Daddy issues

Een beetje mismoedig keek Zuko naar de vallende regen. Hij had gehoopt dat het tot een einde zou komen, maar het leek alleen maar erger te worden. Miezerregen was overgegaan naar een stortbui die snel uit de hemel kwam gevallen. Uit de hemel waar StarClan zich bevond. Of zo was het hem toch verteld door één van de Clan cats die hij ooit een keertje had ontmoet. Onwillekeurig gleden zijn gedachten even naar Sagefeather, de RiverClan she-cat die hij tijdens de droogte had ontmoet en die hij sindsdien niet meer had gezien. Hij was ook niet echt naar de RiverClan border gegaan om haar op te zoeken. Hij nam aan dat ze niks meer van hem wilde weten omdat ze hem ook niet was komen opzoeken of zo, terwijl hij duidelijk had aangegeven dat dat gerust zou mogen. Misschien had ze te veel problemen in haar Clan om hem op te zoeken of misschien gewoon niet genoeg interesse, maar ergens stak het wel een beetje dat ze niet meer op was komen dagen. Maar aan de andere kant had hij ook geen moeite gedaan om haar op te zoeken, dus stonden ze op dat vlak wel quitte. En net toen hij wilde overwegen om misschien toch naar haar border te gaan, hoorde hij iemand roepen. Nieuwsgierig zijnde keek hij naar buiten en merkte dat een zwarte tom in zijn territory stond. Hij herkende de Elite cat algauw als Jinx en snel rende hij naar buiten. ‘Jinx,’ mauwde hij verrast. ‘Wat doe jij hier? Wil je graag naar binnen komen? Dat praat wat makkelijker, weet je.’ Vriendelijk zijnde keek hij de Elite cat aan en wenkte hem vervolgens om hem te volgen. Hoe veel katten had hij tot nu toe eigenlijk wel niet uitgenodigd om hem te volgen en even te verblijven in zijn schuur? Misschien wel wat te veel, maar hij kon er ook niks aan doen dat hij zich met momenten eenzaam voelde en opzoek was naar vast contact.

Zuko moest enorm zijn best doen om zich niet geïntimideerd te voelen door Jinx’ reactie. Hij had gedacht dat ze elkaar wel goed lagen, maar nu was de tom alles behalve aardig. Hij zag er ook niet goed uit: hij zag er moe uit. En hij zag eruit alsof het hem allemaal niks meer kon schelen, alsof hij genoeg had van alles en iedereen. Zuko had het idee dat het in de BloodClan lang niet zo goed moest zijn als hij in eerste instantie had gedacht. Hij dacht dat de katten wel redelijk goed voor elkaar zorgden en dat het redelijk te doen was, maar hij had nu al twee BloodClanners aan zijn barn gehad die het tegendeel bewezen. Even keek Zuko Jinx met een verbaasde blik aan toen deze het over een Ophelia had. Maar hij had hier helemaal geen… Oh. Ophelia was waarschijnlijk de zwart-witte she-cat die zichzelf als ‘O’ had voorgesteld en die hij in zijn barn had gelaten zodat hij haar kon verzorgen. Zuko had niet geweten dat Jinx de vader van haar was en even voelde hij opluchting door zich heengaan omdat O – Ophelia dus – had aangehaald dat haar vader iemand was die ze kon vertrouwen. “Het is niet wat je denkt,” zei hij op een rustige manier terwijl hij zijn blik naar de tom richtte. “Ik heb O… Ophelia niet aangevallen als je dat soms denkt. Ik kwam haar tegen in de buurt van Twolegplace en ze was echt aan het trillen op haar poten. Ik heb haar uitgenodigd in mijn barn en heb haar van eten voorzien. Ik heb haar toen een plaats aangeboden in mijn barn, maar dat wilde ze niet. Ze had te veel schrik dat iemand achter me aan zou komen.” Hij keek de tom onderzoekend aan. Als Ophelia aangaf dat ze haar vader kon vertrouwen, dan nam hij aan dat Jinx net zo graag wilde dat ze uit de BloodClan kon ontsnappen als Zuko en Ophelia zelf. “Is ze oké?” vroeg hij bezorgd zijnde. “Misschien had ik beter moeten aandringen toen ze weer terug wilde gaan naar het camp. Ze is doodsbang, weet je. Ze wil daar weg, maar dat blijkt niet te gaan. Is er een manier om haar daar toch weg te krijgen?”