Running in the nighttime

Thornfang’s ogen gingen open en hij merkte dat zijn hart sneller aan het kloppen was. Dat toonde aan dat hij een nachtmerrie had gehad, maar geen idee had welke nachtmerrie. Soms kwam dat wel eens voor en dan probeerde hij zich te herinneren waarom hij zo van slag zijnde wakker werd, maar hij kon zich nooit herinneren wat er was gebeurd. Waarschijnlijk zou het wel weer iets met Sinclaw zijn. Sinds ze een soort van uit elkaar waren gegaan, gebeurde het vaker dat Thornfang oftewel helemaal niet kon slapen oftewel nachtmerries kreeg. Hij dacht niet dat hij ooit nog van een andere kat zou houden. Hij dacht niet dat hij ooit nog een andere partner zou vinden en dat hij de pijn die zich elke dag maar weer in zijn borst nestelde ooit zou kunnen vergeten. Eerst zijn moeder, toen zijn dochter en nu was Sinclaw ook nog eens weg, al was ze misschien niet dood. De band tussen Wolfpaw, Feverpaw, Ferretpaw en hemzelf had precies ook wat gas teruggenomen en Thornfang vroeg zich af waar hij dit allemaal aan verdiend had. Hij hoopte dat Stainedkit had kunnen ontsnappen en haar weg weer naar hun zou vinden, maar hij wist dat dat onmogelijk was voor een kitten. Als ze hun niet terug kon vinden, hoopte hij dat ze ergens opgevangen werd door een andere groep katten. Wie weet zou hij ooit nog wel eens teruggaan naar die plek. Als zijn dochters oud genoeg waren en Sinclaw geen vat meer op hun kon hebben, zou hij dat waarschijnlijk ook wel doen. Maar nu wilde hij in de gaten houden hoe de training van Feverpaw verliep, hoe Wolfpaw omging met haar omgeving en hoe Ferretpaw’s karakter zich zou ontwikkelen. Hij kon zich voorstellen dat de breuk tussen hun ouders niet gemakkelijk kon zijn voor hun, hoewel hij geen idee had of ze daar zelfs wel volledig van op de hoogte waren. De ShadowClanner onderdrukte een zucht, ging naar buiten en liep maar gewoon een kant op. Het maakte hem zelfs niet meer uit waar hij heen zou gaan, als hij maar even verwijderd was van de Clan cats en zijn ellendige leven. De tom keek verwonderd op toen hij een andere kat hoorde naderen en merkte algauw dat het geen Clan cat was. Het was één van die Tribe cats waar hij over gehoord had. Met een alerte houding en zijn rug wat omhoog wachtte de tom totdat de Tribe cat voor hem zou komen te staan.

Hoewel het beboste gebied wel een beetje op zijn gebied thuis leek, kon Thornfang niet echt zeggen dat hij zich hier ooit thuis ging voelen. Hij begon steeds meer en meer te geloven dat er een vloek rustte op deze reis en dat ze gewoon verstandig thuis hadden moeten blijven, dat dit allemaal nooit gebeurd was als Tallshadow geen leader was geworden en Acorndust geen deputy. Zijn moeder had deze beslissing namelijk nooit gemaakt. En al zeker niet goedgekeurd. Zij zou haar trots achterna zijn gegaan en thuis zijn gebleven. Thornfang geloofde bijna niet meer in StarClan, had niet echt het gevoel dat StarClan ook maar op één moment over hun waakte. Misschien deed StarClan dat al niet meer in hun eigen gebied, misschien deed StarClan dat niet meer sinds ze besloten hadden om op reis te gaan, maar iets was er mis gegaan. Iets was er gruwelijk misgegaan en hij was daar nu de dupe van. Hij en zijn drie overige dochters, want Feverpaw had dat kreng als mentor gekregen. Dat kreng waarop hij eerst blindelings verliefd was geweest, dat kreng die hij eerst blindelings gevolgd had. Hoe had hij zich zo kunnen vergissen? Thornfang knipperde met zijn ogen toen de tom voor hem weer begon te spreken. In het heldere maanlicht merkte Thornfang op dat de tom een zwarte pels had en groene ogen. “Geen zorgen?” Hij fronste. “Een van mijn vier dochters is mogelijk dood, mijn partner blijkt een bitch te zijn en heeft me verlaten, mijn Clan begint té vriendelijk te worden naar de andere Clans terwijl we eerst altijd zo onze afstand hielden en jij vertelt me om me geen zorgen te maken?” Hij keek de tom ongelovig zijnde aan. “Wie ben jij eigenlijk?” Hij keek de tom vijandig aan. “Wie zijn jullie allemaal eigenlijk? Ik geloof dat ik een belangrijk onderdeel heb gemist toen we hier aan kwamen.” Zijn vijandige houding ging ietwat weg, maar zijn groengele ogen keken de tom strak aan terwijl hij wachtte op antwoord.

Het was niet zijn bedoeling om zo veel informatie met een vreemdeling te delen, maar aan de ene kant was hij wel blij dat hij de frustraties van afgelopen dagen uit had kunnen spreken. En dan had hij het nog niet gehad over Wolfpaw die hem scheen te haten voor wat hij gedaan had. Zijn familie was tijdens deze journey opeens helemaal uit elkaar gevallen en daar kon hij Tallshadow schuldig aan houden. De tom had immers besloten om als een kip zonder kop de andere leaders te volgen en op een reis te gaan die vanaf het begin al onmogelijk leek. En nu waren ze op één of ander gebied terechtgekomen waar schijnbaar andere katten al verbleven en die minstens even arrogant waren als de vier Clans bij elkaar. Maar Thornfang voelde zich helemaal geen gast hier. En als het aan hem had gelegen, waren ze niet eens weggegaan op hun oude territory. Het irriteerde hem dat hun territory verlaten was en alle katten die daar passeerden ermee konden doen wat ze wilden. Het resterende groepje katten dat had besloten om niet mee te gaan op de reis was immers niet genoeg om de gebieden te beschermen. En Thornfang wist heus wel wat er zou gebeuren als ze het gebied volledig achter hun zouden laten, wat nu dus was gebeurd. Hij keek de tom voor hem scherp aan toen deze zijn woorden sprak. “Ik besluit helemaal niks,” siste hij terwijl hij zijn rug kromde. “Het wordt tijd dat ík eens met respect word benaderd. Ik heb lang genoeg gewerkt voor de rank die ik nu heb en dat jij me niet zomaar ontnemen door te zeggen dat ik respect moet tonen omdat ik toevallig te gast ben hier. Wij wisten in eerste instantie niet eens dat jullie hier verbleven, dus zo duidelijk waren jullie borders nu ook weer niet.” Hij trok zijn bovenlip naar achteren zodat hij zijn tanden toonde. “Ik weiger te buigen voor een groep katten die respect van ons eisen terwijl zij dat niet eens voor ons hebben."

Thornfang gaf een krachtige zwiep met zijn staart terwijl hij zijn klauwen uit hun hulzen liet komen. De grootte en de scherpte van zijn klauwen kalmeerden hem enigszins en gaven hem het gevoel dat hij deze kat wel aan zou kunnen als het daadwerkelijk tot een gevecht zou komen. Toch gingen zijn gedachten even naar zijn kittens en klemde hij zijn kaken op elkaar om zichzelf te beheersen. Want hij was misschien wel een goede vechter, maar deze grond was onbekend voor hem en juist bekender voor de kat voor hem. De kans dat Thornfang puur op het feit van een nadelig gebied zou verliezen zat er wel in en Thornfang wilde niet over de rand gesmeten worden zodat hij zijn kittens alleen liet met hun vreselijke moeder. Dat kon hij ze niet aandoen. En dus deed hij zijn best om zijn geïrriteerde houding zo goed mogelijk te ontspannen, maar hij kneep zijn ogen samen toen de tom het over respect had. “Wel,” sprak hij kil, “het is wat je zelf zegt. Respect verdien je en krijg je niet. Dus je kunt niet van me verwachten dat ik je puur respect ga geven omdat jullie zo gastvrij zijn ons hier te laten verblijven. Zo zitten wij ShadowClanners niet bepaald in elkaar.” Hij liet echter zijn gespannen houding varen en kwam overeind terwijl hij zichzelf dwong om zijn klauwen terug in zijn hulzen te laten gaan. Hoezeer hij het ook haatte om een gevecht zoals deze aan zijn neus voorbij te moeten laten gaan, moest hij ook denken aan zijn overige dochters en wat voor een onrecht hij hun zou aandoen als hij vermoord zou worden deze nacht of ernstig gewond zou raken waardoor hij niet meer voor hun kon zorgen. “Je hebt geluk dat ik dochters in mijn Clan heb zitten waar ik graag heel terug naar zou willen keren.” Hij trok kort met zijn oortje. “Maar denk maar niet dat ik me laat doen als jij besluit om mij aan te vallen. In tegenstelling tot sommigen van mijn Clan zal mijn trotse houding nooit varen en zal ik een echte ShadowClanner blijven. En ShadowClanners zijn niet graag afhankelijk van andere Clans of Tribes in dit geval.”