A star revolving slowly on its own axis

Endless moons,
an opaque universe,
thunder, tornadoes,
the quaking earth.

De zwart met witte poes lag in de cavern. Ze had zich opgekruld, waardoor haar buik zo toch wel duidelijk zichtbaar was. Toch had ze er nooit met iemand hardop over gesproken. Had ze het stil gehouden. Ze lag te slapen, haar ademhaling kalm en regelmatig. Totdat er plots een schok door haar lijf trok. Iets wat paniekerig tilde ze haar kop op. Uit haar slaap gerukt door een pijnlijke steek in haar buik. Snel ging ze verliggen, maar de pijn ging niet weg. Daardoor werd de paniek alleen nog maar duidelijker in haar ogen. Wat was dit? Ze had geen idee. Niemand had haar er ooit over verteld en zij had er ook niet naar gevraagd. Haar moeder was er niet voor haar geweest om het over zulke onderwerpen te hebben en met anderen had ze het akward gevonden. Dus wist ze echt niet wat haar te wachten stond. En was ze nog meer verbaast toen de pijn plots stopte.

Rare moments of peace;
forehead up against my knees,
paws around my head,

Ze legde haar kop op haar voorpoten. De blik in haar groene ogen staarde voor haar uit. Het was vast niks, ze hoefde zich er niet druk over te maken. Ze had het nog niet gedacht of het was er weer. Dit keer nog feller en heviger dan eerst. Er trok een siddering door haar lijf. Ze ging dood. Dat was het. StarClan kwam haar halen, net zoals ze Lurkingshade gehaald hadden. De kittens in haar buik zouden met haar sterven, omdat StarClan dat wilde. Omdat ze het niet goed vonden wat er op dat moment gebeurde. Ze begon te snikken, tranen liepen in haar vacht en doorweekten haar wangen.

I though,
I listened,
I longed not to exist.

Nog een steek en dat was het moment, dat ze compleet in paniek raakte. Ze begon te gillen en kronkelde een keer in haar nest. “Ace!” Schreeuwde ze. “Ace, ik ga dood. StarClan wil dit niet.” Haar ademhaling versnelde, doordat steeds meer weeën elkaar begonnen op te volgen. Ze snapte het niet. Die pijn kon niet goed zijn, het moest wel betekenen dat ze dood ging.

but life was there,
a transparent pearl,
a star revolving slowly on its own axis.

[Acefray, kitties & open. Eerst Acefray, er is nog geen kitten geboren]

On the one hand you got one life, you should cut yourself some slack
De grijze kater lag slapeloos zijn kruiden te ordenen. Hij had een klein hoekje geclaimed bij het gedeelte in de grot waar de meeste shadowclanners leefde. Heel groot was het niet te noemen, gewoon een kleine inham waar zieken konden liggen en die enkele plantjes die ze nog hadden kunnen meenemen. Ze moesten meer kruiden gaan vinden… hoewel hij hielt van een groot gezelschap wist hij ook dat er maar een iemand een ziekte moest pakken van dit vreemde land voordat ze in problemen raakte. Maar ach… ze konden altijd nog wat over kruiden vragen aan die nieuwe tribe katten. Hij wilde er graag meer ontmoeten…
Nog voor hij zijn gedachtegang af had kunnen maken hoorde hij een schreeuw van een heel bekende kat. Meteen greep hij een tak en een klein hoopje kruiden die hij al dagen van te voren apart had gelegd. Snel kwam hij die kant op gehobbeld en zag de zwart witte poes liggen… in pijn. Onbewust bleef hij een seconde stilstaan en zag voor zijn ogen zijn overleden partner liggen. Had hij ook geschreeuwd? In pijn gekruld op de grond voor hij stierf? Hij schudde de gedachtes van zich af toen hij zich om de kattin bekommerde. “Shht Puffin. Shht. Je gaat niet dood. Een bevalling voelt zo voor iedere kattin. Hier, neem deze kruiden tegen de pijn en om je melk op gang te krijgen” Zei hij vol het mannelijk voorrecht geen idee te hebben hoeveel dit pijn deed. Hij neusde het hoopje kruiden naar haar toe, om ook de tak in haar buurt te leggen. “Bijt op de tak als je druk moet zetten. Het komt helemaal goed Puffin, ik ben hier, dit doen we samen” Hij zuchtte en duwde zijn poot hierna wat in haar buik, om te voelen naar de kittens. “We hebben een vrij groot nestje Puffy… de eerste komt zo” Hij klonk steungevend terwijl hij zich helemaal richtte op zijn taak. Hij maakte wat ruimte in het nest voor de kits en bleef hierna de beestjes begeleiden met zijn poot, om hierna het werk aan de poes over te laten.

This road is full choices, tough decisions, rough mistakes
Take the highroad or the easy street, the choice is yours to make

Toen ze opkeek zag ze Acefray. Hij stond stil en staarde naar haar. Ooh StarClan, ze ging zeker echt dood. Hij keek vast niet zo als er niks aan de poot was, toch. Ze wilde bijna weer schreeuwen toen hij al haar kant op kwam en sussend tegen haar begon te praten. Een bevalling, dat betekende dat de kittens kwamen. Dus dat was het en ze vertrouwde Ace. Hij zei dat ze niet dood ging. Een bibberige zucht verliet haar bek terwijl ze de kruiden at die hij voor haar neerlegde. Toen begon de pijn weer, snel pakte ze de stok, voordat ze begon te kronkelen. Het bijten op de stok hielp wel een beetje, maar het deed nog steeds ontzettend veel pijn. Ze moest doorzetten, dus dat was wat ze deed. Ze begon te persen en bracht zo de eerste kitten op de wereld. De eerste kitten in haar hele leven, haar eerstgeborene. Ze sidderde toen de weeën doorzette. Het was een gestaagde bevalling, want het tweede hoopje vacht belandde al achter haar in het nest. Ze haakte de nagels van haar voorpoten in het gedroogde gras van haar nest en klemde de tak nog steviger tussen haar kaken. Terwijl ze perste en zo de derde kitten op de wereld zette. De pijn was nog niet klaar. Zoals Acefray haar al gezegd had, was het een groot nestje. Ze was pas op de helft. Ze kronkelde opnieuw terwijl ze zo goed mogelijk oplette dat ze niet de eerste kittens daarbij plette. Toen belandde ook de vierde en de vijfde kitten achter haar, vlak achter elkaar aan. Ze hijgde vermoeid toen de pijn kort verdween, maar dat was maar een paar seconden. Ze wilde de stok al bijna los laten, maar toen voelde ze het weer. Dus zette ze haar tanden snel in de stok en bracht zo ook de laatste kitten op de wereld. Zes kleine hoopjes vacht, veel vacht. Ze wachtte even voordat ze het aandurfde om de stok uit te spugen.

Ze draaide zich om naar haar pas geboren nestje kleintjes. Haar tong begon over de kittens te glijden terwijl ze Acefray aankeek. Bijna met een blik in haar groene ogen die hem vroeg of ze het goed had gedaan. Of hij geen spijt had van zijn keuze om haar te vragen. “Hairykit en Warkit?” Ze wees de twee kittens aan met haar neus. Voordat ze Ace opnieuw aankeek. Ze hadden het eigenlijk nog niet echt over namen gehad. Helemaal niet meer na alles wat er met Lurkingshade was gebeurd. Ze hoopte echt dat de kittens weer wat kleur in het leven van Acefray brachten. Zij hield in ieder geval met heel haar hart van ze. Dit waren ook haar kittens, al was het haar gevraagd om ze te krijgen. Dit was altijd al een droom voor haar geweest.

[De kittens kunnen posten c: ]

[1] Hairykit
[2] Flurrykit
[3] Warkit
[4] Kindkit
[5] Chickenkit
[6] Sheepkit

_{after all this time? always.

Je hebt vast en zeker wel van het befaamde 'Butterfly Effect' gehoord. In dit geval is ons kleine vlindertje wat fladdert met zijn fragiele vleugeltjes het moment dat Acefray de toen nog Lurkingpaw hetende als apprentice toegewezen kreeg. En nu is het moment dat onze verschrikkelijke, destructieve orkaan ter wereld komt. Een paar weken geleden was het kleine katertje begonnen in de buik van zijn moeder Puffin met zijn ontwikkeling tot een heuse kitten. En enkele dagen geleden was hij helemaal klaar geweest; de overvloed haren op zijn lichaam had een kleurtje gekregen. Zijn vacht was nu gekleurd bruin-grijzig gekleurd, een licht tabby patroon zichtbaar. Nu zou de echte laatste verandering gebeuren; het moment dat hij en zijn siblings de steeds kleiner wordende ruimte zouden verlaten. Een plotselinge kracht kwam opzetten, en langzaam maar zeker dreef het ongeboren katertje weg van de rest van zijn siblings, de weg later vrijmakend voor hen. Eerst was hij zich hier nog niet echt bewust van, maar op een moment begon het ondragelijk te worden; hij had geen ruimte om zich te bewegen en het begon steeds kouder worden. Hij begon zwakjes te spartelen in verzet. Hij wou dit niet! En toen was het over. Met een zachte plof belande de kitten in het nest, de koude lucht hem omringend. Trillerig bleef het katertje liggen, een zwakke piep zijn bekje verlatend terwijl de zuurstof voor het eerst zijn longen vulde. Een heerlijke zoete geur vulde zijn net geopende neusje, waardoor de kitten nieuwsgierig nog een piepje liet horen. Zijn wens werd vervuld toen een poot hem teder naar de bron van de geur begeleidde, en bij aankomst sloot hij meteen zijn bekje om de bron en begon te drinken. Hoe meer tijd hij daar besteedde, voelde hij ook meer dingen zich bij hem voegen en begon hij ook steeds vermoeider te worden. Voordat het katertje in een droomloze slaap viel hoorde hij nog net een naam die hij voor de rest van zijn kittentijd zou dragen. Hairykit.}

We cannot control the wind

Eerst was alles stil en donker. Nu ja, stil - volledige stilte bestond neit. Er was het constant kloppen van het hart, er was het ruisen van de waterachtige substantie die hem omgaf, er was de verre klank van stemmen buiten dat wat hij kende. De kitten besefte zich echter niets van dat. Zijn oortjes vingen het op maar zijn breintje verwerkte het nog niet echt. Het donker was ook zoiets - hij had nooit licht gezien, hoe moest hij weten dat het donker was? Duisternis valt alleen op als je licht hebt om het mee te vergelijken. Nattigheid valt alleen maar op als je droogte hebt om het mee te vergelijken. Op dit moment had de nog ongeboren kitten niets van dat alles. Alles wat hij zich gewaarwerd - onbewust dan - was normaal omdat hij niets had om het mee te vergelijken. Maar dat zou veranderen, en het zou niet lang meer duren ook. Het was een gevecht bijna, maar voor de kitten was dat niets. Hij hoefde niets te doen. Hoe meer hij deed, hoe moeilijker het voor hem was. En toen hij uiteindelijk op de koude, harde grond neerplofte, had hij daar enkel zijn moeder voor te danken.
Want zij had hem eruit geduwd, zij had hem leven gegeven, net zoals zij hem gedragen had. het maken, daarentegen, dat was een andere kwestie. Dat was alleen niet bijzonder makkelijk. De lichtbruine kitten spartelde en piepte als het op de grond lag, en uiteindelijk werd het drooggelikt. Dan ontspande hij zich wat, niet meer bevend van de kou maar gerustgesteld door de warme en ruwe tong. Dan werd hij zich gewaar van de warme geur van moedermelk, van de piepjes van de kittens om hem heen - zijn broertjes en zusje - en van de stemmen die ineens veel dichterbij klonken. Hij begon te drinken bij zijn moeder en hij voelde de warme lichaampjes van zijn siblings naast hem. De kitten geeuwde en op dat moment werd zijn naam voor het eerst uitgesproken - Flurrykit. Genoemd naar de overleden zuster van zijn overleden vader, door zijn andere vader. Jup. Niet dat zijn leven ingewikkeld zou worden.

When hell seems one step closer than heaven.

Het leven dat voor hem lag, zou geen gemakkelijk leven zijn. Er zouden momenten van verdriet, pijn, leegte en eenzaamheid zijn. Maar daartegenover stond dan weer dat er ook momenten zouden zijn van geluk, verbondenheid, vriendschap en misschien wel echte liefde. Diezelfde liefde die zijn ene vader voor zijn andere vader had gevoeld. Een vader die hij nooit zou ontmoeten, maar vast veel over zou horen. Eén ding stond vast. Wat nu nog een kleine kitten was, ongeboren en kwetsbaar, zou uitgroeien tot een kater die zich nooit zou laten kennen.

Door niks of niemand zou hij zich in de weg laten staan. Hij zou vechten, vechten voor zijn familie en al wat hij lief had. Zelfs een klein beetje vechten tegen het vreemde, drukkende gevoel dat uitgeoefend werd op zijn lichaampje. Gelukkig was het snel voorbij. Al was dit eerder een begin dan een einde. Hij voelde zich omringd door aanwezigheden, die zijn ouders en siblings waren. Hij trok zich er nog niet al te veel van aan. Het enige wat nu telde, was het grommende geluid uit zijn buikje temmen met behulp van wat warme moedermelk.

What is left but war?

"The weft and weave of fate guides our people to their death,
though arrow pierce our ancient hearts, we fear not our final breath."

De afgelopen weken was het opgekrulde bolletje van een kleine cel uitgegroeid tot een klein wezentje. Er was een kopje gevormd, vier pootjes, een staartje. Twee oortjes, een neusje en twee oogjes. Een kitten. Het was ruim geweest in de warme plas water maar daar was al snel verandering in gekomen. Ze deelde de ruimte met vijf de zelfde soort bolletjes. De meeste waren na een tijdje gaan bewegen. Zij was altijd al de rustigste gebleven. Al was een kleine duw terug zo nu en dan natuurlijk op zijn plaats. De ruimte werd onverwachts kleiner, weer ruimer en dat herhaalde zich enkele keren. Dat, tot er ineens meer ruimte was. Nog maar vier andere bolletjes waren in de ruimte. Het herhaalde zich, drie andere bolletjes. Wat was dit? Het was vreemd, maar ook weer fijn aangezien ze nu ineens veel meer ruimte had. Weer een beweging en opnieuw meer ruimte. Allemaal wel prima tot er plotseling ook aan haar getrokken werd. Wat was dit nou weer? Tegenstribbelen was er bij haar vrijwel niet bij. Het zou toch geen nut hebben. Het bolletje liet zich door de kracht meevoeren. Koud. Ze was in een hele andere ruimte beland met een zachte val. Een zacht piepje kwam uit haar bekje. Dit was niet fijn. Het was hier veel kouder dan waar ze vandaan kwam. Het was harder maar tegelijkertijd ook nog best zacht. Het was vreemd in ieder geval. Een geur trok haar aandacht. Het leek haar te vertellen naar de bron van de geur te gaan. Maar niet hoe ze daar moest komen. Voorzichtig wiebelde de kitten een beetje op en neer voor ze door kreeg hoe ze zich vooruit moest bewegen. Langzaam maar zeker kroop het witte katje richting de bron van de geur. Er was iets zachts. Het zelfde spul als er op haar nog wat natte lichaampje zat. Maar beter nog, het was warm. Haar kleine roze neusje duwde ze tegen iets zachts aan. Het was anders dan het zachte omhulsel, het was een soort bolletje dat er tussen zat. Het was de bron van de geur. Voorzichtig pakte ze het ding vast met haar bekje. Alsof ze wist wat ze moest doen begon ze er uit te drinken. Een warme vloeistof vulde haar buikje en maakte haar langzaam warm van binnen. Hier kon ze ook wel aan wennen. Maar nu zat ze vol, het was weer genoeg geweest. Het witte bolletje bewoog nog wat heen en weer tot ze haar rust vond tegen het grote zachte geval en een bolletje dat wel wat van haar weg had. Een van haar vijf broertjes, degene die voor haar de warme plas water had verlaten. Langzaam doezelde het bolletje weg in een diepe slaap. Zich compleet onbewust van zichzelf en alles om haar heen wordend. Onbewust van haar vijf broertjes, haar moeder en vader. Onbewust van de toekomst die voor haar lag.

"Teeth and bite break bone for those who fear their cold embrace,
so run we not from Lamb and Wolf, our lives they shall erase."

Hé ja, dit was eigenlijk best wel een beetje jammer. De jonge, nu nog naamloze, kitten had het wel prima gevonden hier, in deze warme ruimte. Jammer van die onzichtbare metgezellen-wist hij veel dat dat zijn siblings waren- die af en toe heen en weer bewogen en schopten dan wel, maar het was relatief rustig hier. Als hij geen herrie schopte, dan. Toch, de laatste paar dagen waren anders geweest; er kwam beweging en alles werd toch wel heel erg krap en benauwd. Zelfs hij, de luie kitten die het hier wel zag zitten, werd er onrustig van. Dat maakte hij duidelijk door eens in de zoveel tijd zijn moeder te verrassen met een stevige trap. Totdat er opeens de oerknal plaats vond. Nuja, niet precies de oerknal, maar voor de jonge kitten en zijn lotgenoten was het ermee te vergelijken. Een soort nare zuigkracht, die hem weliswaar eerst van zijn drie broertjes en zusje verloste maar vervolgens ook aan hem begon te trekken. Het jonge beestje wist niet beter dan maar 'met de flow' meegaan, letterlijk. Dus voordat hij het wist kwam hij met een kwak op de koude grond terecht en moest hij het maar uitzoeken. Nuja, niet helemaal, maar zo voelde het toch wel een beetje. Eerst werd hij schoongelikt, waardoor hij nu verlost was van het kleine vlies. Zijn neus was echter nog niet schoon of de kersverse kitten wilde er eigenlijk al vandoor gaan. Zonder nog echt te kunnen ruiken waggelde hij dan ook piepend wat rond, blindelings opzoek naar de tepel van zijn moeder. Als een kip zonder kop, heh.

Sorry dat het laat is, school drukte :<

En toen kwamen hun kittens, hun kittens. Die van hem, Puffin en Lurk. Al zou een van de vaders het niet meer zien. Hij keek even hoopvol naar de hemel of hij hier nog iets van de ander zou kunnen horen, maar zoals te verwachten was bleef de wereld weer eens stil voor hem. Hij bleef de moeder helpen met het laten komen van de kleintjes, al kon hij het niet laten met liefdevolle ogen naar ze te kijken toen ze er eindelijk waren... hun kittens... Puffin wees naar twee kleintjes, Warkit en Hairykit. Het paste bij ze.. het bracht over hoe hij zich kon voelen. Warkit naar zijn emoties, wat er om hun heen gebeurde. Hairykit naar zijn vacht die hem een kopie van hemzelf maakte. De enorme kater keek met een eindeloze liefde naar de kits en krulde zich hierna rond hun en de moeder heen, om deze een lik over haar kop te geven. "Dat past ze perfect... ze zijn zo prachtig Puffin... zo geweldig" Hij likte ze even, om hierna zijn snuit zacht tegen de witte kitten aan te leggen. "Kindkit.. mag de wereld je liefde en vrede geven mijn dochter" Hij zei het zacht, warm, alsof hun de enige waren die dit mochten horen. Hierna keek hij naar een tabby. "Flurrykit, naar Winddancer vernoemd... ik weet zeker dat Princess dat had gewild" Hij keek voor een moment in de ogen van de kattin. "Chickenkit" vervolgde hij hierna rustig.... Naar de plek waar de kippen liepen... naar de plek waar hij zijn partner verloren had. Bij deze kittens voelde hij tranen in zijn ogen komen, een mix van geluk en een diep verdriet dat hij maar niet kon verwerken. Hij huilde, hij huilde weer. Hij moest sterk zijn voor deze kleintjes maar het deed zo'n zeer. Niemand wist hoeveel pijn dit kon doen. Ace legde zijn kop op de grond tegen de kleintjes aan. "Sheepkit.." mompelde hij zacht naar de grijze tabby point.. de kitten die het meeste op hem leek... Sheepkit naar zijn eigen naam... In de hoop dat deze geen eenzaam schaap hoefde te zijn met zijn leven. "....Jullie vader... jullie andere vader kijkt op jullie neer vanaf Starclan... maar ik zal hier zijn.. ik zal er voor jullie zijn, altijd. Al moest ik de wereld op me nemen, ik zal er voor jullie zijn.... samen met jullie moeder" Hij keek dankbaar naar de gevlekte poes waarin hij zijn partner kon zien. Bedankt..
bedankt voor een reden te geven om te blijven leven.

Acefray stemde er mee in en gaf de andere kittens ook een naam. Zes prachtige bolletjes, met zes precies passende namen. Ace huilde, waardoor er ook tranen in haar ogen sprongen. Tranen om Lurkingshade en de pijn die Acefray daarvan had, maar ook tranen van geluk. Tranen voor deze kittens die vanaf nu hun verantwoordelijkheid waren. Haar tong gleed over ze heen en met haar neus leidde ze ze naar de melk. Het was een groot nestje en ze zou haar poten er vol aan hebben, maar dat zou ze met alle liefde doen. Ze hield nu al met heel haar hart van ze en dat zou ze altijd blijven doen. Ze duwde even haar kop in de fluffyvacht van haar goede vriend. Toen de slaap zich langzaam van haar meester maakte. Haar staart krulde ze om de kleintjes terwijl ze haar kop in Acefray zijn vacht hield. Zijn dankjewel was niet nodig geweest, dat was het nooit geweest. Zij had hun geholpen en zij haar, bedankjes waren overbodig. Ze zakte uitgeput weg in slaap met een warme glimlach om haar lippen.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: A star revolving slowly on its own axis