About Lions

De hoofdpijn was weg, de koorts was weg en daarmee de verwarrende nachtmerries. Geen vogels meer. Geen bloed meer. Geen dood meer, behalve de hare. Voor het eerst sinds dagen keek ze met een heldere blik om zich heen. Het gras, de sterren, en tegenover haar de schim van haar verloren levens, haast ondoorzichtig. Nog twee levens en dan zou zij die schim zijn. Eerdere keren had deze gedachte haar angst aangejaagd, samen met de stille blik van haar spookachtige dubbelganger. Nu voelde de plaats enkel vertrouwd en veilig, en het deed bijna pijn dat ze hier straks weer weg zou moeten, terug naar die hel daarbeneden. Zou ze voor die tijd haar broer kunnen zien? Haar ouders, haar zussen? Eerdere keren waren ze er wel geweest, maar nu zag ze niet. De enige kat die ze zag was een grote, witte kater met twee verschillend gekleurde ogen. Whitelion.

-Whitelion

"Welkom opnieuw, Everstar.", begroette Whitelion zachtjes de poes voor hem. Zijn blik was neutraal maar zijn hart voelde lichter. Er was een gewicht vanaf gevallen sinds Barksound zijn grootste geheim aan Everstar had verteld. Sinds ze eindelijk de waarheid wist - of toch het belangrijkste. Whitelion was blij maar stond nu ook op zijn hoede voor haar. Hij was dood, hij voelde geen pijn meer en ze zou hem ook niet kunnen verwonden; maar dat was niet waar hij bang voor was. Zijn geest was nog zoals hij op aarde was, kon nog 'pijn' voelen. Misschien was ze beter, zuiverder, puurder als het ware, sinds Starclan hem vergeven had en hij zijn vele zonden achter hem had gelaten - had moeten laten. Het had hem na al die manen getoond dat Starclan niet zo wreed was als iedereen altijd dacht, daar beneden op het aardoppervlak. Zoals Everstar misschien dacht. De moordenaar stond hier immers vredig in Starclan, terwijl het leven van de onschuldige beneden in puin was gegooid. Ze hadden haar broer afgepakt maar lieten verder de leugenaars leven. De grote witte kater liep dichter bij de leader, maar kwam niet al te dichtbij. Op een normale afstand. Zoals twee katten die respect hadden voor elkaar. Want dat had hij nu wel, eindelijk, na al die manen; respect. Hij had het gemist in zijn leven maar hier des te hard teruggekregen. Hij wist dat ze vragen moest hebben. Vele vragen. Waarom-vragen, die hij misschien niet kon beantwoorden. Maar hij zou het proberen. Vandaar keek Whitelion ietwat behoedzaam, maar vooral afwachtend naar de rosse leider voor hem. Het woord was aan haar.

Whitelion begroette haar en Everstar wist niet wat ze terug moest zeggen. Ze begreep wel waarom hij haar was komen begroeten in plaats van haar familie. Dit moest opgehelderd worden. Ze moest voor eens en voor altijd een antwoord krijgen waarvan ze wist dat het waar was. En StarClan loog niet. Ze keek naar haar vroegere deputy en vroeg zich af hoe ze moest beginnen. Zou het feit dat hij hier in de eerste plaats was niet al moeten betekenen dat hij onschuldig was? Als hij de moordenaar was, zou hij niet in StarClan zijn, toch? Maar ze kon ook niet zomaar negeren wat Barksound had gezegd. Hoewel hij eerder had gelogen, hadden zijn woorden een twijfel in haar kop geplant die zich niet zo makkelijk liet uitroeien. Whitelion stond voor haar, wachtend tot zij iets zou zeggen. Dit was het moment om een eind te maken aan de twijfel. Dit was het moment om achter te waarheid te komen. Ze haalde diep adem, keek hem recht in zijn verschillend gekleurde ogen en vroeg: "Heb jij Tawnylight vermoord?"

De witte kater richtte zijn tweekleurige blik niet weg maar liet haar ogen in de zijne boren. Zoals hij had gedaan die dag die alles beslist had. Hij was altijd zeker geweest van zijn stuk, ook al was hij niet altijd eerlijk was geweest. Maar nu was de tijd van leugens gedaan. Dat had Starclan hem doen beloven op het moment dat hij hier was verschenen, in plaats van in Dark Forest - waar hij eigenlijk hoorde. Het was nooit met zo veel woorden gezegd, maar hij voelde het in zijn hart. Whitelion had aan zichzelf en aan iedereen hier woordeloos gezworen dat hij vanaf nu recht op zijn poten zou staan. De eerlijke kater zijn die hij tijdens zijn leven niet was geweest. Daarom knikte de grote langharige kater toen Everstar hem vroeg of hij Tawnylight had vermoord. Haar geest liep ook in Starclan rond. Ze had hem vergeven - maar ze vermijdde hem ook. Dat was logisch. Hij zou het niet anders willen zien. Laat haar maar boos zijn op hem omdat hij haar leven van haar afgepakt had. Dat was normaal. Het was erger geweest voor hem als ze dat niet was geweest. Whitelion ging langzaam zitten en krulde zijn staart over zijn poten. Het was tijd voor een uitleg. Even richtte hij zijn blik opzij, waar Neverland even te zien was. De rosse kater wist dat hij hier niet mocht tussenkomen - maar Whitelion wist ook dat het alleen maar normaal was dat hij zijn zus wou zien. De grote kater knikte even naar hem en na nog een laatste blik op Everstar geworpen te hebben, was de rosse kater weer weg. Snel zoals hij tijdens zijn leven geweest was - soepel alsof hij weer 20 manen was. Whitelion keerde zijn tweekleurige blik weer op Everstar en begon te spreken met zijn zware stem. "Ik weet niet waarom ze vochten. Zij moet hem aangevallen hebben, boos om iets - ik weet niet waarom. Ze was altijd zo zacht, onopvallend.. Ik ben ertussen gesprongen op precies het juiste moment en met mijn grote gestalte heb ik haar tengere lichaam van de rots geduwd. Ik voelde niets bij haar dood. Ze was maar een pion, ze had er nooit toe gedaan. Ik stond niet stil bij haar familie, die haar kwijt zou raken. Misschien had ze een partner, of zelfs al kittens. Ik heb het nooit geweten. Ik heb het nooit gevraagd." De grote kater slikte even, maar keerde zijn blik niet af. Nu mocht hij niet laf meer zijn. "Dus dan heb ik hem terug naar het camp gesleept, en afgekomen met mijn verhaal. Toen was ik perfect gelukkig met de keuze die ik had gemaakt. Wat had ik te verliezen? Kittens had ik op overschot." Hij snoof even. De meesten wisten zelfs niet dat hij hun vader was. Hij vroeg zich af van hoeveel nestjes Everstar wist - waarschijnlijk niet van allemaal. Maar dat was een gesprek voor een andere keer, want zoveel tijd hadden ze nu niet..

Haar gezicht vertrok even toen Whitelion knikte. Dus toch. Even was het stil, terwijl de kater rustig ging zitten en Everstar bleef staan. Ze volgde zijn blik opzij en even zag ze haar broer. Dood, maar levendiger dan ze hem in tijden had gezien, niet meer zo mager, niet meer gewond. Met een brok in haar keel keek ze naar Neverland, maar ze kon geen woord uitbrengen. Niet nadat Whitelion met een simpel hoofdknikje alles onderuit had gehaald. Ze voelde een steek in haar hart toen haar broer weer verdween en ze bleef staren naar de leegte waar hij had gestaan. Toen begon Whitelion weer te praten, haar eraan herinnerend waarvoor ze hier was. Niet om bij haar broer te kunnen zijn. Ze was hier om de waarheid te horen te krijgen. De complete, verschrikkelijke waarheid.

Hij legde precies uit wat er was gebeurd, kalm en zonder haperingen. Een keer slikte hij wel even, maar dat merkte Everstar niet. In het begin keek ze hem aan, maar na een tijdje kon ze het niet meer aan en wendde haar blik van hem af. De woorden kwamen binnen door een waas. Ze was duizelig. Misselijk. Barksound had de waarheid gesproken. Lionroar had de waarheid gesproken. Al die tijd, al die manen. Hij was verbannen, uitgestoten, veracht. Hij was onschuldig. Zij... zij had... Ze strompelde een paar stappen achteruit. Zij had... Haar blik gleed weer naar de kater, die daar nog steeds doodkalm zat met zijn staart om zijn poten geslagen. Alsof er niets aan de hand was. Alsof het niets uitmaakte. "Wat doe jij dan hier?" fluisterde ze verstikt. Pijn en haat streden om de voorgrond in haar stem. Na wat hij Tawnylight had aangedaan, na wat hij Lionroar had aangedaan. Na wat hij háár Lionroar aan had laten doen. Hoe, hóé, kwam hij in StarClansnaam na dat alles nog hier terecht?

Ah, de moeilijkste vraag natuurlijk. De vraag waarvan hij eigenlijk gehoopt had dat ze hem niet zou stellen - maar die ongetwijfeld wel was gekomen. Nu richtte de grote witte kater zijn tweekleurige blik even af. Het was moeilijk om uit te leggen, en heel zeker was hij ook niet. het was maar een gevoel dat hij had, de belofte die hij aan zichzelf gezworen had maar die nooit uitgesproken was, de afwezigheid van vragende blikken als hij hier rondliep. Het was als een onbesproken overeenkomst. "Ik weet het niet..", mompelde hij zachtjes, zijn stem bijna onzeker - bijna, maar nog net niet. "Starclan kijkt niet naar de dingen die je doet. Starclan kijkt naar wat er in je hart zit - naar de spijt en de schuld en het verdriet om alles wat je gedaan hebt. Iedereen zondigt. Iedereen doet slechte dingen. En ik misschien meer dan anderen, maar misschien voel ik dan ook meer spijt? Ik weet het niet. Starclan is mysterieus zelfs voor Starclan zelf." Whitelion was nooit de allerslimste van de hoop geweest. Hij modderde soms maar wat aan, en als het goed kwam dan was dat mooi meegenomen. Misschien was hij wijzer geworden met de manen, meer levenservaring, maar slim? Dat zou hij zich niet noemen. Hopen maar dat Everstar zijn antwoord op zijn minst zou accepteren, ook al zou ze het niet geloven of denken dat het anders is. Hij wist het net zo goed als haar.

Zijn stem was zachter toen hij verder praatte. Hij wist het ook niet, zei hij. Hij had misschien meer spijt gevoeld, zei hij. Spijt. Wat had zij aan zijn spijt? Wat had Tawnylight aan zijn spijt? Wat had Lionroar aan zijn spijt? "Dus... alles wat je hebt verwoest. Alle levens die je kapot hebt gemaakt. Dat maakt niet uit? Dat doet er niet toe?" Ze wist niet aan wie ze het vroeg. Het was al duidelijk dat hij hier geen goed antwoord op kon geven. Hij had een onschuldige kat vermoord en een ander verbannen laten worden. Hij had haar tegen haar enige vriend opgezet. Zij had hem geloofd, hem en niet haar vriend en deputy. Hij had haar een leugen laten geloven. En zij, zij had hem beloond door hem Lionroars rang te geven. Dit... dit viel niet goed te maken. De nasleep van zijn acties hadden de dingen onherstelbaar beschadigd. En dat deed er niet toe, omdat hij spijt had? Zag StarClan dan niet wat hij had aangericht? Zij wísten, in tegenstelling tot zij, wat hij had gedaan, en toch beloonden ook zij hem. Kon het ze dan niets schelen? Konden de levenden hen niets schelen?

De grote kater schudde zijn kopje en voor het eerst richtte hij zijn tweekleurige blik volledig af. Zuchtend sloot Whitelion zijn ogen en zijn gezicht was in een soort van frons getrokken. Hoe zou hij dat moeten weten? Hoe kon hij de bedoelingen van Starclan ontcijferen? Hij bevond zich hier al toch wel een aantal manen, maar hij was daardoor niet wijzer geworden."Starclan geeft vergeving.. Ook aan wie dat misschien niet verdient. Ze kijken naar je hart, niet naar het bloed aan je poten..", mompelde de grote witte kater, zijn stem zacht en bijna breekbaar. Hij wist het ook niet; en toch was er nog iets van trots over in de Starclan warrior, want hij gaf het ergens niet toe. Hij gaf antwoord, alsof hij precies wist waarom hij hier beland was, een tweede kans had gehad als het ware - maar hij wist het niet. Hij schudde zijn hoofd en alsof dat het einde was van de discussie richtte hij zijn ogen weer op de rosse poes, de blik nu neutraal en de zwakheid die er eerst nog in te zien was weg. "Maar je hebt weinig tijd. Is er nog iets dat je wil weten?", vroeg hij nu, zijn zware stem nu eerder zakelijk. Hij had teveel van zich laten zien, hij was te zwak aan het worden. Waar was de kat die hij ooit geweest was, nog voor alle misdaden die hij begaan had? Want dat was de kat die Starclan bij hen had binnengelaten, en niet dit zielig misbaksel dat hij van zichzelf gemaakt had door al het schuldgevoel en alle vragen die in zijn hoofd rondspeelden.

Het antwoord was leeg, betekenisloos voor haar. Vergeving. Die kat verdiende geen vergeving. Zij had hem niet vergeven, zou hem nooit vergeven. En ze kon zich ook niet voorstellen dat Tawnylight gelukkig was haar moordenaar in StarClan te zien. Haar gezicht vertrok van woede. Blijkbaar keek StarClan dus naar je hart. Naar zijn hart, dat rood was van het bloed van anderen, of zwart van de rottende leugens. En dat lieten ze dan toe op de plek die bestemd zou moeten zijn voor eervolle warriors en onschuldige kittens. Dat monster lieten ze toe in hun midden.

Ze staarde naar Whitelion, bijna geneigd hem aan te vallen, maar ze had geen kracht in haar poten. Ze wist dat hij niet de enige schuldige was hier. Haar maag draaide zich om bij de gedachte dat ze dit uit moest gaan leggen aan haar clan. Aan Oceanbreeze. Aan Lionroar. Al die haat die ze in zijn ogen had gezien die dag langs het donderpad, die dag dat ze bijna allebei gestorven waren. Ze droeg de wonden nog, geheeld, maar nog altijd zichtbaar. Zichtbaar zouden ze wel blijven ook. De littekens van haar fouten. De littekens van haar schande. Zijn haat, zijn woede, hij had al die tijd gelijk gehad. Hoe kon ze hem ooit nog in de ogen kijken nu ze wist dat ze de kilte erin verdiende?

Ze knipperde met haar ogen toen hij vroeg of ze nog iets wilde weten. Waarom? Kon ze alleen maar denken. Waarom is het zo gegaan? Waarom heb je dit gedaan? Waarom heb ik je geloofd? Nutteloze, zinloze vragen, waar ze geen bevredigend antwoord op zou krijgen. Ze haalde diep adem. Nee, er was iets anders wat ze moest weten. Iets wat hij haar misschien wel zou kunnen vertellen. Iets wat de dingen wat beter zou kunnen maken. Ze slikte. "Zeg me dan dit: Oceanbreeze... kan ik haar wel vertrouwen? Is ze loyaal?" Ze moest het weten, ze kon al deze twijfel niet meer aan. Van dit ene ding, van deze ene kat, moest ze zeker kunnen zijn.

Een lichte, bijna onopmerkbare glimlach gleed over zijn gezicht bij haar vraag. Oceanbreeze.. Zijn lieve, lieve halfzusje - of eerder babyzusje. Als halfsiblings hadden ze zich nooit gedragen. Hij had altijd een zwak voor haar gehad en hij was zo trots op wie ze geworden was. Ergens verbaasde het hem dat Everstar zo aan haar deputy kon twijfelen, maar hij snapte het ergens ook wel. Ze was zo zeker geweest over hem en nu kwam hij vertellen dat dan onverdiend was geweest.. Whitelion knikte. Hij was er zeker van dat er geen greintje oneerlijkheid zat in de jonge poes. Ze was zacht en lief en moederlijk en eerlijk en ijverig. En een tikje koppig misschien, maar dat vond hij misschien ook eerder een goede karaktertrek dan een slechte. "Oceanbreeze is alles wat ik nooit geweest ben.", antwoordde de grote witte kater. Dat moest duidelijk genoeg zijn. Ze was geduldig, waar hij zo snel uitvloog. Ze was lief en vriendelijk, waar hij altijd eerder hard overkwam. Ze was eerlijk terwijl hij het liegen niet kon laten. Nee, Oceanbreeze was misschien wel de beste kat die Everstar had kunnen kiezen als haar deputy. Daar was hij van overtuigd.

Haar blik zakte naar de grond voor haar poten. Het voelde alsof er een last van haar schouders viel. Er lag nog steeds veel op, te veel om te dragen, maar deze zekerheid had ze nu tenminste. Ze had ten minste één juiste keuze gemaakt. En nu zou ze er nog een kunnen maken. Oceanbreeze... Everstar had haar al gekozen om haar loyaliteit en om geen enkele andere reden. Het was eigenlijk nog een geluk dat de poes ook daadwerkelijk goed dingen kon regelen, want eerlijk gezegd had Everstar daar niet eens zo over nagedacht toen ze haar naam zei bij die ceremonie. Het had goed uitgepakt. Oceanbreeze was een goede moeder voor haar kittens en een goede moeder voor de clan. Vast niet perfect. Maar beter dan zij. Veel, veel beter dan zij. Everstar knikte, dankbaar dat ze dit antwoord had mogen krijgen. Ze wilde dat ze tijd had om iedere kat in haar clan af te gaan om te horen of ze die ook kon vertrouwen, zoals haar deputy. Ze wilde dat ze haar familie nog op kon zoeken. Ze had even mogen zien dat Neverland hier was, dat hij veilig was, en gezond, maar ze wilde met hem praten. Ze wilde zijn stem horen. Maar haar tijd hier was beperkt. Geen tijd meer voor vragen, geen tijd meer voor andere katten. Ze voelde al hoe alles begon te vervagen, hoe haar lichaam aan haar geest begon te trekken. Ze keek Whitelion niet meer aan. Hem zou ze nooit vergeven, ondanks zijn uiteindelijk bekentenis, ondanks zijn zogenaamde spijt, ondanks het feit dat hij haar als het om Oceanbreeze ging gerust had kunnen stellen. Hij was nog altijd de kat die alles kapot had gemaakt. Ze wilde dat ze hem nooit had geloofd, maar het viel niet meer te veranderen. En nu... tijd om terug te gaan naar het pijnlijke leven. Tijd om de waarheid te vertellen. Tijd om te boeten voor wat ze had gedaan.