My windows crack, they can be replaced

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Avidpaw en Cedarpaw. Het klonk zo raar. Ze was gelukkig voor hem, natuurlijk, ze waren zo enthousiast, zo blij om eindelijk te trainen. Hun groene ogen glommen en ze zag nu al dat ze sterker begonnen te worden. Ze groeiden op. In geen tijd zouden ze een liefje vinden, een gezin starten.. En waar was zij dan? Alleen. Ze zouden hen af en toe bezoeken, geen twijfel mogelijk, maar ze zouden druk zijn.. Ze waren nu al druk. Met hun trainingen en hun vrienden, hun eigen sociale leven, weg van het warme nest van mama, weg van de nursery en hun kittentijd. Het was normaal, het was zo voor iedereen. En toch deed het pijn. Redpetal keek naar de reflectie van de wolken en de blauwe lucht in de poelen. Haar blik gleed naar beneden, naar haar eigen reflectie. Haar felle rode vacht. Haar verdrietige gouden ogen. Haar kleine, zwakke gestalte. Het litteken over haar borstkas. Ze slikte moeizaam en sloot haar ogen. Ze wou haar eigen zielige zelf niet zien. Ze was alleen. Niemand die haar zou troosten. Niemand die haar gezelschap zou houden. De eenzaamheid had nog nooit eerder zo'n pijn gedaan.

+alleen Sandflower!

No one said this would ever be easy, my love! But I will be by your side when the impossible rises up. We will travel this life well-worn, no matter the cost, no matter how long. We will leave our footprints behind and carry on.

Ze was de laatste paar weken opeens weer wat meer op zichzelf aangewezen. Tallfright deed raar tegen haar en het leek erop dat hij haar nog altijd negeerde, iets wat haar echt pijn deed. Dustrise was ook weer verder gegaan met het leven, zo leek het, en daar hoorde ze ook weinig van. De enige die zo nu en dan eens een kijkje kwam nemen was Swallowflight, maar die had het ook druk met haar apprentice. Toen was het noodlot toegeslagen. Snowykit was een paar dagen geleden besmet met de ziekte en kon daardoor niet meer bij haar siblings liggen. Immers waren ze allemaal zwak en konden ze gemakkelijk aangestoken worden door de ziekte - als ze dat al niet waren.
Toen ze bij de Starpools aankwam zag ze de rosse gestalte van haar zusje zitten. Haar oren gingen een beetje naar achteren, altijd had ze geprobeerd iedereen bij elkaar te houden, om alle siblings aan elkaars zijde te laten staan. Snowdance was dood. Hazelfray was weg. Redpetal haatte haar. Ze had erin gefaald. "Red..?" mauwde ze zachtjes om de aandacht van de kattin te krijgen. Met haar goede oog keek ze de kattin aan, hopende op een antwoord.

REDPETAL

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]

Redpetal rechtte haar rug lichtjes toen ze de stem van haar zusje hoorde. Ze opende haar gouden ogen echter niet. Haar snuit was naar beneden gericht, naar het wateroppervlak, haar wangen nat van tranen die ongemerkt naar buiten geslopen waren. Ze slikte even moeizaam, legde haar oortjes in haar nek. Niet van woede, nee; daar was ze niet meer toe in staat. Ze voelde zich leeg, doodmoe, ouder dan ooit tevoren. "Sand..", antwoordde ze, heel zachtjes, haar stem breekbaar, fragiel. Er was geen spoortje vijandigheid of woede meer in te bekennen. Ze voelde zich schuldig naar haar zus toe. Ze voelde zich alsof zij de oorzaak was van al het verdriet en al het leed dat haar familie trof. Sommige dagen dacht ze dat het beter zou zijn als ze hier niet meer was - en ze had het al eens geprobeerd, maar zo sterk was ze niet. En hoewel het haar siblings misschien niet meer kon schelen, kon ze het haar ouders niet aandoen.. Ze hielden van haar en ze had het gevoel dat zij de enigen waren. Ook al hield zij nog steeds evenveel van al haar siblings, en zelfs nog van hém. Ze hield zo veel van iedereen die haar pijn deed en dat maakte de pijn misschien alleen maar erger. Maar waarom deed iedereen haar pijn? Was het niet zo dat als iedereen haar bedroog, zij de oorzaak was van dat bedrog? Want het kon toch geen toeval zijn dat het haar hart was dat keer op keer weer uit haar borstkas gerukt werd. Waarom nooit dat van iemand anders? Redpetal haalde diep adem en keek op, haar gouden ogen met tranen gevuld. Ze bekeek haar zusje, de zandkleurige vacht die haar dochter ook droeg, het ene gele oog die qua kleur zoveel op haar eigen oog leek, het litteken over het andere oog dat haar zus had opgelopen toen ze haar zoontje redde van een hond.. Ja, dat litteken was haar eigen schuld. Zonder haar had ze haar twee ogen nog gehad. Een snik ontsnapte haar keel tegen haar wil. Ze wou haar kopje tegen die van haar zusje duwen, maar ze durfde niet. Ze had haar familie aan stukken gescheurd en nu voelde ze zich schuldig, maar nu was het veel te laat. Haar litteken over haar borstkas verbleekte bij het verminkte snuitje van de zandkleurige poes.

Onderwerp: Re: My windows crack, they can be replaced