Stampede

Geconcentreerd sloeg de kattin met haar staart. Haar lichaam was in elkaar gedoken en stond evenredig aan de grond, waarbij haar ogen strak op een kleine muis gericht waren. Haar klauwen drukten zich in de grond, om haar evenwicht het best te kunnen bewaren. Haar spieren rolden onder haar korte vacht toen ze een stille stap naar voren zette, om haar lichaam nog iets dichter bij het diertje te begeven. Het was een risicovolle actie, maar vaak genoeg uitgevoerd om te weten dat het een grote kans van slagen had. Otter was immers een slimme jager, en wist haar tactieken uit te voeren op de juiste momenten. Met haar nagels al uitgeklapt was het nu enkel een kwestie van een sprong maken om de afstand tussen haar en haar prooi snel te dichten, en dan de juiste kant op slaan. Het makkelijkste deel van de jacht. In een vloeiende beweging kwam ze overeind, zette ze haar nagels in de muis en beet ze diens nekje door. Het was een stille en bovenal snelle vangst, en rustig ontspande ze zich, waarbij ze de spanning van de jacht van zich af liet glijden. Haar concentratie was weer meer op haar omgeving gericht, en de haren die in haar oplettendheid omhoog waren gaan staan, gingen opnieuw liggen. Nu merkte ze ook op dat de grond lichtjes was gaan trillen. Een kleine frons verscheen op haar gezicht, waarbij haar lichtbruine ogen richting de lucht gleden, om op zoek te gaan naar een rede voor dit verschijnsel. Het viel haar meteen op dat er vogels in de lucht waren, die haar richting opgevlogen kwamen en leken weg te vliegen van een bepaald gedeelte, waar dan hoogstwaarschijnlijk de oorzaak vandaan kwam. De grond begon steeds harder te trillen en hoewel Otter niet wist wat er aan de hand was, realiseerde ze zich wel dat het iets gevaarlijks kon zijn. Ze besloot hier niet langer te blijven staan, maar in beweging te komen. Een paar secondes later na deze beslissing voelde ze een harde duw in haar rug, en met hard gesis keek ze om. Het was Blackbear, een kater die haar de schuld leek te geven over de dood van een kitten. Haar oren gleden in haar nek, en ze trok haar lippen onrespectvol op. Wat dacht hij wel niet? Echter reageerde hij niet op haar vijandige houding, maar riep hij enkel dat ze rennen moest. Meteen wist ze dat dit een serieuze opmerking was en kwam ze in beweging. De muis deinde onhandig in haar bek heen en weer, maar ze overwoog het niet om hem te laten vallen. Al snel volgde ze de zwarte kater op volle snelheid, en kort gunde ze zichzelf een blik achterom, en zag meteen wat er aan de hand was. Een enorme groep herten kwam hun kant op gerend, en waren bovendien een stuk sneller dan zij waren. Haar oren drukten zich nu angstig naar achteren.

Ze volgde zijn zwarte vacht, wetend dat het teveel tijd zou kosten als ze een andere weg zou inslaan. Bovendien was er een kans dat daar ook herten zouden verschijnen, een risico die ze liever niet nam. Ze wilde liever niet vertrapt worden als een kitten onder Fawnstep's poot. Haar longen begonnen te brandden, aangezien ze niet veel adem binnen kreeg door de muis die haar bek voor een groot deel bedekte. Maar prooi was nog steeds schaars, en ze kon het zich niet veroorloven dit eten te verspillen. Blackbear miauwde haar toe dat ze moest klimmen. De grond trilde van de vele hoeven die erop neerkwamen, en Otter twijfelde of ze het wel halen zou. Toch vertrouwde ze de kater, en drukte ze haar klauwen in dezelfde boom als waar hij in verdween. Haar spieren leken het uit te schreeuwen, en ze klemde haar kaken pijnlijk op elkaar. Haar nagels verdwenen in de boomschors, en binnen vijftien seconden wist ze de eerste tak te bereiken. Haar staart zwiepte wild heen en weer om haar evenwicht te kunnen bewaren. Ze besloot nog een tak omhoog te gaan, die was immers dikker en hier kon ze met zekerheid van zeggen dat er geen hertengewei tegen zou komen.

In haar eigen klim was ze kort Blackbear uit het oog verloren. Ze wist dat hij dezelfde boom beklommen had, maar of het hem gelukt was en hoe hoog hij zat, was onzeker op het moment. Hard hijgend van de inspanning keek de she-cat om zich heen. Haar gouden ogen scanden haar omgeving in de boom, maar nergens leek ze hem te kunnen vinden. Een bezorgde frons verscheen op haar gezicht, waarna ze nu harder om zich heen keek. Toen zag ze hem, hangend van een tak ver onder haar. Een geschrokken sis verliet haar bek, waarna ze zich resoluut een tak lager liet zakken. Blackbear hing nu één tak onder haar. Otterdive stak een poot naar hem uit, maar voordat de kater deze aan kon pakken, werd hij weggebeukt door een hert, dat uit het niets op leek te doemen. Een geschrokken grom weerklonk uit haar bek, waarbij ze instinctief haar poot terugtrok, om deze hard in de tak te slaan, zodat niet zij ook haar evenwicht verloor. Haar ogen scanden ondertussen bezorgd de grond, op zoek naar de zwarte vacht. Binnen enkele secondes had ze hem gevonden. Herten sprongen over hem heen, en het zou maar een kwestie van secondes zijn voordat er één mis zou stappen. Een gefrustreerd geluid verliet haar bek, waarna ze zich zonder twijfelen afzette van de tak en op de grond belandde. Snel rende ze op de kater af, waarna ze over hem heen ging staan, om zo bescherming te bieden. Haar tanden waren vervaarlijk ontbloot, en haar klauwen uitgeslagen. Zonder aarzelen sloeg en blies ze richting herten die te dichtbij kwamen. Echter leek er één ongedeerd door haar dreigingen, en snel zakte ze door haar poten heen, zodat ze niet door een hoef geraakt zou worden. Haar lichaam bevond zich nu volledig op Blackbear, en ze kon enkel hopen dat hij niets gebroken had, zodat ze niks kon verergeren. Haar hart bonste hard in haar borstkas, maar haar verdediging leek geholpen te hebben. Het grootste deel van de herten waren nu langsgerend, al betekende dit niet dat het gevaar volledig geweken was.

Opgelucht kwam ze iets overeind. Er waren her en der nog wat herten, maar het grootste deel was hen gepasseerd. Hijgend en bovenal alert bleef ze haar omgeving in de gaten houden, al stapte ze nu wat naar voren, zodat ze niet meer als een brug over de zwarte kater stond, maar nog wel beschermend voor hem. Kort bleef ze nog zo staan - gespannen, haar staart geconcentreerd zwiepend en haar oren wild bewegend - maar liet deze houding varen toen ieder hert uit haar blikveld was. Snel draaide ze zich om, en nam vlug de kater in zich op. Het viel haar op dat zijn schouder er niet goed uit zag, maar werd uit haar concentratie getrokken toen hij vroeg of ze oké was. Haar blik gleed naar zijn ogen en keek hem fronsend aan. Dat was zijn eerste vraag? Of het goed ging met haar? Ongelovig schudde ze haar kop, en een zachte grinnik van de spanning verliet haar bek. "Ja, prima." miauwde ze, want ze was werkelijk niet geraakt door een hert, wat een redelijke prestatie was. Echter was ze wel pijnlijk op haar poten neergekomen, merkte ze nu, maar dit zou binnen een paar uur weer over zijn. "Jij hebt minder geluk gehad?" miauwde ze, half-vragend, waarna ze naar zijn schouder knikte. Ze kwam iets dichterbij, en drukte kort haar neusje tegen zijn schouder. "Doet dit pijn?" vroeg ze. Ze had eigenlijk geen idee wat ze moest doen. Ze improviseerde maar wat.

Blackbear siste op haar aanraking, en langzaam trok ze zich weer terug. Hij had duidelijk pijn, en ze had werkelijk geen idee wat het beste idee was om hem te helpen. In hun vorige thuis hadden ze niet te maken met herten. Ze knikte op zijn woorden. Misschien was het werkelijk wel gebroken. "Dan kunnen we je beter zo snel mogelijk terug naar de Cave helpen." constateerde ze, haar stem wat vermoeid. Ze had immers geen idee hoe ze dat het beste konden aanpakken. Ze keek op toen hij haar met een warmere stem bedankte. Kort trok ze met haar oortjes, waarbij haar gele ogen de zijne opzochten. "Ik had moeilijk een andere keus, niet?" wimpelde ze zijn complimentje af. Ze was het immers niet gewend complimenten te krijgen. Ouders die ze aan haar voorlegden, waren er niet. Haar mentor was altijd streng voor haar geweest, en maar zelden had ze een goed gedaan van hem gekregen. Ze vroeg er dan ook niet naar, en was verbaasd dat deze nu wel aan haar toegewezen werd. Kort schudde ze met haar vacht. "Kan je staan?"