan moet je wel wat eten voor me zorgen, anders kom ik niet in beweging." Zei ze in een plagerige toon. Ze had inderdaad veel honger en ze mocht al wat hapjes nemen. Plus, ze vond melk toch al saai worden. Altijd dezelfde smaak. En de grijze kater kon het ook al goed maken met een klein muisje. "En ik deel het met je," beloofde ze.

Cerisekit leek verbaasd te knipperen met haar oogjes. Finchkit stak zijn kinnetje iets meer in de lucht en fronste lichtjes. Ze vroeg waar zij de gene was die hij had uitgekozen, waarop Finchkit even onnozel lachte. "Omdat ik... je aardig vind?" Besloot hij half vragend. Want ja, zo goed kende hij Cerisekit. Ze waren den genoten, deden wel eens spelletjes samen met de andere kittens. Maar hij vond haar aardig en wie hij aardig vond bestempelde hij als vriend of vriendin, of die gene dat nou wist of niet. En toen kreeg hij de opdracht om eten te halen. Nou goed dan, princes. Oké, niet heel erg een princes dus, want ze beloofde hem dat ze het met het zou delen. Finchkit knikte en stond op, waarna hij verdween. Buiten de nursery zocht hij, tussen alle vreemde katten, naar de prooistapel. Toen hij die gevonden had pakte hij een degelijke muis en kwam daar mee terug. Deze legde hij voor haar pootjes neer. "Aan jou de eer," miauwde hij. Zijn stem piepte niet heel erg meer, al klonk het miauwtje nog niet zoals die van een échte warrior.

Ze wachtte geduldig af tot de grijze kitten terug kwam met haar maaltijd. Maar ondertussen besloot Cerisekit haar vacht wat schoon te maken. Ze keek pas op toen ze de pootstappen hoorde naderen en al meteen de geur van muis opving. "Aan jou de eer," miauwde hij nadat hij de muis voor haar neus neerlegde. De rode kattin nam een kleine hap. Aangezien ze net wakker was ze dus nog half in slaap. Waardoor haar gekauw wat slapjes was. "Ik maakte geen grapje toen ik zei dat ik het met je wou delen." Zei ze vervolgens terwijl ze de muis zijn kant opschoof. "Maar doe het snel, we moeten ontdekken!"

Toen Finchkit de muis voor de rode poes had gelegd en zij een kleine hap had genomen vertelde Cerisekit hem dat ze geen grapje had gemaakt toen ze zei dat ze de muis met hem wilde delen. "Dat is heel aardig van je," reageerde Finchkit dan ook en nam zelf ook een hapje, iets groter dan het hapje van Cerisekit, van de muis. Ze moesten snel eten van haar, want ze moesten gaan ontdekken en dat was helemaal waar. Dus nam Finchkit na Cerisekit opnieuw een hap van de muis, dit maal een grotere hap. "Ja!" Miauwde hij dan ook voldaan toen hij de grote hap weg had weten te krijgen en nu wachtte opdat Cerisekit de muis opmaakte.

Ja wat was hun missie eigenlijk. De muis was op, dus nu was het tijd om daar aan te beginnen. Finchkit keek even vluchtig om zich heen en toen kwam er spontaan een idee in hem op. "Onze missie is om een grote berg van allemaal steentjes te maken, de grootste die er ooit is geweest," flapte hij er snel uit, zodat het niet al te erg op lang nadenken had geleken. Ja, dat was best wel een gaaf idee toch? Er waren genoeg stenen hier en als zij een grote berg wisten te maken, was dat ook weer gedaan en wie wist wat ze daarmee konden doen. "Een uitkijk berg gaat het worden," vulde hij nog even aan om het allemaal wat logischer te maken.

Ze leek opgemerkt te hebben dat hij er over had moeten na denken. Wat een afgang! Gelukkig stemde Cerisekit wel in met zijn idee. Ze was wel bazig, hoor, toen ze zei dat hij maar eerst de grot uit moest gaan. Toch luisterde Finchkit, stond hij op en was hij van plan de grot uit te lopen, tot Cerisekit zei dat dames eerst gingen. Wacht. Bedoelde ze dat híj een kater was? Ja hallo! Finchkit draaide zich naar haar toe en besprong haar vervolgens. "Ik ben geen dame!" Klonk er verontwaardigd uit zijn bekje en hij ging vervolgens weer van haar af, waarna hij een gebaar maakte dat zij maar eerst ging. "Dames eerst!" Hij haalde uit met zijn pootje met de poging om Cerisekit een setje te geven, maar opdat moment verloor Finchkit zijn evenwicht en viel hij op zijn zij. Wat een kluns.

Hoe kon hij nou omvallen door één beweging met zijn voorpoot? Wat voor kluns was hij? Dat Cerisekit had gerold met haar ogen was hem ook niet ontgaan, maar Finchkit probeerde zijn trots vast te houden door gewoon weer overeind te komen en te doen alsof dat daarnet niet gebeurt was. "Het lukt prima," spuugde hij en ging opnieuw in een aanval houding staan. Hij was geen mademoiselle. Zij was een mademoiselle. Zij was de poes en hij de kater dus zij had geen recht om het met vrouwelijke benamingen aan te spreken! Daar moest Cerisekit dan ook maar snel mee stoppen. Hij was net omgevallen door dat hij zijn evenwicht was verloren en hij werd telkens voor poes uitgemaakt, ja, Cerisekit moest oppassen.