We crave what we can't have

Het warme weer had ervoor gezorgd dat de rossige kattin er voor het eerst in haar eentje op uit was getrokken. Haar mentor, Barksound, had nog gezegd dat hij wilde dat ze nooit alleen op stap ging. Maar vandaag was ze zo dorstig geweest dat ze zijn woorden even aan de kant had geschoven. Er was niemand geweest om met de jonge poes mee te gaan, dus had Russetpaw ervoor gekozen om alleen te gaan. Het was niet moeilijk om het snelstromende water te vinden, omdat ze het geluid van veraf al had kunnen horen. Eenmaal bij het water aangekomen boog ze haar kopje om wat te drinken. Het was zo warm.. ze had gehoord dat RiverClan katten het water ingingen wanneer het warm was. Misschien kon ze het proberen. Niet al te ver.. gewoon met haar pootjes in het water om wat af te koelen. Op het moment dat ze daar stond, met alleen haar voorpootjes in het water, werd ze omver getrokken door de plotselinge stroming. Russetpaw was niet zo groot en sterk, maar gelukkig lag ze nog in redelijk ondiep water. Geschrokken probeerde ze op te staan, maar haar pootjes konden net niet de glibberige grond raken en de stroming begon weer aan haar rossige vacht te trekken.

[ M a g p i e h o w l e r ]

Een jonge kater liep dorstig langs de rivier die ze de Rapids begonnen te noemen. Hij zocht een plekje waar het water wat kalmer was, want hij was er bang van. De schuimende oever zag er niet echt aantrekkelijk uit. Wel ging hij naast het water lopen voor verfrissing, het was een van die dagen dat het vreselijk warm was. Plots hoorde hij een plons. Verschikt keek hij op. Huh? Magpiehowler was een doetje van de Warrior Code. Zijn vader had het heel hard bij hem in gedrild. Zijn moeder daarentegen leerde hem de waarden en normen. Een daarvan was dat je altijd een kat in nood moest helpen. Met zijn twee-kleurige ogen scande hij het gebied af. Hij zag een kopje bovenkomen, Russetpaw. Hij rende naar de oever die ook hevig bruiste, maar minder. "Russet, Russet! Kun je naar mij komen?" Hij was freaking bang van water en zwemmen, help!

Het schuimende water sloeg in haar gezicht en ze voelde hoe het via haar neus naar binnen kwam. De rossige kattin hoestte een keer, maar kreeg daarbij nog meer water binnen via haar mond. Ze hoorde een stem, zag een gestalte iets verderop die duidelijk haar naam had uitgesproken. "Ik kan niet.." riep ze terwijl er haar kopje half in het schuimende water verdween. Haar nageltjes schraapten over de gladde steentjes van de ondergrond, maar ze kon geen grip krijgen omdat ze er net niet kon staan. "Staan..!" StarClan. Straks verzoop ze nog.

De tuxedo kater keek angstig heen en weer. Gawd! Haar kopje verdween weer en hij rekte zijn nekje uit. Natuurlijk kon hij niet onder water kijken, maar misschien... Plots gilde ze een woord. Het was vrij duidelijk dat ze niet kon staan. Het angstzweet brak hem uit toen het hem daagde dat hij zou moeten springen. Angstig liep hij heen en weer, niet voor lang, maar een paar seconden om moed te verzamelen. Magpie ademde diep in en uit terwijl hij zich naar de oever draaide. "Hou vol, ik kom eraan!" Nu was het bevestigd. Angst joeg door zijn kop, hij trilde. De knappe kater haalde diep adem, sloot zijn ogen en stapte het water in. Angstig voor de vloeibare kilte ging hij sneller lopen tot zijn poten de grond niet meer raakten. Hij was bijzonder klein voor een mannelijke Windclanner, waarschijnlijk net een centimeter kleiner dan de poes voor hem en die was wat... zes moons, nee zeven zal ze ongeveer zijn. De kater begon automatisch te zwemmen met krachtige slagen. Een voordeel aan snel rennen. De poes was weer onder het water verdwenen en hij had geen flauw benul waar ze was. Net toen hij ook onder water wou duiken om haar te zoeken voelde hij iets langs zijn buik strijken. Hij draaide moeizaam een kwartslag en stak zijn borst, poten en kop dieper het water in. Magpie voelde vacht langs zijn neus en hij opende zijn bek en hoopte dat hij het juiste dier vast had.

Russetpaw voelde hoe haar lichaam onder water werd getrokken en hoe haar longen gevuld werden met de koude vloeistof. De rossige kattin sloeg een paar keer met haar poten om boven water te komen, maar haar vacht trok haar naar beneden. Het bleek maar weer dat ze geen RiverClan kattin was. Ze had het bij de hooglanden moeten houden, bij de beekjes die door de velden liepen. Niet hier in het bruisende en kolkende water. Net op het moment dat ze - ondanks de paniek en adrenaline die door haar lijf gierde - het op leek te geven, werd ze beetgenomen en boven het oppervlak getrokken. Russetpaw haalde diep adem en hoestte een keer, terwijl ze de natte vacht van de kater tegen de hare aan voelde terwijl hij haar net boven water wist te houden.

Hij wou dat hij diep adem kon halen, maar dat ging niet. Zijn poten trappelden nog steeds hard tegen de stroming in. Magpies hoofd stond op ontploffen. Door gebrek aan lucht en omdat hij iets moest bedenken om naar boven te gaan. Hij probeerde verschillende tactieken, want kracht lukte niet, maar toen hij uiteindelijk zijn poten in een bepaalde positie draaide, zijn tenen wijd spreidde en hard sloeg voelde hij zich omhoog gaan. Alles in water is gewichtsloos en daarom ook vaak pijnloos, maar door de stroming en hun zware natte vachten was zwaartekracht nog een probleem. Toen ze bovenkwamen snoof hij eerst het water uit zijn neus, voor hij zijn longen vol zuurstof zoog. Zijn hoofd deed minder pijn. Hij knipperde het water uit zijn ogen en veranderde langzaam van koers. Toch was het lastig om met haar te zwemmen, dus hij dook weer onderwater liet haar los en zwom onder haar. Toen hij weer bovenkwam lag ze op zijn rug te drijven. Hij wikkelde zijn staart rond haar, om Russet op haar plek te houden. Het was een beetje rekken en pijnlijk voor hem, maar doenbaar. Hij voelde zijn spieren trillen toen hij eindelijk weer de schuimige oevers zag. Nog een stukje...

De kater verdween plotseling en eventjes raakte Russetpaw in paniek. Waar was hij gebleven? Was hij onder water geraakt? Had ze nu iemand anders met zich meegenomen naar de haaien, net zoals haar moeder met haar broertje? De ander zou wel een heldhaftige dood hebben, een damsel-in-distress proberen te redden. Want daarop leek de rossige kattin nu best wel. Echter kwam hij weer boven, waardoor ze nu op zijn rug lag. De rossige kattin hoestte nog een keer toen er opnieuw een golf schuimend water in haar gezicht sloeg. Dit was geen leuk uitstapje geweest, en ze wist dat ze hier na vandaag niet snel meer terug zou komen. Als ze het zouden overleven. Plotseling was daar de oever. Russetpaw sloeg met haar laatste krachten haar nagels uit en greep zich vast, waarna ze zich moeizaam deels op de oever wist te hijsen. Opnieuw hoestte ze wat water op, dit keer kwam er geen golf bij in haar gezichtje. Haar staart en achterpoten hingen nog in het water, maar ze was aan de oever.

Russetpaw gooide zich van hem af en daar was hij dankbaar voor. Puffend vond hij grond en een beetje later stond hij op de oever. Hij wilde zich uitschudden en gaan liggen op dat grazige veldje daar, maar er prikte iets. Hij keek om. De poes lag drijfnat en helemaal uitgeput op de oever. Zijn hart deed pijn om dat te zien. Magpie sjokte op haar af en zette zijn tanden in haar nekvel. Na even wat kracht verzameld te hebben sleep-steunde hij haar naar het ruime plekje gras. Hij liet haar los, liep een eindje verder en schudde zijn mozaïeken vacht uit. Toen hij droog genoeg was ging hij snel weer naar het zachte gras, waar hij met een vermoeide plof ging zitten. Zijn poten trilden. Oké, liggen dan maar. Gosh!

Russetpaw voelde dat haar kop zwaar had en hoe ze niet eens de energie had om overeind te komen en haar vacht uit te schudden. Ze was dan ook nog jong, had nog geen stevige conditie opgebouwd en was nog nooit eerder in aanraking gekomen met zoveel water. De rossige kattin voelde hoe de kater haar bij haar nekvel greep en haar verder de kant op trok. Heel zwaar was ze niet, maar het water trok nog altijd aan haar lange vacht. Voor een momentje bleef ze liggen op het zachte gras, zo moe dat ze was. Na een paar minuten had ze genoeg energie om zich op haar poten te hijsen. Met moeite schudde ze haar vacht een beetje uit, zonder al te veel succes. Haar blik richtte ze op de kater, nu pas had ze door dat het Magpiehowler was geweest. "Be.. bedankt.." rilde ze van de kou terwijl ze voelde hoe haar vacht zich opzette tegen de koude. Niet dat het hier zo koud was, maar het water had haar tot op het bot nat en koud gemaakt.

Hij lag een paar muizenlengtes van haar. De subtiel kleinere kater keek naar haar met verwarring in zijn blik. Hij wist niet zeker of hij naast haar moest liggen om haar te warmen of iets gaan halen ofzo. Hij kuchte dan ook een beetje zielig. "Eh... Graag gedaan." Hij praatte niet graag. Anderen spotten met zijn stem, die zo zacht en hoog klink als een kitten, maar net niet schattig genoeg. Toen hij een tijdje lag te denken, verzonken in zijn eigen gedachten viel een beweging hem op. Die arme Russet stond nog steeds te rillen, nee lag nog steeds te rillen. Magpiehowler keek met gemengde gevoelens naar haar. Moest hij Tigergaze gaan halen? Hij kroop een stukje naar haar toe, maar bleef toch vertwijfeld liggen. Zag dit er niet heel raar uit, hij was 20 moons ouder. Nee. De zwart-witte kater schudde zijn hoofd. Nee hij probeerde een leven te redden. Niet meer bang kroop hij naast haar. Spijtig genoeg had hij niet zo een lange vacht, maar zijn lichaamswarmte was hopelijk al genoeg. Hij draaide zijn kop de andere kant op en legde die op het gras.

Onderwerp: Re: We crave what we can't have