Oh we get what we deserve

Hij had het gehoord. Hoe Burnet zelfmoord had proberen te plegen met doodsbessen nadat het nieuws van Oceanbreeze tot haar doorgedrongen was. Het had hem even geduurd voordat hij zichzelf weer in de Clan Cavern wilde vertonen, maar toen hij nog maar een paar stappen in de grot had gezet had hij het als een van de eerste nieuwtjes te weten gekomen. Ergens voelde hij teleurstelling dat zijn vriendin hem had willen achterlaten, maar hij kon niks anders dan opluchting voelen dat ze er nog was. Hij had niet geweten dat ze met suïcidale gedachten had rondgehangen - al had hij daar zelf ook wel eens aan gedacht - en dat was de reden waarvoor hij nu met haar wilde spreken. Bear wist hoe ze zich gevoeld zou moeten hebben, want hij was tenslotte ook weggerend. Was dat verkeerd van hem geweest? Was het niet gebeurd als hij zou gebleven zijn? Zijn brede kop schudde zich even om zijn lange pluizige vacht mooi te laten vallen en nadat hij na een tijdje inspecteren had gemerkt dat niemand in de buurt van Burnet was geweest, glipte hij zo onopvallend mogelijk naar haar toe en maakte rustig oogcontact. Geen woede, geen haat. Enkel kalmte. Hij maakte nog geen woorden vuil, keek haar enkel aan en probeerde sfeer een beetje te verlichten. "Je ging me toch niet alleen achterlaten, niet? Ging je het lekker moeilijk voor mij maken?" mauwde hij terwijl hij zijn wenkbrauw even ophaalde. "Alsjeblieft, geloof me. Als we doen wat jij daarnet geprobeerd hebt, geven we ze gelijk. Dat gun ik ze niet."

|Burnet! ^^

Ze staarde wat voor zich uit. ze voelde zich vol met haat, wrok en ze kon er niks aan doen. Ze wilde zich o gevuld voelen als dat ze zich een paar dagen geleden voelde, maar het kwam niet. Ze was gewoon te leeg vanbinnen. Het had geen waarde meer om dit te voelen, het was gewoon niet meer nuttig voor haar, het was niks meer. "Je ging me toch niet alleen achterlaten, niet? Ging je het lekker moeilijk voor mij maken?" klonk er en de rossige poes keek even naar de nieuweling in haar zicht. Het was Bearkit en ze had hem nog niet echt opgemerkt maar nu dus wel. "Alsjeblieft, geloof me. Als we doen wat jij daarnet geprobeerd hebt, geven we ze gelijk. Dat gun ik ze niet." Hm... Ze zuchtte even en haalde haaar schouders op. "Iedereen maakt er zo'n groot probleem van, het is niet dat er geen weg terug is. Routpaw zegt zelf dat ze de doden gewoon kan bezoeken dus wat is er zo erg aan?" sprak ze luchtig alsof het niks was. Haat doffe blik was even op hem gericht voordat ze even kort grinnikte. "En straks zijn we apprentices en dan gaat ze ons vergeten en alleen meer babys maken met die tigerass," jup.