It's time you pick your battle, and I promise you this is mine.

Yeah, please don't think about why you can't sleep in the evening
And please don't be afraid of what your soul is really thinking

Your soul knows good and evil, your soul knows both sides
And it's time you pick your battle, and I promise you this is mine
(I promise you)

Hoewel hij het zo lang als mogelijk uit had willen stellen, wist hij dat iedere seconde die verstreek het gevaarlijker zou maken voor zijn dochters. Met een zwaar hart had hij hun en Hellhound dan ook de dag hiervoor kort gesproken, zodat nu alles opheldert en duidelijk was. Zijn zwarte vacht werd verlicht door het kleine beetje van de zon dat boven de horizon uitstak. De hele nacht had hij geen oog dichtgedaan, was hij nog honderdmaal over deze beslissing heen gegaan. Oh, Zira zou zich omdraaien in haar graf. En Pyre? En Nyra? Zouden ze hem en hun zussen haten over deze beslissing die zonder hen was genomen? Jinx wist het niet, en hij wist ook niet wat erger was; zijn kinderen laten vertrekken zonder hem, of met Muta en Ophelia meegaan en zijn andere kinderen hier tussen deze monsterlijke katten achterlaten. Het spookte in zijn hoofd en hij wenste dat hij kon verdwijnen, of de tijd terug kon draaien. Alles zou zoveel beter zijn geweest als hij nooit mee was genomen door die mensen, waarom was hij ooit die straat in gegaan waar ze hem vonden, waarom was Zira dat ene steegje in gegaan waar de honden hen op stonden te wachten? Waarom speelde het lot toch zo'n afschuwelijk spel met iedereen met hem en iedereen waarom hij gaf? Hij mist haar zo, hij miste haar meer dan zijn hart verdragen kon. Het enige wat hij altijd had gewild was gelukkig met haar zijn, zelfs al moest dat met het ongelukje dat tot hun kinderen had geleid. Waarom was er nooit iets wat hij goed kon doen.
Jinx hield zich hopeloos vast aan het laatste beetje ochtend, maar tijd ging genadeloos door en terug gaan kon niet meer. Dus stond de robuuste kater op, dwong alle emoties uit zijn gelaat en stapte zoals afgesproken naar Hellhound toe. Adem in, adem uit. Hij moest het laten gaan.

[ Ze bevinden zich nu nog allemaal in het kamp! Alleen katten met toestemming!]

Het plan was her. De volgende stap was de uitvoering ervan. En terwijl de tijd tikte, werd ze banger. Ze ging duizendmaal over iedere situatie die zich voor zou kunnen doen, hoe alles mis zou kunnen gaan en wat er vervolgens zou gebeuren. Toch was ze er zeker van: dit is wat ze wilde. Weg uit de Elite, vrijheid, een leven dat echt van haar was en niet van iemand anders. Als ze daarvoor de rest van haar leven op de vlucht zou moeten zijn, dan was dat maar zo. Ze dacht aan de katten die ze achter zou laten. Jinx, Nyra, Pyre, Satsui, Hellhound, Runa. Ergens wilde ze dat ze hen allemaal met zich mee zou kunnen nemen, maar daar was geen beginnen aan. Het waren zij en Muta nu. En vandaag zou de dag moeten zijn. De dag waarop ze in een grote climax zou ontsnappen aan de gevangenis waar ze al haar hele leven in zat. Zou het echt zo zijn als ze gehoopt had? In haar achterhoofd bestond nog altijd de angst dat alles zou falen. Ze zouden hun poging doen, betrapt worden en iedereen zou gestraft worden voor wat ze gedaan hadden. Maar dan had ze het tenminste geprobeerd. Ze rechtte haar rug en probeerde het vervelende gevoel in haar maag te negeren. Als er ooit een moment was om dapper te zijn, was het nu. Met haar kopje geheven, liep ze op haar vader af. Ze was er klaar voor.

Vandaag was de dag dat alles anders zou worden. Zijn hele leven op z'n kop. Het zou na vandaag nooit meer zo kunnen worden als vroeger. Het grootste deel van de nacht had hij wakker gelegen. Plannen om problemen op te vangen had hij nu in overvloed. Met een gezicht van staal, alsof er niets bijzonders aan de hand was wandelde hij naar de open plek in het kamp. Jinx was de eerste die op hem af stapte, Ophelia zag hij in de verte ook al aankomen. "Jinx, ik wil dat jij samen met Ophelia en Muta het Rogue gebied in gaat. Daar zul je een groot gebied van een groep genaamd Rogue One tegenkomen. Vraag naar Tank en vertel hem zijn Hunters weg te houden van het clangebied." In zijn stem klonk geen twijfel, geen aarzeling. Als ze dit zouden doen moest het overtuigend genoeg zijn. Zijn stem was helder en hard genoeg voor andere katten in het kamp om te horen. Natuurlijk niet harder dan dat hij normaal praatte aangezien het dan de aandacht zou trekken.

Muta had deze nacht niet kunnen slapen. Ze had zich wel opgekruld tot een bal om geen argwaan op te wekken bij de anderen, maar echt slapen had ze niet gedaan. Ze had ongeduldig gewacht op de eerste oranje stralen van de zon die opkwam, gewacht totdat de zwarte vacht van haar vader zichtbaar was, gewacht tot Ophelia vertrok naar buiten. En toen ging zij. Over enkele momenten zou ze gebracht worden naar Rogue territory, en daar zou ze beginnen met trekken. Trekken naar een nieuw gebied, om eindelijk vrij te zijn. Weg van Bloodclan. Weg van Jinx en Hellhound... Hevig schudde ze haar kop. Nee, ze moest nu niet gaan twijfelen. Ze liep met geheven kop naar buiten, en zag Jinx, Ophelia en Hellhound al staan. Ze ging met een frons op haar gezicht naast haar zwart-witte zusje zitten, en luisterde naar wat Hellhound te zeggen had. Ze knikte kortdaad, en drukte kort met haar neusje tegen O's schouder. Samen zouden ze dit doen. Samen.

- flut want ik heb 0,0 inspiratie voor Muta maar zal wel proberen actief op dit topic te posten!

Hij haalde een laatste maal diep adem en liet toen alle emoties van zijn gelaat afglijden. Zoals gepland stond Hellhound al op hen te wachten en zowel Ophelia als Muta voegden zich snel genoeg bij hen. Nu zijn twee dochters naasr hem stonden voelde de kater toch iets van vaderlijke trots branden in zijn borstkas; beide waren uitgegroeid tot twee prachtige poezen die hun eigen leven zouden gaan leiden, schijt hebbende aan hoe ze op deze wereld terecht waren gekomen en onder welke regels zij zouden moeten leven. Misschien moest Jinx een voorbeeld aan ze nemen, anderzijds had hij hier teveel herinneringen om te vertrekken. Hij schudde mentaal de zorgen van zich af, nee, hij moest zijn gedachtes hier houden. "Jinx, ik wil dat jij samen met Ophelia en Muta het Rogue gebied in gaat. Daar zul je een groot gebied van een groep genaamd Rogue One tegenkomen. Vraag naar Tank en vertel hem zijn Hunters weg te houden van het clangebied." De kater knikte enkel luchtig en geeuwde eens. "Aye, prima Hellhound. Ik ga er vanuit dat we tegen het vallen van de avond wel weer terug zullen zijn," Zijn stem klonk zoals hij altijd klonk; laag en eentonig. Hij wenkte enkel zijn beide dochters om hem te volgen en gunde Hellhound nog een laatste blik voordat ze zouden vertrekken. "Kom, het is tijd," deelde hij enkel aan de twee jonge poezen mee, zijn stem nu wat zachter.

Alles leek een beetje wazig, maar ze vertelde zichzelf dat het een bijwerking was van de anticipatie die ze voelde. Het was beangstigend, spannend, bevrijdend. Ontzettend veel tegenstrijdige dingen in één. Het was een surrealistische gedachte dat ze weldra geen Bloodclanner meer was, dat ze vrij zou zijn. Vrij om te gaan en staan waar ze wilde, vrij om te zijn wie ze wilde. Was dat niet waar ze haar hele leven op gehoopt had? Misschien maakte dat het juist wel eng: wat was er nog over nadat je je grootste droom had waargemaakt en je sterkste demonen had overwonnen? Jinx voegde zich bij Hellhound en O volgde zijn voorbeeld. Niet veel later kwam ook Muta bij hen. Ze waren compleet. Hellhound vroeg hen hetgeen wat afgesproken was, waarop O standvastig knikte. Muta drukte haar neusje tegen O's schouder, maar O durfde niet te glimlachen. Bang dat ieder teken haar misschien weg zou kunnen geven. Voor ze Jinx volgde, keek ze Hellhound nogmaals dankbaar aan. Hij had haar alles geleerd wat ze wist, hij was haar tweede vader geweest wanneer Jinx dat niet had gekund. Ze had haar leven aan hem te danken. Hopelijk zouden ze elkaar ooit weer zien. Met een gebroken hart wendde ze zich weer van haar mentor af en liep met haar vader mee. Dit was het dan.