Solid ground {Amberpaw}

De wind blies ruig door zijn vacht heen zoals hij gewend was van thuis. Het was hoger in de bergen dat wel maar het leek nog enigzinds op thuis. De kater was terug aan het lopen naar de Clan Cavern waarna hij naar de Apprentices keek die zich rot moesten vervelen. Ze mochten de Cavern niet uit zonder een mentor en verder moesten ze zich maar zien te vermaken. De kater glimlachte en liep naar Amberpaw toe doe er een beetje chagrijnig uit zag. "Kom je me vervoegen op een jacht?" miauwde hij waarna hij een zacht tikje op de schouder gaf van Amberpaw. "Als je mee wil zie ik je zo bij de uitgang" zei hij waarna hij zich omdraaide en naar de uitgang liep.

If you want to see the sunshine

Amberpaw was niet bepaald gelukkig. Blijkbaar mocht ze het camp niet uit zonder mentor - een regel waar ze zich nu niet bepaald aan gehouden had. En nu hield men haar meer in het oog, alsof ze elk moment kon wegglippen. Was ook wel waar natuurlijk, maar waarom ging dat hun iets aan?! Ze was bijna warrior starclanverdomme, ze was heus wel oud genoeg om niet van een afgrond te vallen! Ze snoof eens verontwaardigd. Haar poten jeukten om iets te doen en toen ze die kans kreeg sprong ze er natuurlijk meteen op. Die kans kwam in de vorm van Stallionheart, een warrior, die haar meevroeg om te jagen. Met een enthousiasme dat ze niet vaak meer had - niet meer sinds haar kittentijd in ieder geval - sprong ze op. De calico kater hoefde niet lang op haar te wachten want ze stond daar al, met glanzende groene ogen. Oh, deze blik was lang geleden. Dit enthousiasme dat door haar aderen liep, nog langer. Wat opgesloten zitten al niet met een kat kon doen; een kat in het nauw maakt rare sprongen, maar die sprongen zijn nog raarder als ze eindelijk buiten kan.

Het aanbod dat hij had gedaan werd gretig ontvangen waarom hij geamuseerd snorde. "Ik zou ook gek worden van de hele dag binnen zitten. Kom mee" zei hij toen Amberpaw zich bij hem gevoegd had. Hij wenkte met zijn staart en verliet de Cavern waarna hij terug ging richting de Highlands. Terwijl hij met een springende pas liep keek hij even achterom. "Al bij de Highlands geweest Amberpaw? Het lijkt wel was op ons oude thuis" miauwde hij met wat weemoed in zijn stem. Hij had geen idee gehad hoe erg hij thuis zou missen totdat hij hier was gekomen. De Tribe katten waren wel oké maar toch miste hij hun oude vertrouwde stekkie en het oude WindClan kamp waar hij enkele manen geleden nog onwetend had geslapen met zijn mede Warriors. Dat leek een kattenleven geleden.

If you want to see the sunshine

De slanke kattin knikte, haar blik eerder neutraal als ze niet naar hem keek maar naar de weg voor hen. De Highlands was waar ze haar moeder gesproken had.. En dat vond ze geen geweldig goede herinnering. En ergens leek het gebied misschien ook te veel op thuis, op het gebied waar Brindleleaf haar had rondgeleid toen ze eigenlijk het camp niet uit mocht. De lichtbruine poes klemde haar kaken op elkaar en keek meer naar de andere kant, om toch koste wat het kost Stallionheart's blik te vermijden. Hij hoefde haar niet te vertellen dat ze meer zou moeten glimlachen, of dat ze haar moeder zou moeten vergeven, of wat er ook nog meer in hem op kon komen als ze de vieze blik in haar groene ogen liet zien. Nee, het was beter als niemand dat opmerkte, dan hoefde ze dat gezeur allemaal niet aanhoren.

Hij zag iets in de ogen van Amberpaw wat hij niet helemaal kon plaatsen, wat het ook was het leek iets te zijn tegen de Highlands. Hij besloot dat ze alsnog daarnaartoe zouden kaan en hij wenkte haar met zijn staart. Hij liep de Cavern uit en liet zijn poten hem dragen naar de Highlands. Het was een flinke wandeling voor menig kat maar hij was het wel gewend en de andere WindClan katten ook. Hij draaide zijn oor naar achter en vroeg toen "Zullen we wat gaan jagen?". Het kon nooit kwaad om wat te jagen en zeker hier niet, je skills kon je zo goed aanscherpen en een betere Warrior worden.

The heart of a Stallion

Notes:

//

Tag:

Stallionheart

Words:

124

Where there is anger

there's always pain underneath

Amberpaw volgde de warrior zwijgend, haar blik nog steeds op de omgeving gericht en niet op hem. De Highlands waren vrij ver maar de slanke kattin had, zoals elke Windclan kat, een goede conditie en was dan ook nog niet aan het hijgen toen ze er eindelijk waren. Die Riverclanners, die altijd maar stil bij de beek zaten, zouden met hun dik lijf al ergens onderweg moeten stoppen om op adem te komen, waarschijnlijk.. Nog een reden om blij te zijn met haar Windclan bloed, ook al haatte ze de katten die haar dat gegeven hadden. Ze knikte lichtjes toen Stallionheart voorstelde om te gaan jagen. Haar groene ogen keken om zich heen en haar oortjes waren gespitst, op zoek naar iets van prooi.

Vel¤