There is no taming a wolf.

Thornfang merkte tevreden zijnde op dat zijn spieren weer terug zichtbaar begonnen te worden onder zijn pels. Het was lang geleden sinds hij echt nog eens goed had gegeten, maar nu ze in het nieuwe gebied aan waren gekomen, leek het erop dat prooi vinden weer een stuk beter ging. Het was niet zoals vroeger en dan zeker niet in deze periode, maar het was toch een bepaalde vooruitgang die ze geboekt hadden. Hij hoopte echter dat er wel een bepaalde rivaliteit tussen de Clans zou blijven en iedereen dus gewoon voor zijn eigen Clan joeg. Hij joeg in elk geval niet voor RiverClan, ThunderClan of WindClan omdat hij vond dat de warriors van de desbetreffende Clans dat maar zelf moesten doen. Wat zijn Clanmates deden, zochten ze maar uit, maar hij weigerde om langs zijn trots heen te kijken en de andere Clans te voeden. Hij joeg voor ShadowClan en voor zichzelf en daar hield het mee op. Al zou Tallshadow hem persoonlijk op komen jagen, dan nog zou hij niets doen voor de andere Clans. En sure, een keertje op een kitten van een andere Clan passen wilde hij best doen, maar hij weigerde om zich ook maar één keer te bemoeien met een apprentice of een warrior van een andere Clan die hulp nodig had. De warrior code had het immers enkel over kittens, niet over apprentices of warriors die niet wisten hoe ze in dit gebied moesten jagen. Dat was hun probleem. Thornfang zuchtte. Hij wilde dat Stainedkit er gewoon bij was. Hij wilde dat hij ook maar een idee had waar ze verbleef zodat hij haar kon gaan halen, maar de kans dat ze het overleefd had, was te klein om terug naar dat gebied te gaan. En hij had het gevoel dat Wolfpaw het hem kwalijk nam dat hij haar tegen had gehouden achter Stainedkit aan te gaan. Het deed hem pijn dat zijn dochter kwaad op hem zou kunnen zijn. Zuchtend liep hij in Redwood langs een boom waar hij gemompel hoorde. Toen hij naar boven keek, herkende hij de pels van zijn dochter. Zonder te aarzelen rende hij naar voren en stak zijn poten uit. Hij klemde zijn poten eerst rond de boom zodat hij kracht kon zetten op zijn achterpoten en begon toen naar boven te klimmen totdat hij één tak lager zat dan zijn dochter. Hij zweette en hij had het gevoel alsof zijn longen in brand stonden, maar in elk geval was hij nu dicht bij haar. “Lieverd?” Hij keek haar zorgzaam aan. “Ben je niet wat hoog geklommen? Dadelijk kom je er niet meer uit.” Hij kreeg het al benauwd bij het idee dat hij haar uit de boom moest helpen, maar liet dat natuurlijk niet merken en liet zijn groengele blik naar haar glijden, wachtend op antwoord.

Thornfang klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij het niet uit probeerde te schreeuwen van frustratie. Waar had hij dit aan verdiend? Waar had hij het aan verdiend dat StarClan hem eerst strafte met de dood van zijn moeder, daarna met de dood van zijn dochter en vervolgens met zijn partner die hem verliet? Of nou ja. Eigenlijk had hij haar verlaten, want hij had besloten dat het genoeg was geweest. Hij had nooit durven denken dat het zo’n bitch was. En nu deed zijn dochter ook nog eens gemeen tegen hem, haatte ze hem op de één of andere manier. Thornfang had alleen maar het beste voor ogen toen hij ervoor zorgde dat ze niet achter Stainedkit aan kon rennen. Hij had nooit gedacht dat het deze reactie uit zou lokken bij Wolfpaw. Of misschien had hij dat wel gedacht, maar had hij het altijd zo goed mogelijk proberen te negeren omdat hij de waarheid niet aankon. Hij had geen idee wat hij aan moest met de boze attitude van zijn dochter. Maar één ding was zeker: hij ging niet rustig toekijken hoe ze langzaam uit zijn poten weg zou glippen. Hij ging deze keer ingrijpen. En dus keek hij haar strak aan toen ze eerst uitdagend naar boven ging en hem vervolgens uitdaagde met haar opmerking en haar blik. “Mag ik eens vragen wat je probleem is, Wolfpaw?” vroeg hij. “Want als dit om Stainedkit gaat, zou ik graag hebben dat we dit op een andere manier kunnen bespreken. Je weet dat ik alleen maar het beste voor jullie wil en dat Stainedkit’s dood niet mijn schuld is, noch de jouwe. Als dit om je moeder en mij gaat, zou ik graag hebben dat je dat aangeeft zodat we ook daarover kunnen praten. Je kunt met mij alles bespreken, maar dit soort gedrag tolereer ik niet. Er is een grens bij mij, Wolfpaw. Ik hou heel veel van jullie, maar er is wel een bepaalde grens die je niet mag overschrijden. En kinderachtig doen door verder in een boom te klimmen wat je trouwens ook nog eens in levensgevaar brengt, overschrijdt bij mij weldegelijk een grens."