But it's just the price I pay

Hoewel hij wist dat hetgeen waar zijn moeder op dit moment doorheen ging niet bepaald makkelijk was, probeerde hij toch onbewust uit haar buurt te blijven. Ze maakte hem bang, iets dat niet bepaald raar was, sinds ze hem en Avidkit met haar mee de dood in had willen sleuren. Hij sliep nog bij haar, liet de vele wasbeurten toe, maar daar bleef het nu wel bij. Zo nu en dan schrok hij nog wakker wanneer de wind door de grot leek te gieren. Het deed hem denken aan de gierende wind die hem aan de rand van de klif wakker had gemaakt. Ondertussen hield hij zich bezig met het verkennen van het gebied en het irriteren van andere kittens, in de hoop te kunnen vergeten wat er gebeurd was. Ietwat verveeld banjerde hij rond, op zoek naar iemand die hem even bezig zou kunnen houden.

+ 1e post gereserveerd.

Op dit soort momenten miste hij Bunnykit het meest. Zijn gestoorde zusje leek altijd wel in voor een gedachteloze stoeipartij. Hij kon dan gewoon lekker nergens aan denken en ondertussen zijn overtollige energie kwijt. Nu had hij Avidkit, die net zo radeloos was als hij. Avidkit leek ook niet te begrijpen wat er nou allemaal aan de hand was. Voor elk iets dat hun ouders hun uitlegden, leken er tientallen andere onuitgesproken problemen te zijn. En het vermoeide hem. Het vermoeide hem zo erg. Bunnykit was weg en niemand vertelde hem waarheen. Zijn moeder was boos op zijn vader en niemand vertelde hem waarom. Waarom deed iedereen zo moeilijk? Waarom zei niemand gewoon wat er echt aan de hand was? Ze behandelden hem als een kitten. Wat hij toevallig ook was, maar dat deed er nu even niet toe. Met een diepe frons banjerde hij wat door de grot, toen zijn ogen vielen op het zoveelste neefje dat hij had. Ondertussen leek de halve clan familie van hem te zijn. "Boarkit!" riep hij, luid en duidelijk. Hij stapte op de kitten af, niet wetend wat hij eigenlijk van plan was. "Wil je iets leuks doen?" vroeg hij toen, zijn tandjes ontbloot in een brede glimlach. 

Boarkit was zijn neefje, wist hij. Eigenlijk was het niet zo moeilijk meer te onthouden, want ondertussen was zo'n beetje iedereen familie van hem. Zijn moeder had immers veel zussen, die allemaal ook een nestje hadden, wat er weer voor zorgde dat hij de namen van al zijn neefjes en nichtjes amper kon onthouden. Wist hij veel dat zijn neeftjes en nichtjes ook nog eens zijn halfbroertjes,- en zusjes waren. Hoe dan ook, Boarkit was een stuk jonger dan hij was, en begon net met spreken. Het was te merken aan de manier waarop de rood-witte kater met hem instemde. Nu moest Cedarkit eens gaan bedenken wat hij wilde gaan doen met een kitten die amper kon praten. Ach ja, eigenlijk was het niet heel anders dan spelen met Bloomkit, toch? Cedarkit keek even bedenkelijk naar zijn neefje. "Wat is jouw favoriete spel?" vroeg hij toen. Het was wel zo democratisch om te vragen wat Boarkit wilde doen, voordat ze zouden gaan doen wat Cedarkit wilde.