Normal day, I think...

Blijkbaar had ze geluk gehad met haar plekje hoog in de toren. Hoewel de stortregen aan leek te houden, zat ze nog relatief veilig in haar eigen nest. Toch was het voor de hoeveelheid prooi niet bepaald begeerlijk. Daarbij zorgde het ook niet voor een algemeen beter humeur in de Elite. Onbewust gleed haar blik door het kamp heen. Ze was altijd op haar hoede voor Claw, Shark, Brat of ieder ander lid van de Elite dat ze niet vertrouwde. Tegenwoordig hoorde Hellhound daar ook bij, tot haar grote spijt. Haar ogen vielen vervolgens op de gitzwarte kater die op één van de barns zat. Chawl, zoon van Claw. De kater leek sprekend op zijn ouders en ze was er altijd vanuit gegaan dat dat wat zijn karakter betrof ook zo was. Vandaar dat ze hem meestal ontliep. Eén versie van Claw was al meer dan genoeg voor haar.

Met goede hoop had ze haar rug naar hem gekeerd, maar het had niet mogen werken. Haar naam, of eigenlijk de eerste letter daarvan, luidde van het dak van de boerderij, gepaard met de suggestie om daar te komen zitten. Aarzelend keek ze naar boven, maar vervolgens knikte ze. Haar stem was niet bepaald luid genoeg om van beneden hoorbaar te zijn, dus werkte ze zich op trillende poten naar boven. Al lopend gaf ze zichzelf een korte peptalk ter voorbereiding op het gesprek met de zoon van de leider van de Elite. Uiteindelijk was ze terechtgekomen op het dak, waar ze naast Chawl kwam zitten. "Hé," groette ze hem toen zachtjes, niet echt wetend wat ze verder moest zeggen. Ze was bang dat hij, net als zijn vader, dwars door haar heen zag. "Wat een rotweer, hè?" begon ze toen, om het maar over het minst intimiderende onderwerp te hebben dat ze kende.

Ergens begreep ze niet waarom ze zo slecht was in het verbergen van wat ze voelde. Iedereen leek er hier zo goed in. Meerdere katten hadden haar verteld dat ze haar emoties beter kon verbergen, of ze zou hier levend opgegeten worden. Maar waarom kwam het voor hen zo gemakkelijk en had zij geen enkel idee hoe ze het moest doen? Blijkbaar zag Chawl ook door haar heen, hij had door hoe zenuwachtig ze was en vertelde haar om te relaxen. De blik in zijn ogen en het plagerige stootje dat hij haar gaf, zorgden ervoor dat ze iets losser werd. Ze ging naast hem zitten, draaide haar staart om haar poten en ademde even rustig uit. Hij was nu al niet zo erg als Claw, dit kon nog wel eens meevallen. Ze knikte op wat Chawl zei, de prooi werd schaarser. Aan één kant vond ze het echter wel leuk dat ze nu een excuus had om langer weg te zijn als ze ging jagen. "Gelukkig zitten we hier nog vrij droog. Ik vraag me af hoe het de clans vergaat," miauwde ze toen. De rivier stond vast op springen en de moerassen in het Shadowclangebied stonden er vast ook niet goed voor.

De zwarte kater gaf aan te denken dat het clangebied inmiddels onder water stond, iets wat O ook al vreesde. Waarom precies wist ze niet, het was niet alsof ze goed bekend was met ook maar één clankat, maar toch vond ze het een vervelende gedachte dat de katten in het bos het slecht hadden. Ze had één Shadowclankater ontmoet en die was ontzettend aardig tegen haar geweest, maar daar was het zo ongeveer ook wel bij gebleven. Chawl vroeg of ze van plan was iets te doen, waarop ze even nadacht en vervolgens haar kop schudde. Training met Hellhound had ze morgen pas weer, en ze kon niet bepaald zeggen dat ze ernaar uitkeek. De vorige training was zo ontzettend misgegaan en ze wilde de grote, rode kater voorlopig eigenlijk niet meer zien. "Nee," antwoordde ze toen. "Hoezo?" luidde haar vraag vervolgens. Misschien wilde hij wel even gaan jagen of iets dergelijks. Natuurlijk zou ze wel mee willen, ze was altijd op zoek naar een excuus om het kamp uit te gaan.

De kater kwam al overeind, waarop hij vertelde dat hij haar vader beloofd had dat hij vandaag nog zou gaan jagen. O keek hem licht verbaasd aan. "Mijn vader?" herhaalde ze, op een vragende toon. Toen pas realiseerde ze zich dat Jinx de mentor was van Chawl. Soms vergat ze volledig dat haar vader een deel uitmaakte van de hele Elite. Sinds hij terug was gekomen, waren ze dichter naar elkaar toe gegroeid. Ze zag hem niet meer als een Bloodclanner, maar gewoonweg als haar vader. Hij probeerde haar te beschermen en ze wist dat hij alles voor haar zou geven. "Ik wil wel mee," miauwde ze toen, met een bescheiden glimlach op haar gezicht. Ook O kwam dus overeind en volgde Chawl naar de uitgang van het kamp. Ze vond het heerlijk om buiten het kamp te zijn, gewoon om het idee te hebben dat ze niet bij de Elite hoorde. "Waar wil je gaan jagen?" vroeg ze toen. Ze had wel zin om een keer wat verder weg te gaan. De regen zorgde ervoor dat prooi moeilijker te vinden was, dus moesten ze ook beter gaan zoeken.

Jinx was Chawl's mentor, iets dat haar totaal ontschoten was. Ergens had ze het wel moeten weten, Chawl was een stuk vriendelijker dan ze in eerste instantie had verwacht en het was nog best mogelijk dat dat dankzij Jinx was geweest. In eerste instantie had ze niks gehad met allebei haar ouders, maar sinds Jinx weer terug was, leek hij bijgetrokken te zijn. Om één of andere reden had zijn plotselinge afwezigheid ervoor gezorgd dat hij ineens wel een vader wilde zijn voor zijn kinderen. Chawl stelde voor bij Thunderclan te gaan jagen, waarop ze instemmend knikte. "Ik ben al een tijd niet meer bij de clanterritoria geweest," liet ze Chawl toen weten. Ze vroeg zich af hoe het er nu uitzag, met alle regen en zo. Ze trok even met haar oortjes. "Heb jij ooit een clankat ontmoet?" vroeg ze toen. Zelf had ze één kater van Shadowclan ontmoet, en daar bleef het dan ook bij. Ze was wel nieuwsgierig naar de ervaringen van anderen.

Chawl had nog nooit een clankat ontmoet, helaas. Ergens was ze wel benieuwd naar de verhalen over clankatten van andere leden van de Elite, maar ze had niet het gevoel dat er veel positieve berichten tussen zouden zitten. Als antwoord op zijn vraag knikte O. "Een Shadowclanner. Hij was heel vriendelijk," miauwde ze zachtjes. Natuurlijk had hij haar wel gezegd dat ze het gebied niet op mocht komen, maar daar had ze zich dan ook netjes aan gehouden. Verder hadden ze een leuk gesprek gehad. De rosse kater was vriendelijk geweest, sympathiek ook. Haar aandacht werd getrokken door Chawl's stem, die haar waarschuwde voor iets. Ergens vond ze het apart dat hij haar slechts O noemde. Iedereen in de Elite gebruikte haar volledige naam, al had ze daar wel een hekel aan. Ze rook aan de lucht en merkte de geur van een konijn op. Op soepele wijze nam ze de sluiphouding aan die Hellhound haar geleerd had en liep op de bron van de geur af. Een eind verderop zag ze een wildkleurig konijn dat op rustige wijze aan het gras zat te knabbelen. Het dier zat half verborgen onder een struik, waarschijnlijk om het grootste deel van de regen te vermijden. Ze keek naar Chawl. De kater had het dier geroken, aan hem de eer om het ook te vangen.  

De zwarte kater trok even met zijn oren toen ze hem over de Shadowclanner vertelde, en meteen had ze het gevoel dat al het bloed uit haar kop wegtrok. Waarom had ze dat nou gezegd? Ze moest oppassen met de dingen die uit haar mond kwamen. De dag dat ze zou ontsnappen kwam steeds dichterbij en ze kon het zich niet veroorloven om haar mond voorbij te praten. Ook al leek Chawl een stuk vriendelijker dan ze in eerste instantie dacht, het betekende nog niet dat ze hem kon vertrouwen. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. "Maar ik zal het wel mis hebben," voegde ze er vervolgens aan toe. Ze hoopte dat het enige schade kon herstellen, maar zodra de woorden haar mond verlieten, wilde ze dat ze het had laten rusten. De zoon van Claw stond voor haar en ze was niet bepaald een goede leugenaar. Het onderwerp 'clankatten' was iets dat ze beter zou kunnen vermijden. Ze keek zenuwachtig toe hoe de zwarte kater het konijn ving. Hij kwam terug en bood het aan, waarop ze dankbaar naar hem glimlachte. "Dankjewel," miauwde ze met een beleefde knik, waarop ze een hap nam van het verse vlees. "Knap gevangen. Mijn vader heeft het je goed geleerd," sprak ze toen, nadat ze haar mond leeg had gegeten. Meteen wenste ze weer dat ze stil was gebleven. Om het over Jinx te hebben, was waarschijnlijk ook geen goed idee.

Wauw. Haar vaardigheid om haar eigen mond voorbij te praten, verbaasde haar nog steeds. Vooral voor iemand die over het algemeen zo stil was, had ze bijzonder veel moeite met het houden van haar mond. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Chawl. Natuurlijk had hij haar Freudiaanse verspreking wel door, maar hij zei er niets van. Hij had hetzelfde soort stille maar intimiderende voorkomen als zijn vader. Hij kon je bang maken door simpelweg zijn mond te houden. Ze vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze hem zou vertellen van haar plan om weg te gaan. Wat hij zou denken, of hij naar zijn vader zou stappen. Vast wel. Ze kenden elkaar amper. Het was naïef om te denken dat zijn loyaliteit niet bij zijn vader lag. O nam bedenkelijk een hap van de versgevangen prooi en liet het vlees in stilte in haar mond vermalen. Ze glimlachte toen Chawl haar liet weten dat Jinx een goede mentor was. Het maakte haar blij, al wist ze niet waarom. Een soort van misplaatste trots voor haar vader, die o, zo zijn best deed om zijn naam te zuiveren ten aanzien van zijn kroost. Het had wel iets. "Hellhound is een hele goede mentor," reageerde ze vervolgens op opgewekte toon. "Hij leert me echt van alles. Het is wel duidelijk dat hij veel levenservaring heeft," ging ze verder. De kater had naar haar idee alles gezien en gedaan. Ze kon alleen maar fantaseren over zijn clanleven, en waarom hij het achter zich had gelaten.

Instemmend knikte ze op Chawl's opmerking. Ze kende genoeg onaangename katten in de Elite die ze absoluut niet als haar mentor had willen hebben en ze was zich ervan bewust dat ze enorm had geboft met Hellhound. Hij begreep haar, voor zover een Bloodclanner haar ooit kon begrijpen, en hield rekening met haar. Dat was meer dan ze van de meeste katten kon vragen. Ze knikte wederom op wat Chawl zei. De vrijheid die ze zouden krijgen. Ze zou heel wat meer vrijheid hebben als ze daadwerkelijkj weg kon geraken uit de Elite. "Het duurt inderdaad niet lang meer," zei ze met een glimlachje rond haar lippen. "Ben je zenuwachtig voor je laatste test?" besloot ze toen te vragen. Ze kon wel begrijpen dat hij, als de zoon van Claw, heel wat waar te maken had in de ogen van de andere members. Hij leek echter zo kalm, zo onaangedaan door alles. Misschien iets dat hij van zijn vader had geërfd.