Give me one reason

De gevlekte kattin had zich weer teruggevonden in de hoge bossen. Het idee van bomen om haar heen gaf haar in goed gevoel, ze was een geboren klimmer en al haar techniek zat in snelheid en behendigheid. Ze was alles behalve sterk maar echt een probleem was dit niet. Het was immers geen probleem als je het maar lang genoeg ontkende en negeerde. Zo bleef ze dan ook door lopen, totaal nutteloos voor de omgeving en diens vele bewoners. Ze kon niet jagen, ze kon niet vechten, ze kon alleen klagen. En daar was ze in ieder geval goed in. Vandaar dat ze ook een lage tak in klom en hierop besloot te liggen, haar grasgroene blik wat humeurig op een steen gericht. Ze wist niet wat die steen had misdaan, maar hij verdiende de boze blikken in haar mening enorm.

[ Voor Tallfright eerste post :3

De zwart witte poes mokte op haar tak. De tak hielp. Ze hielt van de hoogte die een boom kon brengen, klimmen was immers haar beste punt. Ze was klein en woog weinig, kon goed springen van tak naar tak. Het was in alle eerlijkheid een van de weinige dingen die ze wél kon. Ze mocht dan wel een warrior age dragen maar ze was alles behalve klaar dat pad te volgen. Ze luisterde naar niemand, stond er om bekend zo goed als iedereen aan te vallen zonder geldige reden en was een hell om mee in de buurt te zijn. Het ergste was nog dat ze nu met z’n alle rondliepen alsof het niks was. Huppelend hand in hand alle clans samen. Echt zo’n prachtzicht, ze zou er bijna van kotsen. Bane had zich daarom dus helemaal afgezonderd van alles en iedereen, ze sliep zelfs nauwelijks meer in de grot. Het was dat ze simpelweg niet de skills ervoor had anders was ze nu allang Rogue geworden. Maar haar agressie uiting op de steen werd ineens verstoort door een kat die erop was gaan zitten. Ze wou al ernaar snauwen toen ze merkte wie het was. Tallfright.. haar broer. Ze had zich ook van hem afgezonderd, maar ergens had ze wel een behoefte aan een band met deze kat, niet dat ze dit hardop wilde toegeven. Maar toch zette ze zichzelf nu in beweging en klom ze soepel naar beneden, om zijn richting op te lopen. “Je weet dat ik een staarwedstrijd had met die steen right? Dat heb je vrij verpest nu door je achterwerk erop te plaatsen. Tragisch gewoon” Droogjes in toon, maar hierna ging ze naast hem zitten. Tall was niet de kleinste kat… en Bane zelf was de grote van een kat van 7 moons. Het was nauwelijks te zien dat ze familie waren op deze manier.

De gevlekte kattin keek omhoog naar de ander, die lichtelijk leek te grijnzen bij haar woorden. “Je moest eens weten, straks moet ik helemaal weer van voor af aan beginnen” Sprak ze humoristisch terug. Ze hadden beiden andere dingen aan hun leven gehad dus ze hadden eigenlijk flink wat bij te praten… naja wie weet had hij wat bij te praten. Zelf had ze niet zo heel veel gedaan dan zichzelf enkel af te zonderen. Hmm. Ze hielt haar blik even schattend op haar broer, zich afvragend wat hij van haar zou vinden. Gaf hij een finch om haar of was ze in zijn ogen ook maar vuil? Bane was ondanks haar agressie niet er op bedoelt om alleen te zijn. Niemand wou 100% alleen zijn. Ze was enkelweg haar vertrouwen kwijt in de wereld. Alles in haar ogen was nu gevaarlijk, liegend of enkel maar een vorm van zwakte. En zwakte zorgde voor dood. Simpel als dat. Je kon jezelf niet onder de zwakke gooien. Het werd je einde. “Jij nog wat interessants gedaan Brothir?” Vroeg ze maar na haar gefaalde onderzoek. Het laatste woordje was iets wat ze had opgepakt van de Bloodclanners die Thunderclan toen hadden overgenomen.

Bane liet haar geelgroene ogen op de ander liggen, wachtend op zijn reactie. Wie weet had hij de nacht van zijn leven gehad, een feest gehouden dat alle clans wakker hielt of wereldvrede gebracht. Zij zou het niet weten, ze was zo goed als afwezig geweest de gehele reis. Bij zijn woorden keek ze humoristisch terug. “Helpen als in echt helpen of als tegen ze bekvechten totdat ze een beetje opschieten? Want die tweede optie lijkt me vrij amuserend” Iets wat ze totaaaaal niet had gedaan.. ja ze had nu een verbod met Elders te praten. Banepaw stond wel overal bekend als ze teef die ze was, maar een slechte reputatie was ook een reputatie. Ze deed alles als dit betekende dat ze zichzelf als sterk kon zien. Alles. Bij de tegenvraag grijnsde ze. “Ik heb zo veel mogelijk afstand gehouden van alle katten als mogelijk. Leven met één zwakke clan is al erg genoeg, laat staan vier”