I only wrote this down to make you press rewind

Sneller, ze moest sneller gaan. Even stompte ze haar poot tegen de harde stenen aan, waardoor ze wat keitjes voelde wegglijden. Haar nagels zakten uit hun hulsel waarna ze haar gevlekte kop wat kantelde en zich met een zwiep van haar staart omdraaide. Haar goudamberen ogen stonden strak, serieus. De woorden van Feather zakten weg in haar hoofd, alsof zijn geest nog steeds op haar lag. Alsof zijn nagels nog steeds in haar schouder vast zaten. Nee, hij was weg. Ze zuchtte even en schudde met haar kop. Het feit dat die kater haar zo had gepijnigd had haar bang gemaakt om nog te proberen. Ze durfde niemand aan te spreken, je wist nooit waar de duisternis schuilde. Belofte aan je toekomst, uitgehuwelijkt aan je lot. Ze slikte even en voelde haar oortjes even draaien. Haar poten brandde, alsof vuur danste op de pootkussentjes. Ze zuchtte zacht. Het beklimmen van de bergen was niet ideaal geweest, maar zou haar wel meer volharding geven. Maar het was toen ze een muis had gezien dat ze haar jeukende poten niet had kunnen onderdrukken om aan de jacht te beginnen. Een mislukte jacht welliswaar. Nu moest ze de gevolgen ervan dragen, brandende pijn aan haar zachtroze pootjes. Ze moest het zelf maar weten, ze kon er namelijk niks van. Dit was niet wat haar voorouders voor haar in gedachten hadden... Ze voelde een lichte steek van woede in haar borstkas... Voorouders... Waarom moest ze luisteren naar katten die al dood waren? Waarom mochten ze zelf niet kiezen wat hun leven werd?

- Bear

Bear was naar het wat ruigere gebied in de bergen gegaan. Hij hing hier vaker rond als hij geen guard duty had om zijn spieren goed te blijven trainen. Hij was een massieve kater, wat er voor zorgde dat hij zijn spieren goed moest onderhouden. Zou hij dit niet doen, zou het goed mis kunnen lopen bij zijn taken als cave guard. De zwart/witte kater sprong over de rotsen heen en zetten zijn scherpe klauwen uit als hij dreigde weg te glijden. Een zachte grom was van diep uit zijn keel te horen, terwijl zijn achterpoot weggleed, maar hij wist zichzelf op een uitstekende rots te hijsen. Onder hem hoorde hij hoe keitjes weggleden en was blij dat hij zichzelf in veiligheid had kunnen brengen, zo'n val omlaag zou het niet goed hebben gedaan op zijn lichaam. Zijn helder blauwe ogen keken omhoog, maar zijn blik vond eerst een calico kattin, die hij herkende. Met enkele goed gerichten sprongen wist de grote kater dichter in haar buurt te komen. "Goedemiddag, Riven That Runs Downhill," begroette hij de kattin. "Aan de jacht?" vervolgde hij daarna.

Een beetje in haar gedachten verzonken, in pijn en verleden, had ze de ander niet horen aankomen. Ze oefende op zichzelf en dan was ze vaak niet echt gericht op andere dingen. Ze wist uiteraard dat ze zich ook meer op healing kon richten maar dat was iets te ver boven haar hoofd, ze moest down to earth blijven en het meest realistische grijpen... ondanks alle woorden. Het deed pijn te weten dat je leven voor altijd een vast boek zou zijn zonder vele inkepingen... Het gebeurde gewoon. "Goedemiddag, Riven That Runs Downhill," Iep! Ze sprong even wat in de lucht, als in een klein hupje, en kwam neer, haar staart dubbel zo dik als eerst terwijl ze met een strakke blik om keek. Ah nee niet een andere guard! Het was die coole bear dan ook. Haar ademhaling was snel en ze wist helemaal niet wat te doen! Help, help, help! "Aan de jacht?" Uh... Uhm... Snel verzin een excuus River! "Uh... Uhm natuurlijk niet dat zou heel erg dom zijn voor een guard om te doen right?" murmelde ze met duidelijke onzekerheid terwijl haar staart tussen haar poten zakte... IEP.