[open] Invisible tears

Onderwerp: [open] Invisible tears di 16 mei 2017 - 19:07

Lizardpath was er in haar eentje op uit getrokken en had zich op een plekje gevestigd waar ze even alleen kon zijn. Dit was één van de hoogste punten van het gebied. Op deze plek stond ze het dichtst bij Starclan, bij haar zusje. Tigerspots. Het was meer dan logisch dat ze even alleen wilde zijn, weg van de anderen om even te rouwen. Ze voelde zich belabberd, moe en haar poten staken nog van de eerdere journey. Ze had de afgelopen dagen zoveel dood gezien, zoveel verdriet. Ze had gezien dat de dood maar een staartlengte verder op de loer lag. De liefde en vriendschap kon in een flits veranderen in verdriet en gemis. Lizardpath was meestal degene die zich sterk hield, die met andere een gesprek aanknoopte om het rouwen op een normale manier te laten verlopen. Af en toe gaf ze de katten ook een kruid, waardoor het sneller ging. Maar bij zichzelf? Wie zorgde ervoor dat zij zich over de rouwperiode kon zetten? Lizardpath richtte haar blik op de hemel, hopend dat Starclan hen hier gevolgd was en ze ooit haar zus nog terug zou zien. De Vulture's drop lag een aantal staartlengtes verder, op een veilige afstand. Even trok de poes met haar oortje toen ze iets hoorde en knipperde ze me haar ogen. De weinige tranen die haar ogen nat hadden gemaakt verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze had zich de afgelopen weken sterker gemaakt, wat wel moest als Medicine Cat. Ze had al veel gezien en moest er maar mee om zien te komen. "Hallo?" mauwde ze kort, niet zeker wetend wie of wat zich achter haar bevond, achter het dikke struikgewas.

OEN

Heel vaak ging ze er niet op uit in haar eentje, vooral niet naar deze plek. Ze vond het sowieso niet fijn om alleen te zijn, laat staan op zo'n enge plek als deze. Toch durfde ze het zo nu en dan aan, wat haar ook deze keer naar de gigantische klif leidde. Het uitzicht was wonderbaarlijk, al was dat zo ongeveer het enige dat de Vulture's Drop te bieden had. Een prooi die ze onderweg gevangen had, bungelde slapjes uit haar bek. Het was een haas van redelijke grootte, een vangst waar ze behoorlijk trots op was. Haar hele leven lang mocht ze dan geplaagd worden met het feit dat ze niet het slimste paard van stal was, maar jagen kon ze zeker wel. Ze was een natuurtalent, alsof het elke keer haast automatisch ging. Misschien werkte het feit dat ze amper over dingen nadacht wel in haar voordeel. Na een korte wandeling pikte ze een onbekende geur op, die haar oortjes naar de bron deden trekken. Wat was dat? Voorzichtig stapte ze eropaf, toen ze in de verte een zwart-witte poes zag zitten. Ze kende de kattin niet van gezicht, dus besloot ze enigszins op haar hoede te zijn. "Hallo?" klonk er, afkomstig van de kattin, waarop Sprout zich uit de bosjes werkte. "Hallo!" groette de zandkleurige tabby de clankat met een grote glimlach op haar gezicht. Tot zover haar alertheid. "Wat doe je hier zo alleen?" vervolgde de kleine poes haar kruisverhoor op een vrolijke toon. Dat de kattin voor haar nogal somber was, ontging haar bijna.