Bored Paws [Thornfang]

Thornfang had Feverkit neergezet en had zich even afgezonderd om een moment voor zichzelf te hebben. Hij had het idee dat hij binnenkort echt eens met Sinclaw moest praten over hun problemen. Hij wist dat als dit zo doorging dat zijn liefde voor haar langzaam zou wegebben. Wat redelijk ironisch was, want hij had altijd gedacht dat hij voor eeuwig verliefd op haar zou blijven. Dat hij van haar zou blijven houden ook al zou ze hem keer op keer wegduwen. Maar ja. Katten veranderden. Gevoelens veranderden. Zijn moeder was dood en Sinclaw had niet één keer haar best gedaan om hem te troosten op de manier waarop hij getroost wilde worden. Nee, in plaats daarvan was ze steeds naar Tallshadow gegaan en had ze zich voornamelijk over Wolfkit ontfermd. Hij was heus niet dom. Hij merkte heus wel dat de rest van de kittens minder blij was om Sinclaw te zien dan dat ze blij waren hem te zien. Ze stonden enthousiast te springen als hij naar hun toekwam, maar naar hun moeder waren ze niet half zo enthousiast. En dat was ook niet zo gek als Sinclaw Wolfkit voortrok. Waarom? Hij vroeg het zich constant af. Waarom duwde Sinclaw de andere kittens net zo hard weg als hemzelf? Waarom was hij niet goed genoeg voor haar en Tallshadow wel? Thornfang onderdrukte een zucht en schrok op toen hij Wavepaw zag. Met een schuldgevoel besefte hij zich dat hij zich nauwelijks om zijn apprentice bekommerd had. Ze hadden hun training thuis niet kunnen voltooien omdat er echt een stortbui was uitgebroken en Thornfang niet had gewild dat zijn apprentice de rest van de week ziek zou zijn geweest. Een wijze beslissing, achteraf gezien. Het leek erop dat ze niet meer naar huis zouden gaan en dus was ziek zijn het laatste wat de jonge apprentice zou kunnen gebruiken. ‘Dat ben ik je wel verschuldigd, hè,’ zei hij lachend tegen de apprentice. ‘Goed dan,’ mauwde hij. ‘Ik kan je natuurlijk geen rondleiding geven, maar ik kan nu wel de Clans beter uitleggen.’ Hij stond op. ‘Heb je al een paar geuren kunnen onderscheiden of namen horen vallen van de andere Clans?’ vroeg hij nieuwsgierig zijnde. Eens zien wat zijn apprentice had opgepikt tijdens de tocht!

Het was natuurlijk onvermijdelijk om als jonge apprentice zijnde niet nieuwsgierig te worden naar andere Clan cats. En hij wist dat dit ging komen, maar eigenlijk had hij er wel moeite mee. Hij had misschien toch liever gehad dat Wavepaw zichzelf wat meer zou richten naar zijn eigen Clanmates. Natuurlijk was dit ook wel een kans om de andere Clans beter te leren kennen, maar hij was nog jong en nog zeer invloedrijk. En Thornfang wilde niet dat één of andere Clan cat uit één van de overige drie Clans hem zou meetrekken in de problemen. Ze mochten misschien voor nu allemaal als één man achter elkaar staan, maar dat zou veranderen zodra ze hun territory zouden vinden en weer terug zouden opsplitsen. Thornfang hoopte immers toch dat het de bedoeling van StarClan was en bleef dat ze vier Clans zouden zijn en niet samen zouden gaan wonen. Dat had voordien niet gewerkt en dat zou het nu ook niet doen. Ze waren te verschillend en hadden te verschillende behoeftes om goed met elkaar te kunnen samen leven. Thornfang kon alleen maar hopen dat Tallshadow trots genoeg was om zich te beseffen dat aan het einde van de reis beslissen om samen te leven echt geen oplossing was. En hopelijk zou StarClan hun dan ook leiden naar een gebied waar ze weer alle vier apart konden leven. Hij draaide zijn kop toen Wavepaw uiteindelijk concludeerde dat hij wel katten kende, maar geen idee had uit welke Clans ze kwamen. Hij gaf een knikje ten teken dat hij de verwarring begreep. ‘Dat is normaal. We zijn opeens met alle Clans samengekomen en nu hangen de geuren helemaal door elkaar.’ Nog één reden waarom hij deze reis haatte. ‘Bij de borders en Fourtrees is het veel makkelijker om uit te leggen omdat je daar vaste punten hebt waar een bepaalde Clan woont. Maar op deze manier leer je ze natuurlijk wel op een effectievere manier kennen.’ Hij draaide zich een kwartslag naar zijn apprentice. ‘Voordat we deze reis starten, wil ik je wel eerlijk zeggen dat het absoluut niet de bedoeling is dat er vriendschapsbanden gaan ontstaan tussen jou en de andere Clan cats. Het is uiteindelijk de bedoeling dat ShadowClan weer een eigen territory gaat hebben en de volgende keer dat je de katten ontmoet die nu je vrienden zijn, kunnen het wel eens goed je vijanden zijn en dan worden twijfels over je loyaliteiten niet getolereerd.’ Hij keek de tom ernstig aan. ‘Dit is niet om je bang te maken of om je te beschuldigen, maar het gebeurt naar mijn mening te vaak dat Clan cats vriendschappen hebben met elkaar terwijl ze dat eigenlijk niet mogen en dat dit dan uiteindelijk in een gevecht hun vechttechnieken beïnvloedt. Ik wil dat dat met jou absoluut niet gebeurt. Snap je me een beetje?'

Hoewel Wavepaw aangaf dat hij het begreep, zag Thornfang aan de blik van de tom dat dat niet bepaald het geval was. Oké, hij begreep het wel, maar hij leek het moeilijk te vinden om zijn waarschijnlijk al gemaakte vriendschapsbanden te verbreken omdat zijn mentor hem zei dat dat zo moest. En weer vervloekte Thornfang Tallshadow voor een zoveelste keer. Als ze nu in dat verdomde gebied waren gebleven, had zijn eigen apprentice die andere apprentices nooit ontmoet en zou de warrior code een stuk makkelijker zijn om uit te leggen. Maar waar zou hij aan beginnen als hij nu de warrior code zou uitleggen? Volgens de warrior code waren er zo veel dingen anders dan nu. Ze verbraken de warrior code door gewoon al hier met hun allen bij elkaar te staan en te praten alsof ze al jaren bevriend waren. Thornfang haatte het en hoopte dat er gauw een einde aan zou komen. Hij onderdrukte een zucht toen hij de verwachtende blik van Wavepaw zag. Natuurlijk wilde de apprentice graag doorgaan met zijn training en op een ander moment had Thornfang dat ook zeker geapprecieerd, maar nu wilde hij gewoon dat Wavepaw de informatie die hij daarnet had verteld goed in zijn hoofd zou opslaan zodat hij geen fouten beging wat vriendschapsbanden buiten de Clan betrof. “Goed,” sprak hij. “Laten we dan beginnen met je effectieve training.” Hij draaide zich om en wenkte zijn apprentice dat hij mee moest lopen. Het territory tonen ging lastig worden en had ook totaal geen zin als ze toch naar een nieuw territory zouden gaan, dus besloot hij snel de Clans aan te tonen en vervolgens over jachttechnieken te spreken. Ze zouden immers nog een boel moeten jagen als ze iedereen hier wilden voeden. “Dat daar zijn de RiverClanners,” sprak hij en hij wees met zijn staart een paar elders aan die naar RiverClan roken. “Je herkent hun aan het visachtige geur, maar ook aan hun glimmende pelzen. RiverClan is gespecialiseerd in zwemmen en hebben daardoor krachtige spieren ontwikkeld, dus onderschat hun zeker niet.” Vervolgens wees hij naar een groep WindClanners. “Dat zijn de WindClanners. Zij ruiken meer naar open vlaktes en gras. Zij staan voornamelijk bekend om hun snelheid, maar zijn qua bouw erg klein. Ze worden vaak als de zwakste Clan gezien, maar onderschat ook hun zeker niet.” Hij draaide zich om en knikte naar een groepje ThunderClanners. “En als laatste hebben we de ThunderClanners. Hun geur lijkt een beetje op die van ons, alleen is onze geur iets scheper en ruiken zij meer naar het woud dan wij. Ze denken dat ze ontzettend rechtvaardig zijn en breken nogal vaak een regel.” Dat laatste gedeelte mompelde hij tegen zijn apprentice. “Ik vind persoonlijk dat zij onze sterkste tegenstanders in een gevecht kunnen zijn, maar iedere Clan cats heeft natuurlijk wel iets wat hem of haar sterk maakt.” Hij draaide zich naar zijn apprentice. “Er zijn eigenlijk nog twee Clans die ik niet vermoed heb. Eentje die in Twolegplace woont en eentje die boven ons woont. Heb je daar al eens van gehoord?” Hij keek zijn apprentice nieuwsgierig zijnde aan.

Thornfang was in elk geval blij dat hij deze keer een apprentice had gekregen die de informatie wél in zich op aan het nemen was. Op een gegeven moment was het bij zijn vorige apprentice gewoon minutenlang een kwestie van zelfbeheersing geweest om hem niet aan te vliegen. En Thornfang dacht wel dat de witte tom het allemaal expres had gedaan. Hij had de witte tom nog net niet een plaatsje in StarClan gegund, maar het had er niet ver vanaf gezeten. De donkergrijze tom richtte zijn gele blik op de gestreepte apprentice toen hij aangaf dat hij ze kende. Hij onderdrukte een zucht. Over de BloodClan vertellen was simpel, maar over StarClan vertellen ging een stuk moeilijker voor hem liggen. Het leek nog maar zo recent geleden dat hij zijn moeder had verloren en nog steeds wist hij niet precies wat er was gebeurd. Het gaf hem ook niet bepaald een goed gevoel dat Sinclaw diegene was die haar had gevonden. Achteraf gezien had hij liever gehad dat hij haar had gevonden. Dan had hij in elk geval kunnen helpen om haar uit het moeras te sleuren. Hij dacht niet dat zijn ex er alles aan had gedaan om zijn moeder te redden, maar dat waren bittere gedachten die hij beter voor zichzelf kon houden. Sinds Sinclaw had toegegeven dat ze meer om haar andere kittens gaf dan die van hun, had hij niet echt meer een goed gevoel over haar en was het dus makkelijker om de schuld op haar te schuiven. Omdat zijn apprentice de stilte niet doorbrak door uitleg te geven over de Clans, besloot hij om het over te nemen en het zelf maar te doen. “Ik had het natuurlijk over de BloodClan en StarClan,” sprak hij. “Hoewel ik BloodClan liever geen Clan noem, want die titel verdienen ze niet.” Hij trok even zijn bovenlip op. “BloodClan moordt voor het plezier en haalt voldoening uit het martelen van anderen. Ze denken dat ze recht hebben op het woud en proberen al moons lang onze territories over te nemen.” Met een steek in zijn hart bedacht hij zich dat ze dat nu wel misschien al aan het doen waren. Zodra Claw erachter zou komen dat ze niet meer op hun gebied verbleven, zou hij waarschijnlijk wel tot actie overgaan. In dat geval hoopte Thornfang dat de leaders gelijk hadden en dat heel de BloodClan van de kaart geveegd zou worden door een natuurramp. Dan stond StarClan misschien toch nog een beetje aan hun kant. “En StarClan is natuurlijk het gebied waar katten terechtkomen als ze sterven.” Hij slikte even. “Er wordt gezegd dat alle wonden verdwijnen als een kat eenmaal in StarClan terecht is gekomen en dat ze op ons neerkijken om ervoor te zorgen dat de Clans in harmonie met elkaar kunnen leven.” Hij grinnikte. “Voor zover dat mogelijk is natuurlijk.” En voor de eerste keer knipoogde hij plagerig naar zijn apprentice. “In elk geval hoef je je over de BloodClan geen zorgen meer te maken. Zij zullen ons heus niet achtervolgen naar waar wij ook heen gaan.”

Thornfang vond het redelijk schattig om te zien hoe hij zijn apprentice het ene moment zag bibberen en het andere moment gefascineerd naar hem zag kijken. Het waren dit soort momenten die zijn slechte herinneringen even verdreven en zijn huidige niet echt geweldige situatie lieten vergeten. Hij had echter geen tijd om de hele tijd over BloodClan en StarClan te praten, want hij wist ook wel dat Wavepaw daar niet op zat te wachten. Hoewel het de jonge tom wel oprecht leek te interesseren, was het ook weer zo dat Thornfang hem nuttig wilde maken voor de Clan. En dat ging niet als hij enkel kennis had over hoe gevaarlijk BloodClan kon zijn en hoe fascinerend StarClan was. Hij zou zijn apprentice daar nog wel eens een keertje over vertellen als ze een prooi zouden pakken en zouden samentongen Maar voor nu zou hij het bij een goede training houden. En het eerste wat hij Wavepaw aan wilde leren, was hoe hij moest jagen. Het was op dit moment namelijk heel belangrijk dat er goed gejaagd werd omdat ze met een grote groep katten reisden en omdat niet iedereen van die groep katten kon jagen. Elders, queens en kittens vielen al af waardoor er maar een selectief groepje overbleef om te gaan jagen. En dan had je natuurlijk ook nog katten die enkel voor hun eigen Clan jaagden. Thornfang onderdrukte een zucht toen hij zich realiseerde dat hij waarschijnlijk één van die katten zou zijn. Hij draaide zich naar zijn apprentice toe. “Genoeg gepraat,” sprak hij. “Laten we maar eens iets gaan leren.” En hij wenkte zijn apprentice naar een open plek waar ze goed konden oefenen zonder dat er obstakels zoals bomen of struiken in hun pad lagen. Het was iets te open naar zijn goesting, maar het was in elk geval een goede plek om te leren zonder dat de apprentice al te veel prooi zou wegjagen door zijn fouten. “Je hebt verschillende jachttechnieken nodig voor verschillende prooidieren. Het is immers niet zo dat als je goed op muizen kunt jagen dat je ook goed op vogels kan jagen. Hoewel we ons in de ShadowClan voornamelijk richten op het jagen op muizen en andere kleine landdiertjes, is het hier wel voornaam dat je kennis hebt van verschillende jachttechnieken. Zo is een vogel over het algemeen wat groter en ook beter om een maag te vullen.” Hij zwiepte kort met zijn staart. “Ik moet helaas toegeven dat ik niet alles weet over jagen in het water of in bomen, dus ik ga je zo goed mogelijk raad proberen te geven over hoe je het beste jaagt op het land en eventueel op een kleine verhoging zoals een hoger gelegen tak.” Hij bewoog kort met zijn oortje terwijl hij nadacht over hoe hij de uitleg ging geven. “Laat ik maar beginnen met de landdiertjes zoals muizen,” sprak hij rustig. “Zoals je gemerkt hebt bevinden we ons nu op gras, maar in ons eigen territory waren het voornamelijk bladeren die de grond onder ons bedekten. Het nadeel met prooidieren is dat ze de kleinste geluidjes al snel doorhebben waardoor het dus cruciaal is dat je zo stil mogelijk beweegt als je gaat jagen.” Hij ging in een jachthouding zitten. “Bij het zoeken naar prooi is het belangrijk dat je direct in de juiste houding kunt gaan zitten als je er één hebt gevonden of al in de juiste houding zit terwijl je aan het zoeken bent. Het tweede is vaak praktischer omdat je op die manier minder kans loopt om de prooi weg te jagen omdat je al in de juiste houding zit.” Hij opende zijn bek. “Om prooi te zoeken, maak je gebruik van je zintuigen. Je opent je bek en concentreert je op de geuren om je heen. Je roteert je oren voorzichtig om elk geluidje op te kunnen vangen en draait je oor uiteindelijk naar het geluid dat je gehoord hebt als je weet waar de prooi zit. Neem de houding maar eens aan en kijk of je misschien al iets kunt vinden.”

Hm. Misschien had hij meer tijd moeten besteden aan hoe de jachthouding precies werd aangenomen. Je kon namelijk wel prooi scannen en het vinden, maar dan moest je natuurlijk wel nog weten hoe je een jachthouding precies aannam. Hij was er redelijk snel overheen gegaan omdat hij het vooral had over het scannen van prooi, dus misschien moest hij even wat gas terugnemen en precies uitleggen hoe je een sluiphouding nu eigenlijk aannam. Of een jachthouding. Beide termen konden. Hij keek toe hoe Wavepaw stond te wankelen op zijn poten en moeite deed om zijn staart van de grond te houden. Dat gedeelte deed hij best goed, maar het wankelen op zijn poten zou hem eerder doen vallen dan dat hij zich echt voort zou kunnen bewegen. En dus schudde Thornfang met zijn kopje ten teken dat het niet goed was. “Kijk naar mij,” sprak hij. Hij ging laag tegen de grond zitten, hield zijn buik zorgvuldig van de grond af en zijn staart licht van de grond zodat deze geen contact kon maken met de grond. Daarna leunde hij wat naar achteren en verdeelde het gewicht over zijn achterpoten zodat hij precies goed zat. Vervolgens sloop hij zo geruisloos mogelijk naar voren en roteerde ondertussen zijn oren, op zoek zijnde naar prooi. Hij ging weer normaal zitten en draaide zich om naar Wavepaw. “Het is de bedoeling dat je laag tegen de grond gaat zitten, maar dat je buik geen contact maakt met de grond. Je staart moet van de grond gehouden worden, maar niet in overdreven mate. Als je dat namelijk overdreven doet, zal je merken dat je evenwicht behouden een stuk moeilijker wordt en dat je gaat wankelen op je poten in plaats van dat je het gewicht juist behoudt.” Hij keek naar Wavepaw’s achterpoten. “Je gewicht verdelen over je achterpoten doe je door te controleren waar je het meeste druk kan zetten. Voel je te veel druk op je linkerkant? Probeer dan iets meer naar de rechterkant te buigen totdat je merkt dat de druk over beide poten precies goed verdeeld is. Het is belangrijk dat je poten geen zeer doen, want dan heb je geen juiste houding aangenomen. Het is ook belangrijk om zo nu en dan je poten even te strekken zodat ze opgewarmd blijven, want een sluiphouding vergt veel energie van je lichaam.” Hij knikte naar Wavepaw. “Probeer het met deze tips nog eens een keer. Als je denkt dat het je is gelukt, mag je met je zintuigen opzoek gaan naar prooi en geef je het me aan als je denkt iets gevonden te hebben. Daarna zullen we je houding testen.”