»mirage« &&Butterpact

Butterpact slikte terwijl hij naar een WindClan en een RiverClan kitten keek die met elkaar aan het spelen waren. Ongelooflijk dat hun levens zo verstrengeld waren geraakt dat de queens van beide Clans vrolijk toe aan het kijken waren hoe hun kittens het gezellig hadden met elkaar. Van rivaliteit was er niks meer te zien en Butterpact begon het idee te krijgen dat iedereen langzaamaan het gevoel kreeg dat ze bij elkaar hóórden. Bij dat belachelijke idee trok hij zijn oortje even. Hij hoopte dat ze snel genoeg gescheiden zouden worden van elkaar, want hij vond het verschrikkelijk. Hij trok liever met zijn eigen Clanmates op dan dat hij ook maar iets van aardig zou zijn naar de andere Clan cats toe. En dan had je natuurlijk ook nog die rare Tribe cats rondlopen die een heel ander soort geloof hadden dan de Clans en een andere manier van leven. Waarom moesten ze dan ook weer in StarClan’s naam in een territory van een groep andere katten zitten? Waarom hadden ze überhaupt hun territory verlaten? Hij wilde dat hij gekozen had om achter te blijven. En misschien zou hij op een nacht wel gewoon weglopen hier en terug gaan naar zijn eigen grondgebied. En als hij tijdens die reis zou sterven, was dat maar zo. Hij had sowieso niet echt behoefte meer om verder te gaan zonder zijn broer aan zijn zijde en met een dode apprentice die hij eigenlijk had moeten trainen tot een warrior. Alles leek wel zijn schuld te zijn en de pijn leek alsmaar erger te worden. Elke dag leek hij op te staan met een brandend gat in zijn hart die hij alleen kon verkoelen als hij rondrende, als hij zich núttig maakte. En dus besloot de grijze tabby zich om te draaien en uit de grot te gaan. Hij ging maar random een richting in: het kon hem niet eens schelen waar hij uit zou komen. Als hij maar kon rennen. De wind deed goed en hij voelde al snel dat zijn pels, die hij steeds minder en minder begon te verzorgen, al snel alle kanten op lag. Hij stopte met rennen toen hij een Clanmate achter een konijn zag rennen. Hij trok met zijn oortje toen ze op de grond viel, maar er klonk geen spottend lachje en het arrogante gevoel dat hij normaal gezien zou krijgen, kwam ook niet opzetten. In plaats daarvan duwde hij zich hard af met zijn achterpoten en rende tot hij bij Sacredfire was. “Gaat het?” vroeg hij en zoals hij verwacht had, klonk het redelijk bezorgd. “Moet ik Chivypaw of Nightstream gaan halen?”