Hakuna matata

Sinds dat de clans bij de grot aangekomen waren waren Amber en Demon closer dan ooit. De twee toms zaten continue bij elkaar en eerlijk gezegd had hij daar totaal geen probleem mee terwijl hij juist niks van katten moest hebben. Hij wou zelfs niet dat Amber weg ging, hij hield van het contact tussen hun samen. Demonslayer had dus ook hakkelend voorgesteld na lang twijfelen en aarzelen om samen een nest te delen omdat er zo weinig plaats was in de grot voor alle vier de clans en gelukkig had de oranje tom meteen ingestemd. Vandaar dat ze hier dan ook samen lagen in een klein hoopje mos. Naja voor een kleine kat zoals Amber was het een prima nest maar iemand zoals hij leek het wel een krabbe boel maar daar had Demon een oplossing voor gevonden. De massieve tom had zich op zijn rug gerold en had Amber op hem buik laten opkrullen. Het was toch een koude nacht dus z'n warme dekentje was wel lekker. <3

samen in een nest liggen. Het klonk als iets voor een poes en een kater. Maar twee katers werkte minstens even goed. Amberhunt lag bovenop Demonslayer en rilde zachtjes van de kou. Maar dat mocht hij dr ander niet laten merken. Want dan zou dir zich schuldig voelen en dat was wel het laatste dat hij wilde. Nog steeds hadden ze beide niks gezegd over verliefdheid. En Amber was er nog steeds van overtuigd dat Demon niks van hem wilde. Oke, ze deelden een nest maar dat was waarschijnlijk alleen om de anderen te helpen met de ruimte. Hij merkte echter dat Demon ook wakker was. Dit was het moment om het te zeggen... Toch? "ehm... Demon? fluisterde hij.

Ondanks dat hij heerlijk lag kon de grote tom geen oog dicht doen. Steeds maar bleef de zelfde vraag die door zijn kop spoken: Zou Amber net zo voelen zoals hij zich nu voelde? Hij wist het niet maar de gedachtens hielden hem steeds wakker. Hij merkte dan ook dat Amber ook wakker was en zachtjes trilde van de kou. Oh starclan helemaal vergeten! Demonslayer sloeg zijn staart rondom de oranje tom heen zodat hij net als hem een soort lekker warm dekentje had. Misschien had hij het nu wat minder koud. "ehm... Demon? Fluisterde Amberhunt, "Hmm?" Bromde hij dan ook zachtjes terug.

Ik post zo slecht wanneer ik moe ben D;

De ander leek door te hebben dat hij het koud had want toen Amberhunt even rilde sloeg Demon zijn staart om hem heen. Dat was al beter "dankje" fluisterde hij zachtjes. "hmm?" Bromde de grote kater toen en Amber ademde een paar keer in en uit. "Weet je nog, een paar dagen geleden. Die vallende ster?' vroeg hij voorzichtig. Gaf dat niet al teveel weg? "ik wil je nu mijn wens vertellen" vervolgde hij fluisterend.

De vallende ster, de wens dat hij had gemaakt over Amberhunt. Natuurlijk wist de tom het nog, het was zelfs één van zijn fijnste herinneringen geweest ooit. De massieve Shadowclan warrior liet dus ook een klein glimlachje op zijn lippen krullen voor hij antwoord gaf. "Natuurlijk weet ik dat nog" Mauwde hij zijn brommende stem zachtjes galmend in de duisternis tussen het gesnurk van vele katten. "Vertel het maar" Zei hij toen ook, hij was een al oor.

Demon brommende dat hij het nog wist en glimlachte een beetje. Het zorgde ervoor dat het makkelijker was voor Amberhunt. Hij lag bovenop de grotere kater en keek hem serieus aan toen die zei dat hij het maar moest vertellen. Oke... Daar ging hij dan, eindelijk aan deze kater vertellen dat hij van hem hield. Wat als Demonslayer het raar zou vinden? Dan zou hij weer zo goed als alleen zijn. Of nog erger: wat als Demon vond dat twee katers nooit samen konden zijn... "Ik ehm... Ik wenste dat ik..." Hij kneep zijn ogen dicht en miauwde snel:"Voor altijd bij jou zou kunnen blijven en dat je evenveel van mij zou houden als ik van jou..."

Okay Amberhunt had ineens een serieuze blik in zijn ogen waardoor Demon een lichte rilling van angst kreeg. De twee toms waren namelijk altijd wanneer ze samen waren alles behalve dat dus dat de tom nu iets belangrijks -zijn droom lol- wou vertellen gaf hem lichte zorgen. Demonslayer liet zijn blauwe ogen op zijn ambere richten en luisterde geduldig want Amberhunt leek er nogal moeite mee te hebben. "Ik ehm... Ik wenste dat ik... Voor altijd bij jou zou kunnen blijven en dat je evenveel van mij zou houden als ik van jou..." Het kwam er allemaal een beetje rap uit en Demon stopte eventjes met ademen. Zijn hart stond stil toen hij de oranje tom diep aankeek voor hij zijn kop wegdraaide. Zijn pels werd ineens bloedheet en als hij geen dikke donkere vacht had gehad was hij nu wel vuurrood geweest. "Eh-.. e..." Demon likte zijn lippen, "Je..? Vin-..d.. Nee.. mij??" Hij keek naar Amber. Zijn buik weer vullend met de zelfde vlinders die hij al een lange tijd bij de rode tom voelde wanneer hij hem aankeek. "Je vind me leuk?" Het zou heel dramatisch en ongemakkelijk geweest zijn als het met de verkeerde toon kwam maar Demon sprak zijn vraag juist enthousiast uit en zijn lippen krulde zich tot een enorme smile voor hij grote poot voor zijn roze neus hield. De grote brombeer werd een beetje verlegen..

wauw Amber, nu heb je het voor elkaar. Demon zal heel ongemakkelijk zijn en zal nooit meer met je willen praten. Waarom moet je nou altijd zo dom doen? Waarom kun je dingen nooit normaal vragen? Demonslayer leek nogal van zijn stuk gebracht en keek Amber aan voor te vragen of hij hem leuk vond. De grote kater leek nogal verlegen maar glimlachte breed. De rode tom schudde langzaam zijn kop "nee... ik hou van je." fluisterde hij, Demon niet aankijkend. Misschien was het juist wel een glimlach van spot. Misschien lachte hij wel door hoe dom Amber was. En hij kon hem daar niet eens voor kwalijk nemen. "En jij? Vind jij... mij leuk?" oh Starclan, hoe werkte gesprekken ook alweer?

Houden van. Het was een groot woord maar hij wist zeker dat hij het zelfde voelde wat Amber hem net vertelde. Zijn dag was niet compleet zonder hem en elke keer wanneer ze elkaar zachtjes aangeraakte, nee, wanneer ze elkaar alleen spraken kon hij de glimlach niet van zijn gezicht houden. De tom had dus ook zijn gezicht soort van verscholen achter zijn poot zo verlegen dat de eerst zo 'harteloze' tom was. "Ik" Demon rapste zijn keel, "Ik.. ik hou ook van jou" Zo, dat was er uit.. poeh

het was wel duidelijk dat de gigantische tom zijn gezicht verborgen hield onder zijn poot, schaamde hij zich zo erg voor Amber? "ik" begon hij met raspende stem. Daar kwam het... "Ik.. ik hou ook van jou" wacht wat? Had hij dat nou echt goed verstaan? Demonslayer hield ook van hem? Hij had de hele clan om uit te kiezen, want uiteindelijk zouden de meeste toch wel vor hem vallen, en hij koos Amber. De kleine verrader? "Ik... oh Starclan. Dat is geweldig" fluisterde Amber met een kleine glimlach voordat hij zijn kop liet zakken en die in Demon's nek begroef.

Een grijs vormde zijn lippen toen hij voelde hij Amber zijn kop in zijn nek begroef en een brommend gespin vormde zich op in zijn keel. Hij was een softie bij Amber maar zoals altijd klonk hij nog steeds als een verrotte motor toen hij zachtjes spon. Het was jets wat hij zijn hele leven gewoon niet gedaan had en wanneer hij het wel deed klonk het een beetje apart. Maarja, Amber klaagde niet -nog niet- Demon sloot zijn ogen en begon zachtjes liefkozende likjes te geven. Wat voelde het goed nu dat ze beide voor hun gevoelens uit gekomen waren.

Amberhunt giechelde heel zachtjes toen Demonslayer begon te spinnen. Het klonk een beetje... apart. Maar wel heel lief. De grote kater begon zijn kop liefkozend te likken en Amberhunt spon ook een beetje, veel zachter en breekbaarder. "Dus, je vind me niet te jong? En het is ook geen probleem dat we beide katers zijn?" vroeg hij uiteindelijk "Wat dat is waar ze ons op aan gaan kijken..." vervolgde hij een beetje treurig.

Natuurlijk zouden er katten tussen zitten die hun misschien niet zullen accepteren maar daar maakte Demon zich geen zorgen om. Hij was gelukkig met hem en wat de rest dacht moesten hun weten enkel was Amberhunt er wel een beetje bang voor. Demonslayer keek hem met zijn ijsblauwe ogen, enkel hij had deze twinkeling gezien in zijn ogen de rest kreeg alleen maar een dode blik. "Wat andere van ons denken interesseert mij niet, mijn leven draait enkel alleen om jou en niet om de andere, maak je geen zorgen" Hij gaf de oranje tom een lik over zijn snoet.

Die ogen... die prachtige, ijsblauwe ogen van Demon keken hem aan en Amber keek terug. "Wat andere van ons denken interesseert mij niet, mijn leven draait enkel alleen om jou en niet om de andere, maak je geen zorgen" Amberhunt knikte maar twijfelde ook. Zelfs de lik over zijn snoet van Demon vrolijkte hem niet echt op "Ze denken al zo slecht over ons... En nu kunnen we de clans niet eens kittens teruggeven." zuchtte hij gefrustreerd.

Het gaf de massieve tom een knoop in zijn maag over hoe Amber dacht. Natuurlijk snapte hij zijn zorgen wel maar wanneer ze samen gelukkig waren konden ze alles aan. Enkel had de jongere tom wat meer steun nodig en daar was hij voor. Alles zou wel goed komen daar twijfelde hij niet over. Ze denken al zo slecht over ons... En nu kunnen we de clans niet eens kittens teruggeven. Mauwde Amber. Demonslayer zuchtte zachtjes, zijn gedachtens naar Bronzemask en hun ongelukje. Hij had erg spijt van wat hij gedaan had en hij wou het dus ook niet echt met Amber erover hebben. Nooit eigenlijk. Wat er gebeurd was met Bronze mocht nooit meer gebeuren, hij hield van Amber en het voelde alsof hij hem had bedrogen terwijl ze toen nog niks van hun gevoelens had verteld maar ja nu hadden ze dat wel en elk moment kon hij kittens krijgen.. De tom keek Amberhunt aan zijn ijsblauwe ogen rustend op de zijne. "Overal is een oplossing op" Mauwde hij toen ook, misschien kon hij van het ongelukje weer iets goeds maken.

Het was duidelijk dat Demonslayer ergens mee zat en als hij en Amberhunt mates zouden worden zou hij eraan moeten wennen dat Amber dwars door de meeste leugens heen zou kijken. "Demon... Is er iets?" Vroeg hij voorzichtig. Als de grote kater dat maar niet als aanval zou zien. Hij was een stuk ouder dan Amberhunt. Waarschijnlijk had hij dit al eerder met iemand geprobeerd en was dat niet zo goed verlopen.

De ander vroeg als er iets wat waarop de massieve tom zijn brede kop schudde. "Nee er is niks" Mauwde hij dan ook, zijn stem rustig voor hij wat meer comfortabeler op zijn rug ging liggen en zijn staart weer over de tom heen legde als een dekentje. "Zou je dan ooit een familie willen?" Vroeg hij om terug te komen op zijn vorige reactie.

Demon legde zijn pluizige en dikke staart weer over Amber heen en die spon tevreden. Blijkbaar was er niks, en voor deze ene keer geloofde Amberhunt het gewoon. Hij ging niet doorvragen. Daar was deze relatie veel te jong voor. Toen vroeg de ander of hij dan een familie wilde, familie was altijd een gevoelig onderwerp geweest voor de jonge kater. Wat als hij hetzelfde zou doen als zijn eigen vader? "Ik weet het niet..." miauwde hij eerst maar hij besefte dat dat een leugen was "Ja, ik weet het wel. Ik zou heel graag een familie willen, maar ik denk dat ik nooit een verantwoordelijke vader zou zijn. verzuchtte hij.

De tom zei dat hij wel wou maar dat hij niet bepaald een verantwoordelijke vader zou zijn. Als Amber had geweten dat hij al voor de tweede keer vader was geworden dan zou hij meteen omslaan. Demon was juist de niet verantwoordelijke. Hij was veel te groot en te lomp met die kleine balletjes, hij wist nooit wat hij met die dingen moest al vond hij ze wel enorm lief en zou hij altijd van zijn kittens houden. "Ik denk dat je een geweldige vader zou zijn" Sprak hij een beetje moed bij de oranje tom.

Zou Demon misschien ooit al kittens hebben gehad? Vast niet, dan zou hij het wel aan Amber vertellen toch? Wauw Amber, werd je nu zo goedgelovig? "Ik denk dat je een geweldige vader zou zijn" zei Demon toen en de kleine kat keek hem verbaasd aan. "hoezo?Demon, houd je iets voor me achter?" Vroeg hij, nog steeds voorzichtig.