How does a moment last forever {Birth-topic}

How does a moment last forever?

How can a story never die?

Het was bijna tijd. De kittens waren er klaar voor, Bronzemask niet echt. Haar hoofd zat vol gemengde gedachten. Ze probeerde zichzelf te kalmeren door zachtjes te neuriën. Demonslayer zou snel komen. Hij moest erbij zijn. Voor als er iets zou gebeuren, maar ook omdat het goed voelde. Ze had nooit gedacht dat wat haar lieve zusje was overkomen, ook haar zou overkomen. Dat zij diezelfde fout zou maken. Ze haatte zichzelf. Maar wist nu ook als de beste wat Brindleleaf door had moeten maken, hoe het voelde. Het enige verschil was dat zij de clan niet zou verlaten. Ze moest er zijn voor de kittens, niet als een lafaard weglopen van haar problemen.

It is love we must hold on to

Never easy... but we try

Haar stem stokte door een pijnscheut in haar buik. Maar ze zou niet huilen en schreeuwen van de gruwelijke pijn. Daar was ze veel te trots en hard voor. Plus het feit dat ze zichzelf dit aan had gedaan. Demonslayer verweet ze niks. Hij was er alleen maar voor haar geweest toen ze zich rot voelde tijdens de reis. Hij had haar getroost.

Sometimes our happiness is captured

Somehow, our time and place stand still

Love lives on inside our hearts and Always will

Nu begon ze een beetje in paniek te raken. Zou hij er op tijd zijn om dit bijzondere moment te beleven? Nog een pijnscheut, ze beet op haar lip en kneep haar ogen dicht. Het gebeurde heel snel. Een hoopje vacht lag daar nu, tussen de bloeiende lavendelstruiken. Samen met Bronzemask verscholen in de bosjes.

Minutes turn to hours, days to years and gone

But when all else has been forgotten

Still our song lives on

Demonslayer first

Hij had de afgelopen dagen amper Bronzemask's zijde verlaten maar toen hij eventjes uit was gegaan om met Amber te gaan jagen was ze spoorloos verdwenen toen hij weer was aangekomen in de grot. Paniek was het eerste was zijn lichaam overnam en met een spurt vloog hij de grote grot uit, ze zou hier op hem wachten! Wat als het tijd was, wat als dat het al was! Shit shit shit, voor Starclan sake hij had beloofd om er bij te zijn. De massieve tom klom een paar rotsen op maar door de wonden van het gevecht kwam hij er maar moeizaam op. Demonslayer krabbelde veder tot hij op de punt stond en liet de vele geuren zijn neus binnendringen zoekend maar een spoortje van de she-cat echter was deze maas vaag. Hij klom weer van de rotsen af en begon de vage geur te volgen alsof zijn leven her van af hing.

Zijn poten hadden de velden van de Lavender hills bereikt maar zijn lichaam was kapot. Met zwoegende flanken rende hij zo snel als hij kon door de paarse bloemen maar de zoete sterke geur mankeerde de geur van Bronzemask. Waarom moest ze perse hier zijn? Kon ze niet ergens heen gaan waar ze wat makkelijker te vinden was? De senior Shadowclanner schudde zijn brede kop en snoof de lucht weer is goed op toen hij ineens een zwak piepend geluid hoorde. Zijn oren schoten omhoog en al zijn zintuigen stonden ineens op scherp. Weer een piep, Demon draaide zich om. Weer een zachte piepje dat van een paar vossenlengtes afkwam. De tom liep erop af, zijn hart in zijn keel toen hij steeds dichterbij er kwam en voor hij het wist zag hij Bronzemask tussen de bloemen liggen. Haar buik werd omringd door kleine pluizige balletjes die zijn hart lieten smelten. Oh wat was hij trots op zijn kleine baby's. De tom glimlachte zijn ijsblauwe blik op die van Bronzemask en toen weer op zijn lieverdjes voor hij zich op zijn buik liet zakken en ze zachtjes allemaal een kleine likje gaf over hun bol. "Ze zijn prachtig"

Eerst was ze niets geweest, een paar cellen in de buik van haar moeder die elkaar door een verboden relatie gevonden hadden. Als je het al een relatie kon noemen. Het hoopje cellen begon echter steeds meer op een levend wezentje te lijken. Eerst leefde het nog niet, maar toen na een paar weken een klein hartje gevormd werd begon dat te kloppen met een regelmatige toon. Het leefde. Oortjes, pootjes, een dun staartje, een neusje, alles leek compleet te zijn na een lange tijd van wachten. De ongeboren kitten, een poesje, was klaar om geboren te worden. En vandaag was het dan ook tijd, tijd voor haar om voor het eerst op de wereld gezet te worden.
Het poesje werd als derde geboren, al maakte ze dat natuurlijk niet bewust mee. Het enige wat ze voelde was de pijn van haar longen toen deze voor het eerst de voor haar koude Newleaf lucht inademde. Hier werd ze geboren, tussen de kleurrijke lavendel in het tijdelijke territorium bij de cave. Ze piepte zachtjes, voelde de warme tong van haar moeder die haar droog likte en kroop toen naar diens buik toe om melk te drinken. De nog blinde tortoiseshell piepte zachtjes, waarna ze zich tegen haar moeder en siblings aan nestelde, het was koud.
Elke kitten werd geboren als de onschuld zelve, maar voor dit meisje was er een volledig ander pad voor haar bedacht om te bewandelen. Ze zou opgroeien in de clan van haar vader, zonder haar echte moeder. Ze zou opgroeien met de gebruiken van ShadowClan, maar er waren gebeurtenissen in de nauwe toekomst die haar leven anders zouden maken dan dat van haar siblings.

Niks was meer waard dan een gevoel. Een gevoel van liefde, of iets wat daar in de buurt kwam, dat samensmolt tot iets nieuws. Een nieuw begin, een nieuw gevoel. Het werd niet altijd fijn behandeld. Niet iedereen was er blij mee, maar het was er. en toen het er eenmaal was, was het niet meer te stoppen.
Het was een van de weinige momenten dat Brindlekit behagelijkheid ervoer. Een warm, gelukkig gevoel dat haar overstroomde. Alles was goed, alles was warm, alles was geluk. Later zou ze vergeten hoe het was, hoe ze zich om krulde tegen haar siblings; hoe een vriendelijke tong haar likte. Nee, later zou ze bedwelmd worden met andere emoties. Maar dat wist de kitten, vernoemd naar haar tante, niet. Ze wist zoveel nog niet.
Dat ze het altijd mee zou dragen, heel diep in haar hart, kon ze niet weten. Ze kon niet weten dat niks zo te vertrouwen viel als haar gevoel, laat staan dat niks zo verraderlijk kon zijn. Haar hart zou haar ver brengen, maar niet oneindig ver. Nooit verder dan haar gevoel dat zou doen.

Bronzemask

Auwh, wat deed dat toch zeer. Het ging snel maar toch. Bij elk pluisje dat eruit floepte voelde het alsof haar onderkant openscheurde. Misschien was dat ook wel zo. Ze hadden immers een grote vader en een kleine moeder. Starclanzijdank kwam Demonslayer er uiteindelijk toch aan. Ze baalde dat hij er niet bij was geweest. Het was een bijzonder en belangrijk moment, gelukkig voor hem was ze te uitgeput om te klagen. De kater likte de kittens een voor een liefkozend en mauwde dat de kittens prachtig waren. Inderdaad, ze waren allen verschillend van kleur, geur en vorm. Maar stuk voor stuk prachtig, al is dat voor alle moeders met kits natuurlijk zo. Haar oog viel op een slank poesje met de vachtkleur die zo die van Quietstep of Mousewish kon zijn. Ze twijfelde even en keek naar haar. "Die noemen we Brindlekit." Miauwde ze vastberaden zonder ook maar om Demons mening te vragen. De eerstgeborene, een klein en slank grijs poesje met grote poten en oren, wrong zich tussen haar siblings door en bemachtigde een tepel. Die had zeker pit. "En die Roughkit, nu jij." Ze keek Demonslayer glimlachend aan door alle pijn heen. Ze moest sterk zijn, dit was haar fout, zij moest er mee leven.

Roughkit

De naamloze kitten was als eerste uit mama's warme buikje gekomen. Meteen toen haar natte vacht en huid de koude grond aanraakten begon ze hard te piepen. Ze wilde aandacht, nuja, dat wilde ze niet. Het was meer instinct dan willen. Op dit moment in haar leven waren het enigste dat telde melk en warmte. Hoe ouder ze werd, hoe meer ze zou ontdekken dat ze grote dromen heeft. En bereid is hard te werken voor haar clan, welke dat ook zou zijn.

S k u l l s m a s h e r

Golden child, lion boy, tell me what it’s like to conquer. Fearless child, broken boy, tell me what it’s like to burn.

De kleine kater vond het geen goed idee dat hij van de warmte van zijn moeder weggehaald werd. Als laatste geboren kwam Skullkit toch nog op de wereld waar hij de rest van zijn leven zou moeten slijten. Zonder te weten dat hij niet geboren had mogen worden begon hij luid te piepen. Hij wou de warmte terug! Niet de kou die op zijn nog natte vacht neerstreek. Als een soort mix tussen een worm en een rups begon hij te zoeken naar de warmte waar hij zo naar verlangde. Met zijn nu nog blinde koppie botste hij tegen wat warms en zachts aan, precies goed. Al snel zal hij merken dat hij met zijn vader mee zou gaan en twee vaders zou krijgen. Demonslayer en Amberhunt. Het enige wat hij nu nog wou was melk, warme melk die de honger in zijn buikje verlichte.

Dit is zo moeilijk XD

THANKS ANNECORDELIA

Zijn ijsblauwe ogen waren op de vijf kronkelen balletjes gericht terwijl Bronzemask een naam opnoemde. Brindlekit. De tom keek haar eventjes aan en toen weer naar de rood gevlekte kitten die vernoemd werd naar haar tante Brindleleaf. Demonslayer glimlachte toen zijn grijze meisje tegen de rest inbeukte om de beste plaatjes te krijgen bij de warme buik die een dikke walm van melk meedroeg. De tom stemde dus ook zonder moeite mee toen Bronzemask de naam Roughkit liet vallen. Het paste nu al perfect bij haar. Nu mocht hij. Demonslayer rapste zijn keel en liet zijn blik over de nog naamloze kittens heen glijden tot hij bij een oranje vlekje kwam. Zijn gedachtens schoten meteen naar Amberhunt, de tom waar hij al een lange tijd voor gevoelens had. Demon glimlachte eventjes maar zijn blik verharde al weer snel. De kittens waren een ongeluk, hoe kon hij het ooit aan Amber vertellen dat hij van hem hield terwijl hij hier en daar kittens neer plantte. "Underkit" Mauwde hij, de rossige tom zou Underkit heette. Vernoemd naar de gevoelens die onder zijn masker lagen. Zijn blik ging veder, een zwarte tortie meisje. Sprekend lijkend op zijn oma. "Lunarkit" De maan die samen met de sterren de hemel bedekte, de hemel en sterren waar zijn oma nu liep met de rest van zijn familie. "En kleine Skullkit" Deze naam zou Bronze misschien minder vinden maar deze naam had hij gegeven als eerbetoon aan zijn oude vriend Skullcracker die vermoord was door een Riverclan patrouille een lange tijd geleden en naar de pas overleden Windclan kitten.