For the First Time in Forever [Viperstrike]

Een tijd geleden was ze nog een clankat. Hoe lang was het geleden? Ze wist het niet precies. Ze had weinig meegekregen van de tijd. Van na haar val kon ze zich niks meer herinneren, tot ze wakker werd in een rare witte, kleine ruimte. Ze was duizelig geweest, en om haar poot had een rare tak gezeten en een soort van lange, witte plant. De poes had geprobeerd te ontsnappen, maar toen ze probeerde weg te rennen knalde ze tegen een soort onzichtbare muur op. Om de zoveel tijd kreeg ze vies kittypet voer, maar dit had ze eerst geweigerd om te eten. Na een tijdje had de honger haar echter overgehaald en had ze vol schaamte en ongemakkelijkheid de brokken naar binnengewerkt. Na een tijdje kwam een stel tweebeners haar ophalen. De twoleg die ze ook in de put had gezien, samen met een twolegkit. Vervolgens was ze weg van die viesruikende, witte plek, en in een ander twoleg nest gezet. Eerlijk, ze wist niet welk nest erger was. Om de zoveel tijd kreeg ze van die rare, witte brokjes. Ze smaakte bitter, maar na een tijdje had ze doorgekregen dat ze hielpen met de pijn. Sinds de twolegs haar hadden meegenomen had ze geen last meer gehad van haar poten, op de keren na dat ze had geweigerd de medicijnen te nemen. Ze kwam tot de conclusie dat dit een of andere rare versie moest zijn van papaverzaadjes, en ook een stuk sterkere versie. Na een tijdje mocht ze het twolegs nest uit. Ze merkte dat lang lopen nog steeds pijn deed, maar ondanks dat ging ze elke dag een stukje verder weg van de twolegplace. Een kwart moon geleden, was ze tot de ontdekking gekomen dat dit de twoleg place was bij het oude clangebied, maar de poes had zich nog steeds niet kunnen overhalen om terug te gaan naar het oude Thunderclan kamp. Ze had zich erop betrapt dat ze het niet durfde. Wie weet waren er achterblijvers. Katten die totaal niet met haar opgescheept wilde zitten. Maar telkens om die twolegplace hangen voelde niet fijn voor de ex-Thunderclanner, dus liep Gravelsmoke hier. In het Roguegebied. Een gebied waar ze nooit eerder was geweest. Maar eens moest de eerste keer zijn..

- Viperstrike.

De grote tom had het Shadowclan terratorium verlaten en dwaalde nu wat door het onbekende rogue gebied. Geen stukje prooi dat hij kon vinden vandaag met deze bagger weer vandaar dat hij naar wat geluk zocht hier. Viperstrike hief zijn kop en snoof de vochtige lucht op maar geen spoortje naar wat eetbaars. Jagen was al moeilijk in je eentje en dan helemaal wanneer het weer tegenzat. Regendruppels begonnen zachtjes uit de lucht te druppelen en maakte zijn langharige donkere tabby vacht nat. De Shadowclan warrior kuchte eventjes en begon zijn tempo te versnellen, dikke druppels als kleine stroompjes over zijn pels glijdend. Gelukkig lagen de elders nu warm in een droge den terwijl hij hier buiten zocht naar een maaltijd. Eerst werden de elders gevoed en dan pas hij precies zoals de warrior code zei en daar hield hij zich nog steeds strak aan. De grote tom rende veder, zoekend naar een schuilplaats toen hij plots tegen iets hards aanliep. Viperstrike botste tegen de ander aan en gleed nog een lange stuk door door de modderplassen. Snel krabbelde hij overeind, zijn lichaam bedekt met modder vanaf het puntje van zijn oor tot zijn einde van zijn lange staart. "S-sorry" Mopperde hij binnensmonds voor hij zijn ogen richtte op een rode she-cat waar hij tegen aan gelopen was.. Sinds wanneer was die z'n watje geworden zeg?

Gravel merkte dat de lucht om haar heen langzaam vochtiger werd. Op een gegeven moment voelde ze koude druppels op haar vacht vallen. Haar vacht begon door de nattigheid glad over haar lichaam te vormen, en ze moest toegeven dat de warmte en droogte van het Twoleg nest haar erg verwend had gemaakt. Zelfs wat regen leek ze niet meer gewend te zijn. Om haar ogen te beschermen voor alle druppels heen richtte ze haar kop iets naar beneden, tot ze plots iets hoorde aanrennen. Gravelsmoke voelde vrijwel meteen daarna iets tegen haar aanbotsen en door het plotselinge gewicht viel ze neer. Even keek ze verbaasd terwijl de ander nog een stukje weggleed, tot hij opstond. "S-sorry" De kater keek haar aan, en de rossige poes merkte op hoe zijn excuses niet erg vrolijk hadden geklonken. Damnit, was dat haar schuld? Ze kende de kater geen 5 minuten en nu al.. "Geen zorgen. Ik keek zelf ook niet echt goed uit." antwoordde ze, half stotterend. Starclanverdomme, wat moest ze nu weer doen? Was het doel van uit de clan vluchten niet geweest dat ze geen enkele kat meer tegenkwam om mee te praten?