Without me, his world will go on turning

And now I'm all alone again
Nowhere to turn, no one to go to
Without a home, without a friend
Without a face to say "Hello" to
But now the night is near
And I can make-believe he's here

Het was donker, zelfs met het maanlicht die op haar rosse vacht scheen. Haar zicht werd wazig door de tranen die over haar wangen stroomden en de twee bundeltjes in haar bek doorweekten. Ze rende, zo snel als haar pootjes dat toelieten. Ze wist eigenlijk niet eens naar waar. Ze wou gewoon.. Ze wou gewoon terug. Terug naar hun oude clangebieden, terug naar de tijd van vroeger. Toen ze nog Redpaw heette. Toen hij nog van haar leek te houden. Die paar manen was ze gelukkig geweest - absoluut en onverbiddelijk in love. Even had ze haar hakkel kwijt geraakt. Even dacht ze dat alles goed zou komen. Even dacht ze dat ze altijd zo gelukkig kon zijn.  

Sometimes I walk alone at night
When everybody else is sleeping
I think of him and then I'm happy
With the company I'm keeping
The city goes to bed
And I can live inside my head

De kleine poes stopte aan de rand van de afgrond. Ze had gehoord van deze plek maar was er nog nooit naartoe gekomen. Ze had sowieso nog niet veel verkend. Ze had andere dingen aan haar hoofd. Op zich wel jammer, natuurlijk. Maar wat deed het er toe. Zo veel dingen waren jammer. Redpetal hief haar kopje op, voorzichtig, want ze wou de kostbare kittens in haar bek niet wakker maken. Ze sliepen nog, of anders deden ze toch alsof. En dat was goed. Ze wist niet of ze dit nog zou kunnen als ze wakker waren. De rosse poes sloot haar gouden ogen en dacht aan hem. Aan haar wederhelft. Ze had gedacht dat Starclan hem naar haar had gestuurd; dat hij haar kans op geluk was. Dat was juist geweest, natuurlijk. Maar niet op de manier waarop ze het verwacht had. Want nu was hij weg. Nu.. Nu had hij hen verlaten. De zoveelste die hen verliet. De zoveelste die haar in de steek liet. De zoveelste waar ze tranen voor moest laten. De zoveelste pijn die zich op haar stapelde. Elke keer dacht ze dat dit het wel zou zijn, de laatste druppel, de strohalm die de rug van de kameel deed breken. Maar nee. Toch ploeterde ze voort.

On my own
Pretending he's beside me
All alone
I walk with him till morning
Without him
I feel his arms around me
And when I lose my way I close my eyes
And he has found me

Ze vroeg zich af waarom. Wat voor nut had het nog? Waarom zou ze? Vroeger had het antwoord zo klaar en duidelijk geleken. Omdat hij van haar hield. Omdat haar kittens haar nodig hadden. Omdat er katten waren die haar niet kwijt wouden. En nu? Wat hield ze nu over? Degene waar ze het meest van hield, meer nog dan van haar vader of haar siblings, meer dan van zichzelf, die had haar verlaten. was weggelopen, alsof ze niets was. Alsof de kittens niet bestonden. Alsof hij nooit van haar gehouden had. Alsof hij zelfs niet eens aan haar dacht toen hij wegging. Partner? Welke partner? Oh, je bedoelt die aanhankelijke rosse met haar zielige kittens? Het was maar geweest om tot bij haar zus te raken. Tot bij Snowdance. Van haar had hij gehouden. Op haar kittens was hij trots geweest; en waarschijnlijk nog het meest op haar zoontje. Vernoemd naar hem, nota bene. Twigkit. Subtiel. En nu was Snowdance dood, omdat ze niet kon verdragen wat ze Redpetal aangedaan had, en nu was hij weg. Salut en de kost. Het interessantste is hier weg, ik hoef hier niet meer te zijn. En Redpetal? Degene die het allemaal onderging? Zij leed in stilte. Zij moest sterk zijn voor haar kittens en er was niemand die begreep hoe zij zich voelde. Snowdance had één tegenslag en ze stortte zich voor een monster. En ze was zo sterk geweest in haar leven. Misschien was dat allemaal een façade geweest. Redpetal was nooit sterk geweest. Ze had nooit gedaan alsof. Ze had nooit gelogen. Altijd was ze eerlijk geweest; en soms misschien onzeker, of verlegen. Maar niet sterk. Ze was geen sterke kat. Ze had zichzelf nooit sterk gevonden. En toch stond ze hier nog. Ze had zich de diepte nog altijd niet ingestort, ook al stond ze hier - met haar kittens in haar bek aan de afgrond, klaar om te springen en hen met zich mee te nemen.

In the rain the pavement shines like silver
All the lights are misty in the river
In the darkness, the trees are full of starlight
And all I see is him and me forever and forever

Het had zo mooi kunnen zijn. Ze hadden gelukkig kunnen zijn, samen. Ze hadden veel kittens kunnen krijgen, Avidkit en Cedarkit kleine broers en zussen kunnen geven waar ze voor zouden kunnen zorgen. Ze zou altijd queen kunnen blijven, een ervaren queen die de jongere poezen helpt wanneer ze dat nodig hebben. Zoals Snowdrop was geweest. Snowdrop was een voorbeeldkat; niet zoals ze zelf was. Snowdrop was sterk en stond stevig op haar poten. Haar dood was een samenloop van omstandigheden. Iets waar zij niets aan had kunnen doen. Iets dat ze nooit gewild heeft. Niet zoals Bunnykit's dood. Dat was kwaad opzet. Door Twirldance, zijn zus. En nu was hij met haar weg. Als om te tonen dat Bunnykit er echt nooit toe deed. Bunnykit was een ongelukje, voor hem - iets ongewenst waar je beter vanaf bent. Met haar excentrieke en misschien niet al te slimme karakter. Ze was uniek geweest, een klein leventje; en er zou nooit meer iemand zoals haar zijn. Ze zou haar nooit zien opgroeien. Dat had hij van haar afgenomen; dat had zijn zus van haar afgenomen. Maar hij had het toegelaten. Hij kende de poes het beste, en toch had hij haar een kitten laten dragen. Had hij het dan niet zien aankomen? Had hij dan niet nagedacht? Misschien had hij het haar wel opgedragen. Misschien had hij haar gezegd om Bunnykit te laten vallen, zodat hij een reden had om zich van haar af te zonderen. Om Redpetal kwijt te raken.

And I know it's only in my mind
That I'm talking to myself and not to him
And although I know that he is blind
Still I say, there's a way for us

Ze was in cirkels aan het draaien in haar hoofd. Het gaf haar hoofdpijn. Ze wou niet meer. Ze kon niet meer. Haar snuit was doorweekt van de tranen, de kittens in haar bek smaakten zout. Ze zouden wel wakker zijn nu, maar ze was verdoofd. haar oren zaten vol watten en ze voelde zich alsof ze onderwater probeerde te bewegen. Redpetal opende haar oogjes en keek naar beneden, oplettend zodat ze Avidkit of Cedarkit niet zou laten vallen. Ze wou hen niet zien sterven. Ze wou niet dat zij haar zouden zien sterven. Daarom zouden ze samen gaan; ze waren immers een deel van haar. Ze had hen meegedragen. Ze had hun hele leven voor hun gezorgd. En nu zouden ze sowieso al opgroeien zonder vader, hoe dan ook; hun vader zagen ze niet meer terug. Hij was een rogue nu, en rogues gingen niet naar starclan. Toch niet voor zover ze wist. En ze wou niet dat ze opgroeiden zonder moeder. Ze wou niet dat ze alleen waren. Ze wou dat ze hen een kans had kunnen geven op een gelukkig leven, zonder drama, zonder verdriet, zonder pijn; of althans toch niet op zo'n jonge leeftijd. Maar wat hadden ze nu allemaal meegemaakt. Redpetal had zo haar best gedaan maar de wereld werkte niet mee. De wereld was altijd tegendraads. Altijd. Nooit had het haar geluk gegund, nooit voor langer dan een paar manen. En ze was nog zo jong. Maar Snowdance was ook nog jong geweest, en zij had minder pijn geleden dan haar. Niet om te zeggen dat haar pijn niet erg was - maar het was haar eigen schuld geweest. Zij was degene die met de partner van een ander kittens kreeg, niet Redpetal. En dat dan Starclan toch iets terugdeed door haar zoon af te nemen, daar kon ze misschien niets aan doen. Maar dan gooide ze zich voor een monster, alsof haar leven nu over was, alsof Redpetal haar nooit zou vergeven.. Nochtans kende Snowdance haar maar al te goed. Nochtans zou ze moeten weten dat Redpetal niet lang boos kon blijven. Zolang ze Branchtrove zelf nog had; maar dat was nu ook goed naar de vaantjes.

I love him
But when the night is over
He is gone
The river's just a river
Without him
The world around me changes
The trees are bare and everywhere
The streets are full of strangers

Ze had zo veel van hen gehouden.. Ze hield van zo veel katten maar ze hielden nooit van haar. Ja, Sandflower hield misschien van haar - maar ze wist ook dat Sandflower nu ook met zichzelf in de knoop zat, met haar litteken en haar eigen leven.. Haar ouders, daar was ze zeker van, die hielden van haar. Maar opnieuw. Ze hadden het druk met zichzelf, niet met hun volwassen kittens. Die zouden ondertussen hun eigen dopjes toch al wat moeten kunnen doppen. Ze had hen nodig, ze had steun nodig van degenen die haar opgevoed hadden, maar ze waren nooit bereikbaar.. En haar kittens, die hielden ook misschien van haar. Maar ze waren te jong om te begrijpen wat dat in hield. Dat houden van ook pijn en leed betekend, dat je moest kunnen blijven houden van katten - ook als ze je in de steek lieten. Ze hield nog altijd zo veel van Bunnykit, die dood was; van Snowdance, ook al had ze haar verraden op de ergste manier die er voor haar was. En van Branchtrove. Van hem hield ze ook, natuurlijk. Meer dan van al het andere in de wereld... En nu bleek dat hij nooit die gevoelens gedeeld had. Dat het een spel was geweest, of misschien een noodzakelijk kwaad om tot bij zijn doel te raken. Maar alles wat hij deed was niet uit liefde. Dat zag ze nu wel.

I love him
But every day I'm learning
All my life
I've only been pretending
Without me
His world will go on turning
A world that's full of happiness
That I have never known

Ze moest het nu doen. Anders zou ze nooit meer durven. Anders zou ze moeten blijven leven in de hel die ze haar leven noemde. Dan zouden de tranen blijven vloeien. Ze had Cedarkit en Avidkit nog niet eens uitgelegd wat er gebeurt was met hun vader; ze kon het niet. Ze kon niet liegen tegen hen en zeggen dat hij dood was. Ergens in haar wou iets dat ze hem haatten, dat ene kleine deel van haar dat hem haatte.. Nooit had ze zon sterke haatgevoelens voor iets. Maar intense liefde en intense haat lagen dicht bij elkaar. Dat had ze wel bewezen. Maar het was zo verwarrend.. Ze kon dit niet meer. Ze was te zwak voor het leven dat voor haar was uitgestippeld. Ze moest springen. Dan zou ze veilig zijn. Dan zou ze gelukkig kunnen zijn - in Starclan. Met haar drie kittens. Met Snowdance; maar nooit meer met die verrader. Hoeveel pijn het ook deed. Hoe hard ze ook wenste dat hij gewoon van haar kon houden. Hoe graag ze ook wou dat het allemaal anders had kunnen zijn. Redpetal sloot haar ogen, de twee kittens stevig in haar bek geklemd, en maakte zich klaar. Vaarwel dan maar..

I love him
I love him
I love him
But only on my own

Hij wist niet of hij geschrokken moest zijn, of dat hij haar gewoon had moeten laten gaan, maar op het moment dat hij de rode kattin had zien lopen, had hij haar niet gestopt of teruggeroepen. Hij wist hoe het kon zijn, de neigingen om het gewoon te doen, om van alles af te zijn. Maar hij had er mee leren leven en liet het zich niet meer beheersen. Toch wist hij dat dat niet altijd de beste uitkomst was en dat zeker niet iedereen die wilskracht had. Hij had op de achtergrond meegekregen wat er allemaal met de rode kattin was gebeurd en ja, hij vond 't zielig voor haar. Maar aan de andere kant had hij ook de opvoeding gehad dat fouten je sterker konden maken en hij wist zeker dat áls ze hieruit zou kunnen komen, ze veel sterker was dan voorheen. Sterk genoeg om zichzelf eruit te slepen.
Roughsand had gekeken hoe ze daar stond, hij had niet bewogen, behalve zijn vacht die zachtjes op en neer deinde in de wind. Zijn hart leek van steen te zijn terwijl hij daar stond te kijken, maar het was gewoon zoals hij was. Hij was net een beetje anders dan andere, met een andere kijk op dit soort dingen. Misschien kwam het door wat hij had meegemaakt, misschien kwam het door hoe hij was opgevoed. In ieder geval had hij niets gedaan, niet terwijl ze daar stond, niet toen haar pootjes over de rand heen zakte en ze de diepte in viel. De zandkleurige kater liet zijn kop hangen, de wind vulde zijn oren, waardoor hij het laatste geluid niet meer hoefde te horen. Er was niets meer aan te doen, hij had haar toch niet tegen kunnen houden. Roughsand keek nog een keer op, er zeker van zijnd dat ze er niet meer stond, voordat hij opstond en zich klaar maakte om weg te lopen.

Ze werd wakker van vieze, natte tranen op haar vacht. Geïrriteerd maar slaperig knipperde Avid met haar oogjes. Toen deze helemaal open waren, keek ze verrast om zich heen. Waar waren ze? Ze had meteen door dat ook Cedarkit er was en dat mama hen droeg. Zachtjes bewoog ze met haar pootjes, maar wist dat mama haar toch niet los zou laten, dat deed ze de laatste tijd niet meer. De laatste tijd hield ze hen constant bij zich en het was hartstikke irritant. Koppig sloot ze haar oogjes weer, waarna ze opnieuw kort in slaap viel. Toen ze weer wakker werd, was de situatie echter veranderd. Er was leegte onder haar. Ze had geen idee wat een berg was, maar ze was ontzettend bang voor de ondergrond die er niet meer was, of in ieder geval, heeeeel erg laag onder hen. Hoog piepend keek ze omhoog, naar haar moeder die haar veel te stevig vast had in haar nekvel. "MAMA MAMA MAMA!" schreeuwde ze in paniek, maar die leek haar helemaal niet te horen. Ze durfde niet tegen te stribbelen, bang dat ze dan zou vallen en de grond niet meer zou raken.

De rosse kattin schrok van de angstige schreeuwen van haar twee kittens en brak uit haar trance. Verwoed krabbelde ze achteruit, weg van de afgrond, weg van de val die tot haar dood zou leiden - en tot de dood van twee onschuldige kittens. Kittens die al zo veel hadden meegemaakt. Die ze niet zou mogen meesleuren in de dood, niet wanneer het niet ook hun beslissing was. Ze hadden er niets in te zeggen, ze konden hun leven niet redden; en toch is dat net wat ze nu deden. De tranen stroomden nog altijd over haar snuitje als ze omkeek, naar haar zandkleurige zusje die ondanks haar blinde oog toch de berg had beklommen. Ze besefte nu pas wat ze op het punt stond te doen. Ze besefte nu pas dat ze letterlijk op het randje van de dood had gestaan.. Nee, dat wou ze niet. Nee, dat kon ze niet. En toch.. Verder leven was even moeilijk. Het was een dilemma, daar staan en niet weten of je nu wel of niet moest springen - wat de beste keuze zou zijn, waar je het minste spijt van zou hebben. Het was makkelijker geweest als er geen starclan was geweest. Als ze zeker wist dat er niks was na de dood. Maar Starclan was er nu eenmaal wel, en ze zouden voor eeuwig kunnen kijken naar de fouten die ze tijdens hun leven gemaakt hadden. Zonder Starclan zou ze haar kittens niet willen meesleuren; dan zou ze hen laten verder leven, een eigen leven opbouwen. Dan zou ze zelf springen en overal vanaf zijn. Hoewel.. Ze hield van hen, met heel haar hart, en ze wou niet dat ze zonder ouders zouden opgroeien. Het was al zo moeilijk nu dat ze hun vader niet hadden - ze wou hen de kans op een moeder niet ontnemen.

De kleine poes zakte door haar knieën van zodra ze op een veilige afstand van de rand stond, haar rug naar de diepte gericht. Ze liet de twee kittens met een zacht plofje op de grond vallen en sloot haar gouden ogen. Ze was moe, zo moe. Ze wou slapen - voor altijd. Maar zonder de pijn, het verdriet, de angst die met die beslissing kwam. Ze wou gewoon overal vanaf zijn. Geen stress meer, geen angst, geen verantwoordelijkheid, geen pijn, geen verdriet; gewoon een zachte staat van zijn. Tussen waken en slapen in. Waar de mooie dromen altijd hun kop opstaken; dromen die niet logisch waren, maar die goed aanvoelden. Dromen waar alles altijd goed komt en waar iedereen levend en vrolijk is. Waar Avidkit en Cedarkit niet 'mama' moesten schreeuwen met angst in hun jonge kittenstemmetjes, waar Branchtrove van haar hield, waar haar siblings haar niet één voor één zouden verlaten. In ieder geval had ze Sandflower nog. Dank Starclan dat ze haar nog had. En haar ouders. En.. Haar clan. Hoewel ze daar soms weinig aan had - het was familie. Ze zou op hen moeten steunen. Ze zou op hen moeten rekenen om haar te helpen hierdoor te raken. Maar meer nog dan dat, meer dan dat ze op hen zou moeten steunen; ze moest leren om op haar eigen poten te staan. Om niemand nodig te hebben. Want dat was wat altijd haar ondergang betekende. Ze leunde op de andere katten, op katten met hun eigen agenda, die daar misschien geen zin in hebben. Of wanneer ze dacht dat ze hen kon vertrouwen, en dan bleek dat ze de hele tijd al dubbel spel speelden. Ze moest haar eigen boontjes doppen. Ze kon op niemand meer leunen; ook op Sandflower niet. Want op den duur zou zij er ook aan onderdoor gaan. Redpetal had haar breekpunt bereikt en de kans was klein dat ze hier ooit weer volledig uit zou komen - maar misschien kon ze op zijn minst blijven verder leven. Voor haar kittens. Voor Avidkit en Cedarkit hier bij haar, op de harde koude grond, en voor Bunnykit die vanuit Starclan vast op hen neerkeek. Voor de onschuldige zielen die hier nooit om gevraagd hebben. Voor degenen die een leven zonder drama verdienen. Voor hen.