A injured lion still wants to roar

Hij wist dat het gevaarlijk was maar hij had meer katten nodig. Hij had hulp nodig en dat zou hij niet krijgen wanneer hij zich maar verscholen hield totdat de vijand kwam opdagen. De grote bruine tom stapte door het rogue territorium zijn gouden giftige ogen glijdend over het landschap terwijl hij zachtjes een kuchte. Moeheid nam langzaam zijn lijf over en eten was iets wat hij amper binnenkreeg. De elders gingen voor net als wat de code beschreef. Ribben begonnen zich al door zijn dikke gestreepte vacht te komen en nog even en dan zou hij een wandelende skelet zijn. Dan zou hij geen kracht meer hebben om zijn thuis te beschermen, de onschuldige zwakken te beschermen en dat was de reden waarom hij nu als een hopeloze kitten naar hulp zocht. Want hij wist dat hij dit nooit anders zou winnen. Viperstrike kuchte nog eens, zijn keel kriebelde. Als hij maar niet ziek werd want dat kon hij op dit moment echt niet gebruiken. De tom liep veder, dikke donkere wolken zich boven zijn koppend hangend. De afgelopen dagen waren bloedheet geweest dus een onweersbui zat er nu wel te komen. Vandaar dat hij zich wou omdraaien, zoekend naar een schuilplaats toen een verse rogue geur zijn neus binnenkwam. Meteen schoten zijn oren naar voren en begon de tom de geurlijn te volgen. Wie deze kat ook zou zijn, hij zou waarschijnlijk zijn enige hoop zijn.

- Zuko 1st

Zuko verhief zich op zijn achterpoten en deed net alsof hij met zijn klauw naar een denkbeeldige tegenstander sloeg. Alsof de tegenstander hem terug zou slaan, liet hij zich op de grond vallen en rolde om zodat hij de klauw van zijn denkbeeldige tegenstander kon ontwijken. Daarna haalde hij uit met zijn achterpoten; een truc die hij zelf verzonnen had en die misschien nog zou werken ook. De tom kwam weer overeind en begon zijn vacht te wassen, duidelijk voelend dat hij aan het zweten was. Hij was ook al wel een tijdje bezig. Hij wilde immers zijn spieren goed ontwikkeld houden zodat hij zichzelf kon beschermen als iemand besloot zijn territory binnen te dringen. Tot dusver had hij echter weinig last gehad van katten die dat echt geprobeerd hadden en hij vermoedde dat dat kwam omdat de Clans uit hun territories vertrokken waren. Meer en meer rogues gingen waarschijnlijk proberen hun intrek te vinden in één van de achtergebleven Clan territories, maar voor Zuko was dat geen optie en bovendien wilde hij zo goed mogelijk de wacht over Sagefeather houden. Hij voelde zijn huid onder zijn pels warm worden als hij aan de RiverClanner dacht en betrapte zichzelf erop dat hij aan het glimlachen was. Niet dat dat ook maar iets betekende. Ze waren gewoon heel erg goede vrienden en Zuko was blij dat hij eindelijk iemand had waar hij voor kon zorgen. De tom richtte zijn aandacht op een bezoeker die zijn borders bleek te negeren en rustig zijnde kwam de tom overeind, nog niet meteen op vechten uit zijnde. Eerst wilde hij weten wat er aan de hand was. De langharige donkergrijze tabby met de gele ogen leek zijn weg recht naar Zuko te vinden en nu pas merkte de bruine tabby op hoe verloren de tom wel niet leek. Meteen ging zijn behoedzame gevoel over in een bezorgde; deze tom kon immers geen enkele bedreiging voor hem vormen in deze staat. Met een paar grote sprongen was Zuko al bij de tom en duwde zijn schouder tegen de zijne om hem te ondersteunen. Hij rook de geur van ShadowClan en besefte zich dat dit misschien één van de achtergebleven Clan cats was, net zoals Sagefeather. Zonder iets te zeggen liet Zuko zijn ondersteunende houding voorzichtig varen, ging naar zijn schuur en kwam naar buiten met een muis waarna hij deze voor de poten van de voormalige ShadowClanner gooide. “Hier,” sprak hij vriendelijk zijnde. “Het is niet gemakkelijk om als rogue te leven en al zeker niet als je eerst in een groep hebt geleefd.”