Rock Jumpers

De witte kitten - euh, hunter - keek even opzij en zag Tigerteller daar staan, goed om zich heen kijkend. Ze greens haar tandjes bloot en richtte zich weer op de prooi. Stapje per stapje sloop ze dichterbij, en de stomme steen leek helemaal niks door te hebben! Toen ze dichtbij genoeg was sprong ze op, recht op het steentje. Haar klauwtjes grepen hem vast maar door haar snelheid schoot hij weg. "Aah!", piepte Apple geschrokken, rechtkrabbelend en achter de prooi aan rennend. Kom op Tigerteller, grijp de prooi voor hij wegraakt!

De kater was druk bezig geweest met zijn eigen taken dan met het jagen van Apple. Hij liet zijn blik oplettend van rechts naar links en boven naar onder gaan, zodat hij alles zou zien aankomen wat er maar aan zou komen. Een slang, een adelaar, een tijger. Hij zou ze zien en hij zou ervan winnen. Plots hoorde hij een harde 'Aaah' van zijn zijkant en zijn amberen ogen zagen hoe de steen dankzij Apple's snelheid uit haar klauwtjes schoot en door de lucht vloog. Zijn spiertjes kwamen direct in actie en hij zette het op een snelle pas, waarna hij door de lucht sprong en tegen het steentje aanknalde - hij ving het niet eens op, hij knalde er gewoon volop met zijn kop tegenaan. ""Auw." mompelde hij zacht, maar hij krabbelde snel weer omhoog. "Ik denk dat we mogen aannemen dat de prooi nu dood is, mijn kop is hard." Hij grinnikte. Ja. Dat mochten ze best aannemen..

Tiger sprong omhoog en met een doffe tok botste zijn kopje recht tegen hun prooi aan. De steen vloog opnieuw een beetje verder, stuiterde daar een keer en bleef liggen. De slanke witte kitten rende ernaartoe en greep het triomfantelijk vast, grijnzend naar het katertje toen die zei dat de prooi nu wel dood was. "Jup, danksij jou tigejtellej!", antwoordde ze vrolijk. Ja, wat haar betrof was Tiger that Stalks at Night nu deel van haar - eigenlijk best wel geringe, tot nu toe toch - vriendenkring. Een succesvolle jacht smeedde immers sterke banden!

De kater wreef even kort met zijn poot over zijn hoofd - want ja, auw! Hij noteerde ook even in zijn hoofd dat stenen hard waren en hij de volgende keer de steen maar moest opvangen met een ander lichaamsdeel. Niet zijn hoofd. Die was daar veel te gevoelig voor en hij had geen zin in hoofdpijn. Want hoofdpijn daar had hij echt gewoon een hekel aan. Hij grinnikte bij de woorden van Apple. "Jaja, maar jij hebt de meeste werk gedaan! Je bent een goede jager, Apple!"Ja, ze zou vast een geweldige jager worden. Natuurlijk, iedereen maakte zo zijn fouten: ze had iets minder snel op de steen af moeten springen, dan had ze hem direct gehad. Maar wie weet had ze het gewoon expres gedaan, wie weet wilde ze zijn reactievermogen gewoon testen. Dat kon ook. In ieder geval, hij vond hun spelletje leuk en dat was te zien aan de grote glimlach die rond zijn lippen was verschenen. "Zullen we de prooi op de prooistapel gooien en dan op ontdekkingsreis gaan?" Vroeg hij uiteindelijk. Zijn blik glinsterde. "Misschien kunnen we nieuwe gebieden vinden!" Ja, dat leek hem wel vet! Hun 'territorium' uitbreiden!

Haar grijns werd wijder toen Tigerteller zei dat zij het meeste werk had gedaan. Oké, dat was misschien wel waar.. Maar Apple was te beleefd om daarover op te scheppen. Bij het voorstel van de tabby kitten knikte ze en bijna huppelend liep ze op de prooistapel af, het steentje nu in haar snuitje. Toen ze daar stond legde ze het steentje op één of andere vogel - Apple kende alle namen van de prooien nog niet. Zie daar! Hun eerst gevangen prooi! Wat was ze trots op hen beiden. Haar felblauwe oogjes glansden vrolijk en na even gekeken te hebben naar de prooistapel die nu ook hun steentje bevatten, draaide ze zich om en liep ze blij terug naar het katertje. "Naaj waaj gaan we, Tigejtellej?", vroeg ze, om zich heen kijkend met een speurende blik in haar oogjes. Naar links, naar rechts, vooruit? Overal waren nieuwe dingen om te ontdekken!

Hij liep achter Apple aan richting de prooistapel. Trots legde ze de steen op een of andere vogel, waarvan hij geen flauw idee van had wat voor vogel het was - ze waren immers allemaal zowat hetzelfde voor hem. Ze hadden allemaal veren. Dus waarom zou het hem iets boeien? Hij rechtte zijn oortjes bij haar woorden. Huh? Waarheen? Hoe bedoelde ze? Oh, wacht, ze zouden nieuw territorium ontdekken! Een glimlach vormde zijn lippen. "Nou, dit is ons territorium. De nursery en deze prooistapel. Sprak hij. Die hadden ze immers ook overwonnen net. "Misschien kunnen we daarheen gaan?" Hij wees met zijn snuit naar een dieper punt in de grot. Daar lagen vast andere leuke plekken die ze konden claimen als hun territorium. "We moeten wel voorzichtig zijn! Want er kunnen vijanden rondlopen en als die ons zien sturen ze ons terug naar het territorium!" Met de vijanden bedoelde hij natuurlijk de oudere katten, die kittens van hun leeftijd best vaak gewoon terug naar de nursery stuurden. Ze hoorden hier nog niet, of zoiets.

Apple knikte toen Tigerteller het territorium mooi afbakende. Ze hadden een nursery en een prooistapel. En op die prooistapel lag hun zelfgevangen prooi! Ze begon alvast in die richting te sluipen toen het katertje een bepaalde richting aanwees. Met grote helderbaluwe oogjes keek ze achterom toen hij zei dat ze wel voorzichtig moesten zijn. "Ik beschejm jou, Tigejtellej!", mauwde ze, haar oogjes trots glimmend. Ze zou de healer beschermen met haar leven, want dat was immers haar taak als guard! Of was ze een hunter? Euh, ze wist het niet meer. Oh wel, dat deed er nu niet zo toe. Ze zou hem in ieder geval beschermen, guard of geen guard!

De ander ging hem al snel voor toen hij vertelde welke kant hij op wilde en snel beende hij haar bij. Voordat hij bij haar was, had ze nog even omgekeken en verteld dat ze hem zou beschermen. Zacht grinnikte hij. "Ik denk dat dat meer mijn taak is.. als.. je weet wel.." Hij spande zijn spieren aan en deed alsof hij een of andere gespierde kater was. "Iemand die opgeleid is als Guard~" Of wacht. Hadden Healers een andere opleiding, eigenlijk? Hij wist het niet. Hij wist nog zoveel niet. Maar hij liet het gaan, hun spelletje was veel te leuk om over de echte taken van de tribe te piekeren. De kitten stak zijn hoofd om het hoekje van een inham. "Dit ziet er uit als een goede den.. denk je niet?" Fluisterde hij, terwijl hij zijn neusje even door de lucht haalde. "Het ruikt wel alsof iemand hier al in woont.." Fluisterde hij vervolgens. Hij rook niet echt iets in het bijzonders. Enkel de vage geur van tribekatten, maar die rook hij overal. Geuren kon hij immers nog niet heel goed onderscheiden..

Apple greens even naar hem. Oeps, misschien was dat inderdaad meer iets dat guards deden - maar dat deed er voor nu eigenlijk niet zo toe. Al die taken waren veel te ingewikkeld voor de jonge kittens en ze lieten het dan ook gewoon vallen. Het witte poesje liep naar Tigerteller, met grote blauwe ogen om zich heen kijkend. Toen wees hij naar een hoekje van een inham, vertellend dat dat een goede den kon zijn. Apple knikte enthousiast en trippelde alvast dichterbij, maar verstijfde toen het katertje zei dat het rook alsof er al iemand woonde. Ze snoof zelf ook eens - en inderdaad, het rook naar kat. Maar alles in deze grot rook naar kat. Met grote ogen keek ze om naar de ander. "We sulle ons plekje moete vejovejen..", mauwde ze zachtjes en een grote opgetogen grijns kroop over haar snuitje.

Het rook hierbinnen helemaal en compleet naar kat. De kitten keek dan ook even naar zijn metgezel, zijn partner in crime. Gingen ze de den veroveren? Ja, dat gingen ze inderdaad doen. Zacht knikte hij. "Wat is onze tactiek?" Hij knipperde even met zijn ogen, maar het was niet helemaal een vraag voor Apple, hij was gewoon hardop aan het denken. "Zullen we gewoon naar binnenstormen en ze verassen? In één keer? Keihard?" Met luide geluiden! Dat was vast het beste idee.. of had Apple een beter idee? De kitten liet zijn amberen kijkers weer op de den vallen en zette zich schrap. Wachtend op Apple's idee, of natuurlijk op haar die hem tegenhield. Want dat kon natuurlijk ook nog, als ze een beter idee dan dat van hem had bedacht.

Ze dacht na toen Tigerteller haar vroeg wat hun tactiek was. Hmm.. Toen kwam hij echter al met een idee op de proppen en opgewonden knikte ze. Ja, dat was een geweldig idee! Zoveel mogelijk lawaai maken en ze wegjagen, dat zou hen leren.. Apple greens naar het katertje en zette zich in dezelfde houding als hij deed. Haar staart stond enthousiast rechtop en haar felblauwe oogjes waren tot spleetjes samengeknepen, een grote glimlach rond haar snuitje geplooid. "Djie..", begon ze af te tellen. "Twee.."