One hit, bad for me. [TRAINING 1/MISTPAW]

Eindelijk. Eindelijk waren ze eens in een gebied aangekomen waar hij gewoon kon trainen met zijn apprentice zonder dat hij hoefde te twijfelen of ze de volgende dag ergens anders naartoe zouden gaan. Hij voelde zich een beetje schuldig over het feit dat hij Mistpaw een paar dagen had laten wachten, maar hij dacht wel dat de apprentice het zou begrijpen. In elk geval ging hij vandaag met haar trainen, of Leopardpaw het nu wilde of niet. Leopardpaw liep voorop met de training in tegenstelling tot Mistpaw en daar wilde hij graag verandering in brengen. Bovendien hoefde hij geen rondleiding meer te geven door het territory en kon hij gelijk overgaan naar het essentiële gedeelte, dus dat was al een meevaller. De WindClanner rekte zichzelf uit terwijl hij zichzelf met snelle halen over zijn pels waste en ondertussen in de richting keek waar de apprentices sliepen. Hoewel sommigen nog steeds apart lagen, lagen de meeste Clan cats toch wel bij elkaar. Het was apart om te zien en Crowfur koos er dan ook voor om zo veel mogelijk in de buurt van Leopardpaw te blijven slapen. Het moest immers maar eens voorkomen dat één of andere Clan cat vervelend tegen haar ging doen, right? Hoewel hij eerder dacht dat het in Leopardpaw’s geval andersom zou zijn, maar goed. De tom grinnikte om zijn eigen gedachten en ontweek een paar kattenlichamen terwijl hij naar Mistpaw liep. Hij herkende de grijze pels al snel en dat was mede dankzij het licht dat naar binnen scheen. Hij stak zijn poot uit en tikte zachtjes in haar flank om haar wakker te maken. “Eet snel een prooi en ontmoet me dan aan de uitgang van de grot,” fluisterde hij tegen haar. “Het wordt tijd dat we eindelijk eens beginnen met je training.” Hij draaide zich om, wenkte de she-cat nogmaals en ging toen buiten de grot wachten tot Mistpaw bereid zou zijn om te gaan trainen.

Crowfur wierp een korte blik over zijn schouder om naar Mistpaw te kijken toen deze wakker was. Hij zag dat ze niet veel van haar prooi at en fronste, maar besloot om er niks over te zeggen. Het was immers aan haar om te beslissen hoe veel ze van haar prooi wilde eten. Het wilde echter wel zeggen dat als ze straks honger zou krijgen dat ze niet even snel terug konden gaan om te gaan eten. Hij hoopte dat ze dat in elk geval wist. Crowfur trok kort met zijn oortje toen ze bij hem kwam staan, maar zijn blik ontweek en ook niets tegen hem zei. Hij onderdrukte een zucht toen hij zich bedacht dat ze waarschijnlijk boos was omdat ze zo laat met haar training waren begonnen. Haar vrienden die samen met haar apprentice waren geworden, hadden waarschijnlijk al een eerste training achter de rug. Crowfur kon begrijpen dat dat haar niet vrolijk stemde, maar kon ze dan ook niet een klein beetje begrip opbrengen voor zijn situatie? Hij onderdrukte een zucht. “Luister,” sprak hij rustig. “Ik weet dat je het niet leuk vindt dat je zo laat begint met je training, maar de omstandigheden hielpen er niet echt bij. Ik kon je op het gebied waar wij verbleven onmogelijk trainen, ook al wilde ik het maar wat graag wel doen. Ik weet dat je denkt je erg achterloopt op de rest, maar dat valt reuze mee. We hebben immers de hele tijd met de Clans samen gereisd, dus het is al een meevaller dat ik je die geuren en borders niet meer uit hoef te leggen.” Hij glimlachte warm naar haar. “Laten we gaan dan.” Hij vond het belangrijk dat hij zijn gevoelens kon uitdrukken naar haar toe en dat zij dat ook bij hem kon, dus hij hoopte dat ze wat losser zou worden naarmate hun training zou vorderen. Hij begeleidde haar voorzichtig langs het gevaarlijke territory. Hij vond dit nog steeds niet de meest geweldige omstandigheden om haar te trainen en had het liever anders gezien, maar het was nu niet anders en hij kon haar training echt niet langer uitstellen dan nu al het geval was. Toen ze bij de bestemming aan waren gekomen waar hij wilde zijn, draaide hij zich een kwartslag naar haar om. “Voordat ik begin met je training zou ik graag willen weten of je zelf ideeën hebt wat de trainingen betreffen. Wat wil je graag leren? Wat verwacht je van me dat ik je leer? En zijn er voor de rest nog opmerkingen, vragen of problemen die je wilt aangeven?”

Crowfur trok verbaasd zijnde met zijn oortje toen de stille houding van Mistpaw niet verbeterde nadat hij zijn woorden tegen haar had gesproken. Hij dacht dat ze zich beter zou voelen na wat hij gezegd had, dat ze in elk geval niet meer boos op hem zou zijn of niet meer zou denken dat hij haar niet wilde trainen. Hij dacht dat, door alles duidelijk uit te leggen, het beter zou worden tussen hun. Maar in plaats daarvan leek de she-cat ontevreden te zijn. Of misschien was ontevreden niet het juiste woord, maar eerder bang. Bang voor wat er zou komen. Hij moest eerlijk toegeven dat hij door heel het gedoe met Leopardpaw en Crowcall niet echt op zijn omgeving had kunnen letten waardoor hij geen idee had wat Mistpaw’s achtergrond was. Als hij het zich goed herinnerde, was ze een dochter van Mousewish en Tigergaze. Mousewish… Zou de dood van haar moeder een invloed hebben op hoe ze nu reageerde? Hij besloot er niet direct naar te vragen, maar het rustig op te bouwen. En hij besloot om de training ook rustig op te gaan bouwen. Dit was een kat die duidelijk meer nood had aan een rustiger tempo dan dat hij er direct in ging vliegen. En doordat ze nog niet op hun definitieve territory waren, bood de mogelijkheid zich ook sneller aan om het juist rustig op te bouwen. Bovendien maakte het Crowfur sowieso niet uit of ze een moon later warrior werd dan alle andere apprentices als zij dat ook geen probleem vond. Hij kon immers niet trainen met een apprentice die haar gedachten er niet voor de volle honderd procent bij had. En dus ging hij zitten en keek haar warm aan. “Mistpaw,” begon hij voorzichtig. “Ik zie dat je nogal druk bezig bent met bepaalde zaken die in je hoofd zitten.” Had hij dat goed uitgelegd? Nou ja, er was nu toch geen manier om zijn woorden te veranderen, dus kon hij net zo goed doorgaan. “Zou het misschien opluchten als je iets daarvan aan me kunt vertellen?” Hij glimlachte geduldig naar haar. “Het is niet dat als ik je moet opleiden tot een warrior dat je gevoelens er niet toe doen. Ik vind het belangrijk dat mijn apprentices zich op hun gemak bij me voelen en zichzelf kunnen zijn. Je hoeft jezelf niet in te houden omdat je denkt dat dat beter is voor de training. Ik heb het liefste dat je gewoon eerlijk tegen me bent en het aangeeft als iets niet gaat.”

Mistpaw leek onzeker te worden door zijn vragen en even twijfelde Crowfur of dit aan hem lag of dat dit gewoon Mistpaw was die geen idee had hoe ze moest reageren. In elk geval ging hij afwachten hoe ze zou reageren op zijn woorden. Er was iets mis met haar en hij wilde dit graag opgelost hebben voordat ze aan hun training begonnen. Hij wilde gewoon dat ze wist dat ze hem kon vertrouwen en tegen hem kon spreken als ze dat wilde. Hij zou dan vanzelf wel te weten komen of het iets met het overlijden van haar moeder had te maken of niet, maar hij kon zich voorstellen dat deze kat al best veel had meegemaakt voor haar leeftijd. Crowfur had Leopardpaw altijd zo goed mogelijk af proberen te schermen voor dit soort dingen, maar hij nam aan dat niet elke ouder zijn of haar kitten kon beschermen op de manier zoals diegene dat zou willen. En het resultaat was meestal dat diegenen die niet beschermd konden worden gebroken achterbleven. Hij trok met zijn oortje toen Mistpaw antwoord gaf, haar onzekerheid vrij duidelijk doorklinkend in haar woorden. “Ja?” vroeg hij zacht, haar aanmoedigend om de woorden te spreken die ze wilde spreken. Toen ze vertelde wat haar dwarszat, voelde hij een koud gevoel door zijn lichaam gaan. Haar ogen waren niet goed. Hij kon er niets aan doen, maar hij zag zichzelf al naar Everstar gaan om dit te melden en te horen te krijgen dat Mistpaw toch geen warrior kon worden. Hij slikte. Nee. Niet van het ergste uitgaan! Eerst wilde hij weten waarom ze dat dacht en of ze er eventueel iets aan konden doen. “Waarom denk je dat, Mistpaw?” vroeg hij aan haar. “Heb je het gevoel dat je je omgeving minder goed in je kan opnemen dan andere katten? En wat denk je dan dat er precies niet goed is? Heb je een verminderd zicht of zwarte vlekken voor je netvlies of…?” Zorgzaam keek de zwarte tom zijn apprentice aan terwijl het koude gevoel in zijn lijf nu plaatsmaakte voor pure bezorgdheid om het welzijn van zijn apprentice.

Crowfur had eerlijk gezegd geen idee wat hij moest doen als het antwoord negatief zou zijn en het zou blijken dat ze inderdaad nauwelijks kon zien. Het was over het algemeen bekend dat als een kat leed aan gezichtsverlies dat de kans om warrior te worden vrij klein was. Dan was het natuurlijk nog afhankelijk of de kat dit aan één oog had of aan beide ogen. Crowfur kende immers gevallen van katten die iets aan één oog hadden gehad en alsnog warrior konden worden. Als Mistpaw iets had aan één oog zou het goed kunnen dat ze haar training alsnog voort kon zetten. Als ze iets had aan twee ogen zou dit moeilijker gaan en Crowfur had geen idee of hij wel klaar was om dat soort nieuws te ontvangen. Het was altijd vreselijk om te zien dat de toekomst van een apprentice zomaar weggenomen werd door iets waar ze niks aan kon doen. Crowfur’s hart zakte naar zijn keel toen Mistpaw aangaf wat het probleem was. Ze zag van dichtbij wel, maar vanaf ver werd het een stuk moeilijker. Hoe moest ze dat ooit doen als een warrior haar van ver naderde? Ze kon dan alleen maar vertrouwen op haar reukzin en dus was het belangrijk dat ze geuren goed kon onderscheiden. Maar wat als hier nu iets naar haar toe vloog en ze had het niet gezien? Of ze zag het maar heel erg vaag en reageerde niet snel genoeg? Hij had geen idee of hij haar training zo wel voort mocht zetten. “Het is goed dat je me dit vertelt,” sprak hij en hij boog zich naar voren zodat hij zijn neusje tegen haar oor kon duwen. Daarna leunde hij naar achteren en voelde zijn hart naar zijn keel zakken bij het idee wat hij haar nu ging meegeven. “Ik denk dat het belangrijk is als we je laten controleren door Lizardpath en Routpaw.” Hij keek naar zijn poten. “Ik wil je training dolgraag voortzetten, Mistpaw, maar ik ben verantwoordelijk voor je en ik kan het me niet permitteren dat er je tijdens de training iets overkomt omdat ik besloot om de medicine cats niet te waarschuwen.” Hij richtte zijn blik weer naar Mistpaw. “Zou je het goed vinden als we samen naar Lizardpath zouden gaan? Misschien kan zij je iets geven waardoor je zicht beter wordt.” Hij merkte dat hij vooral bezig was met zichzelf te overtuigen; problemen aan het zicht waren meestal blijvend.

Crowfur voelde de brok in zijn keel nog sterker worden en merkte dat het nog moeilijker weg te slikken was toen Mistpaw helemaal in paniek begon te raken. Waarom had niemand van de queens ooit eerder gemerkt dat het niet goed ging met Mistpaw? Waarom had niemand geprobeerd om een gesprek met haar te hebben zodat deze ellende voorkomen had kunnen worden? Hij probeerde de gedachten uit zijn hoofd weg te duwen. Het had geen zin om zo te denken. Mistpaw had steun nodig en dat ging moeilijk worden als hij de hele tijd met negatieve gedachten in zijn hoofd zat. Hij wilde dat hij haar kon beschermen tegen de conclusie dat ze misschien elder zou worden, maar hij wist dat hij het zichzelf nog moeilijker zou kunnen vergeven als hij haar uit medelijden verder liet gaan met haar training en er zou haar iets overkomen. Hij had liever dat ze misschien elder zou worden dan dat hij haar onderaan een klif ergens zou vinden omdat hij niet had gedurfd om met haar naar de medicine cats te gaan. Het was niet dat hij haar dromen kapot wilde maken, maar hij wilde ook niet dat ze een gevaar zou vormen voor zichzelf. Hij slikte de brok in zijn keel weg en ging bij haar staan terwijl hij troostend zijn staart om haar rugje legde. “Mistpaw,” begon hij vriendelijk tegen haar, “je hoeft je nergens voor te verontschuldigen, want je kunt hier niks aan doen. Je stelt me niet teleur. Ik vind het juist ongelooflijk dapper van je dat je dit met me durft te delen, ook al wist je dat daar gevolgen aan zouden zitten.” Wat hem naar het volgende gedeelte zou brengen. Het leek net alsof iemand op zijn hart ging staan als hij naar Mistpaw keek en hij slikte opnieuw. “Dat we naar Lizardpath en Routpaw gaan om je te laten nachecken, wil niet zeggen dat je automatisch elder zal worden. Ik ken warriors die iets aan hun ogen hadden en die hun training alsnog konden voortzetten. Ik wil alleen maar weten hoe erg de situatie is zodat we eventueel wat maatregelen kunnen nemen. Het hoeft allemaal nog niet zo erg te zijn als jij denkt.” Terwijl hij tegen haar sprak, begon hij zelf ook weer wat hoop te krijgen. “Maar wat denk je dat nu belangrijker is, Mistpaw? Je goed laten controleren zodat je je training gerust kan beginnen of je training zomaar beginnen en het risico lopen dat je jezelf verwondt? Ik zou het vreselijk vinden als je iets zou overkomen.” Hij wreef troostend met zijn staart over haar rug. “Ik weet dat je bang bent voor wat ze gaan zeggen, maar ik denk dat het echt beter is als we nu direct naar de medicine cats gaan. Alsjeblieft, Mistpaw. Doe het alsjeblieft voor jezelf en voor mij.” Hij keek de she-cat haast smekend aan.