Love

Een brede glimlach sierde zijn lippen toen de zwart witte tom uit de grot geglipt was. Een troste glinstering twinkelde in zijn verschillend gekleurde ogen en zijn staart stond kaarsrecht omhoog. Hij was helemaal niet te jong om er alleen op uit te gaan! Hij kon het prima allemaal zelf ontdekken want jaa Skull was een echte avonturier. Samen met zijn speelkameraden had hij een weddenschap gesloten, ze zeiden dat hij het niet durfde en nu, nu stond hij hier! In de openlucht met zijn snuit tussen de bloemen die de wanden sierde. "Zie je wel!" Riep hij, "Ik kan het wel!" Skullkit draaide zich om en rende een stukje veder op om vervolgens een hele hoge steen te beklimmen, want dat kon hij natuurlijk super goed eh. De tom krabbelde omhoog -wat uiteraard super sloom ging- en ging op het uit einde staan. Een afgrond vormde zich onder hem zo diep dat hij de grond niet meer zag. Een 'wow' vormde op zijn lippen toen hij veder naar voren liep tot er kleine steentjes naar beneden vielen en het onenige voor zijn poten lag. Zouden zijn ouders hem hier kunnen zien? Hij was namelijk erg hoog in de lucht en Starclan was toch ook in de lucht? Zouden hem nu zien staan? Trots zijn? De tom keek de lucht in, kleine traantjes in zijn twee verschillend gekleurde ogen. Waarom hadden ze hem achter gelaten? Eerst zijn moeder die gestorven was en daarna zijn vader, er zat maar letterlijk een paar kleine daagjes in tussen zijn ouders dood. Zijn ma was aan het begin van journey gestorven en zijn vader had een pijnlijke val gemaakt toen ze de mountains hadden beklommen. Skullkit had geluk gehad dat hij toen door iemand anders gedragen werd anders had hij hier niet gestaan. De zwart witte tom liet een traan vallen die in de diepte verdween en als snel volgde er meer. De kleine tom huilde, zijn pootjes trilde. Hij wou bij hun zijn.. Hij wou geen verdriet meer hebben. De zwart witte kitten schuifelde wat meer naar voren, stenen afbrokkelend onder zijn witte pootjes toen hij meer naar voren leunde en de afgrond in sprong. Pap mam, ik kom eraan..

- Open

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Hij was dat stomme kreng gevolgd, de grot uit. Ze kon dat beest ergens wel dwingen iets te doen. Het was gvd haar familie en dat stomme kind moest niet in de weg lopen. Toen ze echter zag wat er gebeurde glinsterde haar helblauwe oogjes even en stapte ze van tussen de struikjes vandaan. Dat lelijk kreng gilde nog even wat, maar Burnet sprong naar voren en gaf haar een licht duwtje, opdat ze toch gedraaid naar haar stond merkte ze het niet op. Het was enkel om de ander even te laten verschieten, niet om haar de put in te duwen. "Nou nou... Wat heb je nou gedaan Swiftkit," zei ze even terwijl ze fronste en toen even over de richel keek... "Was dat niet Skullkit? Waarom stopte je hem niet?" zei ze met een sad gezichtje, zo real mogelijk. Ja. Ja, het was jou schuld. "Ik zag je wel. Je was zo dicht bij hem... Je had hem kunnen stoppen... Maar dat deed je niet... Wilde je hem dood?" Hm... Ze moest haar grijns echt inhouden

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

De ander leek van haar stuk gebracht te zijn en het gaf haar een goed gevoel. Die bitch verdiende het. "M-maar.." Onzekerheid nam het jonge dier duidelijk over en toen deze haar ogen wat adverteerde van haar, krulde haar mondhoekje wat op. ja, dat was het, dat was het helemaal. Ze bleef echter stil en zo snel als het grijnsje was gekomen, was ie ook weer gegaan. "N-nee.. ik.. ik wilde hem niet dood.." Klonk er en even kwam een frons van angst en verdriet op het gezicht van de roodkleurige poes. "Hij was te ver weg.." Huh? Burnetkit schudde haar kop. "Je had kunnen roepen naar hem! Je had kunnen roepen dat hij moest stoppen toen hij daar was!" zei ze. "Ik was te ver, mijn stem zou hij nooit gehoord hebben, maar jou stem wel!" zei ze op een trillende toon. Ze slikte even, haar ogen werden wat groter. "J... Jij hebt het met opzet gedaan!" zei ze plots bang. "Jij hebt Skullkit vermoord!" haar onderlip trilde terwijl ze wat in elkaar dook. "Moordenaar!"

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

de poes dook bang ineen en scherp keek de jonge burnetkit naar de ander. Ze zou de schuld op haar steken. Het was haar schuld! "Nee, nee!" Klonk er van de ander af en even schudde Burnet hoofdschuddend haar kopje; oh swift toch. "Ik deed het niet expres, echt niet, Burnetkit! Geloof me nou!" Hm? Ze keek even op en keek de ander rustig aan, alsof ze haar ana het inschatten was of ze gelijk had of niet.. Of dat het enkel een vuil leugen was. Hm... "Hij.. hij was al over de rand voordat ik het door had.." Heh? "Dan nog had je naar hem kunnen roepen, dan nog had je iets kunnen doen, maar je deed niks," Ze sloot even haar oogjes. "Je wilde dat hij erover viel... Elke andere kat zou een ander waarschuwen als dat gebeurde. Maar niet jij! Jij bent gewoon... De ergste moordenaar die ik ooit heb gezien... Want jij keek gewoon toe!" ze slikte even en kantelde haar kopje. "Als Oceanbreeze dat hoort... Ze zou zo boos zijn!" even zuchtte ze trillerig... "Maar... maar ik zal mijn mond houden..." klonk er zacht. "Want we zijn zusjes right?" ze stond op en gaf de ander een likje. "Want je weet wat ze doen met een moordenaar... Met lafaards in de clan eh..." sigh. "en ik wil niet dat dat je overkomt," opnieuw zuchtte ze trillerig maar moest ze zeker een grijns onderdrukken.

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Rustig keek ze even op naar Swiftkit. In haar ogen lag echter angst, valse angst misschien, maar het was angst. Ze was niet echt bang van deze poes, ze vond het maar belachelijk als ze iets voor de ander zou voelen dan haat. maar dat betekende uiteraard niet dat ze haar emoties kon gaan faken. AL sinds enkele weken had ze dit door. Het ijs dat was aangeschoten in haar hart had een weg gevonden naar haar hersenen en had zich vast geklampt aan haar logische gedachten, aan haar medeleven. Wat was medeleven? Het had geen waarde, want iedereen stierf uiteindelijk. Heh. Ze moest er bijna van lachen. De poes vroeg haar of het echt waar was en even knikte de licht rosse poes naar de ander. "Ja, ik beloof het echt..." zei ze. Ze knipperde even en keek over de rand.. "Zou er een andere weg zijn naar beneden? We kunnen op zijn minst hem gaan halen en zijn lichaam naar de grot brengen... Right?" Natuurlijk was het niet om die rede, waarom zou ze caren om deze kitten die haar geen enkele moer kon schelen?

209