Falling.

Geërgerd keek Butterpact naar zijn bloedende klauw en gaf er een lik over. En hij maar denken dat het steeds beter ging om zich in dit territory te manoeuvreren. Niet dus. Oké, het ging redelijk goed, maar het was nog niet hoe hij het wilde. Zijn poten leken precies nog niet genoeg grip te hebben op de grond waarover hij liep, maar het hielp wel dat hij in RiverClan glibberige stenen gewend was waardoor hij snellere reflexen had als zijn poten weggeleden. Stenen boden bovendien niet bepaald een houvast als hij uitgleed en deze smalle richels deden dat wel. Ook nu lieten zijn klauwen krassen – en ook wat bloed – achter terwijl hij zijn best deed om niet te vallen. Hij wist dat het niet abnormaal was dat katten hun grip hier verloren en naar beneden vielen. Hij meende zelfs dat dit de plek was waar zijn apprentice naar beneden was gedonderd. En alsof hij zich even niet bewust was van het gevaar voor hem boog hij zijn kop wat naar voren zodat hij kon kijken. Hij zag een bergwand die naar beneden ging, maar voor de rest was het mistig en kon hij niks meer zien. Hij stelde zich voor hoe het moest zijn om door de lucht te vliegen en dan vervolgens met een harde klap ergens naar te komen. Hij had wel eens van die momenten dat hij, vlak voor hij wakker werd, met een ruk wakker schoot omdat hij in zijn droom precies een soort van viel. Dat zorgde er al voor dat zijn hart sneller ging kloppen van adrenaline, maar op de één of andere manier deed het hem niks om naar de onheilspellende leegte onder hem te kijken en rustig trok hij zijn kop terug. Hij ging zitten en onderdrukte een zucht toen hij zag wat een prachtige gloed de paarse lucht gaf. Het was werkelijk waar een prachtig uitzicht en bijna was Butterpact afgeleid geraakt van zijn omgeving. Bijna. Een geur die hij niet herkende drong zijn neusgaten binnen en Butterpact draaide zich om. Rustig. Want wat had hij te verliezen, right?

Het bleek inderdaad niets om te vrezen te zijn. Hoewel Butterpact niet gewend was aan dit soort territory en deze she-cat hier waarschijnlijk al heel haar leven woonde, was het ook weer niet zo dat hij vergeten was hoe hij moest vechten. Hij wist dan misschien niet hoe hij dit gebied naar zijn voordeel kon gebruiken, maar hij wist dat hij zijn spierkracht nog wel had en dat hij dat als voordeel kon gebruiken in een gevecht. Maar iets in hem ging er akkoord mee als ze hem opeens zou aanvallen en van de klif zou duwen. Iets in hem durfde de stap zelf niet goed te zetten. Misschien als het niet vrijwillig was geweest, maakte dat het minder erg. Butterpact klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij met een naar achteren bewegend oortje haar opmerking aanhoorde. Healer? Wat zwetste ze nu weer? Hij nam echter aan dat ze het over een medicine cat had. “Ik denk dat ik dat zelf wel uitmaak,” sprak hij op een vrij botte toon tegen haar. Het interesseerde hem niet dat ze de leeftijd had van een senior warrior en hij dus praktisch gezien respect voor haar moest hebben. Ze moest zich gewoon niet met zijn zaken bemoeien. “En het is een medicine cat, niet een Healer,” kon hij niet laten om er aan toe te voegen. “Wij zijn Clan cats, geen Tribe cats.” Hij trok vervolgens zijn bebloede poot zo goed mogelijk in zodat ze er niet meer naar hoefde te kijken. Hij had geen zin in goed advies, want goed advies bracht hem op dit moment helemaal nergens. En als hij door zijn poten open te halen Breakingpoint’s dood beter kon verwerken, dan liet hij het zoals het was. “Ongelooflijk dat we nu net weer in een gebied terecht moesten komen waar jullie allemaal al zitten,” mompelde hij tegen zichzelf.