Hey Buddy [Ruddypaw]

Ze waren nu een paar dagen in het gebied van de Tribe, en tot nu toe had Amberhunt nog geen problemen gehad. Een beetje heimwee naar het oude territory maar dat hadden de meeste waarschijnlijk wel. Plotseling zag hij een heel belangrijke apprentice, nou ja, belangrijk voor hem dan. Ruddypaw, al vanaf hun eerste ontmoeting had het geklikt tussen de twee. Ruddy was nu ongeveer halverwege zijn training en volgens Amber deed hij het heel goed. De rode warrior liep op hem af en glimlachte "Hey Ruddy, hoe is het?"

Ruddy was wat afgezonderd van de rest van de leerlingen, aangezien hij nogal verlegen was. Hij was met hun gesprekken aan het meeluisteren totdat hij Amberhunt met een glimlach aan zag komen lopen. "Hey Ruddy, hoe is het?" Vroeg hij. Ruddy zuchtte. "Wel goed, het is hier alleen zo anders als in ons oude territorium." Reageerde hij. Hij miste het oude territorium wel, en alle clans bij elkaar was hij ook nog steeds niet aan gewend zoals de meeste jongere katten. "En hoe gaat het met jou?" Vroeg Ruddy dan ook maar. Als Amber in hem geïnteresseerd was, kon hij tenminste ook interesse tonen in Amber's leven.

Amber merkte meteen op dat Ruddy alleen zat, het verbaasde hem niet echt, de leerling leek te houden van zijn privacy. "Wel goed, het is hier alleen zo anders als in ons oude territorium." Zuchtte de ander en Amber knikte. "En hoe gaat het met jou?" Hoe het met hem ging? Absoluut heel goed, hij had Demonslayer... en natuurlijk de kittens. "Goed, ik was liever thuis geweest maar het gaat goed." Miauwde hij glimlachend.

"Goed, ik was liever thuis geweest maar het gaat goed." Miauwde Amberhunt glimlachend. Dit wekte Ruddypaw's interesse. Amber had het moeilijk gehad voor een tijdje, en Ruddy gokte dat daardoor hun contact een beetje verwaterd was. Maar dat kon hij wel begrijpen. Als zowat de helft van je clan je een soort van haatte, dan zou hijzelf ook geen zin hebben om heel vrolijk met iemand te gaan praten. "Nou Vertel, je lijkt erg happy. Is daar een reden voor?" Vroeg de roodbruine apprentice aan de ander. Ruddy ging niet liegen, hij was nieuwsgierig naar wat Amberhunt zo vrolijk had gemaakt. Ze hadden immers een goede band gehad, voordat Amber het contact een beetje verbroken had.

Ja, ze hadden een tijdje geen contact gehad. Maar nu wilde Amber hun band wel weer verbeteren "Nou Vertel, je lijkt erg happy. Is daar een reden voor?" vroeg Ruddy en de rode warrior knikte snel. "Jazeker, ik.." Toen pauzeerde hij. Hoe zou Ruddy op dit nieuws reageren, zou hij het gewoon accepteren? Amber besloot hem te vertrouwen en ging verder: "Demonslayer en ik zijn nu mates" glimlachte hij.

Amberhunt klonk wat onzeker. "Jazeker, ik.." Begon hij, maar leek te twijfelen of hij verder moest gaan. Was het zo'n groot nieuws dan? "Demonslayer en ik zijn nu mates" glimlachte de rode warrior. Ruddy's kopje verwerkte de woorden redelijk snel. Demonslayer. Dat was een kater. Meer dan twee keer zo oud als Amberhunt als hij het goed had. Niet dat hij daar nou echt problemen mee had. Het ging toch om hoe je voelde en niet het uiterlijk of geslacht. Ja, het was even wennen, dat wel, maar Ruddypaw was blij voor de rode kater voor hem. Hij was hem immers als een soort van familie gaan zien. Familie. Dat was iets wat de apprentice niet had. Amberhunt was de enigste waarmee hij echt omging, en zonder hem zou Ruddypaw niemand hebben. Dat was eigenlijk een best wel depressieve gedachte. Hij zou juist nu met anderen van zijn leeftijd en rang om moeten gaan, maar daar was hij te teruggetrokken voor en dit was het resultaat. "Nou, het zal even wennen zijn, maar ik heb er geen problemen mee. Ik ben juist blij voor je!" Sprak Ruddy zijn gedachten uiteindelijk uit.