Ze sloeg zenuwachtig met haar staart op de grond, al had ze dat zelf niet door. Duskpelt keek om zich heen, liet haar blik over het kamp glijden, over de katten die langzaam langsliepen om dingen te gaan doen die ze iedere dag deden, in een routine die van hun bewegingen af te lezen was. Haar blik gleed nu over de grond, langs haar staart.. Hé! Snel dwong ze haar staart stil te blijven liggen, waarna ze haar blik weer op de Leader's Den richtte. Was Crookedstar er eigenlijk wel? Anders zat ze hier nu toch wel voor gek.. Zijn stem klonk, hoe lang had ze hier eigenlijk gezeten? Niet lang, maar alle seconden liepen zo stroef als drijfzand door de zandloper. Ze slikte even, checkte haar staart en stapte naar binnen. 'Goedemiddag, Crookedstar,' zei ze, met een knikje. Ze ging rustig zitten, keek naar de kater die er nog moe uitzag. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ze, haar blik wat bezorgd. O, ja, hij kon heel goed voor zichzelf zorgen, maar een leven verliezen was niet niks. Ook had hij de harde keuze voor Lightheart moeten maken om naar de Elder's Den door te gaan, waarvan ze wist dat hij het een lastige keuze gevonden had. 'Je hebt goed gehandeld, je hebt haar nog gered,' zei Duskpelt zachtjes, hopend dat ze dacht dat hij over dat onderwerp nadacht. Hij was altijd wel bezorgd om zijn Clan, daarom was hij ook een goede leider. Voorzichtig ging ze verzitten, iets dichterbij, om te voorkomen dat ze hem niet zou verstaan mocht hij zacht praten.