I'm not waiting for another star in the sky

What do we say to the god of death? Not today.

Ondanks de deputy ceremonie een dag terug en het feit dat de rest er dus al vrede mee had genomen dat Zealspark volgens hen niet meer terug zou komen, nam ze opnieuw plaats bij de ingang van de Clan Cavern, om vanaf daar naar buiten te kijken. De lucht begon al donkerblauw te kleuren, met slechts in de verte nog een randje licht boven de horizon. Haar moeder en de andere katten van StarClan kwamen langzaam tevoorschijn als sterren aan de hemel, maar ze wachtte niet op een ster in de donkere nacht, ze wachtte op een levend iemand. De rode kattin had er absoluut geen vrede mee dat er nu een nieuwe ThunderClan deputy rondliep. Soms als ze half in slaap begon te sukkelen door de vermoeidheid, leek het alsof ze Zealspark richting de grot zag komen lopen, maar als ze dan wakker schrok en haar ogende goed opende, was hij weg.

F I R E D A N C E

De queen gaf haar twee jonge kittens allebei nog even een likje over hun kopje en glimlachte toen naar haar zusje die vannacht over hen zou waken. Ze wou even alleen zijn. Ze wou haar gedachten op een rijtje zetten. Redpetal liep naar de wijde opening van de grot waar ze nu verbleven en ging zwijgend zitten naast Firedance, die daar ook zat. Een eindje van haar vandaan, om haar privacy te geven, zodat hun vachten elkaar niet raakten, zodat ze haar persoonlijke bubbel niet doorbrak; maar dichtbij genoeg dat ze ergens wel steun had aan de aanwezigheid van de andere poes. De queen keek op naar de lucht, waar de warriors van Starclan nu schitterden. Waar haar kleine Bunnykit tussen liep, en haar zus Snowdance. Ze was ze kwijt, voor nu, maar ooit zouden ze weer samen zijn. Dat was het fijne aan Starclan, natuurlijk. Niets in het leven was voor altijd, maar Starclan was voor eeuwig. Ze vroeg zich af of Zealspark nu ook tussen hen zou lopen. Was haar nonkel dood? Zat hij nu bij zijn ouders, haar grootouders? Zou hij nu neerkijken op zijn broer of zelfs op haar? Ooit was hij haar mentor geweest, maar hij had het te druk met al zijn deputy taken, waardoor ze een andere mentor had moeten krijgen. Redpetal was ergens altijd wat bang van hem geweest, maar het was raar nu hij hier niet was. Ze wist bijna zeker dat de rosse poes naast haar ook aan hem dacht in dit moment; iedereen in Thunderclan miste hem wel, maar sommigen al meer dan anderen. Het ergste was natuurlijk de vraag die door al hun hoofden spookten. Leefde hij nog? Hadden ze Thornface onterecht als nieuwe deputy benoemt? Redpetal wist het niet, maar dat was ook niet aan haar.

Het nieuwe gebied was mooi, maar het was thuis niet. Routpaw verlangde terug naar het meertje, naar het oude kamp en de herinneringen die daar nog achter waren gebleven. Toch wist ze dat ze niet klagen mocht; voor het eerst sinds tijden had ze weer genoeg gegeten en had ze haar vacht weer eens een goede wasbeurt kunnen geven. Vandaag was ze voornamelijk buiten geweest omdat ze de omgeving had, en diens kruiden, had willen verkennen. Nu was ze gesloopt en allang blij om de grote grond in de mond van de rots te zien. Opnieuw, het was thuis niet, maar het was iets. Half dromend stapte ze de hoek om naar binnen.Tot haar verrassing stond daar echter twee rode poezen, waarvan ze tegen een aanbotste. De kruiden tussen haar kaken dwarrelden om hen heen op de grond en Routpaw stapte haastig achteruit om die weer op te raken. "Oh, sorry, sorry," Stamelde ze beschaamd tegenover de Thunderclanners. "Ik was niet aan het opletten," Waarom overkwam dit haar toch altijd?

-Bunny was me net voor whoops.

What do we say to the god of death? Not today.

Ze zat niet zo ver vast in haar gedachten dat ze niet had gemerkt dat Redpetal op een klein afstandje van haar was komen zitten. De andere rode ThunderClan kattin had een reden om naar de sterren te staren. Haar zus was daar, evenals een van haar kittens. Ze vroeg zich kort af of Brightspots het misschien niet zou laten weten als Zealspark bij haar was en zo lang ze daar geen teken van kreeg, het waarschijnlijk niet zo kon zijn. Haar zusje zou waarschijnlijk ook wel met antwoorden komen, want zij droomde immers vaker samen met StarClan. Al wist ze niet zeker wat nu beter was. Hij was niet dood, dat wist ze zeker, maar op deze manier was er niets van hem dat nog achterbleef. Enkel herinneringen. Toen er plots iemand tegen haar op liep keek ze ietwat verontwaardigd naar de medicine cat apprentice. Niet dat het erg intimiderend overkwam, ze was te moe om boos te worden over zulke kleine dingen. "Geeft niet," kwam er uit op een vlakke toon. Vlak, omdat ze al haar energie al kwijt was aan alle emoties die van binnen woedde.

F I R E D A N C E

Onderwerp: Re: I'm not waiting for another star in the sky