In fact, my today show me how much I’ve lost

Ze moest even alleen zijn. Dus was ze naar de plek gelopen waar zij ook een plekje uit moest gaan zoeken. Ze hoefde niet meer in de sick cats den te slapen. Ze was maar gewoon ergens gaan zitten. Afwezig staarde ze voor haar uit. Ze had haar staart netjes rond haar gelegd, zoals ze altijd deed. “Ik droom gewoon.” Fluisterde ze zacht in zichzelf. Wat ze vandaag gezien had kon niet. Het kon niet zo zijn dat alle Clans hierheen waren gekomen. Ze wist zeker dat ze daar veel te trots voor waren. Dus het kon gewoon niet. Haar nagels krasten zachtjes over de rotsen. Toen ze ze uit deed en ietsje verschoof. Haar goudgele ogen waren vochtig geworden en ze had dat niet eens door. Ze bleef strak voor haar uitkijken, zonder haar omgeving in de gaten te houden. Het was te veel en het had tijd nodig om het te verwerken, maar die tijd kreeg ze niet. Dat wist ze.

[& Orchid]

Ze maakte zich redelijk zorgen over Brindle. Het zien van haar oude clanmates zou vast en zeker zwaar moeten vallen. En hoewel Orchid niet alles had meegekregen van de clankat wist ze zeker aan haar reacties dat de breuk op een pijnlijke en hartverscheurende manier was gegaan. Dus het minste wat ze kon doen was even langs gaan bij de tabby poes die waarschijnlijk alleen gelaten wou worden. Maar Orchid was Orchid niet als ze haar boundries overstak en met een glimlachje op haar lippen liep ze dus ook op Brindleleaf af en ging in stilte naast haar zitten. Haar blik heel even op oneindig richtende voor ze deze toch langzaam bijdraaide naar de iets jongere kat toe. "Sommige dingen zijn moeilijk te verklaren nietwaar?" Begon ze langzaam haar kopje iets bijdraaiend. "Het kan oneerlijk aanvoelen. Maar misschien is het juist een zege dat ze hier nu zijn. Of het is een test van jouw S..tarclan?" Het laatste woord zei ze even moeilijk terwijl ze haar vragend aankeek of ze de term van Brindleafs variant van the tribe of endless hunting goed had uitgesproken.

Ze schrok er toch een beetje van toen ze de stem van Orchid achter haar hoorde. Haar nekharen waren kort overeind gekomen, maar die legde ze snel weer plat. Ze mocht de kattin graag. Ze wilde niet dat Orchid raar over haar ging denken. “Ik denk dat voor sommige dingen niet eens een verklaring bestaat. Hoe graag je die verklaring ook wilt hebben en hoe goed je er ook naar zoekt.” Miauwde ze zachtjes. “Ik ben weg gegaan omdat mijn eigen zoons dat graag wilden, omdat ik ze niet meer wilde belasten met mijn aanwezigheid. Dus een zegen kan ik het niet noemen. Sowieso nu nog niet, maar wie weet wat het gaat brengen. Al ben ik een beetje bang dat dat enkel ellende gaat zijn.” Ze staarde weer een tijdje voor haar uit, voordat ze Orchid aankeek. “Ik heb daar ook aan zitten denken, maar ik ben geen Clankat meer. Dat ben ik al een hele tijd niet meer. Sinds dat ik vertrok heb ik niet alleen mijn Clan maar ook StarClan achter mij gelaten. Ze zullen niet meer over mij waken, dus waarom zouden ze mij nog moeten testen. Het zou niet logisch zijn.” Nee, het moest een andere reden hebben. Ze wist ook zeker dat het niet om haar ging en niet om haar kinderen. Het waren alle Clans en een verhuizing van alle Clans had veel meer te betekenen dan het welzijn van één enkele kat.

Voorzichtig hielt ze zichzelf stil, de oud clankat laten spreken en knikte enkel. In sommige opzichten leken Brindleleaf en Orchid wel op elkaar. Brindle had alles wat ze kende, haar gehele leven en iedereen die ze lief had opgegeven om haar kittens gelukkig te maken. Orchid zou in haar situatie mogelijk hetzelfde hebben gedaan, maar ook snapte ze heel goed hoe kapot Brindle er aan ging, ze was vertrokken in de pijnlijke hoop haar kits nooit meer te hoeven zien zodat ze hen niet pijn deed en nu waren ze hier opnieuw. Haar kwellende. "Het is waar dat je nu onder de hemelen van de tribe of endless hunting leeft." Begon ze rustig. "En als jij het wenst weet ik zeker dat zij jou een plaats geven in hun rangen als je eenmaal sterft." Warm glimlachte ze haar staart even tegen die van Brindle aandrukkend. "Maar in Starclan leven jouw ouders en grootouders door. Dierbaren die je reeds bent verloren. In de tribe maakt het niet uit hoeveel fouten je maakt. Endless Hunting waakt nog altijd over je, hoe ver je dan ook bent.
Maar dat hoeft inderdaad niet te betekenen dat ze je nu nog uittesten." Ze keek heel even bedenkelijk op. "Misschien moet je er inderdaad niet teveel achter zoeken en is het slechts een pijnlijk toeval. Wat het dan ook is. Het is aan jou om te beslissen hoe je hiermee omgaat en wat je gaat doen als ze weer vertrekken." Ze slikte even en schudde haar hoofd langzaam. "Voor nu heeft Skyteller ze de vrijheid gegeven om tijdelijk te verblijven in de grot, maar als het leafbare gaat worden zal het voor de tribe ook moeilijker worden. Voor die tijd zouden ze weer verder moeten trekken vrees ik." Ze slikte even haar aankijkend. "Zou je het zo lang kunnen uithouden met ieder die je liefhad in de buurt. Zou je het vol kunnen houden als ze vertrekken en hen niet achterna gaan?" Het was een eerlijke vraag, van moeder naar moeder. Ze wou Brindle geen pijn doen en haar ook niet dwingen om keuzes te maken, het was enkel intresse hopende dat ze de tribe kat wat meer zou kunnen begrijpen.

Ze zuchtte even zacht en keek Orchid aan. “Op het moment weet ik even niet meer wat ik allemaal wil Orchid. Ik denk nu zelfs dat het beter was geweest als ik onderweg ergens was gestorven.” Als ze stierf zouden ze haar een plekje geven, maar had ze dat plekje wel verdiend. Ze had er een zooitje van gemaakt, zoals altijd. Het was steeds hetzelfde. Dat was om moedeloos van te worden, al deed ze haar best dat niet te doen. Maar op dat moment lukte dat niet. Het had voor even alle vechtlust uit haar lijf gezogen. “Laten we eerst maar eens beginnen met wat te doen nu ze hier zijn. Hoe ze reageren als ze mij weer zien en of mijn kinderen daar mee om kunnen gaan. Dat zal niet makkelijk zijn.” En dat was eigenlijk nog zacht uitgedrukt. Ze zouden vast een hekel aan haar hebben en wat hadden ze er nu nog aan dat ze opdook. Het kwaad was moons geleden al geschied. Toen Orchid vroeg wat ze ging doen als ze weer weg gingen, vertrokken haar spieren. Ze wende haar blik van de kattin af. “Wat heb ik er aan om ze achterna te gaan? Ik zal ze dan alleen nog maar meer pijn doen en die pijn die had ik ze willen besparen. Dat was de hele reden waarom ik ben vertrokken. Ze zullen een hekel aan mij hebben, die wonden die ik gemaakt hebt zijn niet meer te helen.” Miauwde ze zachtjes.

Met een geruststellende blik in haar diep blauwe ogen luisterde ze naar Brindleleaf en sprak geen woord toen deze aan het praten was. Zodra de kattin echter uitgesproken was hief ze haar kopje even omhoog en sloot haar ogen diep adem halend. "Ik..
snap in een zekere zin de twijfels en pijn waar je mee zit Brindle. Manen geleden heeft mijn dochter de tribe verlaten en ik was gebroken en in twijfel. Het liefste was ik haar achterna gegaan maar Skyteller verzekerde me dat ze oke zou zijn, dat haar pad ergens anders zou liggen." Ze slikte even moeizaam. "Ik voelde me waardeloos dat ik haar niet had kunnen laten zien hoe veel moois en warmte de tribe had. Maar ik had mijn familie om mij omhoog te helpen. die zichzelf naast hun eigen verdriet zette om mij overeind te krijgen." Even draaide ze haar kopje weer bij en keek haar warm aan. "Wat de keuze ook zal zijn, ook al is het meer een illusie van een keuze dan een echte keuze zelf. The tribe of Rushing Water ziet jou als een familielid Brindleleaf. Wij zullen je opvangen en je er bovenop helpen. En als iemand het daar niet mee eens is krijgen ze met mij temaken." Giechelend liet ze haar staart over Brindle's rug glijden. "Wonden zoals deze zullen altijd pijn blijven doen. Maar met het juiste gezelschap kan het in ieder geval een stuk aangenamer gemaakt worden. Je bloed niet alleen.." Liefdevol, bijna als een moeder die naar haar kit keek keek zij Brindle even aan voor ze haar staart weer terugtrok. "Voor nu zou ik toch adviseren om te proberen met ze te praten. Het zal beter zijn voor je eigen gemoedstoestanden. En wie weet hebben hun hun gedachten ook veranderd. Het missen van een ander snijd aan beide kanten. Hoe sterk iemand zich dan ook probeert te houden."