Plantjes

Onderwerp: Plantjes ma 8 mei 2017 - 12:03

Doodvermoeid, af en toe hoestend en met tranende ogen - van de ziekte, absoluut alleen van de ziekte - lag Everstar in haar nest, terwijl ze probeerde nergens aan te denken en uiteraard overal aan moest denken. Aan Neverland, steeds weer aan Neverland, en daartussendoor aan Lionroar en hun gevecht, aan Barksound en zijn leugens - maar welke woorden waren de leugens? De oude of de nieuwe versie van het verhaal van Whitelions dood? -, aan Oceanbreeze en hoe die zonder klagen al het werk overnam, hoe die haast natuurlijk het leiderschap overnam, en of ze het ooit terug zou geven, en of ze zich zorgen moest maken of niet, aan die rare medicine cat van ShadowClan, die haar doodleuk een knuffel had gegeven en die... nu aan kwam lopen. Everstar sloot haar ogen. Niet weer hij. Niet dat ze had verwacht van hem af te zijn toen ze was weggelopen. Medicine cats namen het gewoonlijk al niet zo nauw met het onderscheid tussen clans, en op deze reis natuurlijk al helemaal niet.

- Acefray eerst

Onderwerp: Re: Plantjes ma 8 mei 2017 - 12:34

De kater liep zoekend langs de windclanners met een pakketje kruiden in zijn muil. Hij ging zich natuurlijk aan het woord houden dat hij enkele dagen geleden gegeven had aan de leader. Met flinke passen kwam hij gelukkig al snel aan bij een vuurrode kat in een nest. Ze zag er slecht uit, maar tja, dat was te verwachten. Zelf droeg hij een enorme wond mee op zijn achterkop… een duidelijk verse. Ja zijn training in Dark forest had wat achtergelaten, zelfs al dacht hij nog altijd dat dit Starclan was geweest. Hij was iets veranderd sinds die droom. Een klein beetje harder en serieuzer, al was het nog nauwelijks te merken. Hij trainde ook zelf weer, iets wat zijn lichaam voor de rest goed deed. Eenmaal bij Everstar stopte hij zijn pas en legde de kruiden voor haar snuit weg. “Zoals beloofd Everstar. Iets tegen de hoest en irritatie in de longen.” Hij glimlachte vriendelijk en legde een tweede pakketje bij haar weg. “En neem eventueel twee poppyseeds voor je gaat slapen, helpt met beter worden en maakt je slaap dieper.. droomloos” Hij wist hoe moeilijk het kon zijn te dromen over geliefden die er niet meer waren.

Onderwerp: Re: Plantjes ma 8 mei 2017 - 13:44

Eerst merkte ze niets aan hem, maar toen hij het pakketje dat hij bij zich droeg voor haar neerlegde, fronste ze. Wat had hij uitgespookt? Hij had haar niet echt een vechtersbaas geleken, en nu kwam hij hier aan met een fikse wond op zijn achterhoofd. "Gevochten?" vroeg ze schor, al was ze ook weer niet bijster geïnteresseerd in het antwoord. Wat hij in zijn vrije tijd deed waren haar zaken niet. Ze staarde naar de kruiden van haar neus. Ze wist niet hoe het op dit moment zat met de voorraad, maar ze had het vermoeden dat die kruiden beter voor een ander bewaard konden worden. Was er niet ook een zieke ShadowClanner? Misschien moest ze één keer iets nuttigs doen en dat spul aan een ander laten geven. Niet dat Acefray dat daadwerkelijk zou doen. Ze waren koppig, die medicine cats. Hulp afslaan was meestal niet echt een optie. Ze legde haar kop op haar poten, nog altijd naar de kruiden starend. Ze wilde ze niet. Ze wilde dit leven niet meer. Ze had er nog meer, het zou wel goed komen. Ze kon er toch wel één missen? Mocht ze niet even, eventjes maar, haar broer zien? Haar ouders, haar zussen? Acefray had wel gezegd dat StarClan van hen hield, maar dat was niet genoeg. Ze wilde bij ze zijn, al was het maar voor kort. Een bemoedigende blik, een paar woorden, misschien zou ze dan door kunnen gaan. Misschien zou ze dan weer na kunnen denken en weten wat ze moest doen. Haar blik gleed naar de zwarte zaadjes. Die kon ze alvast niet afslaan. Slaap... zonder dromen. Zonder vogels en bloemen en bloed. Rust. Ze wilde alleen nog maar rust. Zou Acefray vanzelf weggaan?

Onderwerp: Re: Plantjes ma 8 mei 2017 - 17:11

Hij keek voor een moment op toen hij de vraag hoorde van de kattin. Voor een seconde drong het niet door waar ze het over had, iets wat niet verassend was voor hem. Maar toen realiseerde hij het dat ze het over zijn wond had. Hij grimaste even schuin. “Niet echt, maar ik ben er dus achter gekomen dat als je in Starclan gewond raakt je het in het echt ook doet” Hij haalde zijn schouders op. Hij had het nooit geweten. Nog bleek hij het nu te weten. Starclan zou je niet verwonden, Dark forest des te meer. Voor hem was het nog steeds een raadsel. Arme arme domme Ace. Maar hierna richtte hij zijn aandacht weer op de kattin, die duidelijk meer interesse in de poppyseeds had. Wat te begrijpen was. “Je kan ze maar een halfmoon nemen, anders kan je er verslaafd aan worden. Maar ik zal ook alles doorgeven aan Lizardpath zodat je genoeg krijgt” Hij knikte even. Hij was immers een stuk langer medicine cat dan de jonge kattin, hij was nog in zijn recht om goed advies en hulp te geven. “Neem eerst deze in” begon hij toen, een van de hoopjes kruiden aanwijzend. Deze waren tegen de hoest.

Onderwerp: Re: Plantjes di 9 mei 2017 - 12:39

Een antwoord als wat ze nu kreeg had ze niet verwacht. Even keek ze verbaasd, toen snoof ze. "Een paar dagen geleden zei je dat StarClan van ons houdt, en vervolgens doen ze je dit aan?" Lekker is dat. Ze hoestte en keek met tegenzin naar de kruiden. Uiteraard vertrok Acefray niet zomaar. Hij zou geen goede medicine cat zijn als hij er niet op toezag dat zijn patienten netjes hun kruiden namen. Even staarde ze alleen maar naar het pakketje dat hij aanwees, maar ze kon de energie niet opbrengen om in discussie te gaan en ze deed maar gewoon wat haar gezegd was. Met een zucht legde ze haar kop weer op haar poten. Zou ze die poppyseeds nu al nemen of nog een tijdje wachten? Het was jammer dat het er maar twee waren. Ze kon wel een diepere slaap gebruiken. De diepste slaap. Het soort waar je niet meer uit wakker werd.

Onderwerp: Re: Plantjes di 9 mei 2017 - 13:58

Ace kantelde zijn kop even op de manier die hij vaker deed als hij iets niet helemaal begreep. "Het is niks ergs hoor" Bracht hij als tegenwoord erin. Waarom was dit erg?... okey de wond deed wel pijn maar toch het hoorde erbij. Hij haalde zijn schouders op. "Mijn mentor en ik waren wat aan het sparren, ik was niet snel genoeg. Het was mijn eigen fout, heb te lang gewacht met trainen." Het was duidelijk dat hij dit allemaal terecht vond. Het was zijn fout, dus hij had ook de gevolgen ervan. Toch alleen maar logisch? Daarbij was hij blij dat hij eindelijk zijn mentor weer had kunnen zien. Tevreden keek hij nu hoe Ever de medicijnen innam. Goedzo. Nu kon ze weer beter worden.

Onderwerp: Re: Plantjes di 9 mei 2017 - 15:42

Acefray leek het allemaal niet zo erg te vinden. Een flinke wond op je achterhoofd, doodnormaal, niets aan de hand. "Dus dat is hoe jullie trainen in ShadowClan", raspte ze. Ze kon niet zeggen dat het haar verbaasde. Ze stonden wel bekend als vrij ruwe katten, die clan, al begreep ze deze trainingsmethode niet echt. Wat had je eraan als je warriors en apprentices gewond raakten tijdens trainingssessies? Dat maakte ze alleen maar zwakker, en je verspilde er ook nog eens kruiden mee om dat allemaal te gaan verzorgen. Een beetje inefficiënt. Nou ja, ze moesten het zelf maar weten.

Onderwerp: Re: Plantjes ma 15 mei 2017 - 21:07

Hij haalde zijn schouders wederom op bij haar woorden. “Niet echt, mijn mentor wel, hij geloofde meer in het hardcore shadowclan bestaan, om geen zwakte te tonen en sterk te zijn.. dus hij trainde hard. Hij stierf voor mijn ceremonie, een maan na mijn warriorschap koos Starclan me uit als Medicine cat. Dus tja, hij had er nooit op kunnen reageren op mijn nieuwe taken en ik ben nogal… een softie geworden” Hij keek wat schuldig omhoog, een tik die hij had alsof het antwoord in de sterren lag. Hmmm kijk daar. In de sterren staat dat Everstar vast zat aan een gesprek.
“Hij traint me weer, dus we zien wel wat er van komt” Hij keek haar weer aan, deels rustig en deels onderzoekend of hij nog ergens anders mee kon helpen. “Weet je toevallig of Lizard vaak met Starclan droomt?” Hij zelf had altijd al een enorme hechte band met Starclan gehad en droomde makkelijk samen.

Onderwerp: Re: Plantjes za 20 mei 2017 - 10:21

Blijkbaar was Acefray's training zelf in ShadowClan vrij uitzonderlijk. Het was echter vrij duidelijk dat het niet echt betere resultaten opgeleverd had dan een regulieren training. Zoals Ace zelf al zei, hij was een behoorlijke softie geworden. Een die leiders van andere clans knuffelde. Everstar vroeg zich af wat zijn oude mentor daarvan zou denken. Die was misschien dood, maar hij had vast niet veel invloed gehad in de keuze voor Ace' rang, leek het Everstar na wat ze over hem had gehoord. Ze keek even naar de medicine cat. Dus hij liep nu doodleuk iedere nacht in StarClan met zijn vroegere mentor te trainen? Een steek van jaloezie ging door haar heen. Ze kon misschien eventjes in StarClan zijn als ze een leven verloor, maar het grootste deel van de tijd was Zilverpels voor haar een afgesloten wereld. Terwijl Acefray zijn overleden vrienden zag, kon zij alleen maar over de hare dromen, en dat waren meestal eerder nachtmerries. Ze snoof toen hij haar naar Lizardpath vroeg. Hij wist duidelijk niets van de geheimen die de WindClan medicine cat lange tijd voor haar had bewaard. "Geen idee", miauwde ze bars.

Onderwerp: Re: Plantjes do 22 jun 2017 - 14:10

Hij duwde zijn oren even naar achteren bij de reactie op de ander. Echt, had deze kat nooit geleerd hoe je een gezellig gesprekje moest houden? Hij zuchtte even dramatisch en ging er maar bij zitten, zijn blik lag op Everstar. Ergens was die enorme wond niet het enige wat er was veranderd aan hem. Hij was meer aan het trainen en het was te zien, daarbij was hij niet altijd meer gediend om andere zo over hem heen te laten lopen.. volgens zijn mentor deden andere dat al genoeg. Hij liet een kort, diep geluid horen om uit zijn gedachtes te komen. “Je had me al bijna af geschrokken met die toon” Klonk er droogjes uit. “Gelukkig kom ik uit de clan van edgy katten die denken dat ze de wereld alleen aan kunnen door zich af te sluiten, echt ik snap niet waarom je tegen onze clan bent, je zou er geweldig in passen” Het klonk zacht grappend. “Echt Everstar, je kan niet iedere hulp van je af duwen” Zijn blik was zacht en ergens bezorgd om de leader.

Onderwerp: Re: Plantjes vr 23 jun 2017 - 11:42

Acefray was niet blij met haar geërgerde reactie. Pech gehad. Wat verwachtte hij dan? Dat ze een vrolijk gesprekje met hem ging zitten voeren over de leugens van Lizardpath en haar andere clangenoten? Over alles wat haar dwarszat? Hij was een medicine cat, geen psycholoog. Hij moest zich bij zijn taakomschrijving houden. Bij zijn antwoord was zij het die haar oren platlegde. Ze was het zat. Dit, hem, alles. "Houd je kop, Acefray, houd op met je stomme grappen en je pogingen om aardig te zijn", gromde ze, langzaamaan haar stem verheffend. "Denk je dat je ook maar iets beter maakt? Wat voor hulp denk je te kunnen bieden?!"

Onderwerp: Re: Plantjes vr 23 jun 2017 - 12:51

Hij gromde naar haar bij zijn reactie. Alsof zij de enige was die het moeilijk had. Ze moest eens weten. Eens weten wat andere meemaakte. En op een manier die hij normaal nooit zou doen maar nu eenmaal tot uiting kwam dankzij zijn slechte invloeden stond hij op. Hij torende over de liggende kattin heen. “In ieder geval doe ik een poging. Doe ik mijn best dit leven een zin te geven en door te gaan. Hier liggen en de wereld haten gaat je niks opleveren Everstar. We verliezen allemaal veel. We hebben het allemaal moeilijk” Hij hief zijn kop. “Het verschil is dat sommige zich erover heen zetten en realiseren dat niet alles om hun draait, zodat ze andere kunnen helpen die het meer nodig hebben. In plaats van zichzelf weg te laten rotten in zelfmedelijden” Ace had nog nooit tegen iemand uit gevallen en zelfs nu was zijn stem hard maar kalm. Zijn groene ogen stonden in die van de ander en hij had zich anders gemanierd. Normaal was hij nooit zo, maar ja, slechte invloeden kregen het beste over de grote kater. “De hulp die ik probeerde te bieden is om jou en ieder ander te laten merken dat ze niet alleen zijn. Dat ze iemand hebben voor steun als ze dat nodig hebben. Ik probeer te zijn voor andere wat ik op het moment nodig zou hebben” Hij ademde diep uit en keek nu de kattin aan, wachtend op een reactie. Hij verloor alles, alles, en toch moest zijn leven draaien om een ander beter te maken. Rowanflame had gelijk, hij werd zwak. Tijd om te laten zien hoe sterk hij kan zijn. "En het spijt me dat dit ervoor nodig was om je dat te laten realiseren"

Onderwerp: Re: Plantjes vr 23 jun 2017 - 13:46

En toen was bij Acefray ook de maat vol. Dat werd ook wel tijd, misschien, maar het kwam wel als een verrassing toen hij plotseling opstond. Met haar oren in haar nek keek Everstar naar hem op, terwijl ze zichzelf ook wat overeind duwde, iets waarbij haar poten al meteen begonnen te trillen van de inspanning. Foxdung, ze kon ook niets meer! Ze was zwak. Zwak. Maar zo makkelijk liet ze niet over zich heen praten. Ze onderbrak Acefray niet, liet de stortvloed over zich heen komen, maar ze was niet van plan stil te blijven nadat hij was uitgepraat. Alsof het zo simpel was! Alsof het gewoon een kwestie was van anderen helpen en dat alles dan weer goed zou komen! Alsof zij niet wist dat het met iedereen hier slecht ging! Ze zag gewoon niet in wat ze daaraan zou kunnen veranderen. Er viel niets te veranderen, er viel niets te repareren. Alles viel in scherven uiteen en iedereen die probeerde dat tegen te houden, zou zich er toch maar aan snijden. "Wat wil je dat ik doe?" siste ze. "Doen alsof alles prima is? Liegen? Zeggen dat StarClan over ons waakt?" Alsof die iets om hen gaven. "Een luisterend oor bieden zodat ze er nog meer leugens in kunnen fluisteren?" Alsof ze nog niet genoeg in de war was. "De verraders steun bieden? De moordenaars troosten?" Alsof iemand hier het waard was om gered te worden. Alsof ze wist wie. De katten die ze had willen helpen waren weg. De katten die al het goeds verdienden waren dood. De overgeblevenen... misschien waren sommigen het waard om voor te vechten. Ze konden niet allemaal verdorven zijn. Niet allemaal. Maar misschien ook wel. Zij wist het niet, zij zag het verschil niet. Als ze had geweten welke stap er te zetten viel, had ze dat gedaan, maar er waren hier geen richtingaanwijzers. Welke richting zij ook koos, iedere stap was een stap naar de afgrond.

Onderwerp: Re: Plantjes vr 23 jun 2017 - 14:04

“Ik wil dat je het probeert” Ging hij evengoed weer verder toen de kattin haar tegenwoord had gegeven. Hij snapte haar, natuurlijk deed hij dat maar hij kon niet helpen om zijn geduld te verliezen hiermee. Hij liet nog meer over zich heen lopen door katten die niks begrepen. Hij keek haar strak aan en snoof bij haar reactie. “Nee. Maar je weet even goed dat je clan niet alleen leugenaars en moordenaars in zich heeft. In jouw clan zitten moeders, vaders, kittens, apprentices die nog een leven voor zich hebben en geen kwaad in de wereld zien. Warriors die alles zullen doen voor je als je ze maar een kans geeft.” Hij zwiepte zijn staart fel. “Dit zijn de katten die je moet helpen. Dit zijn de katten die je moet zeggen dat het nu zwaar is, dat je niet dieper kan zakken dat dit maar dat het weer goed gaat komen. Dat jullie clan sterker is dan te vervallen na een tegenslag” Hij keek achterom naar de katten die hun eigen ding deden, hun best deden hier het beste van te maken. “Everstar trek jezelf overeind. Je bent sterker dan dit. Kijk naar je deputy die moeder is van 23 kittens. Niet eens allemaal haar eigen. Ze is haar partner en haar broer verloren, twee van haar kittens en haar lichaam begeeft het van de inspanningen die het heeft moeten meemaken. Ze is maar 22 moons, ruim de helft van ons in leeftijf. En toch heeft ze alleen maar behulpzaamheid en rechtvaardigheid getoond. Haar zie je niet liggen kwijnen over de oneerlijkheid van het leven.” Als ze de normale manier niet aan kon dat deed hij het maar op de harde. Hij zou haar overeind krijgen. “Ik wil dat je het probeert Ever. Ik wil dat je weet dat dit leven een hel is maar evengoed dat je er het beste van moet maken. Er zijn goede momenten bij, zelfs al wil je die niet inzien.” Als moest hij haar bij het nekvel pakken als een nieuwgeboren kitten zou hij het nog doen.

Onderwerp: Re: Plantjes vr 23 jun 2017 - 14:24

"Kun jij ze aanwijzen?" miauwde ze schor, verzwakt door haar korte uitbarsting. Zij zag ze niet. Ze waren er misschien wel, die katten die hij beschreef, die trouwe warriors, die vaders en moeders en onschuldigen, maar zij zag ze niet. Zij beschermde altijd de verkeerde, geloofde altijd de verkeerde. Ze had een leven gegeven voor Barksound en hij had tegen haar gelogen. Ze had een deputy gekozen die een clangenoot had vermoord, ook al wist ze nu niet eens meer welke deputy het was. Haar warriors bedrogen haar, haar medicine cat loog tegen haar, hoe moest zij dan weten wie ze moest helpen? Zij kon ze niet helpen. Oceanbreeze... Oceanbreeze was sterk. Zij stortte niet in. Zij rouwde in stilte. Te veel stilte. Zou een echt loyale kat al deze tegenslagen zo goed op kunnen vangen? Zou dit niet juist kunnen betekenen dat het haar niet zo veel uitmaakte? Dat ze niet om Neverland had gegeven, niet om de clan gaf? Liet het haar allemaal koud? Nee, nee, stop. Zo niet denken. Zo niet meer denken. Maar hoe dan wel? Blindelings vertrouwen, dit was wat het haar had opgeleverd. Ze zakte weer in elkaar, hoestte. Het deed zo'n pijn... Ze kon dit niet. Ze kon dit niet... Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen. "We kunnen altijd dieper zakken", miauwde ze zacht, nauwelijks verstaanbaar. "Alles wat ik probeer..." Ze trok iedereen alleen maar verder omlaag.

Onderwerp: Re: Plantjes vr 23 jun 2017 - 14:40

“Daar heb je mij niet voor nodig Ever. Je kan het zelf. Je hebt fouten gemaakt. Sure. Maar iedereen maakt fouten.” Starclan had hem als Medicine cat gekozen. “Daar ben je een kat voor. Je maakt fouten en daarna deal je met de gevolgen. Het doet pijn. Het is moeilijk. Maar je hebt niet echt een andere keuze. Ik en een hoop katten van je clan weten dat je het juiste zou kunnen doen als je er eens een poging voor deed” Hij zuchtte even en voelde zijn eigen woede deels wegzakken. Dit hielp hemzelf ook weinig moest hij toegeven. Maar goed, hij was hier voor Everstar, niet voor zichzelf. Bij haar laatste woorden moest de kater moeite doen deze te verstaan. Hij stapte naar voren en drukte zijn snuit tegen haar pels. Half dwingend, half steunend. “Het zou je verbazen. En alles wat je probeert?” Hij kwam weer overeind. “Hoelang was dat nu weer geleden? Dat je iets probeerde. Écht probeerde. Want ik heb je de afgelopen tijd even nuttig gezien als een prooistapel. Als het eens een echte poging zou geven. Echt op zou staan en je clan zou leiden dan zou je zien dat al die vijanden, leugenaars en kwalen in je kop zitten” Ace keek naar de kattin, sure ze was ziek, maar dit was niet alles. “Je maakt jezelf ziek Everstar. Je zwakt jezelf af en slaat jezelf in elkaar. Misschien is de enige echte vijand die moet vrezen jijzelf. Je hebt het al opgegeven. Daar zit je fout. Als je wilt dat dit alles beter gaat moet je toch zelf die eerste stap zetten en opstaan, je clan aanspreken en doen waarvoor je bent gekozen als Leader” Was hij klaar nu? Misschien. Rough love was altijd een optie.

Onderwerp: Re: Plantjes vr 23 jun 2017 - 15:51

Hij praatte zo veel. Hij bleef maar praten en praten en praten. Lege woorden. Woorden die al zo vaak gezegd waren. Iedereen maakt fouten, het is moeilijk, je moet een poging doen... Maakte ze zichzelf ziek? Ze was ziek. Ziek van de reis, van de twijfel, van het verlies. En misschien ook van zichzelf. En misschien was dat, half bewust en half onbewust, ook wel wat ze wilde. Dat het ophield. Opgeven. Ze wilde ze zo graag zien... Ze wilde ze zo graag spreken... Ze wilde wel met iemand kunnen praten, maar niet met Acefray, niet met iemand hier. Alle katten met wie ze wilde praten waren dood.
Wanneer was de laatste keer dat ze iets écht probeerde?
Nog niet zo lang geleden, bij dat donderpad. Ze kon zich niet herinneren ooit zo hard gevochten te hebben, zo fel, zo... fanatiek. Ze was te ver gegaan, veel te ver. Ja, ze had toen echt iets geprobeerd, maar ze betwijfelde of dat was wat Acefray bedoelde. Ze kneep haar ogen dicht, maar dat maakte de herinnering alleen maar sterker. Ze had geprobeerd een moord te plegen. En sindsdien... sindsdien had ze alleen nog maar geprobeerd wijs te worden uit dit net van leugens. Ze staarde voor zich uit, haar woede verdwenen. Ze voelde zich alleen nog maar wat ze was: zwak, ziek. Ze wilde niet meer denken aan wat er bij het donderpad was gebeurd, aan wat Barksound had gezegd, maar het liet haar niet los, ze verdronk erin. Zij moest de eerste stap zetten, zei Acefray, maar... "Welke stap..." miauwde ze net zo zacht als voorheen, haar stem hees. Welke stap...

Onderwerp: Re: Plantjes zo 25 jun 2017 - 20:46

De blik die hij op de leader van Windclan had gezet was bijna duister te noemen en reflecteerde die van zijn mentor, van een echte Shadowclanner. Hij keek op de ander neer. Ze was zwak en de zwakke verdiende het niet om hier te liggen en te verdwijnen in hun zelfmedelijden. Ze wouden hem sterk hebben? Ze wouden hem een shadowclanner hebben? Dan kregen ze die nu. Hier had je hem. Zoals besteld. De kater gromde kort. "Wat denk je van niet meer te huilen en te klagen als een kitten?" Merkte hij droogjes op. Hij was alles kwijt. Alles. En deze kat misschien ook maar als hij door ging dan moet deze het ook kunnen. "Ik zal het voorkauwen voor je Everstar. Ik wil dat je opstaat en je gedraagt als een Leader óf toe gaat geven aan je clan dat je tegenslag niet aankan en je taken opgeeft. Iets wat heel egoïstisch is richting je Deputy" Hij keek haar strak aan en ergens voelde dit goed. Bijna alsof hij zichzelf erover aansprak. Nog verdere vragen schat?

Onderwerp: Re: Plantjes ma 26 jun 2017 - 19:05

Waarom bleef ze maar verwachten dat katten bruikbare antwoorden zouden geven op haar vragen? Ze vroeg te veel. Lionroar, nu Acefray, ze stelde ze te veel vragen. Ze kon beter niets meer zeggen. Niets meer horen. Het maakte alles alleen maar erger. Zich als een leider gedragen, wat hield dat überhaupt in? Je clan vol zelfvertrouwen het onheil in storten? Alsof iemand daar iets aan had. Alsof iemand iets aan haar had. Misschien was opgeven niet eens zo'n slecht idee, maar ze kon het niet. Ze was te bang, te laf. Ondanks haar fouten en vergissingen, had ze toch altijd wel van zichzelf geloofd dat ze tenminste dapper was, maar misschien was dit haar ware aard wel. Lafheid. Ze was te bang om zwak te lijken en te bang om sterk te zijn. En nog altijd te bang om op te geven en haar clan officieel over te dragen aan een kat van wie ze niet zeker kon weten of ze de perfecte leidster of de grootste leugenaar was. Zodra hij uitgepraat was, werd ze weer overvallen door een hoestbui, en daarna zweeg ze. Hij had gelijk, hij had helemaal gelijk, maar de beide opties die hij haar aanbood kon ze niet kiezen. Er was maar één vage hoop waar ze zich aan vastklampte: dat alles in haar volgende leven beter zou worden. Alsof de waarheid zich dan opeens aan haar zou openbaren en ze zou weten wat te doen. Het was onzin, het was de hoop van een hopeloze, maar het was het enige sprankje dat ze zag.

Onderwerp: Re: Plantjes