And all of those things I didn't say.

Butterpact had moeite om op zijn poten stil te blijven staan toen de wind aan zijn pels rukte. Hij was in elk geval al blij dat het niet meer regende en dat de kans op een overstroming zich hier nauwelijks voor kon doen. Telkens als hij echter naar het snelstromende riviertje keek dat tussen de bergen stroomde, moest hij terugdenken aan zijn broer. Hij zag het lenige lichaam van zijn broer nogmaals in het water springen, zijn kopje ondergaan en zag hem vervolgens nooit meer boven komen. Hij herinnerde zich hoe hij het lichaam van zijn broer uit het water had gehaald en hem bij de nursery had neergelegd terwijl hij schreeuwde om vergiffenis. Dat leek echt lang geleden te zijn en het verbaasde de grijze tabby dat hij nog leefde. Een zwakkere ziel had waarschijnlijk allang zelfmoord gepleegd. En het speelde natuurlijk wel een aantal keren per week in zijn gedachten, maar op de één of andere manier had hij er de moed niet voor om het zelf te doen. Hij wachtte altijd maar tot er iets zou gebeuren waardoor hij zijn leven zou verliezen, maar die gebeurtenis leek zich nooit voor te willen doen. Het leek net alsof StarClan totaal geen medelijden meer met hem had en hem zo veel mogelijk wilde laten lijden. Eerst hadden ze hem immers uit het gebied weggenomen waar het lichaam van zijn broer was en daarna zorgden ze ervoor dat hij niet dood kon gaan. Er waren zo veel katten gestorven tijdens de reis, zo veel katten wiens plaats Butterpact in had kunnen nemen. En niemand zou het iets kunnen schelen. De tom schraapte ongeduldig met zijn klauwen over de grond terwijl hij zijn negatieve gedachten weg probeerde te duwen en zich probeerde te concentreren op prooi, maar het ging niet. Het ging gewoon niet. Hij was nutteloos. En hij zou ook altijd nutteloos blijven.

Voordat Butterpact ook maar een poging kon doen met stoppen wat hij aan het doen was, voelde hij opeens een gewicht tegen zijn lichaam knallen. In eerste instantie dacht hij dat het een Tribe cat was die hem pijn wilde doen en even ging zijn hartslag omhoog omdat hij zich bedacht dat hij de Tribe cat gewoon kon laten doen, dat hij de nagels gewoon over zijn buik of over zijn hals kon laten gaan en dat hij Breakingpoint eindelijk kon joinen in StarClan. Toen realiseerde hij zich dat dat waarschijnlijk het zieligste was wat hij kon doen en dat Breakingpoint hem dat echt niet in dank ging afnemen, dat hij dan nog een grotere mislukking was dan hij nu al voorstelde en dat zijn broer juist zou willen dat hij terug zou vechten. En dus negeerde hij de pijnlijke trappen van de kat die bovenop hem lag en ontblootte zijn tanden terwijl hij met zijn klauwen uithaalde naar de kat boven hem. Het was echter geen Tribe cat, maar een ThunderClanner. Butterpact voelde zich even ontzet bij het idee dat een ThunderClanner daadwerkelijk probeerde hem te vermoorden, maar toen besefte hij zich dat het een ongelukje was geweest en dat de kat juist van hem af probeerde te komen. Butterpact rolde weg en trok zijn klauwen weer in terwijl hij met een strakke blik naar de she-cat keek. “Je had ook anders kunnen reageren,” beet hij haar toe. “Voor hetzelfde geld had ik met mijn klauwen naar je ogen uitgehaald. En dan? Dan had je nooit meer warrior kunnen worden.” Hij gaf kwaad een lik over zijn borstkas en merkte dat zijn hartslag langzaam maar zeker kalmeerde. Hij kon niet geloven dat hij daarnet voor enkele seconden gewoon klaar was geweest om te sterven, het zelfs gewild had dat de kat boven hem zou vermoorden. Had hij zijn leven echt zo opgegeven? Was dat wat was overgebleven van die eens zo trotse, arrogante RiverClanner? Zijn moeder zou zich waarschijnlijk kapot schamen voor hem. Hij richtte zijn blik weer naar de ThunderClanner. “Waarom kijk je trouwens niet een beetje meer uit je doppen?” vroeg hij kribbig. “Je jaagt alle prooi weg zo.”