Good idea? No, it isn't.

Crowfur was eigenlijk bezig geweest met het opjagen van prooi op the Highlands, maar had toen de geur geroken van een apprentice en had iemand voorbij zien wandelen. Een jonge apprentice die een moon of twee ouder was dan Leopardpaw was hem gepasseerd en had hem niet gezien. Het had hem verbaasd dat ze alleen was, maar het had hem nog meer verbaasd dat ze in de richting van the Eagle’s Peaks was gegaan en dus was hij haar gevolgd. Hij wilde graag geloven dat WindClan apprentices prima voor zichzelf konden zorgen en deze zeven of acht moons oude apprentice zijnde wist wat ze deed, maar hij wilde gewoon nagaan of dat daadwerkelijk ook het geval was. No hard feelings. En dus liep hij achter de she-cat aan en trok afkeurend met zijn oortje toen hij merkte dat ze doelbewust naar the Eagle’s Peaks liep. Had haar mentor haar niet verteld dat ze daar uit de buurt moest blijven? Of was het een apprentice die dacht dat het leven een spelletje was en zij ermee kon doen wat ze wilde? Want dan had hij nieuws voor haar. Hij versnelde zijn pas toen ze de klim naar boven begon en hield zichzelf behoedzaam tegen de grond terwijl hij tot StarClan bad dat haar niets zou overkomen. Toen ze moeite leek te krijgen met de klim, versnelde hij zijn pas en rende hij naar haar toe. “Deerpaw!” siste hij boos. “Kom onmiddellijk terug naar beneden!” Kwaad zwiepte hij met zijn staart terwijl hij zich afvroeg hoe ze zo vreselijk stom kon zijn. Zelfs een warrior zou drie keer nadenken alvorens zich aan zo’n klim te wagen, maar deze apprentice leek duidelijk niet op te hebben gelet tijdens haar lessen en ook geen aandacht te hebben besteed aan het feit dat er al zo veel apprentices op een onnodige manier waren gestorven tijdens de reis. Haar blindheid voor gevaar irriteerde hem en binnen no time stond hij vlakbij haar. “Terug naar beneden en snel een beetje. Ik ga het je niet opnieuw vragen.” Hij keek haar ijzig aan met zijn blauwe ogen terwijl hij wachtte tot ze zijn orders op zou volgen.

Hoewel de apprentice in een leek te krimpen onder zijn geërgerde toon, was het ook weer niet zo dat ze zijn orders opvolgde en zich direct omdraaide om naar beneden te gaan. In plaats daarvan informeerde ze hem over het weer. Bijna moest hij spottend lachen. Ze stonden immers halverwege een berg die leidde naar een top waarop een groot bruin ding was te zien die uit in elkaar geweven takje leek te bestaan en waar geluiden afkomstig waren waarvan hij liever niet wilde weten waar ze vandaan kwamen. Hij keek de apprentice ijzig aan. Ze was net iets ouder dan Leopardpaw, wat eigenlijk zou betekenen dat ze slimmer had moeten zijn en zich meer bewust had moeten zijn van de gevaren. Een helling beklimmen dat leidde naar een onbekend terrein was immers niet bepaald slim. “Naar benéden. Nú.” Hij gaf haar een zetje. Het kon hem niks schelen dat ze haar evenwicht zou verliezen en half naar beneden zou donderen. Dan was ze sneller beneden en bovendien was ze niet hoog genoeg om zich echt zeer te doen als ze zou vallen. “We zullen maar eens een goed gesprek hebben met Oceanbreeze zodat zij een fatsoenlijke straf voor je kan bedenken. Zo denk je de volgende keer misschien beter na alvorens een helling zoals deze te beklimmen.” Hij gaf haar opnieuw een harde zet. “Hoe haal je het in je hoofd, Deerpaw? Is het je nog niet opgevallen dat er al genoeg katten tijdens de reis zijn gestorven? Wil je echt zo graag naar StarClan dat je ze zelf besluit op te zoeken?” Hij keek haar woest aan. “Hier bevinden zich roofdieren, Deerpaw. Róófdieren. Niet de schattige konijnentjes die geen vlieg kwaad zouden doen als je ze tegenkomt, maar grote vogels die je met hun klauwen de lucht in sleuren en vervolgens meters naar beneden laten vallen zodat al je botten in één keer breken. Denk daar de volgende keer maar eens over na als je nog eens besluit zo dom te zijn deze helling te beklimmen.” Hij wist dat het onredelijk van hem was om haar zo bang te maken, maar hij was vooral bezorgd om haar welzijn en wilde dit gewoon niet meer zien. Ze hadden al genoeg katten verloren.