It's Nothing

De tortoiseshell poes kwam aan bij een van de kleine ingangen van de grot waar de Tribe of Rushing Water hun thuis van had gemaakt. Ze zuchtte even voordat ze de grot inging en liet haar blik kort over haar schouders vallen, om even de omgeving achter haar af te speuren. Het begon al langzamerhand avond te worden, dat kon ze zien aan de lucht die oranjerood begon te kleuren. Ze kwam net terug van een ronde door een deel van het gebied, waar ze een rogue was tegengekomen die ze had gevraagd het territorium te verlaten. De rogue had haar gevraagd waarom hij dat zou doen en haar vraag daarmee dan ook geweigerd. Waar een wijze, kalme Cave Guard de rogue zou hebben uitgelegd waarom of misschien een tweede keer zou hebben gevraagd, had Night hem direct aangevallen. Het was in ieder geval geen manier om vrienden te maken, nee, maar ze had de rogue wel een duidelijke boodschap meegegeven. Kom niet meer terug. Het gevecht had maar enkele seconden geduurd, eigenlijk, de rogue was geschrokken van haar actie en had zich snel uit de voeten gemaakt. Helaas was ze er niet helemaal ongedeerd vanaf gekomen, hij had een klap terug gegeven die haar, iets dieper dan ze op de eerste plaats had gedacht, in haar schouder had geraakt. De poes was van plan richting haar slaapplek te lopen, met haar blik zelfverzekerd voor zich uit gericht stapte ze richting de ingang van de plek waar zij haar nest had liggen. Een oudere Clan Guard verscheen echer opeens voor haar en blokkeerde haar weg. Zijn blik gleed naar de wond op haar schouder. Ze keek hem met een felle blik aan, alsof ze daarmee wilde voorkomen dat hij een gesprek met haar aanging en gewoon aan de kant zou gaan. Maar helaas, hij had zijn woorden al klaar liggen. "Als ik jou was zou ik die wond even laten nakijken door de Healer," Weerklonk de stem van de oudere Cave Guard. Ze zuchtte en schudde met haar hoofd. "Gelukkig ben je mij niet, dan." Bromde ze, waarna ze een stap opzij deed in de hoop hem zo te kunnen passeren. Hij deed echter ook een stap opzij. Oh, dus dit was weer zo'n moment waarop iemand haar suggereerde iets te doen, maar ze eigenlijk gewoon geen keuze had. Een diepe zucht rolde over de lippen van de tortoiseshell poes, waarna ze zich omdraaide en met enige tegenzin richting de Sick cats den liep. Waarom moesten sommigen altijd zo dramatisch doen over wonden? Ze was wel eens met ergere wonden niet naar Skyteller geweest (heel misschien had ze het daar ook aan te danken dat de oude Cave Guard haar in de gaten hield).

Met tegenzin stapte ze de den in, waarna haar luchtblauwe ogen de kat zochten die ze nodig had. Stiekem hoopte ze dat hij er niet was, dan kon ze met een goede reden terug gaan naar haar den. Maar helaas, daar stond hij. "Skyteller," miauwde ze helder, alhoewel de tegenzin toch in haar stem doorschemerde.

& Skyteller

Met tegenzin bleef ze daar dan ook staan, haar blauwe ogen gericht op de Healer. Hij was bezig geweest met het ordenen van wat kruiden, maar echt veel aandacht daaraan schonk ze niet. Ze wachtte totdat hij zijn blik ook ophief en haar richting op kwam, nadat ze natuurlijk even zijn naam had gezegd, zodat hij haar zou opmerken. Rustig bleef de tortoiseshell poes staan, al dan wel met enige tegenzin die zowel in haar houding als blik doorschemerde. Ze hield er niet zo van om met haar wonden naar Skyteller te gaan, er waren genoeg katten die zieker waren en de kruiden vast meer nodig hadden. Bovendien.. het was maar een wondje, ze begreep niet waarom iedereen daar zo dramatisch over deed. Skyteller vroeg haar wat het probleem was en even wiebelde de poes wat ongemakkelijk met haar ogen, zag hij dat niet dan? Moest ze dat zo nodig uitleggen? "Het is geen probleem, really, maar een van de oudere cave guards zei dat ik toch even langs moet komen," stiekem zei ze dat laatste om haar ongenoegen te tonen over dat ze hier moest langskomen. Ze draaide zich met haar schouder wat meer naar Skyteller toe. "Het is mijn schouder, ik ben geraakt door een rogue." Als ze toch hier moest zijn dan maar terecht ter zaken komen. Dan kon ze snel weer terug naar haar den. Verder erop ingaan waarom ze alweer geraakt was door een rogue deed ze niet.

Een zucht gleed zachtjes over haar lippen bij het aanhoren van de woorden van Skyteller, terwijl de poes met haar kijkers de kater volgde naar een stapeltje mos en vervolgens naar het beekje dat door de tunnel liep. "En jij van alle katten zou moeten weten hoe graag ik hier kom." Oh, het enthousiasme spatte bijna van haar woorden af. Ze liet haar blik even door de den glijden. Ze wilde de zieken immers niet ten last zijn. Of een oog uitsteken vanwege haar gezonde lichaam - op de klauwwond na dan. "Ik dacht dat het schoonlikken ervan al genoeg was." Verklaarde ze waarom ze op de eerste plaats niet hierheen had willen gaan. Helaas had de Cave Guard daar anders aan gedacht en aan het feit dat Skyteller direct aan het werk ging vertelde haar dat haar inschatting waarschijnlijk toch verkeerd was geweest. "Ik denk dat ik er ondertussen wel aan gewend b-" De poes beet haar kaken opeen zodra het water in de wond sijpelde, waardoor ze haar zin abrupt staakte. Nope, ze was er nog steeds niet aan gewend.