The universe never complains

What other cats may think of the rightness or wrongness
is nothing in comparison to my own deep knowledge,
my innate conviction that it was wrong.

Ze had niet kunnen slapen, dat had ze eigenlijk altijd sinds de Clans er waren. Daarom liep ze al zo vroeg buiten. Toen de zon nog niet eens boven was. Het zou niet lang meer duren, want de lucht kleurde al iets minder zwart. Ze moest even naar buiten, even een frisse neus halen. Als ze binnen was gebleven had ze waarschijnlijk toch alleen maar iedereen wakker gemaakt, met haar gedraai. Ze had nooit zo goed tegen pijn gekund, daarom hakte alles er bij haar nog eens extra in. Ze had zich altijd sterk gehouden, omdat ze vond dat dat moest. Ook nu draafde ze gewoon door, zonder ook maar een moment rust te nemen. Al stonden haar goudgele ogen niet meer zo vastberaden en leek het levensvuur er zelfs een beetje uit. De sprankeling die altijd haar emoties kracht had gegeven was gedoofd. Bij de rivieren stopte ze met lopen. Ze ging zitten en staarde over het woeste water. Het harde gekletter maakte haar kop leeg. Liet haar voor even haar verstand op nul zetten, maar vergeten deed ze niet. Vergeten deed ze nooit. Het moment duurde niet lang toen prikkelde een andere geur haar zintuigen, Barksound. Ze slikte terwijl ze strak voor haar uit bleef kijken. Haar ogen plots vochtig van de tranen. Pas toen ze weg was gegaan had ze toegeven aan de liefde die ze voor hem voelde en juist daarna had ze gevoeld hoe ver die liefde eigenlijk ging. Het was alleen te laat, zoals alles te laat was geweest. Ze was altijd te laat en daar betaalde ze steeds de prijs voor.

Het was voor het eerst dat ze compleet instortte. Ze rolde zichzelf op als een bolletje met haar oren plat in haar nek. Haar staart strak om haarzelf heengeslagen en haar kop verborgen in haar vacht. Het besef dat hij in de buurt was, was het laatste zetje om haar helemaal te laten breken. Want onder die kattin die zich altijd sterk probeerde te houden, zat ook maar een onzekere en verlegen kat. Ze had zich nog nooit zo laten gaan, maar eigenlijk kon ze zich er ook niet meer druk over maken. Niets deed er meer toe. Ze was een grote mislukking.

[&Barksound]

Barksound had niet langer kunnen wachten op de verdelingen van de dagtaken. Hij wilde juist iedereen voor zijn en de katten van de andere clan vermijden. Hij was er tijdens de journey namelijk achter gekomen dat hij kittens in een andere clan had. Kittens, die ondertussen al bijna 6moons oud waren en afkomstig waren uit de periode dat hij afgewezen was door Brindleleaf. Hij wilde hen niet zien, werd door hun pleegmoeder ook uit de buurt gehouden. Het was alsof hij overspel gepleegd had, ook al was dat niet het correcte woord om daar aan te linken. Bij zijn aankomst hier had hij haar terug gezien, waardoor dat gevoel alleen nog maar versterkt werd. Elke keer wanneer hij op pad was, was hij onbewust naar haar op zoek geweest, net zoals hij in het Windclan territorium gedaan had, nadat ze verdwenen was.

En daar zat ze dan. Even bleef de kater staan en richtte hij zijn horen opgelucht naar voren. De poes had zich klein gemaakt en zat met haar rug naar hem toe, met haar snoet richting de luide rivier. Ondanks het lawaai, leek het geluid in een suis te verdwijnen nu hij zijn aandacht op de poes had gericht. Hij was altijd door haar weggeduwd en hij had in der tijd ook wijselijk afstand genomen, maar hij ging haar niet nog een keer laten gaan. Hij stapte naar voren, deed geen moeite om zijn aanwezigheid geheim te houden, en drukte zijn snoet meteen tegen haar schouder aan. Nu hij zo dichtbij was, zag hij dat haar ogen aan het lekken waren en Barksound ging als reactie daarop vlak naast haar, tegen haar, liggen en legde zijn staart over haar heen. "Ik laat je niet nog een keer gaan", prevelde de kater, boven het geluid van de rivier uit.

Ze keek niet op, maar dat hoefde ook niet. Instinctief voelde ze dat hij dichterbij kwam. Er ging een rilling door haar lijf toen hij zichzelf tegen haar aandrukte en zijn staart bijna beschermend om haar heen sloeg. Alleen hier kon ze niet tegen worden beschermd. Het waren woorden die haar zoveel pijn hadden gedaan. Keuzes die ze verkeerd had genomen, waren twee keer zo hard bij haar terug gekomen. Ze had gehoopt dat ze een toekomst zonder haar konden opbouwen. Eentje zonder een kattin die steeds alles weer overhoop schopte, maar nu deed ze het weer. Het ging niet bewust, het gebeurde gewoon. Ze had gedacht hier bij de Tribe ver genoeg van de Clans vandaan te zijn. Het had allemaal alleen niet mogen baten en nu moest ze de gevolgen daar van ondergaan. Gevolgen die haar hadden gebroken. Ze huilde nog een hele tijd door, totdat ze leeg was. Alsof het leek dat haar tranen op waren en de kracht helemaal uit haar was gevloeid. Toen pas tilde ze haar kop op en keken haar vermoeide goudgele ogen in die van Barksound. “Je zult wel moeten.” Miauwde ze zachtjes. Haar stem bijna schor van het huilen.

Nadat hij bij haar was komen zitten, was een een tijdje stil. Enkel het water van de rivier was nog te horen, al kon hij aan het schokken van Brindleleaf's lichaam, weten dat ze huilde. Barksound had even zijn ogen gesloten, blij met het idee dat hij Brindleleaf terug gevonden had. Toen hij beweging voelde, opende hij zijn ogen echter snel en keek hij recht in de goudgele ogen van Brindleleaf. Zijn oren stonden naar voren, wachtend op wat ze zou gaan zeggen. Haar mooie goudgele oogjes zagen wat rood door het eerdere gehuil. “Je zult wel moeten.” Hij schudde zachtjes met zijn kop. "Wees er maar zeker van dat ik je deze keer tegen zal houden. Ik zal niet slapen zodat je in de schaduws kan vertrekken." zei hij en was even stil. "En als ik je echt niet kan tegenhouden", Barksound bleef haar aankijken en haalde kort zijn mondhoek op in een kleine glimlach. "zal ik je vergezellen." Hij had niets te verliezen.

Ze keek hem aan. De kater die ze altijd had weggeduwd en soms juist weer naar haar toegetrokken had. Ze had hem gebruikt, meerdere keren. Toch lag hij hier en zei haar dat hij met haar mee zou gaan. Hield hij dan echt van haar, zelfs na alles wat ze had gedaan. De kater die Mousewish gezien had als haar vader, haar Mousewish. Haar dochter had het gat op willen vullen, een gat die zij had gemaakt. Zij was de reden voor zoveel pijn en toch lag Barksound hier. Alsof dat alles er niet meer toe deed, maar zij kon het niet achter haar laten. Het zou haar voor altijd blijven achtervolgen. Ze zag hun beschuldigende gezichten in haar dromen en ze hadden gelijk. “Jij zit in WindClan Barksound en ze hebben je nodig.” Sprak ze zachtjes.

Hij liet zijn kopje even zakken bij wat ze zei. Dat hij bij Windclan hoorde en dat ze hem nodig hadden. Sinds zijn geheimhouding van Whitelion's geheim, dat hij nog deels achter had gehouden, boven was gekomen, had hij het gevoel dat hij niet meer nodig was in de clan. Er waren maar een paar katten die nog wel naar hem opkeken, zeker nu hij zich de laatste moons gedeisd had gehouden. Maar was dat wel genoeg? Zeker nu hij wist dat Brindleleaf levend en wel ergens anders leefde. Hij reageerde niet meteen en drukte zich allen wat dichter tegen haar aan. Wat er ook zou gebeuren, hij zou van dit moment genieten en haar nu niet los laten. "Windclan zou me voor geen moment missen." mompelde hij zachtjes en richtte zijn blik nu op het water voor hen.

Ze sloot even haar ogen toen hij zich nog dichter tegen haar aandrukte. Wat had ze graag gewild dat het moment voor eeuwig zou blijven duren en dat alle zorgen van haar af zouden kunnen vallen, maar dat was onmogelijk. Dus deed ze haar ogen weer open en schudde haar kop. “Daar vergis je je in Bark.” Fluisterde ze zacht. “Maak niet dezelfde fout die ik gemaakt heb.” Het had haar dierbaren zoveel verdriet gedaan, te veel verdriet. Het was het niet waard geweest. Het had Mousewish de dood in gejaagd. De kattin die Barksound altijd als haar vader had gezien en ze wist zeker dat Barksound ook om haar had gegeven. “En je hebt altijd een oogje op mijn kittens gehouden. Zij hebben je nodig.” Vervolgde ze zachtjes. “Je moet op ze letten Barksound, alsjeblieft?” Er klonk bijna een smekende ondertoon door haar stem terwijl ze haar kop op zijn rug legde.

Barksound had even zijn blik op de grond gericht bij wat Brindleleaf zei en fronste kort. “En je hebt altijd een oogje op mijn kittens gehouden. Zij hebben je nodig.” Hij keek schuin naar Brindleleaf toen ze zei dat hij een oogje op haar kittens had gehouden. Dat was waar, maar hij had niet gedacht dat ze het had geweten. Hij knikte dan ook kort op wat ze verder zei."Ik zal altijd op je kittens letten, zelfs als ze volledig op hun eigen poten kunnen staan." stelde hij haar gerust. Hij keek haar nu weer recht aan. De band met de clans en de Tribe was nog steeds een groot vraagteken. Barksound wist dan ook niet of de kans groot was dat hij haar nog vaak kon zien. "Ik hoop dat ik je nog geregeld ergens kan treffen." mauwde hij, zijn twijfels hardop zeggend. Zijn kopje legde hij even op die van haar. Hij wist dat ze straks weg moest, naar de Tribe, maar hij wilde haar nu even dicht bij zich hebben en genieten van haar aanwezigheid.

Een warme glimlach ontstond om haar lippen. “Dankjewel Bark, dat weet ik ook wel.” Miauwde ze zachtjes. Hij was er altijd voor haar en haar kittens geweest, waarom had ze nooit echt begrepen. Ze had hem vaak genoeg gebruikt en elke keer had hij het haar vergeven, maar nu begreep ze het. Ze snapte eindelijk wat houden van betekende. Liefde voelen voor een kater, die werkelijk om haar gaf. Natuurlijk ze hield oneindig veel van haar kittens, maar dat waren ook haar eigen kinderen. Verliefdheid was anders en onbekend terrein voor haar. Opeens maakte het haar benauwd. Toch liet ze hem zijn kop op die van haar leggen. “Ik moet gaan.” Zei ze toen. Ze haalde haar kop onder die van hem vandaan en gaf hem een snelle lik over zijn oor. Toen krabbelde ze uit zijn greep. “Ik hou van je Barksound.” En met die woorden draaide ze zich om en schoot er vandoor, zoals alleen WindClanners dat kunnen. Om haar longen uit haar lijf te rennen en zo ook het benauwde gevoel van haar af te kunnen schudden. Waarom had ze dat nu opeens?

[Topic uit]

Onderwerp: Re: The universe never complains