Lone wolf

Hij wist nog hoe ellendig slap en miezerig hij was geweest toen die nog een kleine kitten was, maar vergeleken met nu was hij veranderd in het tegenovergestelde. Zijn trainingen waren hard geweest waardoor hij een spiermasse gecreëerd had en zijn groeispurt had hem hoog op zijn krachtige poten gekregen. Zijn lijf was een blok beton die zo stil en zacht wegsloop als een glibberige gifslang toen hij vanuit een struikgewas stapte. Zijn ogen waren diep gericht op zijn prooi, een hond die zonet uit zijn tuin ge-ontsnapt was. Zijn aandacht richtte hij nooit op zulke beesten omdat de kans groot was dat je ernstig verwonde of misschien zelfs dood ging te groot was bij zulke enorme beesten maar deze keer sloop hij achter de donker bruine hond aan alsof het een dikke rat was voor zijn avondmaal. Ryuk, zo noemde hij zichzelf nu stapte stap voor stap veder. Geen spoor achterlatend en geen geluid horend, hij moest dit slim aanpakken en niet als een kip zonder kop het beest bespringen. De grofgebouwde tom kneep zijn amberkleurige ogen samen terwijl hij een beschutting op klom, de hond nauwkeurig in de gaten houden die veel te druk met zijn eigen dingen bezig was waardoor die hem niet opmerkte. Zo bleef hij hem volgen, alsof het een normaalste iets was in een dagelijkste leven totdat er een thunderpath in de verte tevoorschijn kwam. Gerommel van monster brulde in zijn oren en de trillingen waren duidelijk voelbaar in de grond waar hij nu opstond. Onverwachts als een roofvogel die een konijn van de grond plukte liet hij een diepe grauw horen en sprong uit zijn schuilplaats op de hond af. Zijn gehaakte nagels nagelde hij in de donkere pels van de rottweiler en liet een spoor van bloed achter. De grote hond liet een piep horen van schrik maar herstelde zichzelf snel en hapte naar hem toe als reactie. Ryuk sprong naar achteren en dook in een gevechtshouding, zijn vacht opgezet terwijl hij een lage gegrom liet horen. Hij dachten hem uit en de rottweiler trapte er in. De tom week opzij toen de hond naar hem toestoot en met zijn ontblootte kwijlende tanden op hem afhapte. Zo snel als zijn sterke poten hem konden dragen racete hij naar de weg waar hij de hond naar toe lokte. De kleine kiezelsteentjes schoten met een hoop zand naar achteren door zijn achterpoten, waardoor de hond die hem achterna joeg verblind werd. Ryuk draaide zijn kop naar achter en blies zodat de rottweiler nog kwader werd voor hij de Thunderpath opstoof. Zijn hart bonkende voor voor enkele seconde leek hij stil te staan toen hij met zijn poten de harde asveld van de weg raakte. De tijd leek voor een korte duur in slowmotion te gaan, een toeter van een monster galmde als een lage hoorn in zijn oren maar hij kon net nog ontsnappen van de band die hem zou hadden verplettert als die één seconde te laat was geweest. Jammer genoeg was het voor de rottweiler anders afgelopen. De tom maakte een noodstop toen hij de veilige grond weer raakte en draaide om, de klap die de hond kreeg van de auto nog net ziend in zijn ooghoeken. Zijn gespierde lichaam was in een enkele slag dood. Niks meer dan een levenloze stuk vlees. Ryuk grijnsde terwijl hij nahijgde in de bosjes waar hij zichzelf snel in verstopte toen een twoleg in paniek de auto uitstapte en het lijk van de dode hond aan de kant zette. De tweebenige was zo geshockeerd dat ze maar snel weer in de buik van de monster sprong en weg ree, de overrede hond achterlatend. Nou, dat was appeltje eitje zeg. "Stom beest" Mauwde hij diep, een grimas op zijn lippen geplakt toen hij met zijn klauw licht de levenloze kop van de rottweiler optilde, kort in zijn donkerkleurige ogen keek en weer liet vallen op het bestofte grond. Zijn plan was gelukt. Ryuk kraakte zijn nek kort en begon toen aan de halsband van de hond te trekken tot uiteindelijk los liet. Het was een ijzeren ketting, iets was hij nog nooit gezien had bij elite katten dus hij zal zeker opvallen. Snel verwisselde hij zijn oude saaie zwarte leren halsband met de grote stoere ijzeren ketting. Mission completed.

- Brat

Toen ze zijn geur had geroken was ze er snel achter aan gegaan, hoe boeide haar niet of ze haar kittens achter liet. Ze wilde- nee moest hem zien, haar zoon haar lieveling. Toen ze eindelijk het gevoel kreeg dat ze in de buurt kwam, begon ze automatish te glimlachen. Hij was in de buurt, haar lieve Ruki. Toen ze hem eindelijk in het vizier kreeg viel het haal al snel op dat er iets gebeurt was, het geur van bloed vulde haar neus gaten. Net als de geur van twee-benen, Brat haalde een wenkbrauw op maar kreeg al snel in de gaten dat de tweebenen een hond hadden aangereden. Haar ogen zochten snel naar haar zoon, in de hoop dat hij ongedeerd was. Haar ogen vonden hem echter snel, hij had een nieuwe halsband. Een ijzere- zeker van die hond genakt. Brat trippelde snel naar hem toe, 'Kom mee' bromde ze terwijl ze hem wenkte om haar te volgen - ze wilde niet zo dicht bij de twee-benen verkeren.

De ijzeren ketting hing zwaar aan zijn nek wat even wennen was maar dahm hij zag er goed uit zo. De geur van de overgereden rottweiler hing naar aan zijn nieuwe halsband, wat een min punt was maar aan de andere hand zouden de andere onder de indruk zijn, en de geur die er aan hing bewees het nog eens dubbel. Een geniepige grijns was op zijn lippen gekruld voor hij zich omdraaide van de grote hond en met zijn achterpoten een hoop aarde over hem heen gooide, net als iedereen deed als hij of zij zijn behoefte opruimde. Het was dan ook een verassing toen de massieve tom iemands stek hoorde, hij had niemand zien aanhoren komen. Met samengeknepen wenkbrauwen keek hij op om zijn amberkleurige ogen diep in twee cyaan blauwe te priegelen. Brat? Ryuk keek op. "Moeder" Mauwde hij zwaar, zijn pieperige zwakke stemmetje toen hij een kit was vervangen door een stoere mannelijke brom. 'Kom mee' Ryuk keek op. Duidelijk zich afvragend wat er aan de hand speelde maar Brat wenkte hem al voor hij iets kon vragen en gehoorzaam volgde hij zijn rossige gekleurde moeder. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij, zijn brommende stem rustig, maar duidelijk hoorbaar dat hij zich afvroeg was er was.

Gehoorzaam volgde de bruine kater haar, iets waar de poes blij mee was. Meestal als ze haar kittens iets opdaagde werd er meestal veel tegen gas geven, maar dit keer niet. Waarom waren al haar kinderen niet zoals Ruki? Toen ze een beetje afstand hadden genomen van de weg - werd er aan d'r gevraagd wat er aan de hand was, Brat draaide zich met een ruk om en keek diep in de gele ogen van de kater. 'Je weet dat Twee-benen gevaarlijk zijn- net als honden, ik wil niet dat je zo in gevaar brengt voor een halsband' legde ze uit - op een bijna moederlijke toon. Oke het was wel een mooi ding - maar toch. Het had ook fout kunnen lopen, en ze wilde hem gewoon niet kwijt.

De grofgebouwde tom had gevraagd wat er loos was maar zijn moeder zei niks tot ze een stuk vandaan waren van de Thunderpath waar het levenloze lijk van de Rottweiler nog lag. Er reden nog wat monsters voorbij maar niemand stopte er voor, allemaal te druk met andere dingen. Nadat ze eindelijk de weg uit het oog verloren waren stapte Brat. 'Je weet dat Twee-benen gevaarlijk zijn- net als honden, ik wil niet dat je zo in gevaar brengt voor een halsband' Mauwde ze moederlijk. Ryuk grijnsde met een halve slappe oor langs zijn kop en hield zijn brede kop scheef. Hij wist dat zijn ma niet zo op haar kids was maar hij leek een uitzondering te zijn ondanks dat die zijn uiterlijk duidelijk van zijn vader geërfd had. De rest hij dan wel weer van zijn moeder, haar koppigheid vooral. “Ma’ kom op” Mauwde hij met zijn zware stem. “Ik ben een volwassen kater, geen kitten meer” De tom gaf de rossige she-cat een lik over haar neus. Iets wat hij altijd al gedaan had vanaf kits af aan. Gewoon om Brat te laten zien dat hij om haar gaf. Of iets in de richting.