Just the two of us.

Hèhè. Het had hem lang genoeg geduurd om het territory een beetje te verkennen, maar hij had wel kunnen ontdekken welke plekken niet gevaarlijk waren en welke wel. Zijn hart had vooral in zijn keel geklopt toen hij zijn evenwicht bijna was verloren bij die ongelooflijk snelle stroom en die keer toen hij ergens op een hoog punt stond en één of andere kreet hoorde. Toen hij naar boven had gekeken, had hij een reusachtig dier naar zich zien komen. Zijn poten waren bebloed geweest eer dat hij terug veilig in de grot was, maar hij was zijn belager wel kwijtgeraakt. Hij had expres niet aan Leopardpaw verteld wat er was gebeurd, want anders zou ze zich weer druk om hem maken. Hij had liever dat ze de hele dag door aan het mopperen was over het feit dat hij weigerde naar Everstar te stappen om ervoor te zorgen dat hij Leopardpaw als zijn apprentice kon maken dan dat ze zich zorgen zou maken over zijn gezondheid. Bovendien waren zijn poten dankzij de goede zorgen van Routpaw en Lizardpath – hij weigerde immers om zwakte te tonen naar de andere Clans en naar medicine cats van andere Clans te stappen – weer genezen en dus had hij vandaag besloten om Leopardpaw mee te nemen naar een deel van het territory waarvan hij wist dat het veilig genoeg was. Hij mocht hopen dat Quietstep haar niet langs die gevaarlijke plekken leidde, maar hij dacht niet dat de tom dat deed. Crowfur liet zijn blik kort glijden naar een ThunderClan kitten die in zijn pad kwam te staan en zichzelf begon te wassen. Hij grinnikte toen de kitten schrok om zijn aanwezigheid en vervolgens viel. Crowfur boog zich voorover en pakte de kitten aan zijn nekvel weer op waarna hij het een lik over zijn kop gaf, zei dat hij voorzichtig moest zijn en vervolgens langs hem liep om zijn dochter te zoeken. Hoewel hij het er niet mee eens was dat de Clans samen leefden in een grot alsof ze één grote familie waren, was het niet aan hem besteed om een kitten zomaar te negeren. Hij zou ook niet willen dat een ThunderClanner Leopardpaw zomaar zou laten liggen als zij viel. Over Leopardpaw gesproken… Glimlachend keek hij naar zijn dochter die duidelijk een groeispurt begon te maken. “Hallo daar, prinses,” sprak hij en hij begroette haar door haar een kopje te geven. “Hoe gaat je training met Quietstep?” Veel tijd liet hij haar echter niet hebben om weer te gaan klagen over het feit dat hij haar niet trainde. Hij had andere plannen. “Zullen we dan eindelijk samen eens een keer gaan jagen? Het is al zo lang geleden dat we echt eens tijd hadden met ons tweeën.” Hij keek haar met een schuine grijns aan en wachtte op haar antwoord.

Crowfur kon het niet laten om met zijn ogen te rollen toen hij zag wat voor een gezicht zijn dochter trok op de vraag hoe het ging met haar training. Natuurlijk was ze er nog niet aan gewend dat ze nu haar tijd met iemand anders dan met haar vader moest spenderen, maar hij had gehoopt dat het tussen de twee wel wat losser zou lopen eer dat ze haar eerste training achter de rug had. Maar misschien kwam dat nog wel. “Niet zo’n gezicht trekken,” sprak hij en hij zwiepte met de punt van zijn staart langs haar neusje. “Quietstep doet zijn best om van jouw een goede warrior te maken, dus ik verwacht dat je je gedraagt in zijn buurt en luistert naar wat hij zegt.” Hij hoopte maar dat Quietstep zijn dochter een beetje in toom kon houden. Het kon waarschijnlijk geen kwaad als hij de tom nog eens op zou zoeken en hem een paar tips zou geven. Leopardpaw was namelijk heus niet zo’n moeilijke kat als iedereen dacht, ze had gewoon wat speciale aandacht nodig en de juiste woorden om haar op te vrolijken. De tom voelde zich ongemakkelijk worden toen hij de brede schouders van zijn dochter zag. Ze waren bijna even breed als de zijne en het was hem ook duidelijk dat ze in de toekomst groter zou zijn dan hem. Dat wilde zeggen dat ze de RiverClan bouw van haar moeder over begon te nemen. Het verbaasde hem dat ze het zelf nog niet gemerkt had, maar misschien was ze er gewoon niet zo mee bezig. Ze leek alleen iets groter dan haar leeftijd, maar voor de rest was het hopelijk niets dat de aandacht van de andere WindClanners zou trekken. En bijna wilde hij zijn mond opentrekken om haar te vertellen over haar moeder, maar besloot om te wachten en klemde zijn kaken op elkaar. Ja, hij had zichzelf beloofd dat hij het haar zou vertellen vanaf het moment dat ze apprentice zou zijn, maar hij merkte dat hij het toch lastig vond. En zeker nu haar moeder zich dichter bij hun bevond dan in eerste instantie gedacht. De tom gaf een lik over zijn borst en ging langs zijn dochter lopen. “En wat heb je van Quietstep geleerd?” vroeg hij nieuwsgierig zijnde. “Hebben jullie het alleen over jachttechnieken gehad of heb je ook al wat vechttechnieken geleerd?"

Crowfur deed net alsof hij niet gezien had dat Leopardpaw met haar ogen aan het rollen was. Hij was er vrij zeker van dat als hij er iets over zei, ze weer ruzie zouden krijgen en daar had hij nu even geen zin. Zeker niet nu hij op het punt stond om haar eindelijk de waarheid over haar ware afkomst te vertellen. Waarom was het dan zo moeilijk? Waarom kon hij er niet gewoon over beginnen zodat het uit de weg was? Ze was een apprentice, dus ze kon niet meer van hem afgenomen worden. Misschien had hij schrik dat ze toch zou kiezen voor haar moeder en er alles aan zou doen om de WindClan te mogen verlaten, hoewel Crowfur al lichte seinen had opgevangen dat zijn dochter net zo’n hekel had aan de RiverClan als hijzelf. Alleen zij had een hekel aan hun voor heel andere reden dan hij. Hij vond het maar niets dat ze nu met vier Clans tegelijkertijd leefden en dit Leopardpaw de kans gaf om de andere Clans meer en meer te ontdekken. De kans dat haar moeder toenadering zou zoeken terwijl hij niet in de buurt was, was vrij groot. En dus moest hij eerder zijn dan haar. Zijn gedachten waren zo hard gefocust op hoe hij het haar moest vertellen dat hij het antwoord van Leopardpaw niet eens hoorde en niet meer eens bezig was met de training. Zijn eerste bedoeling was om haar namelijk zelf een beetje te trainen, maar hij wist dat daar niet veel van ging komen als hij de hele tijd bezig was met het nieuws dat hij haar moest vertellen. Hij draaide zijn kopje een beetje zodat hij haar kon aankijken en haalde diep adem. “Leopardpaw.” Zijn keel leek vast te zitten en hij haalde snel een hap adem. “Er is nog een reden waarom ik je mee heb genomen uit de grot buiten het feit dat ik nog wat tijd samen wilde spenderen.” Hij slikte. “Is… Is het je nooit opgevallen dat jij iets anders bent dan je Clanmates?” Dit was waarschijnlijk de slechtste manier om met dit nieuws te beginnen, maar hij kon gewoon niet meer helder denken nu, oké?

Crowfur onderdrukte een diepe zucht toen zijn dochter gelijk in de verdediging schoot. Hij had kunnen weten dat hij op een andere manier moest beginnen. Nu dacht ze nog dat hij haar dik vond of zo. Hij vond dat ze een bredere bouw had, maar hij vond haar absoluut niet dik. Crowfur liep naar voren en drukte zijn pootje tegen het bekje van zijn dochter aan en keek haar strak aan. “Dat bedoelde ik niet,” zei hij met zijn oren in zijn nek gevouwen. “Ik bedoel…” Vlak voordat hij zijn woorden kon spreken, zag hij vanuit zijn ooghoeken iets. Meteen draaide hij zijn lichaam een kwartslag zodat deze voor die van Leopardpaw stond en hij haar kon beschermen als er iets was. Toen hij een raar zwart-wit dier zag dat hun niks aan leek willen doen, rolde hij met zijn ogen en draaide hij zich weer terug naar zijn dochter. Hij liet zijn rug wat zakken en trok zijn klauwen weer terug in zijn hulzen. Hij zou zich later wel bekommeren om dat dier, maar eerst wilde hij zijn gesprek afmaken met Leopardpaw zodat hij weer kon ademen en hopelijk weer wat beter kon slapen. “Ik bedoel dat je iets breder bent gebouwd dan je Clanmates. Niet dik!” Hoe ging hij dit in StarClan’s naam verduidelijken zonder dat ze beledigd zou zijn? Niet. Want als hij de waarheid zou vertellen tegen haar, zou ze toch wel beledigd zijn. Misschien moest hij het over een andere boeg gooien. Misschien moest hij het niet over haar uiterlijke kenmerken hebben, maar over haar omgeving en de maatregelen die hij had moeten treffen om ervoor te zorgen dat ze op zou groeien in een veilige, liefdevolle omgeving. “Heb je je nooit afgevraagd waarom je een pleegmoeder hebt die bovendien niet eens op je lijkt?” Hij keek haar vragend aan. Haar pleegmoeder had altijd een crèmekleurige vacht gehad, dus het was al vrij snel duidelijk geworden dat dat niet haar echte moeder was. De rest van de queens en eigenlijk zijn Clanmates hadden zich daar nooit vragen bij gesteld. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat een kitten niet op zijn ouders leek, maar wel iets weghad van zijn of haar grootouders. En haar pleegmoeder had het onderwerp altijd zorgvuldig vermeden omdat ze had aangevoeld dat Crowfur er toch niets over wilde zeggen.

Crowfur voelde zijn bloed koud worden toen Leopardpaw aangaf dat ze dacht dat haar moeder dood was. Dat vond hij eigenlijk nog tien keer erger dan dat ze zich had afgevraagd of haar moeder soms in een andere Clan had gezeten. En plotseling voelde hij zich schuldig omdat hij had gewacht totdat ze apprentice was om dit te vertellen, maar hij wist ook wel dat het niet eerder had gekund. Dan zou Leopardpaw zich misschien per ongeluk versproken hebben en dan zou haar moeder haar nog steeds op kunnen eisen. Een kitten naar een andere Clan laten overstappen, al zeker als de echte moeder zich daar bevond, was immers een stuk makkelijker dan als ze een apprentice zou zijn. Hij dacht niet dat Leopardpaw nu nog makkelijk van hem af te nemen zou zijn, zeker niet als hij zijn verhaal deed. En hij had Leopardpaw’s hulp nodig als hij zijn verhaal uiteindelijk ging doen bij Oceanbreeze, want Leopardpaw kon aangeven dat ze niet naar haar moeder terug wilde gaan als zijn ex een stunt zou uithalen en ze zouden de mening van Leopardpaw gaan vragen. Als ze überhaupt bij hem wilde blijven, tenminste. Hij slikte. “Die naam heb ik je niet gegeven,” mompelde hij. Hij keek even naar zijn poten, maar keek daarna weer omhoog om zijn blik met die van zijn dochter te laten ontmoeten. “Die naam had je al toen ik je voor het eerst te zien kreeg.” Hoe moest hij in StarClan’s naam dit gaan uitleggen aan haar? Waarschijnlijk was ze vast helemaal in de war door zijn niet al te subtiele woordkeuze. “Je moeder is niet dood, Leopardpaw,” sprak hij. “Ze… ze is zelfs hier, bij ons. Alleen…” Hij haalde diep adem. “Alleen zit ze niet bij ons in de Clan.” Zo, had hij het gezegd. Alleen moest hij nu nog heel het gedeelte uitleggen in welke Clan ze dan wel zat. Dadelijk dacht ze nog dat hij met een rogue was gegaan, wat redelijk beschamend zou zijn. Hij wist dat hij de warrior code niet had gerespecteerd door met een RiverClanner te gaan, maar een rogue zou pas echt erg zijn.

Crowfur voelde de grond figuurlijk onder zijn poten wegzakken toen hij de verbijstering zag in de blik van zijn dochter. En even wilde hij roepen dat het maar een grapje was, dat ze gewoon puur WindClan was en dat hij haar voor de gek aan het houden was. Hij dacht dat hij er tien keer beter tegen kon dat ze dan de rest van de week boos op hem zou zijn om haar zo te laten schrikken dan de verbijstering die hij nu moest aanschouwen in haar blik. Maar ze was volwassen genoeg. Ze was een apprentice en hij kon de waarheid niet langer voor haar verbergen, want dan zouden andere katten haar aanspreken en dat zou hij erger vinden dan als hij hun voor was. Bovendien moest hij ook met Oceanbreeze praten zodat zij ook op de hoogte was en Leopardpaw niet zomaar uit de Clan zou gooien. Hij slikte terwijl hij naar de she-cat keek en trok kort met zijn oortje toen ze haar vraag stelde. Daarna gaf hij een klein knikje. “Je bent gedeeltelijk WindClanner en gedeeltelijk…” Hij slikte even terwijl hij een blik op zijn poten wierp, maar keek haar daarna weer aan zodat hij haar blik kon trotseren. “RiverClanner.” Hopelijk verklaarde dat nu waarom ze groter was dan de gemiddelde apprentice van haar leeftijd, al vond ze de reden daarachter misschien niet iets om trots op te zijn. “Ik had een fout gemaakt.” Hij was heel even stil. “Nee, dat zeg ik verkeerd,” zei hij haastig terwijl hij zijn kopje schudde. Waarom was het zo moeilijk om op de juiste woorden te komen? Als hij haar al niet kwetste met het feit dat haar afgelopen zeven moons zo ongeveer een leugen waren, dan zou hij haar door zoiets te zeggen wél kwetsen. Bovendien waren die moons niet volledig een leugen, want zijn liefde voor haar was wél oprecht. Maar ja, zou ze dat nog wel inzien na dit te hebben gehoord? “Want als ik niet met je moeder was gegaan, had ik jou nu niet gehad en jij bent het mooiste dat ik me kan voorstellen. Je bent alles wat ik wil hebben en of je nu halfClan bent of niet, ik hou ontzettend veel van je. Je moet weten dat dit niets verandert aan hoe jij bent of wie je bent, Leopardpaw. Laat je dat door niemand wijsmaken.” Hij stak zijn neusje naar voren en raakte die van haar aan. Zijn blauwe ogen keken haar warm aan, maar hij voelde de angst opkomen in zijn borst. Hoe ging ze reageren?

Crowfur voelde opnieuw een steek door zijn binnenste gaan toen hij de verbijstering zag op de snoet van zijn dochter. Ze leek het zich maar moeilijk te kunnen bevatten dat ze RiverClanbloed door haar aderen had stromen en om eerlijk te zeggen, vond Crowfur dat ook soms moeilijk om te geloven. Maar het was echt zo en het was iets wat hij niet kon veranderen, wat hij ook niet wilde veranderen. Hij kon wel allemaal zeggen dat het een fout was en dat hij wilde dat hij het terug kon draaien, maar dat wilde hij niet. Sure, hij zou sommige dingen misschien wel anders gedaan hebben, maar als hij zijn keuzes niet had gemaakt zoals hij ze toen gemaakt had, had hij Leopardpaw niet eens gehad. Leopardpaw had zijn hele leven veranderd, maar wel op een goede manier en hij hoopte dat zijn dochter dat wist. Hij had haar nooit als een fout beschouwd, zelfs niet toen zijn ex hem vertelde dat ze zwanger van hem was. Hij had het vanaf het begin al hoopvol ingezien en had gehoopt op een mooie toekomst samen. Hell, hij zou naar RiverClan gegaan zijn als het had gemoeten. Maar het was allemaal ietsje anders gelopen dan verwacht en opeens had hij de zorg voor Leopardpaw op zich moeten nemen terwijl er niemand was aan wie hij zijn geheim kon vertellen. Nu was dat ietsje anders omdat hij vrienden had gemaakt op wie hij wel echt kon rekenen, maar nog steeds had hij het niet aan Oceanbreeze verteld en eigenlijk zou hij dat wel moeten doen. “De bedoeling was eigenlijk dat ik naar RiverClan zou gaan of dat we een manier zouden vinden om je samen op te voeden, maar je moeder wilde dat niet en koos voor een rank die ze niet eens ging krijgen, die ze nog niet eens te pakken heeft. Ik heb haar gesmeekt om je samen met mij op te voeden, maar ze wilde er niks van weten. En dus wilde ik niks meer van haar weten en heb ik haar niet één keer in je buurt laten komen. Niet dat ze ook maar één keer naar je gevraagd heeft.” Hij gaf zijn dochter een lik over haar vacht. “Maar nu zijn de Clans weer samen. En ik wil dat je weet dat het goed kan zijn dat je moeder wel iets gaat proberen.” Hij herinnerde zich het gesprek met Crowcall weer. “Wat je doet als je moeder toenadering tot je zoekt moet je zelf weten, maar ik wil dat je in je achterhoofd houdt dat de Clans binnenkort weer terug uit elkaar zullen gaan en dat het zowel door WindClan als door RiverClan niet geapprecieerd wordt als er familiale banden onderhouden worden. Je kunt je moeder dus alleen maar nog tijdens Gatherings zien.” Hij zei er maar niet bij dat het ook wel eens kon zijn dat haar moeder niet oprecht met haar was: dat vond hij te veel van het goede. “Voor de rest kun je er ook met Crowcall over praten, want zij weet van jouw situatie en zij weet ook hoe het is om een ouder in een andere Clan te hebben. Ik denk dat je met haar misschien nog wel betere gesprekken kunt hebben dan met mij wat dat betreft, hoewel ik er altijd voor je zal zijn om je vragen proberen te beantwoorden en je onzekerheden met je te bepraten als je dat wilt.”

Crowfur had het gevoel alsof hij niet meer op zijn poten kon staan toen hij de reactie van zijn dochter peilde. Leopardpaw was altijd al iemand geweest die haar best deed om haar emoties zo goed mogelijk te onderdrukken zodat het voor anderen moeilijk te raden was hoe ze zich voelde, maar Crowfur kon makkelijk zien dat zijn dochter het ontzettend moeilijk had en moeite deed om niet voor zijn neus in huilen uit te barsten. Hij kon zien dat zijn dochter zich waarschijnlijk tien keer erger voelde dan hijzelf, alsof ze nu geen deel meer uitmaakte van de WindClan terwijl ze precies zo behandeld moest worden als iemand die een volbloed WindClanner was. Het zou met haar uiterlijke kenmerken en het gebrek aan informatie wat de moeder betrof echter niet meer lang duren voordat hun Clanmates iets begonnen te vermoeden en Crowfur wilde nog naar Oceanbreeze gegaan zijn voordat de hel zou losbreken. Toen Leopardpaw vroeg hoe haar moeder heette, slikte hij even. In zijn hoofd kreeg hij een flashback waarbij zijn ex naar hem toekwam en met trots glinsterende ogen haar nieuwe naam aan hem doorgaf, aangevend dat ze nu een stap dichterbij de functie was om deputy te worden. Hij had toen eigenlijk al moeten weten dat ze hem vroeger of later zou dumpen om die verdomde functie te krijgen, maar liefde maakte blind en zo ook in zijn geval. “Riverbound,” sprak hij vervolgens. “Je moeder heet Riverbound.” Het was een naam geweest die zijn hart een sprongetje deed maken in zijn binnenste telkens als hij de naam hoorde, maar nu zorgde het voor een wrang gevoel in zijn binnenste. Nu was er een andere kat die zijn hart omhoog liet springen als hij haar naam hoorde of als hij een blik wierp in haar amberkleurige ogen; hij vond het alleen heel moeilijk om zijn gevoelens te erkennen bij haar in de buurt en dus onderdrukte hij het liever. Hij deed twijfelachtig een stap naar voren, dichter naar zijn dochter toe. “Je hoeft je niet bij me in te houden, Leopardpaw. Ik heb je vaker zien huilen en het feit dat je apprentice bent, wil niet zeggen dat je je niet eens een keer mag laten gaan. Bovendien is dit niet zomaar iets.” Hij ging voorzichtig naast haar zitten en sloeg zijn staart om haar rug heen en maakte zich wat groter door zijn rug te rechten om zijn kin op haar kopje te laten leunen.

Crowfur voelde dat zijn eigen brok in zijn keel te erg werd toen Leopardpaw riep dat ze hier niet om ging huilen, maar dat hij haar tranen kon zien als hij zijn ogen naar beneden draaide zodat hij duidelijke doorzichtige strepen kon zien die door haar vacht getrokken waren. Crowfur slikte, maar de positie waarin hij zat, liet dat niet toe en niet veel later waren er bij hem ook doorzichtige strepen te zien die de vacht van zijn wangen scheidde en via zijn kin drupte het op Leopardpaw’s kopje. Het deed hem misschien nog wel meer zeer dat zijn dochter zichzelf er wanhopig van probeerde te overtuigen dat dit niets zou veranderen en dat ze nog altijd WindClan was. En ja, hij was zeker weten haar vader, maar ze was niet honderd procent WindClan, al zou ze dat graag willen geloven. Ze was ook een RiverClanner en daar moest ze mee leren leven, al was het nog zo moeilijk. Hij vroeg zich af of hij er goed aan had gedaan om haar te vertellen, maar hij dacht dat de band tussen hun veel erger kon worden als haar moeder het haar opeens besloot te vertellen. Hij ging dit nooit aan Leopardpaw vertellen, maar een Gathering nadat ze geboren was en hij zijn ex weer was tegengekomen, vertelde ze hem dat de kitten niet eens van hem was. Eerst was hij geschrokken geweest, maar hij had direct al geloofd dat het een grote leugen moest zijn om hem op andere gedachten te brengen en dat ze hem gewoon terug wilde hebben. Het was vanaf toen dat hij niks meer van haar wilde weten en haar op elke Gathering had genegeerd die volgde. En nu zaten ze elke dag samen met elkaar in één grot opgescheept en wist Leopardpaw ook nog eens wie ze was. “Ik kan begrijpen dat je het misschien liever niet had geweten, maar ik zou het niet uit kunnen staan als ze het je verteld had en je moest dan pas van mij de waarheid horen.” Hij zuchtte bibberig. “En Leopardpaw, aan het feit dat ik je vader ben, verandert inderdaad niets, maar ze blijft wel je moeder en je hebt RiverClanbloed door je aderen stromen, of je dat nu wilt of niet.” Hij zuchtte. “Luister, voor mij hoeft er niks te veranderen, maar ga jezelf er alsjeblieft niet van overtuigen dat dit niks voor jou verandert. En weet dat ik het begrijp als je een drang hebt om contact met haar te zoeken.” Ook al zou het al zijn moeite kosten om die ontmoetingen tussen zijn dochter en haar moeder niet tegen te houden.

Om eerlijk te zijn had Crowfur niet echt het idee dat zijn dochter haar moeder zou willen ontmoeten. Hij wist hoe het karakter van zijn dochter in elkaar zat en haar moeder opzoeken die haar verbannen had, zat simpelweg niet in haar genen. Hij was er zelf ook vrij zeker van dat als zijn moeder een rank boven hem had gekozen dat hij haar ook nooit meer wilde zien. Die gedachte deed echter wel zeer, want hij had zijn moeder eigenlijk niet echt gekend omdat ze op vroege leeftijd was gedood door de BloodClan en zijn vader was omgekomen op het Thunderpath. Dan moest hij maar denken aan hoe hij gereageerd zou hebben als hij zijn ouders nog niet verloren had en dan was hij er vrij zeker van dat hij het niet zou accepteren van zijn moeder als ze het gedaan had. En die mening werd blijkbaar gedeeld, want zijn dochter toonde op een nogal opstandige manier uit dat ze haar moeder nooit wilde ontmoeten. “Leopardpaw, let op je taalgebruik,” probeerde hij streng te klinken, maar hij kon het niet helpen dat hij moest grinniken om haar woorden en kon het ook niet helpen dat hij even trots naar haar keek nadat ze het gezegd had, ook al was haar taalgebruik echt ongepast voor een apprentice. Hij maakte zich voorzichtig los van haar en gaf haar een kopje. “Oh Leopardpaw, want hou ik toch van je en wat ben ik er toch trots op dat jij mijn dochter bent,” murmelde hij tegen haar. “Ik weet dat het niet altijd gemakkelijk moet zijn met mij als vader omdat ik namelijk zo ontzettend veel zeur,” hij keek haar even droog aan omdat hij zich meende te herinneren dat hij dat haar ooit tegen één van de andere kittens had horen zeggen, “maar je moet weten dat je het echt fantastisch doet en dat ik me geen betere dochter dan jij had kunnen wensen.”