I never said goodbye to you

goodbyes,
are not forever,
are not the end;
it simply means

' I'll miss you '

until we meet again

Hij voelde zich hier beter dan dat hij zich ooit als levende had gevoeld. Maar natuurlijk mistte er hier iets... Iets wat hij een korte tijd op aarde had gehad, meerdere zelfs... Zijn geliefde zus, zijn geliefde partner... Een van zijn kittens die was overleden bijde geboorte door die rogue... Zoveel zielen die zo snel verloren waren gegaan en hij had machteloos staan toekijken. In het beetje verzet dat hij toen had kunnen leveren was hij nutteloos geweest... Hij had zich altijd zo gevoeld, maar niet langer. Hij mocht dan wel nooit een warrior zijn geweest.. Hij had moons van ervaring opgedaan en had geluisterd naar vele verhalen van oudere katten... Dat was als zijn aanvallen hem niet belemmerden van het sociale gedoe bij de ander katten. Hij was de hond dankbaar geweest, de hond die hem aan stukken had geschuurd die dag... De last was eidnelijk van de clan gevallen en hij, hij kon eindelijk naar zijn familie. Naar Vanilla, Crimson... De kit... Zou ze hem een naam gegeven hebben... Of niet? Het was een simpele vraag die in zijn gedachten rond doolden terwijl hij zich verder bewoog in het met sterren bezaaide landschap. Zijn warme, oranje ogen gloeiden zachtjes, nog steeds de warme blik in hun houdende die hij altijd als elder had gedragen... Misschien zelfs meer dan toen. Want toen had hij net alles verloren. Zijn zuster, zijn partner, zijn familie, zijn toekomst... Zijn eer. Alles was aan zijn poten ontglipt en niks, niks was gebleven. Misschien was het daarom voor hem een echt genot hier te zijn. Een kleine lach kwam op zijn lippen... Waarna hij langzaam opkeek, zijn ogen zochten de eindeloze velden af, opzoek naar degene waar hij zo hard naar verlangde... Degene die een plekje voor hem zouden... Toch? Hij had tenminste op haar gewacht... Voor zolang het duurde... Het had eeuwig geleken maar nu... Nu zouden ze voor altijd samen kunnen zijn...

-Crimsoncry

Ze was hier redelijk tot rust gekomen, in de war met hoe alles gelopen was, en ook haar besef van tijd en gebeurtenis was weg, maar al met al viel het de poes mee. Toch vond ze het een vreemd gegeven dat ze al haar herinneringen van het leven op aarde zowat kwijt was, haar kittens - ze wist wel dat ze ze had, maar.. wat waren hun namen überhaupt? - was ze gedeeltelijk kwijt, haar eigen dood was voor haar een raadsel, en zelfs haar partner was een soort zwart-witte vlek in haar geheugen waar een halve naam bij dreef. Puntje puntje -side. Zo zou hij moeten heten, en dus liep ze Starclan door, dat murmelend, hopende dat op een dag hij haar zou horen en ze weer samen zouden zijn. Misschien zelfs wist hij wie hun kittens waren, en hoe ze gestorven was.

Rustig keek de oudere kater even rond, om al snel een kattin te zien die hem even van zijn stuk bracht. Snorrend sprong de kater recht. Hij voelde zich zoals vroeger, als een apprentice. Voor de vreemde ziekte hem had neer gekregen en hem tegen de grond had gegooid als een wildeman. Hij duwde wel meteen snorrend zijn kopje tegen de vuurrode poes aan, haar pels leek op te lichten als vlammetjes die dansten... Door de sterren die tussen haar tabby patroon lagen. Ze zag er prachtig uit; precies zoals hij haar herinnerde... Of toch niet? "Oh Crimson, ik heb je zo gemist," snorde hij zachtjes tegen de poes aan. Hij voelde zich opgelucht en ontroerd om haar terug te zien, maar of dat wederzijds was, wist hij niet...

Het mooie was dat het niet alleen aan haar was of ze hem kon herkennen. Hij herkende haar al voor ze iets kon doen. Toch hield Crimson nog steeds niet al teveel van close contact, en onttrok zich dus een beetje aan de liefkozingen van de kater. Een paar stapjes zette ze van hem weg, en bekeek hem toen goed, waarna ze een kort knikje gaf. Dat was hem inderdaad. Ze glimlachte breed en likte hem nu voorzichtig over zijn neus. Nu nog te weten komen hoe hij ook alweer heette.

Onderwerp: Re: I never said goodbye to you