It's all coming back to me

De nacht viel en een hevige regenbui hielt hem tegen van opnieuw er op uit gaan. De naamceremonie was geweest en hij had Zeal niet kunnen vinden, opnieuw niet.. Hij dacht aan hoe de kater zich nu moest voelen. Alleen en eenzaam. Was hij bang? Was hij gewond of was hij.. Bijna direct begon hij te trillen terwijl hij zijn kop schudde.

Nee, nee nee hij was niet bij Starclan. Hij zou hen niet zomaar verlaten, er moest een logische verklaring zijn. Er moest een rede zijn en Silverstar had gewoon veel te vroeg gehandeld. Ze zouden hem nog wel vinden en hij zou niet rusten tot hij hem gevonden had. De Deputy was zo veel meer geweest dan dat, dan enkel een deputy. Het was zijn beste vriend geweest, zijn broeder van een andere moeder. Degene die hij had kunnen vertrouwen met elk geheim behalve één dan. En hij wist zo veel van Zeal. De kater was degene geweest die hem omhoog had getrokken toen Rowan op z'n diepst had gezeten. En nu moest Rowan het ineens in z'n eentje gaan doen. Hij had Silverstar's belofte om op Zeal te letten niet waar kunnen maken. Hij had gefaald en nu had zijn vriend er voor moeten betalen. Het was allemaal zijn schuld..

Starend naar de grond stroomde tranen uit zijn ogen, drupte op de harde ondergrond. Om hem heen waren katten zich aan het klaarmaken om te gaan slapen. Was iedereen al vergeten wat een verlies ze hadden meegemaakt, maar Rowan kon het niet vergeten, Rowan kon niet gaan slapen. Sloot hij zijn ogen zag hij elke ziekmakende optie van wat er had kunnen gebeuren met de rood-witte kater. Happend naar adem zou hij toch weer wakker worden badend in zijn eigen zweet. Dus hij kon maar beter wakker blijven, wakker blijven en wachten, staren naar de opening van de grot. Hopend toch die bekende gestalte te zien. Hopend dat Zealspark zichzelf zou vertonen en dit allemaal een grote gestoorde en zieke droom was geweest. Oh Starclan alsjeblieft laat dit gewoon een droom zijn..
-open

Ze had Rowanflight en Firedance niet meer gezien na de naamceremonie. Ze was dingen voor zichzelf gaan doen en had haar gedachten bezig gehouden zodat ze niet meer aan alles hoefde te denken. Ze was op zoek gegaan naar kruiden rond de grot, had meer als een kwartier staan staren naar een vogel die in de verte zijn veren aan het wassen was en ze had op een steen gelegen om een dutje te doen. Ze voelde zich niet lekker, ze zat niet goed in haar vel sinds ze weg waren gegaan uit Thunderclan gebied. Mist voelde de sterkste heimwee die ze ooit gevoeld had en het voelde alsof ze van binnenuit op werd gegeten. Nu al haar vrienden en familie ook nog verdrietig waren door alles wat er gebeurd was, was het lijstje wel compleet. Ze had zoveel dood en verderf gezien op de reis hier naar toe. Was het het allemaal wel waard geweest? Voor deze stomme grot? Waar ze nu in zat terwijl het buiten regende. Mistgaze liet haar blik rond de katten gaan. Overal waren katten van verschillende clans. Toen bleef haar blik hangen, onbewust want ze had niet echt door naar welke kat ze zat te staren. Pas toen ze echt haar best deed om te kijken zag ze dat haar blik was blijven hangen op Rowanflight. Haperig haalde ze even adem, uit nervositeit. Want Rowanflight had haar niet gehoord bij de naamceremonie, had hij haar selectief genegeerd? Allemaal opties over waarom Mistgaze opeens op Rowans 'haat'-lijstje kon staan schoten door haar kop heen. De kattin haar blik ging weer naar de grond. Maar in tegenstelling tot vanmiddag bij de ceremonie besloot ze nu dat het tijd was om haar rug te rechten.

Katten om haar heen gingen zich klaarmaken voor de nacht en Mistgaze zou hetzelfde doen. Met kalme passen liep ze op de grijs-witte kater af en kwakte zichzelf naar hem neer. Ze had wel gezien dat hij aan het huilen was toen ze naar hem toe was gelopen en snel had ze een plannetje voor hem gemaakt. "Weet je nog, dat je bij mij in de nursery lag?" Mistgaze tikte hem aan. "En dat ik je kruiden wou geven en jij ze elke keer vertikte op te vreten omdat je te eigenwijs was en alles vies vond?" ze gaf hem even de tijd om het beeld voor hem te halen. "Ik heb ze daarna wel eens stiekem in de muizen gestopt die ik je bracht. Maar alleen kleine beetjes, zodat je het niet echt kon merken." een kleine glimlach ontstond op haar gezicht en ze drukte haar kop tegen die van Rowanflight. "En weet je nog dat je me kwam redden van de vos? Toen ik met mijn stomme, blinde kop het kamp uit was gelopen in de nacht?" dat was wel het avontuur geweest, Mist had haar lesje zeker wel geleerd die avond. "En weet je nog dat ik medicine cat werd benoemd? Dat we met mijn zus en jij naar Highstones zijn geweest? Ik heb het nog nooit zo gezellig gehad.." Mistgaze zuchtte zachtjes, het was pijnlijk om aan terug te denken. Maar het maakte haar ook blij. Ze was blij dat ze dit allemaal mee had kunnen maken. "Wat ik eigenlijk wil zeggen, Rowan, ik ben er voor je. Altijd."

Het was allemaal te rauw en te pijnlijk. Alles in zijn hart leek hem neer te steken. Hij wou hier niet zijn, hij wou thuis zijn in Thunderclan gebied waar hij was opgegroeid. Waar zijn moeder begraven was en waar hij de stomme ruzies met Arrow als enorm kon beschouwen. Want alles leek zo klein en zo dom te zijn nu, Alles leek hopeloos en nutteloos te zijn nu hij hier zo zat. Want als ze daar nog waren had hij zijn beste makker nog. Was hij niet alleen en was hij niet bang om de waarheid onder ogen te zien. Was hij sterk genoeg geweest om door te gaan en had hij de moed gehad om verder te stappen wetende dat hen die overleden waren over hem neerkeken. Dit waren vreemde luchten en of Starclan met hen mee was gekomen of achter was gebleven. Dit alles maakte hem bang, maakte hem doodsbenauwd.

Mistgaze was naast hem komen zitten, sprak zachtjes maar nauwelijks reageerde de kater er op. Ze probeerde hem op te vrolijken, maar er was niets dat hem blij kon maken op dit moment. Er was niets meer. "Mistgaze." Mompelde hij langzaam voor hij in stilte zijn kop draaide en haar even recht aanstaarde. Hij had gezegd tegen zichzelf dat hij zoveel van haar hielt. Haar alles wou geven wat haar hartje begeerde maar het enige wat hij haar kon geven was pijn en verdriet. Want hoe dichter hij bij haar kwam, hoe meer hij starclan in de rug stak. "Ik weet niet wat je probeert." Bijna emotieloos sprak hij verder. Zealspark zou dit geweld hebben, hij zou niet willen dat Rowan de medicine cat van haar rang zou trekken. Rowan moest doen wat het beste was voor Thunderclan. "Ik wil.. Niets van je." De woorden kwamen moeilijk over zijn lippen geperst terwijl hij haar aanstaarde. "Laat me gewoon met rust, dat is beter voor zowel jou als mij. Ik kan jou geen kittens geven en dat ga ik ook niet doen wat je wens dan ook is. Ik kan Starclan en zo mijn moeder niet verraden. En ik raad je aan om ook niet van Starclans pad te stappen. Je ziet wat er van komt nu we mogelijk Starclan al deels kwijt zijn. Zealspark is weg en alles gaat naar de tering." Met die woorden stond hij op en duwde zichzelf weg van haar, ze hoefde hem nu niet te zien, dan zou ze zien dat tranen brandde in zijn gouden ogen en hij het liefst terug wou stappen naar haar. Hij brak zijn eigen hart en wie weet wel totaal niet de hare, had ze niets van hem gewild. Maar nu was het in ieder geval duidelijk en zou hij niet nog meer dingen opfucken.

Mistgaze hoopte dat haar verhaaltjes hem een beetje opbeurden. Dat hij kon denken aan alle leuke tijden om het slechte eventjes te vergeten. "Mistgaze." zei Rowan. Mist glimlachte kort, nu ging hij vast iets liefs tegen haar zeggen of misschien samen met haar herinneringen ophalen. "Ik weet niet wat je probeert." haar hart brak na die woorden en een brok vormde zich in haar keel. Ze voelde hem dichtknijpen. Ze wou vragen wat hij dacht dat ze precies probeerde, maar ze kreeg geen woorden uit haar keel. "Ik wil.. Niets van je." Oef. Meer paniek. Waarom deed hij opeens zo? Hij had ook al zo raar gedaan toen hij met Firedance naar Zealspark was gaan zoeken. Had hij haar toch selectief niet gehoord? "Laat me gewoon met rust, dat is beter voor zowel jou als mij. Ik kan jou geen kittens geven en dat ga ik ook niet doen wat je wens dan ook is. Ik kan Starclan en zo mijn moeder niet verraden. En ik raad je aan om ook niet van Starclans pad te stappen. Je ziet wat er van komt nu we mogelijk Starclan al deels kwijt zijn. Zealspark is weg en alles gaat naar de tering." ze luisterde naar zijn hele verhaal, maar met dat hij verder ging kneep haar keel zich harder dicht en werd de paniek die ze in haar lichaam voelde groter. Maar ook woede voelde ze nu. Hoe kon hij haar zo behandelen? Na alles? Na die woorden duwde de grijze kater zich weg van haar. Maar dit ging ze niet zomaar over zich heen laten komen. Ze was klaar met langs de zijlijn zitten en zielig miepen over niks. "ROWANFLIGHT!" Bulderde haar stem zo hard als ze kon door de grot. Ze stapte kwaad naar de kater toe, haar gezicht op oorlog. "Ik weet niet wat jij je in die dikke kop van je gehaald hebt. Maar ik laat me niet zo behandelen. Door niemand niet." als haar blauwe ogen konden doden waren er nu een hoop katten dood, maar ze wist dat ze keken. Het boeide haar niet zo op het moment. "Ik moet ook niks van jou. Ik moet geen kittens van je, ik moet geen smerige nepliefde van je, bij Starclan, al zou jij de laatste kater in het hele woud zijn dan zou ik nog niks van je willen. Want als dit alles niks voor jou betekend heeft al die tijd, dan heeft het dat ook niet voor mij. Je hebt al die tijd gewoon tegen me gelogen om me goed te laten voelen! En dat is niet eerlijk! Ik beteken gewoon geen ene reet voor je!" ze sloeg met haar staart naar de kater. Ze was boos. Zo boos dat de tranen haar ogen uitliepen. "En deze tranen zijn niet voor jou! Deze tranen zijn omdat ik zoveel moeite heb gestoken in iemand die geen moeite in mij steekt. Stik in een muis, Rowanflight. Ik moet jou niet meer. Ik hoef je nooit meer te zien." en met die woorden draaide ze haar rug naar de kater en sprintte ze zo snel als ze tussen de katten door kon komen naar buiten toe, zodat ze haar zo min mogelijk konden zien huilen. Het maakte haar niet uit dat ze een scene had gemaakt. Haar punt was duidelijk zo.

Haar woorden staken hem als dolken door zijn toch al behoorlijk gebroken hart en bijna verstijfd bleef de grijze kater staan. Haar woorden aanhorend zoals iedereen in de grot zou kunnen doen. Hij had zijn toon nog zacht gehouden dus de woorden die ze nu uitschreeuwde zouden hem wel degelijk een plek op de schandblokken geven. Het klonk nu alsof hij had gepushed om haar kittens te laten krijgen en zij hem nu afwees omdat ze een medicine cat was. En niet andersom zoals hij had willen aantonen. Maar toch sprak hij geen woord en hielt zich stil, zijn kop omlaag en zijn oren verlslagen naar achteren geen weerwoord biedend. Het frustreerde en pijnigde hem diep maar hij sprak geen woord en zelfs zijn spieren werkte niet mee op het moment dat ze langs hem heen schoot. Als verdooft bleef hij zo zitten. Alleen en onzeker, alles in hem schreeuwde om haar achterna te gaan, te tonen dat hij toch zoveel om haar gaf, maar dit alles was kapot. Hij had haar gebroken en zichzelf daarmee tegelijk door de put getrokken. Hij was haar kwijt. Voor nu en voor altijd..