Who will save us now

Raptorecho was dan een gestoorde kat. Hij wist wel wat hij fijn vond en wat hij niet fijn vond, zoals het slapen in een grot. Windclanners waren gewend om in de buitenlucht te slapen, onder de sterrenhemel, want in het Windclan kamp was nauwelijks beschutting geweest. Alleen de nursery en de medicine cat den. Ook nu kon de kater geen slaap vatten. De kater opende daarom zijn amber gekleurde ogen, strekte zijn lichaam uit en wierp even een blik op het slapende lichaam van zijn broer. Zijn lieve broeder. De kater grijnsde even en verliet vervolgens de Clan Cavern. Daar buiten zag hij nog net hoe een rode staart zijn zich verliet. Raptorecho vernauwde zijn ogen en besloot er achteraan te gaan. Hij volgde haar naar boven toe en had al snel door dat het Northdrift was. Een knappe poes van Windclan. Hij klom omhoog, wat nogal moeizaam ging komdat hij het vlakke land gewend was en geen ruige bergen. Toen de zilveren kater boven was zag hij hoe Nothdrift de lucht bestudeerde. Ze was een knappe poes en misschien kon de kater daar iets mee. Daarom nam Raptorecho zijn meest charmante houding aan en ging naast haar zitten. "Ook geen fan van binnen slapen?" Vroeg de kater rustig en kalm terwijl hij naar haar keek.

Elke keuze die Raptorecho maakte was uit eigen belang, vermaak, of omdat hij er ook echt iets mee kon bereiken, zoals controle. Nee, Raptorecho zou niet kiezen voor een gesprek met een random iemand gewoon omdat het kon. Northdrift liet hem weten ook niet echt een fan te zijn van de grot, om binnen te slapen. Vervolgens vroeg ze of hij de velden ook miste. Hij zette een schuin glimlachje op. "Best wel, en vooral het buiten slapen waar je alle overzicht hebt wanneer er iets gebeurd," vervolgde hij en slaakte een zucht. Elk woord was doordacht en hij wist niet wat het was, maar hij had het idee dat hij Northdrift wel eens kon gebruiken voor bepaalde doeleinden, zoals nakomelingen.

Raptorecho plakte een charmante glimlach op zijn gelaat toen Northdrift hem vertelde dat hij haar de woorden uit de mond nam. Vervolgens vroeg de prachtige poes aan hem wat hij hier zo hoog deed. "Ik volgde jou," sprak Raptorecho oprecht met nog steeds die charmante glimlach op zijn gelaat. Het was nieuwsgierigheid geweest en hij wilde zien of hij deze poes voor hem kon winnen. De arme dame was zijn slachtoffer in wording. "Het is hier namelijk best gevaarlijk met al die adelaarsnesten," vervolgde hij. Och, Raptorecho deed zich voor als de grote beschermende engel. Duivel. Toch hield hij zijn houding charmant, wat hem goed afging aangezien de kater knap was.

Raptorecho lachte zijn tanden even bloot toen Northdrift de opmerking maken over voor zichzelf zorgen. "Tot dat er een gigantische roofvogel op je afkomt, zonder dat je ziet, dan zal je toch wel blij zijn dat ik hier was," miauwde hij licht plagerig. Raptorecho weerhield zic er van met zijn ogen te rollen bij haar volgende opmerking. Dat waren niet het soort onderwerpen waar hij graag over sprak. Het waren saaie, nutteloze opmerkingen. "Zeker interessant," reageerde hij instemmend. Want ja, hij wilde haar voor zich winnen. Northdrift was een poes met pit, en hij wilde een moeder met pit voor zijn kittens. "Ze doen het vast zodat hun jongen veilig zijn van roofdieren, zoals vossen, of andere beesten die hier rondlopen," merkte hij op. "Voor wanneer de ouders op jacht zijn."

Raptorecho grijnsde. "En toch heeft een roofvogel je nu te pakken," knipoogde de kater, duidend naar zijn naam. Vermakelijke poes was dit en hij had zo het gevoel dat hij er niet een hele klus aan over zou houden om haar om zijn poten te wikkelen. Toen Northdrift het uitdaagde om in één van de roofvogels nesten te kijken, trok hij een wenkbrauw op. "Wil je nu al van me af?" Vroeg hij, waarna de stevige kater op stond, met zijn staart zwaaide en met geheven kop een stuk omhoog klom. Waarna hij soepel van rots naar rots sprong en vervolgens bij een groot roofvogels nest terecht kwam. Er zaten veren in, maar geen eieren. Het leek er op dat dit nest vers en nieuw was en er nog eieren in gelegd moesten worden. Waar de mama dan was? Dat wist hij niet. Misschien was de mama de roofvogel geweest die Russetpaw had willen pakken, die Raptorecho dus van het leven had beroofd. "Leeg," constateerde de grote Windclan kater.

Halverwege zijn loopje naar een nest toe draaide hij zich om bij de woorden van Northdrift. "En waarom zal je me testen dan?" Vroeg hij uitdagend en een tikkeltje charmant. Vervolgens liep hij door naar het nest van de adelaarsnest, klom een stuk omhoog, sprong van rots naar rots, tot hij er was. Hij keek in het nest, maar deze was leeg. Northdrift vroeg of die echt leeg was. Nee, er zat wel een dikke adelaarsveer in. Terwijl hij naar het nest toe boog, hoorde hij de vraag van Northdrift, maar reageerde niet. In plaats daarvan nam hij de dikke adelaarsveer tussen zijn kaken, draaide zich om en sprong terug naar beneden. Hij moest er goed voor zorgen dat hij zijn balans hield, want de bergen waren toch wel wat anders dan de heuvels in het Windclan gebied. Met de veer liep hij naar Northdrift toe en stopte deze in haar vacht. "Prachtig," miauwe hij en liet zijn blik opvallend, een tikkeltje flirterig over haar heen glijden. "Ik weet genoeg te doen," vervolgde hij een tikkeltje uitdagend. De sterren schenen fel boven hun kop en de maansikkel maakte de nacht helemaal af. Het was oprecht een prachtige nacht. Jammer dat Raptorecho geen oog had voor wat mooi en lelijk was. Tenminste, hij zag wel wat mooi en niet mooi was, maar hij voelde het niet, want hij had bijna geen gevoel.

Waarom niet? Dat was het antwoord van Northdrift geweest en had een grijns op het gelaat van Raptorecho getoverd. Prima, hij ging de uitdaging aan. Hij kon zo'n roofvogel toch wel aan. Hij had nota bene Russetpaw van zulke beesten 'gered'. De nest waar hij zich bevond was echter leeg, wat een teleurstelling was, maar hij pakte wel een veer. Een beetje flirten was niks mis mee, hij wilde Northdrift namelijk voor zich winnen. Zij ging zijn kittens dragen, of ze het er nou mee eens was of niet. Hij ging met die veer naar Northdrift en stopte deze in haar vacht. "Wat zou een kater als ik nou voor plannen hebben als het om zo'n mooie poes als jij gaat?" Vroeg de kater naar waarheid. Wat zij daarvoor invulde was aan haar. "Ik heb je al een poosje een oogje op je, Northdrift," voegde hij er vervolgens charmant aan toe en glimlachte warm, zo warm dat een kater Raptorecho kon. Warm genoeg om een poes te verleiden. "Besef je wel hoe prachtig je bent?"

Het lukte Raptorecho, het lukte de psychotisch gestoorde kater om een prachtige poes voor hem te laten vallen. Hoe hij het deed? Simpel, bekijk de poes, schat in wat ze leuk vind en gedraag je daar naar. Northdrift was een poes met pit, één die hield van uitdagen en die moest je temmen. Raptorecho was recht door zee gegaan met zijn woorden en actief en Northdrift bevestigde al even recht door zee dat hij goed bezig was. Want hij wist sure as hell hoe hij een kattin moest verlijden. "Is dat zo?" Zijn blik was verwoestend, zijn lach om bij neer te vallen en hij kwam dichterbij, zo dichtbij dat hun adem zich met elkaar mengde. De poes liep langs hem heen, verleidde hem met haar staart en hij volgde haar. Ze sprong via een rots naar beneden en Raptorecho wist maar al te goed wat er ging gebeuren. Hij volgde. Toen hij ook omlaag sprong, liep hij op Northdirft af alsof hij op een prooi afliep. Met pure lust. Want dat was wat er nu door zijn lichaam heen gierde; lust.

Raptorecho voelde zich voldaan na de daad en hij wenste direct dat het effect gehad zou hebben. Hij keek even zijdelings naar de poes. Het liefst was hij meteen weer op gestaan en terug naar de Clan Cavern, haar laten barsten, als het ware. Maar dat kon nu niet, omdat hij haar wilde hebben als moeder van zijn jongen. Om dan nu meteen weer op te staan en weg te gaan zou daar niet bij helpen. Maar wat hij nu moest zeggen, wist hij eigenlijk ook niet. Hun vachten lagen met elkaar vermengt en haar kop lag op haar poten. "Beeldschoon," murmelde hij maar, om aan te geven dat hij zijn uitzicht wel prachtig vond. De lucht was helder en volledig bedekt met sterren. Het prachtige aan alles was, dat ondanks hoe hij was, wel geloofde in Starclan en de Darkforest. Hij wilde niet naar die Starclan, dat was wel een zekerheid die hij had. En hij wist dat hij ook nooit meer toegelaten zou worden in Starclan.

Ook Raptorecho was niet per se uit op partnerschap, maar hij wilde wel kittens en een goede moeder voor zijn jongen, zodat deze zo stabiel mogelijk zouden opgroeien. Je had er namelijk niks aan als het begin van het kittenleven niet stabiel was, dan kon je namelijk ook vrijwel niks van de jongen in de toekomst verwachten. Hij wilde dat zijn jongen ware monsters werden, katten die gerespecteerd en gefreesd werden, zoals hij. Al moest Raptorecho nog wel aan dat stukje 'gerespecteerd' werken. In principe waren het namelijk alleen Tigergaze en de handlangers van Tigergaze die met een scheef ook naar Raptorecho keken. Volledig terecht natuurlijk. Maar dat maakte de zilverenkater niks uit, aangezien hij Tigergaze de grond in wilde werken, zijn positie wilde overnemen en dan wel verder zien. Hoe zou het namelijk zijn als Raptorecho vereerd werd en Tigergaze moest toe kijken hoe dat gebeurde. Gewoonweg geweldig.
Northdrift vroeg aan hem of hij deze avond bij haar wilde blijven. Raptorecho zette een glimlachje op en knikte. Er waren even geen woorden meer nodig en eigenlijk was de kater ook wel moe. Ook hij legde zijn kop nu op zijn poten en sloot zijn amber gekleurde ogen om vervolgens weg te dommelen in een rustige, diepe slaap. Want zelfs de meest gestoorde kater kon rustig slapen.

Topic uit~