Get out and get gone.

Nadat Zuko Sagefeather per toeval was tegengekomen en had gehoord dat de Clans vertrokken waren, had hij besloten om zelf op onderzoek uit te gaan. ThunderClan had hij vermeden omdat hij de scherpe geur van BloodClan had geroken. Hij wist dat het daar foute boel ging worden als hij ThunderClan zou naderen. Zou BloodClan van plan zijn om heel het woud over te nemen? Zuko had echter niet het idee dat ze ook maar ietwat geïnteresseerd zouden zijn in het gebied waar Zuko en de rest van de rogues allemaal leefden. Bovendien waren de territories van de Clans al groot genoeg als BloodClan deze wist te bemachtigen. Toch was het een vreemd idee om zich te beseffen dat de Clans echt weg waren. En nog vreemder om zich te beseffen dat Sagefeather had besloten om achter te blijven. Hoewel hij de omstandigheden niet leuk vond voor haar, wist hij hoezeer ze het Clanleven had gehaat en dat ze zich prettiger voelde in deze omgeving. Misschien was een rogue worden dan wel de juiste oplossing geweest, hoewel hij graag had gehad dat hij haar een stuk eerder had kunnen vinden. Hij vond het niet prettig dat ze bijna was gestorven omdat ze alleen had moeten overleven. Van een Clan cat naar een rogue gaan was een hele stap en Sagefeather had besloten om die stap in één keer te nemen. Hij schudde zijn kop. Hij zou Sagefeather later nog wel een keertje opzoeken, eerst wilde hij de territory van WindClan eens gaan bekijken. Het was vreemd om te zien hoe de open vlaktes bijna geen last leken te hebben gehad van de regen, maar hoe de struiken er verwoest uit leken te zien. Zuko keek verbaasd zijnde naar een she-cat die verderop stond en behoedzaam benaderde hij haar, maar ging weer gewoon staan toen hij zag wie het was. “Farai?” vroeg hij toch voor de zekerheid. “Ben jij dat? Dat is lang geleden."

Zuko glimlachte toen de she-cat zich naar hem omdraaide, maar zijn glimlach verwaterde wat toen hij zag dat ze niet zo heel erg blij keek als hij in eerste instantie verwacht had. De vorige keer had ze zo opgewekt en vrolijk geleken, maar nu leek dat een beetje verwaterd te zijn en de bruine tabby vroeg zich af waarom dit zo was. Ze hadden elkaar al een lange tijd niet meer gezien en in de tussentijd kon er natuurlijk een hoop gebeurd zijn. Zuko merkte dat het voor steeds een terugkomend en lastig punt was om vriendschappen met andere katten te onderhouden. Het was net alsof hij ze nergens meer kon vinden eer dat hij ze tegen was gekomen in zijn leven. Het gaf een gefrustreerd gevoel, maar voornamelijk ook een eenzaam gevoel. Alsof de katten het opzettelijk deden en niets meer met hem te maken wilden hebben. Hij zette het irritante gevoel algauw van zich af toen Farai tegen hem begon te spreken en glimlachte naar haar. “Ik ben sinds kort te weten gekomen dat de Clans het gebied verlaten hebben,” sprak hij. Hij zei maar niet hoe hij dat te weten was gekomen. Hij wilde niet te veel kwijt over Sagefeather. Niet dat hij dacht dat Farai haar ging aanvallen of zo, maar het was beter als de grijze tabby uit kon rusten alvorens andere rogues zich met haar zouden bemoeien. En hij voelde het aan alsof het zijn taak was om de prachtige RiverClanner zo goed mogelijk te beschermen. En dat was een taak die hij maar al te graag op zich wilde nemen. “Ik wilde eens op onderzoek uitgaan en kijken welke gebieden al overgenomen waren en welke niet. Ik heb bij ThunderClan territory zowel rogue als BloodClan geroken, maar dit gebied blijkt nog niet overgenomen te zijn.” Hij keek kort om zich heen. “Denk jij dat BloodClan van plan is om alle gebieden over te nemen?” vroeg hij. “En denk je dat ze het rogue territory met rust zullen laten?” Hij keek haar weer aan. “En waarvoor ben jij hier eigenlijk, Farai?” Hij keek haar vriendelijk zijnde aan, wachtend op antwoord.

Zuko was eerlijk gezegd blij om te weten dat hij niet de enige was die heel laat had doorgehad dat de Clans vertrokken waren. Het was eigenlijk dankzij Sagefeather dat hij te weten was gekomen dat de Clans vertrokken waren, anders had hij nog veel fouten mogen begaan als hij naar één van de borders was gereisd om daar te wachten totdat hij haar weer tegen zou komen. Misschien zou BloodClan het wel overgenomen hebben en hadden zij hem weggejaagd. Zuko wilde geen problemen hebben met de BloodClan, want hij was simpelweg niet sterk genoeg om een hele Clan af te weren in zijn eentje. Het was echter niet dat hij ze zomaar zou laten doen als ze zijn territory over zouden proberen te nemen, want dan ging hij liever strijdend ten onder dan dat hij niks geprobeerd had. Maar ze leken hem gewoon met rust te laten en dus voelde Zuko ook niet de drang om problemen met hun te zoeken. Farai leek echter een stuk minder neutraal tegenover hun te staan, maar dat kon Zuko haar niet kwalijk nemen. Hij was een van de weinige katten die hun niet kwalijk nam voor hun levensstijl. “Beschouw het als een pure blijk van interesse,” zei hij grijnzend tegen haar, maar keek haar weer serieus aan toen ze begon met uitleggen. Hij haalde zijn schouders op. “Het is nog altijd de BloodClan waarover we spreken,” zei hij rustig. “Het kan goed zijn dat ze juist doordat ze de Clan territories kunnen claimen honger krijgen naar meer waardoor ze zich naar onze territory gaan richten.” Hij zag de kans eerlijk gezegd vrij klein in, maar het was er een waar ze rekening mee moesten houden als rogues zijnde. En als de BloodClan dat echt van plan was, konden ze niet langer neutraal blijven. Dan moesten ze wel overgaan naar de aanval. Zuko kon alleen maar hopen dat alle rogues zich dan voor één keer zouden verenigen om hun territories te beschermen. “Is er in het rogue territory geen thuis voor je dan?” vroeg hij verbaasd zijnde. Hij knikte begrijpend toen ze aangaf WindClanbloed door haar aderen te hebben stromen en glimlachte toen ze haar vraag stelde. “Ik heb nog altijd mijn huidige territory,” sprak hij tevreden zijnde. “Tot nu toe is er nog niets ernstigs gebeurd waardoor ik het bijna ben kwijtgeraakt.” Hij twijfelde even of hij over Sagefeather zou praten. “En er is laatst iemand die ik mag bij me in komen wonen. Gezien de omstandigheden ben ik dus eigenlijk best wel gelukkig.” Hij glimlachte naar Farai. “En jij?” vroeg hij. “Ga jij binnenkort rust kunnen vinden?” Hij keek haar zorgelijk zijnde aan. “Je mag altijd op bezoek bij me komen als je daar behoefte aan hebt, hè. We zijn oude vrienden van elkaar en bovendien zou ik het niet erg vinden om wat meer contact te hebben nu dat we beiden weten van elkaar waar we verblijven.” Hij glimlachte naar haar.